آیا می‌توانیم آنچه را «اندیشیدن» می‌نامیم، به‌طور هم‌زمان همچون چیزی که در حال رخ دادن است (رخداد) و همچون برنامه‌ریزیِ قابل‌محاسبه‌ی یک تکرارِ خودکار (ماشین) درک کنیم؟
برای این کار، باید در آینده—و البته آینده‌ای نخواهیم داشت مگر به‌شرط تحقق این امکان—بتوانیم «رخداد» و «ماشین» را نه‌تنها سازگار، بلکه درهم‌تنیده و جدایی‌ناپذیر تصور کنیم. امروزه این دو مفهوم هنوز برای ما متضاد به نظر می‌رسند.
درسی که سده‌ی گذشته به ما آموخته این است که رژیم‌های اقتدارگرا اغلب تاریخ را به‌طرز عمیقی تهدیدآمیز می‌دانند. این رژیم‌ها در هر فرصت ممکن می‌کوشند تاریخ را پاک یا پنهان کنند تا قدرت خود را تثبیت نمایند. اما چرا؟ تاریخ چه می‌کند که چنین مزاحم اهداف اقتدارگرایانه است؟ شاید مهم‌ترین دلیل این باشد که تاریخ چشم‌اندازهای متعددی از گذشته فراهم می‌کند. رقیب بزرگ اقتدارگرایی، یعنی دموکراسی، مستلزم پذیرش واقعیتی مشترک است که از دیدگاه‌های گوناگون شکل گرفته است. از خلال مواجهه با این دیدگاه‌های متنوع، شهروندان می‌آموزند یکدیگر را به‌مثابه مشارکت‌کنندگانی برابر در روایت ملی بشناسند. آنان ــ ما ــ یاد می‌گیرند که این روایت را گشوده به بازاندیشی جمعی و خیال‌پردازی دوباره بدانند، روایتی که همواره در حال بازتعریف بر پایه‌ی ایده‌های نو، شواهد تازه، چشم‌اندازهای متفاوت و چارچوب‌های نظری بدیل است. تاریخ در دموکراسی نه ایستا و اسطوره‌ای، بلکه پوینده و انتقادی است.
پاک‌کردن تاریخ به اقتدارگرایان یاری می‌رساند، زیرا به آن‌ها امکان می‌دهد تا آن را به‌صورت روایتی یگانه و دیدگاهی واحد بازنمایی کنند. اما حذف کامل یک چشم‌انداز ناممکن است. اقتدارگرایان تلاش می‌کنند تاریخ را از طریق آموزش رسمی پاک کنند، مثلاً با زدودن برخی روایت‌ها از برنامه‌های درسی یا حتی ممنوع‌کردن بازگویی آن‌ها در خانه. با این حال، آنان نمی‌توانند تجربه‌های زیسته‌ی مردم و میراثی را که در استخوان نسل‌ها حک شده، از بین ببرند. در همین واقعیت ساده همواره امکان بازپس‌گیری چشم‌اندازهای از دست‌رفته نهفته است.
تمامی این نکات درباره‌ی اقتدارگرایی به‌طور کلی صادق است، اما درباره‌ی یکی از گونه‌های خاص ایدئولوژی اقتدارگرا، یعنی فاشیسم، به‌مراتب صادق‌تر است؛ ایدئولوژی‌ای که می‌کوشد جمعیت‌ها را از طریق برانگیختن تمایزات قومی، نژادی یا دینی به «ما» و «آن‌ها» تقسیم کند. در کتاب پیشینم فاشیسم چگونه عمل می‌کند: سیاست ما و آن‌ها، مجموعه‌ای از شگردها را شناسایی کرده‌ام که مشخصه‌ی سیاست فاشیستی‌اند: ساختن گذشته‌ای اسطوره‌ای؛ بهره‌گیری از پروپاگاندا و ضدعقل‌گرایی برای ایجاد وضعیتی از واقعیت‌زدایی؛ تلاش برای توجیه سلسله‌مراتب‌های نژادی یا دینی؛ بهره‌برداری از احساسات رنجیدگی و قربانی‌بودن؛ ترجیح نظم و قانون بر آزادی؛ تحریک اضطراب جنسی؛ احضار اسطوره‌ی سدوم و عموره که در آن شهرها فاسد و جرم‌خیزند و روستاها قلب تپنده‌ی ملت؛ و در نهایت، نظام ارزشی‌ای که گروه‌ها را بر اساس ظرفیتِ ادعایی‌شان برای کار طبقه‌بندی می‌کند ــ همان چیزی که نازی‌ها به‌طور ریاکارانه در شعارشان می‌گفتند: Arbeit macht frei، یا «کار آزاد می‌کند».
