( New Post ) گرگ خاکسترے

هرکی اومد پک تقدیم میشه .

در آغاز، تنها تاریکی بود، و در دلِ تاریکی، دو عنصرِ جاودانه زاده شدند:

آب و آتش. از همان لحظه‌ی نخست، هر دو به هم نگریستند، مجذوبِ شکوهِ دیگری شدند—آب با لطافتِ خنک‌کننده‌اش، آتش با شعله‌های خیره‌کننده‌اش. جهان، شاهد عشقی شد که نمی‌بایست وجود داشته باشد، اما بود.

آب، همیشه با آرامش به سوی آتش می‌خزید، انگار که می‌خواست او را در آغوش بگیرد، اما همیشه محتاط بود، چراکه می‌دانست لمسِ بیش از حدِ آتش، می‌تواند او را به بُخار بدل کند. آتش اما بی‌تاب بود، هر بار که آب نزدیک می‌شد، شعله‌هایش را بلندتر می‌کرد، گویی که می‌خواست وجود خود را به رخ بکشد، زیبایی خود را نشان دهد.

با این حال، عشقشان پر از تناقض بود. آب می‌دانست که اگر بیش از حد به آتش نزدیک شود، نابود خواهد شد، و آتش می‌دانست که اگر بیش از حد در آب غرق شود، خاموش خواهد شد. اما مگر عشق به این آسانی تسلیمِ منطق می‌شود؟

آن دو عهد بستند که هیچ چیز نباید میانشان فاصله بیندازد. دو عنصری که از ازل با هم ناسازگار بودند، تصمیم گرفتند که سرنوشت را به چالش بکشند.

سال‌ها گذشت، و آن‌ها همچنان در کنار یکدیگر بودند، در جریانِ رودخانه‌ها، در زمزمه‌های باد، در طغیانِ موج‌ها و در هجومِ شعله‌های بی‌قرار.

اما شبی تاریک و طوفانی، آتش فریب خورد. او در میانِ سرزمینی خشک و بی‌آب، با باد سخن گفت. باد، حیله‌گر بود. در گوشش زمزمه کرد: «تو می‌توانی عظیم‌تر شوی، تو می‌توانی جهان را در برگیری، اما آب سدِ راه توست. او تو را خاموش می‌کند، او از تو می‌ترسد.» آتش، که همیشه شعله‌هایش با عشق به آب زنده بودند، برای لحظه‌ای دچار تردید شد. آیا آب واقعاً او را محدود کرده بود؟ آیا او می‌توانست بدون آب، گسترده‌تر شود؟

و آن شب، آتش شعله کشید، اما نه برای آب، بلکه برای خود. او به سوی جنگل‌های خشک شتافت، درختان را در برگرفت، به سوی خانه‌های چوبی دوید. او همه چیز را سوزاند.

و صبح، آب در کناره‌ی رود نشست، و تنها خاکسترِ آتش را یافت. او دیگر چیزی جز ویرانی به جا نگذاشته بود.

آب خروشید، باران به زمین ریخت، رودها طغیان کردند، اما آتش دیگر در آغوشش نبود. عشقی که با تمامِ وجودش به آن وفادار مانده بود، او را رها کرده بود، خیانت کرده بود.

از آن روز، آتش و آب دیگر هرگز همان نخواهند شد. آب همیشه با اندوه جاری است، و آتش همیشه بی‌قرار می‌سوزد. هرگاه رودخانه‌ای به جنگلی خشک برسد، آتش زبانه می‌کشد، و آب تنها می‌تواند به یاد بیاورد، به یاد بیاورد که روزی، روزگاری، عاشقِ کسی بود که هرگز نباید عاشقش می‌شد.

این سرنوشتِ عشقِ آن دو است؛ دو عنصری که از ازل ناسازگار بودند، اما برای مدتی کوتاه، حقیقت را فراموش کردند.

پک تقدیم میکنم

فور کنید طبق وایبی که گرفتم ادامه ش بدم .

فور کنید طبق وایبی که گرفتم ادامه ش بدم .

فورکنید کاملش کنم .

فورکنید کاملش کنم.

فکرکنید کاملش کنم ، جوین باشید .

‌ ‌ ‌‌ ‌ ‌ ‌ ‌‌ ‌ جوین باشید حتما چک میشه .

فورکنید کاملش کنم ، حتما جوین باشین .