Мир сегодня с "Юрий Подоляка"

Труха⚡️Україна

View

Николаевский Ванёк

View

Мир сегодня с "Юрий Подоляка"

View

Труха⚡️Україна

View

Николаевский Ванёк

View

POV

نقطه‌نظرِ این‌جانب.
ارتباط:
T.me/HidenChat_Bot?start=1024599488
بایگانی:
T.me/TheWeepingMeadowPostscript
فیلم‌های من و رفقا:
T.me/ConfusedCollection
لترباکسد:
https://boxd.it/38hRv

TGlist rating

TypePublic

Verification

Not verified

Trust

Not trusted

Location

LanguageOther

Channel creation dateOct 12, 2022

Added to TGlist

Feb 18, 2025

I own this channel

History of changes

Statistic of Telegram Channel POV

More details

Subscribers

1 471

24 hours

2-0.1%Week

14-0.9%Month

1269.3%

Citation index

0

Mentions1Shares on channels0Mentions on channels1

Average views per post

108

12 hours2120%24 hours1080%48 hours248

129.9%

Engagement rate (ER)

0.93%

Reposts1Comments0Reactions0

Engagement rate by reach (ERR)

7.33%

24 hours0%Week

0.07%Month

1.36%

Average views per ad post

102

1 hour9896.08%1 – 4 hours00%4 - 24 hours00%

More details

Connect our bot to the channel to find out the gender distribution of this channel's audience.

Total posts in 24 hours

3

Dynamic

Latest posts in group "POV"

All posts

17.04.202520:58

My review of Little Murders on Letterboxd

دههٔ ۷۰ میلادی، جهان در تب شدیدی می‌سوخت. گُرگرفتگیِ سراسری، خاصه در هالیوود، میراثی بر جای گذاشته که هنوز هم حرارت‌اش حس می‌شود. آن‌جا که بوگارت‌ها و استوارت‌ها و امثال جان وین، جای‌شان را به داستین هافمن‌ها و الیوت گولدها دادند. تا سردی و جدیت جای‌اش را بدهد به حرارت و شوخ‌طبعی و بالعکس، گرمی و آداب‌دانی بشود بی‌تفاوتی و اهانت. که ارزشی هم اگر در کار باشد، ارزشِ نَه‌گویی و امتناع باشد: هالیوودِ نو، هالیوودِ No.

جهانِ «جنایاتِ کوچک» هم جهانی‌ست که ضامن‌اش در رفته، آمادهٔ انفجار است. یا که شاید بقایای یک انفجار باشد؛ آدم‌ها‌ی‌اش مصلحت را باخته و زده‌اند به سیمِ آخر. چشمان‌شان با سرخیِ خون اُخت شده و حوصلهٔ هیچ اعتراض و حرکتِ متفاوتی را ندارند. یا زیر پا له‌اش می‌کنند یا سگ‌محل‌اش، حتی اگر بازماندهٔ یک جنایت باشی.

فیلم اقتباسی‌ست از نمایش‌نامه‌ای به همین نام، پروژه‌ای که قرار بوده ژان‌لوک گدار دست‌اش بگیرد امّا روزگار چرخیده و شده فیلمِ نخستِ آلن آرکینِ بازیگر و شاغل در تئاتر. ازهمین‌رو ویژگی‌های تئاتریِ زیبایی در فیلم به چشم می‌‌آید و هم‌زمان در کنارِ همهٔ آن موقعیت‌های ثابت و مونولوگ‌های ادبیِ طویل و بازی‌های گاهاً اغراق‌شده، می‌توان ظرافتی آشکار را نیز ره‌گیری کرد.

حرف آخر این‌که الیوت گولدِ فیلم، چنان مسحورکننده بود که گاهی فیلم را متوقف می‌کردم تا حالتی که به چهره‌اش گرفته را با دقتِ بیش‌تری وارسی کنم. این حجم از به‌جایی و درستی در ایفای نقش لابد از مواهبِ تهیه‌کنندگیِ مشترک فیلم بوده. به هر دلیل و ترتیب، باید گفت: الیوت گولد، الیوتِ Gold.

17.04.202520:39

Little Murders (1971)
Dir. Alan Arkin

17.04.202515:50

15.04.202519:36

14.04.202520:21

دیگه شب و روزگار خوش.

14.04.202520:21

...

