‌ ‌ ‌ ‌ ‌꯱ᥙꪀꪀყ

قصر، باشکوه و ساکت، زیر نور ماه می‌درخشید. تالارهای طویل، دیوارهایی با حکاکی‌های کهن، باغ‌هایی که عطر یاس در آن‌ها پیچیده بود همه چیز به نظر بی‌نقص می‌آمد، جز قلب شاهزاده‌ای که میان این شکوه، گرفتار عشقی ممنوعه بود.
جیمین کنار پنجره ایستاده بود. عشق در نگاهش مثل شعله‌ای بود که آرام آرام در سرمای حقیقت خاموش می‌شد. عشق به کسی که نباید… به فرمانده‌ای که در میدان جنگ بی‌رحم بود، اما در پنهان‌ترین گوشه‌های قلبش، جیمین را دوست داشت.
صدای دیالوگ‌های گذشته در ذهنش پیچید.

«جونگ کوک… تو هیچ‌وقت از چیزی نمی‌ترسی؟»

فرمانده با همان نگاه سرد و قاطع همیشگی‌اش جواب داده بود:
«ترس؟ از چه؟ احساسات؟ عشق؟ این‌ها برای کسانی است که در قصرهایشان در امنیت نشسته‌اند، نه برای جنگجویانی که هر روز با مرگ روبه‌رو می‌شوند.»
آن کلمات، جیمین را لرزانده بود. شور و اشتیاقی که برای این عشق داشت، کم‌کم رنگ می‌باخت. اما نتوانسته بود سکوت کند.
«و اگر جنگی درون من باشد؟ اگر کسی باشم که در برابرش باید بایستی؟»
لحظه‌ای، فقط لحظه‌ای، نگاه جونگ کوک شکست. چیزی در چشم‌هایش لرزید، اما بلافاصله خاموش شد.
«شما شاهزاده‌اید. و من فقط یک فرمانده. عشق شما… سرنوشتی نیست که برای امثال من نوشته شده باشد.»
جیمین چشمانش را بست. انگشتانش روی نرده‌های سرد پنجره لغزید.
«اما سرنوشت… هرگز از من نپرسید که چه می‌خواهم.»

𝑴𝒚 𝒔𝒘𝒆𝒆𝒕 𝒍𝒆𝒎𝒐𝒏𝒔, 𝑰 𝒊𝒏𝒗𝒊𝒕𝒆 𝒚𝒐𝒖 𝒕𝒐 𝒍𝒊𝒔𝒕𝒆𝒏 𝒕𝒐 𝒕𝒉𝒆 𝒎𝒐𝒔𝒕 𝒅𝒆𝒍𝒊𝒈𝒉𝒕𝒇𝒖𝒍 𝒎𝒆𝒍𝒐𝒅𝒊𝒆𝒔.
𝑾𝒊𝒕𝒉 𝒚𝒐𝒖𝒓 𝒑𝒓𝒆𝒔𝒆𝒏𝒄𝒆, 𝒃𝒓𝒊𝒏𝒈 𝒔𝒘𝒆𝒆𝒕𝒏𝒆𝒔𝒔 𝒕𝒐 𝒕𝒉𝒆 𝒍𝒆𝒎𝒐𝒏-𝒄𝒐𝒍𝒐𝒓𝒆𝒅 𝒈𝒂𝒓𝒅𝒆𝒏.

~𝑬𝒍 𝒎𝒖𝒄𝒉𝒂𝒄𝒉𝒐 𝒅𝒆 𝒍𝒐𝒔 𝒐𝒋𝒐𝒔 𝒕𝒓𝒊𝒔𝒕𝒆𝒔
𝑽𝒊𝒗𝒆 𝒔𝒐𝒍𝒐 𝒚 𝒏𝒆𝒄𝒆𝒔𝒊𝒕𝒂 𝒂𝒎𝒐𝒓
𝑪𝒐𝒎𝒐 𝒆𝒍 𝒂𝒊𝒓𝒆, 𝒏𝒆𝒄𝒆𝒔𝒊𝒕𝒂 𝒗𝒆𝒓𝒎𝒆
𝑪𝒐𝒎𝒐 𝒂𝒍 𝒔𝒐𝒍, 𝒍𝒐 𝒏𝒆𝒄𝒆𝒔𝒊𝒕𝒐 𝒚𝒐

Lancali

ترجیحاً اونایی که همو نمیشناسیم یا تا حالا براتون وایب نزدم فور کنن