ایرانشناسی - Iranistics UT

داریوش بزرگ، چهارمین شاهنشاه از شاهنشاهی هخامنشی در فاصلهٔ سال‌های ۵۲۲ تا هنگام مرگش در ۴۸۶ پیش از میلاد، بود. او فرزند ویشتاسپ و داماد کوروش بزرگ (از طریق ازدواج با دخترش آتوسا) بود. در دوران فرمانروایی او، شاهنشاهی در بزرگ‌ترین گسترهٔ خود بود که بخش زیادی از غرب آسیا، بخش‌هایی از بالکان‌ها (اسکودرا-مقدونیه) و قفقاز، بخش اعظم نواحی ساحلی دریای سیاه، آسیای مرکزی، دره سند در خاور دور و نیز بخش‌هایی از شمال آفریقا و شمال شرقی آفریقا از قبیل مصر، شرق لیبی و سواحل سودان را در بر می‌گرفت.

محل کشف: قزوین
محل نگهداری: موزه متروپولیتن نیویورک
زمان ساخت: حدود 450 میلادی
ساخته شده از نقره و طلا

سخنرانان:
▪️ دکتر محمود عابدی (بررسی پیشینه برخی از اندیشه‌های عطار)
▪️ دکتر رضا اشرف‌زاده (مکتب عشق و عرفان در اندیشه عطار نیشابوری)
▪️ دکتر محمدعلی عباسیان (عطار و هویت انسان در منطق الطیر )
▪️ دکتر سید حامد موسوی (مفهوم زندگی از دیدگاه عطار بررسی)

حامیان:
🔸انجمن ترویج زبان و ادب فارسی ایران
🔸خانه کتاب و ادبیات ایران
🔸مؤسسهٔ پژوهشی میراث مکتوب
🔸مؤسسهٔ فرهنگی فارسنامه

:
https://www.qalamos.net/

در سال 1339 شبکه تلویزیونی بلژیک تیمی خبری به ایران فرستاده بود تا از زندگی هموطنانشان در تهران گزارش تهیه کنند. گزارش کوتاهی که به ما تصویری از زندگی اروپایی های شاغل در ایران و همچنین حال و هوای تهران در ۶۵ سال پیش میدهد.

« آن حضرت فرمودند که نواب همایون در سن چهارده سالگی از گیلان خروج نموده از دهنه خطا تا دهنه حلب تا کنار رود درنا را مسخر گردانیده مثل علاء الدوله ذوالقدر با آن حشمت مستأصل و همچو شاهی بیگ خان پادشاه کل ترکستان را به قتل آورده‌ام. و حال می ترسم که این همه آزار و زحمت نواب ما ضایع شده این پسر نتواند که پادشاهی ایران را از پیش برد...»

این نقاب‌ها به نیمهٔ نخست هزارهٔ اول پیش از میلاد بازمی‌گردند و احتمالاً در مراسم و آیین‌های خاص آن دوران مورد استفاده قرار می‌گرفتند. این نقاب‌ها از جنس طلا ساخته شده در حال حاضر، این آثار در موزهٔ قلعه فلک‌الافلاک (دژ شاپورخواست ) و موزه ایران باستان نگهداری می‌شوند.

سنگ بنای آدریان یا آتشکده تهران امرداد ماه ۱۲۹۳ خورشیدی، برابر با ۱۳ اوت ۱۹۱۳ میلادی، گذاشته شد و با همازوری پارسیان هند (بهرام‌جی بیکاجی) و زرتشتیان تهران در جشن آذرگان ۱۲۹۶ خورشیدی گشایش یافت.
آتش ورهرام آن را روانشادان موبد اردشیر رستم رستمی، موبد بهرام رشید شید و موبد هرمزدیار بهرام سروش، از یزد با آیینی ویژه پس از آنکه ۲۵ روز در راه بودند در روز آذر از ماه آذر (جشن آذرگان) در آتشدان آتشکده تهران جای دادند. درون آتشدان آن، آتش چندهزارساله بازمانده از آتشکده کاریان فارس فروزان است.

دوشنبه ۱۸ فروردین ماه ۱۴۰۴ - ساعت ۱۷
قزوین، خیابان شهید بابایی، کوچه پست، کتابخانه امام خمینی (ره)، سالن اجتماعات

«یکی از جذاب‌ترین جنبه‌های تمدن ارت، سیستم نوشتاری پروتو-عیلامی [عیلامی آغازین، نیاایلامی] آن است که قدمت آن به هزاره چهارم پیش از میلاد باز می‌گردد. الواح کشف شده در مکان های مختلف از جمله تپه سیلک و تپه یحیی نشان می‌دهد که فلات ایران ممکن است مرکز سوادآموزی نخستین بوده باشد».

گمان مبر که به پایان رسید کار مغان
هزار باده‌ی ناخورده در رگ تاک است
این باده را چه نام است؟!
باده‌ای کهن به کهنگی عشق و رخشندگی خورشید و مهر و سرخ چون دم سیاووشان که قطره‌ای از آن بر دل آدم چکید و از دل او به هر دلی دست به دست می‌رود.
چه بخوانیم تو را؟!
که هم تو بودی که چونان پهلوان را سرمست کردی به آوردگاه بودن و نبودن که نه افراسیاب را یارای پنچه در انداختن با او بود و نه دیو سپید را توان پاسبانی دل در سینه.
تو را چه بنامیم؟!
تو بودی که خون شدی در رگان پیر توس تا که سرود نغمه‌ی محبت را که تا در زمانه جاریست آواز باد و باران، کاخ رود و سرودش بی‌گزند خواهد ماند.
نامت چیست؟!
که خمرت رویای کلام سعدی گشت و‌جنونت مولوی را یکبارگی در عاشقی پیچاند.
تو‌ همان باده‌ای که تا ز میخانه و می نام و نشان خواهد بود سرفرازی چون خواجه‌ی شیراز سر بر آستانه‌ی پیر مغانت دارد و حکیمی چون خیام بی مدد اثرت بار تن نتوانست کشید.
بی‌گمان نوروز، سر‌ْخُمِ این خمخانه‌ی ازلی است و تا نوروز هست این خم در جوش و خروش خواهد بود.
سحرگاه باد نوروزی وزید و در گوش جانم نام تو را گفت!
نام زیبای تو
ایران است...
ایران
ایران جان..