14.04.202520:20

اگه نمی‌شناسید...

14.04.202520:12

البته خواستم بگم دنبال می‌کنین یا نه دیدم این جانور همه‌جا هست ناخودآگاه دنبال می‌کنیم دیگه. مهم اینه ببینیم چه‌قدر باهاش همدلی داریم.

14.04.202520:09

بازم تکرار می‌کنم. از محمدعلی جنت‌خواه بر حذر باشید.

14.04.202520:08

13.04.202516:37

من همونم که یکی از شخصیت‌های گلشیری به درستی توصیفم کرده: «شما به بودن معتاد شده‌اید، به امیدواربودن هم. صبح که بلند می‌شوید مثل کلاه و پیراهن و سنجاق کراوات، امیدواری‌تان را هم می‌پوشید.»

مدتی پیش وقتی از ورطه‌های هولناکی می‌گفتم که عزم بلعیدنم رو جزم کرده بودن، دوستی دوست‌داشتنی دلداریم داد و گفت: «می‌خوام بدونی مهم نیست. مهم خودتی که چه‌قدر بامزه و خوبی. به این فکر کن که یه دوره‌‌ست و بعدها می‌شه مایهٔ الهامت برای ساخت فیلم. این‌که بتونی بعدها خودت رو در قالب تصاویرِ واقعی به صورت آینه‌ای خلق کنی، پاسخیه برای حالاتی که الان داری.»

و امروز وقتی همهٔ خاطرات و اتفاقاتِ اطرافم به منابعِ الهام تغییر شکل می‌دادن و به‌نظر دست‌مایه‌های خوبی می‌اومدن، دوباره یاد اون حرف‌ها افتادم و با خودم گفتم اون شخص چه بصیرتِ بسیار و قلبِ مهربونی داشته. که همون موقع هم دلداریش مؤثر و کارگر افتاده بوده و احساس می‌کرده‌م کلامش نافذه و من رو در آغوش می‌کشه. شاید اون حرف‌ها الان خیلی ساده به چشم بیان، امّا نباید یادمون بره که آب این است و هم‌چنین یادمون نره که تنها زمانی می‌تونیم همه‌چیز رو معنادار کنیم که بتونیم بپروریم، کار کنیم و نقشِ آینه‌دار رو ایفا کنیم. که حضورمون پاسخی باشه که بیهودگی رو نفی می‌کنه. که تفاوتی ایجاد کنه بین بودن یا نبودنِ ما. حتی اگر این بودن -که مثلِ امیدواری بهش معتادیم- به‌ حدّ کمال نرسیده باشه. پس مجدداً می‌رسیم به سطورِ پایانیِ این نوشتهٔ آرسام و با مقداری موضعِ متفاوت، درود می‌فرستیم به متوسط‌بودن و عاشق سرنوشت‌مون می‌شیم. باقیِ بقای‌مان.

Reposted from:

کم‌رمق

11.04.202508:48

And you're lazy, so there's nothing
That can stop you now from sleeping
And you're breathing in a silence
That will drug you now so completely
That you're drowning in a liquid
That is glowing with strange substance
And your mind will show you pictures
Of your body without feeling
And you're rising to the surface
Of awareness that's unconscious
And you're dreaming of real violence
With no consequence, with no meaning

You're not free now but unfolding
And you're beautiful in the light
You're not free now, you're not innocent
You're transparent and you're right

Na, na-na, na, na-na

11.04.202508:48

@feetfeelweak

10.04.202518:54

کانالی رو ترک می‌کنی و می‌بینی به‌سرعت و به‌تقابل، مالکِ اون کانال هم کانالت رو ترک می‌کنه. گاهی باعث تعجبت می‌شه، چون اصلاً از حضور اون شخص هیچ اطلاعی نداشتی. گاهی هم اطلاع داشتی و از این رفتارِ متقابل، معناهای مشخصی دریافت می‌کنی. این‌که اون شخص صرفاً در یک بده‌بستون باهات قرار داشته: توی کانالم هستی، پس توی کانالت هستم. کانالم واسه‌ت جالبه، پس کانالت واسه‌م جالبه.

در چنین مواقعی باید از تهِ دل خوش‌حال شد، چرا که یک ارتباطِ دروغین و سرشار از تعارف به پایان رسیده. خوش‌حال‌تر از این‌که ما موتور محرکش بودیم. این‌که رفتارمون صادقانه بوده و وقتی دیدیم نمی‌پسندیم، خارج شدیم. ولی طرف مقابل همین‌طوری قرار بوده بمونه، یک حضور پوشالی.

