آن روز، آسمان هم انگار با دلِ یونگی هم‌دست شده بود؛ ابری، گرفته و سرد. تمام اتفاقات از صبح، مانند تکه‌های شکسته‌ی یک آینه، ذهنش را زخمی‌تر از همیشه کرده بود. خیابان‌ها بی‌رحم و آدم‌ها بی‌اعتنا از کنارش عبور می‌کردند و او، گم‌شده در هیاهوی جهان، بی‌هدف قدم می‌زد.

در میانه‌ی آن سرگردانی، عطر شیرین و آرام‌بخشی از گوشه‌ی کوچه‌ای خاموش در مشامش پیچید. بویی که مثل نخی نامرئی، خسته‌ترین دل را هم به سمت خود می‌کشاند. بی‌آنکه بداند چرا، قدم‌های سنگینش او را به درِ یک شیرینی‌فروشی کوچک رساند؛ مغازه‌ای با پنجره‌های مه‌گرفته و نور زردی که گرمایش از پشت شیشه هم حس می‌شد.

در را که گشود، زنگ کوچک بالای در با صدای لطیفی نواخت و جهان بیرون، برای لحظه‌ای از او فاصله گرفت. جیمین، با آن لبخند مهربان و چشم‌های روشنش، پشت ویترین ایستاده بود و شیرینی‌های رنگارنگ را مثل جواهرات کوچکی در جعبه‌های ساده می‌چید.

یونگی با تردید، یکی از شیرینی‌های کوچک را انتخاب کرد و بی‌کلام روی صندلی گوشه‌ی مغازه نشست. اولین لقمه که به لب برد، مزه‌ی آن شیرینی مثل نغمه‌ای آرام در جانش پیچید؛ نه فقط شیرین، بلکه چیزی فراتر، چیزی که انگار، دردهای امروز را برای لحظه‌ای از خاطرش ربود.

جیمین که نگاه گمشده‌ی او را دید، آرام نزدیک شد و بی‌آنکه منتظر پرسشی بماند، گفت:
«طعمش با بقیه فرق داره، درسته؟»
یونگی کمی مکث کرد و با صدایی که هنوز ته‌مانده‌ی غم در آن موج می‌زد، پاسخ داد:
«انگار... یه چیزی تو این شیرینی هست که آدم رو آروم می‌کنه.»

جیمین با لبخند ملایم‌تری گفت:
«می‌دونی چرا این‌طوره؟ چون من همه‌ی شیرینی‌هامو با عشق درست می‌کنم. هر بار که خمیرشو ورز میدم، هر بار که تو فر می‌ذارمش، یه تکه از قلبم هم باهاش پخته میشه.»

یونگی سرش را کمی پایین انداخت، انگار که برای اولین بار بعد از مدت‌ها، چیزی جز تلخی روزگار را چشیده باشد. نگاهش را آرام به جیمین دوخت و لبخند محوی گوشه‌ی لب‌هایش نشست.

آن روز، شاید دنیا تغییر نکرد، اما در همان لحظه‌ی کوتاه، در آن مغازه‌ی کوچک و میان بوی شیرینی و صدای آرام جیمین، دلش اندکی سبک‌تر شد؛ و شاید، برای اولین بار در آن روز خاکستری، به زندگی کمی بیشتر ایمان آورد.

خیلی از چنلا رو الکی جوینم اکانتم واقعا شلوغ شده.

اگه همیشه اینجا رو چک و حمایت میکنین، این پیام رو فور کنین.

time: until Friday

در صـورتی ڪه از عـدد گـذر ڪنیم، براتـون موزیڪ تیتـراژ هـم آپلـود میشـه.

⎯𝚩𝖾 𝚳𝗒 𝚻꤯𝗀𝖾𝗋. 𝟣,𝟣𝟪𝟢

جوین باشید فور کنید.

Свобода — это когда все ищут спасения, а ты бросаешь себя в огонь... не чтобы cropet, a чTOбbi BOCCтаT и3 пenла - co60ň.

Никто не понял, почему ночь для меня — безопаснее.
Почему, когда все ищут свет, я дышу в темноте.
Почему вой ветра меня успокаивает, а колыбельные людей — душат.
Никто не спросил, почему я выбрал падение вместо полёта…
Потому что они не знали: иногда падение — единственный способ разорвать верёвку, что сжала твои руки.

Говорят, иметь корни — это хорошо…
Но я чужой для земли,
для оков, для привязанностей, для фальшивых "останься".
Я предпочитаю, чтобы ветер нёс меня куда угодно,
лишь бы не умереть на одном месте,
в тишине, без имени, в рамке фальшивых улыбок.

Я из тех, кто не оставляет следов.
Не потому что лёгок…
А потому что никогда не хотел, чтобы кто-то шёл за ним.
Тот, кто шагает среди теней,
не отворачивается от света —
он просто не даёт свету решать его путь.

Люди называют это тревожностью…
Но для меня это чувство — как свобода.
Как разрыв со всеми ролями, что тебе навязали.
Как опустошение от "надо" и наполнение "собой".
Священная пустота…
которую ты понимаешь только тогда,
когда теряешь всё
и, наконец, слышишь свой собственный голос.

Иногда мне кажется, что я не для этого мира.
Что мне не суждено жить по часам, календарям и правилам.
Я дышу в секундах,
которые никто не замечает,
в тишине, что громче любого крика.
Тихо, но с бурей внутри…
как волна, ярость которой слышна лишь тогда,
когда она разбивается о скалу.

Я не выбирал быть таким…
Но раз уж стал,
предпочту идти до конца по этой серой дороге,
босиком, с сердцем, которое вместо биения — болит.
Потому что здесь, в этой темноте,
хотя бы я — это я.
Без масок, без ролей…
Просто дикая душа,
которая не умеет жить в клетке

خیلی از چنلا رو الکی جوینم اکانتم واقعا شلوغ شده.

اگه همیشه اینجا رو چک و حمایت میکنین، این پیام رو فور کنین.

بن نکنید، یا کلا لفت نمیدم یا لفت میدم و برمیگردم.

پاکسازی نهایتا تا جمعه شب طول بکشه.