متوجهم، قطعاً یکی از احتمالات دیگه‌ای که توی ذهن شکل می‌گیره، اینه که بگیم اون شخص اصلاً کانال ما رو نمی‌خونده و همین که دیده ما از کانالش خارج شدیم، تازه متوجه کانال‌مون شده و دیده نمی‌پسنده و مثل ما خارج شده. واقعاً محتمله و منطقی. امّا بازم فرقی بین احتمال اول و دوم نمی‌بینم. در هر دو حالت حضور اون شخص واقعی و صادقانه نبوده، فقط «بوده» و هیچ نسبتی با محل حضورش نداشته.

بله بازم متوجهم، فضای مجازی که اون‌قدر جدی نیست! بله کاملاً موافقم بذارید حرف‌تون رو ارتقاء بدم و بگم فضای حقیقی هم اون‌قدر جدی نیست. اصلاً چه فضایی «حقیقی» محسوب می‌شه؟ وقتی قراره تعارف و وانمودکردن حرف اول رو بزنه. زیادن اون‌هایی که چون هنوز نَه نشنیدن، آری‌گفتن پیش گرفتن. البته که عصبانی نیستم، بچه شدین؟ ولی کاش می‌شدین، کاش می‌شدیم. بچه‌ها خیلی واقعی‌ان، منتهای صداقت و خالی از هرگونه مصلحت‌اندیشی.‌

Deleted11.04.202505:28

10.04.202515:00

متأسفانه کن خط قرمزها رو رد کرد و وارد فهرست سیاه شد.

All posts

Nothing found 😢

More details

Records

10.04.202523:59

1.5KSubscribers

05.04.202523:59

100Citation index

06.04.202511:42

2KAverage views per post

28.03.202523:59

304Average views per ad post

26.03.202523:59

17.48%ER

06.04.202523:59

136.19%ERR

Growth

More details

Subscribers

Citation index

Avg views per post

Avg views per ad post

ERR

More details

Popular posts POV

All posts

27.03.202521:23

فهرستِ دورهٔ ۶ماههٔ دیدنِ آثار ایرانی

- هفتهٔ اول

۱. ایران، یک انقلاب سینمایی، نادر تکمیل‌همایون
۲. دخترِ لُر، اردشیر ایرانی

- هفتهٔ دوم

۳. حاجی‌آقا آکتور سینما، آوانس اوهانیانس
۴. ناصرالدین‌شاه آکتور سینما، محسن مخملباف

- هفتهٔ سوم:

۵. شب قوزی، فرخ غفاری
۶. چشمه، آربی آوانسیان

- هفتهٔ چهارم:

۷. اون شب که بارون اومد، کامران شیردل
۸. پسر ایران از مادرش بی‌اطلاع است، فریدون رهنما

- هفتهٔ پنجم

۹. مغول‌ها، پرویز کیمیاوی
۱۰. انتظار، امیر نادری

- هفتهٔ ششم

۱۱. کندو، فریدون گله
۱۲. جلد مار
ولی افتاد مشکل‌ها
بی‌تا، هژیر داریوش

- هفتهٔ هفتم

۱۳. چه هراسی دارد ظلمت روح، نصیب نصیبی
۱۴. رگبار، بهرام بیضایی

- هفتهٔ هشتم

۱۵. خانه سیاه است، فروغ فرخزاد
۱۶. یک اتفاق ساده، سهراب شهیدثالث

- هفتهٔ نهم

۱۷. گوزن‌ها، مسعود کیمیایی
۱۸. بن‌بست، پرویز صیاد

- هفتهٔ دهم

۱۹. دایره‌ مینا، داریوش مهرجویی
۲۰. باد صبا، آلبر لاموریس

- هفتهٔ یازدهم

۲۱. شازده احتجاب، بهمن فرمان‌آرا
۲۲. تصاویری از یک شهر: تهران امروز، خسرو سینایی

- هفتهٔ دوازدهم

۲۳. محلل، نصرت کریمی
۲۴. آقای هیروگلیف، غلام‌علی عرفان
پ مثل پلیکان، پرویز کیمیاوی

- هفتهٔ سیزدهم

۲۵. فریاد نیمه‌شب، ساموئل خاچیکیان
۲۶. علف: نبرد یک قوم برای حیات، مریان کوپر، ارنست بی. شودزاک

- هفتهٔ چهاردهم

۲۷. کودتای ۵۳، تقی امیرانی
۲۸. تازه‌نفس‌ها، کیانوش عیاری

- هفتهٔ پانزدهم

۲۹. پرسپولیس، مرجان ساتراپی
۳۰. شاید وقتی دیگر، بهرام بیضایی

- هفتهٔ شانزدهم

۳۱. زمانی برای مستی اسب‌ها، بهمن قبادی
۳۲. نون و گلدون، محسن مخملباف

- هفتهٔ هفدهم

۳۳. نفس عمیق، پرویز شهبازی
۳۴. لاک‌پشت‌ها هم پرواز می‌کنند، بهمن قبادی

- هفتهٔ هجدهم

۳۵. تهران انار ندارد، مسعود بخشی
۳۶. شب‌های روشن، فرزاد مؤتمن

- هفتهٔ نوزدهم

۳۷. دختری در شب تنها به خانه می‌رود، آنا لیلی امیرپور
۳۸. خواب ابریشم، ناهید رضایی

- هفتهٔ بیستم

۳۹. باد ما را خواهد بُرد، عباس کیارستمی
۴۰. درخت گلابی، داریوش مهرجویی

- هفتهٔ بیست‌ویکم

۴۱. شب بیست‌ونهم، حمید رخشانی
۴۲. پردهٔ آخر، واروژ کریم‌مسیحی

- هفتهٔ بیست‌‌ودوم

۴۳. دستور آشپزی، محمد شیروانی
۴۴. گاوخونی، بهروز افخمی

- هفتهٔ بیست‌وسوم

۴۵. فی‌فی از خوش‌حالی زوزه می‌کشد، میترا فراهانی
چشمی که می‌شنود، احمد فاروقی قاجار
۴۶. پرویز، مجید برزگر

- هفتهٔ بیست‌وچهارم

۴۷. نوشتن بر شهر، کیوان کریمی
۴۸. خواب تلخ، محسن امیریوسفی

- هفتهٔ بیست‌وپنجم

۴۹. پلهٔ آخر، علی مصفا
۵۰. پارک مارک، بکتاش آبتین

- هفتهٔ بیست‌وششم

۵۱. رؤیاهای دم صبح، مهرداد اسکویی
۵۲. توران‌خانم، رخشان بنی‌اعتماد، مجتبی میرتهماسب

- هفتهٔ بیست‌وهفتم

۵۳. جاده‌خاکی، پناه پناهی
۵۴. سایه‌های بی‌خورشید، مهرداد اسکویی

- هفتهٔ بیست‌وهشتم

۵۵. کاغذ بدون خط، ناصر تقوایی
۵۶. روتوش، کاوه مظاهری
حیوان، برادران ارک

- هفتهٔ بیست‌ونهم

۵۷. محدودهٔ دایره
طوفان سنجاقک
آندوسی، شهرام مکری
۵۸. اژدها وارد می‌شود، مانی حقیقی

- هفتهٔ سی‌ام

۵۹. کله‌سرخ، کریم لک‌زاده
۶۰. پیرپسر، مهدی باقری

- هفتهٔ سی‌ویکم

۶۱. این‌جا بدون من، بهرام توکلی
۶۲. منطقهٔ بحرانی، علی احمدزاده

- هفتهٔ سی‌ودوم

۶۳. کارت قرمز، مهناز افضلی
۶۴. خرس نیست، جعفر پناهی

توضیح:
یک: سعی شده ترتیبِ تاریخی لحاظ بشه، امّا گاهی ارتباط مضمونی یا تطلیف و تنوع، ارجحیت پیدا کرده. دو: گاهی به‌جای یک فیلم/مستندِ بلند، دو-سه اثرِ کوتاه در نظر گرفته شده که در مجموع، مدتِ زمانی‌شون به یک اثرِ بلند می‌رسه. سه: بعضی آثار رو خارجی‌ها در داخلِ ایران و بعضی‌ها رو ایرانی‌ها در خارج ساخته‌ن. دلیلِ قرارگیری‌ِ این آثار در فهرست، مسئله‌بودنِ ایران یا زبانِ فارسیه. چهار: دلیل غیبت آشکار بعضی عناوین بزرگ مثل «خشت‌ و آینه» در پیام بعدی توضیح داده می‌شه.

Reposted from:

Cinémathèque

25.03.202513:59

پروانه/ بهمن کیارستمی/ ۶۸ دقیقه/ ۱۳۹۸.

@Ciinematheque

02.04.202519:00

02.04.202518:46

والا راه که زیاده. هرکسی مسیر خودشو یه‌جوری پیدا می‌کنه. اون علاقه شما رو هدایت می‌کنه و واقعاً هیچ راهی نه درسته اون‌قدر نه غلط. فقط چیزی که می‌تونم با اطمینان به‌تون بگم اینه که سراغ آدم‌های معروف نرید، سراغ آموزشگاه‌های خصوصی مثل هشت میلی‌متری نرید. این‌طوری هم پول‌تون رو می‌گیرن هم ناامیدتون می‌کنن. برید انجمن سینمای جوان، حالا قبلهٔ آمال هم نیست، امّا جای خوبیه برای شروع.

08.04.202516:31

8:10 بعد از سکوت و زمینه‌چینیِ بسیار، بالاخره جیغ جاری می‌شه و بعد:
Persian night, babe
See the light, babe
Save us Jesus
Save us!
این عبارتِ «شب ایرانی» خیلی ذوق‌زده‌م می‌کنه. همون‌طور که پازولینی یه «شب‌های عربی» ساخته، به‌نظرم یه شب ایرانی هم باید ساخته شه.

پ.ن: نوشتهٔ بالا حاصل سحرخیزیِ امروز بود و اگه فردا هم همین‌طور باشه درمورد ریشهٔ این عبارت زیبا که ذکرش رفت می‌نویسم. با ما همراه باشید.

02.04.202519:16

27.03.202521:27

ما مدت‌هاست به‌صورت گروهی فیلم می‌بینیم، آثاری که توی این فهرست نوشته شدن تابه‌حال در گروه ما دیده نشدن. اگر می‌خوایید شما هم با ما این آثار رو ببینید و طبیعتاً بعدش به بحث و گفت‌وگو بپردازید پیام بدید. با کمی تأخیر پاسخ داده می‌شه.
@ConfusedAdmin

27.03.202511:30

پروانه (۱۳۹۸)، بهمن کیارستمی.

27.03.202511:34

دیدنِ «پروانه» مثل ایستادن مقابل یکی از آثار محصص بود. انگار خودِ پروانه مخلوقی بود مثل فی‌فی، کارِ دست‌ِ استادِ بزرگ. همون‌طور که وقتی ازش درمورد مدلِ موهاش پرسیدن، به استادش ارجاع داد و داستانِ دستی که به سرش کشیده و ماندگار شده بود رو تعریف کرد. پروانه مثل استادش ابایی نداشت که بگه بورژواست یا کارش در وهلهٔ اول یک‌جور حرفه‌ست که ازش امرارمعاش کنه. ابایی نداشت که آثارش رو بی‌رحمانه نابود کنه، نمایشگاه نذاره و باج به کسی نده، بسازه و خراب کنه، باز بسازه و باز خراب کنه. انزواگزین بود و به‌قول خودش مقابلِ حرف مفت تعارف نداشت و خدا نمی‌کرد چشمِ بیناش کجی و ناراستی ببینه. گمونم دیدن‌شون از این نظر جالبه که با خیلی از حرف‌هاشون موافق نیستیم و اصلاً قبل از این‌که موافق باشیم یا مخالف، فکرشو نمی‌کردیم که می‌شه هم‌چین موضعی هم گرفت. انگار این آدم‌ها کوره‌راه‌هایی کشیده‌ن مختص به خودشون که شبیه مسیرِ هیچ‌کسی نبوده و خودشون به‌تنهایی درش قدم می‌زدن و طیِ طریق می‌کردن. مستقل و فردگرا.

صادقانه جدای از پروانه اعتمادی و اهمیتش، خودِ بهمن کیارستمی هم در این‌که مستند رو ببینم بسیار تأثیرگذار بود. بهمن انگار یکی از رفقامه، اینو این چندروز به هرکی که رسیدم گمونم گفته باشم. نیازی نیست حتماً چیزی ازش دیده باشی، آدم از بالاوپایین‌کردنِ کانالِ تلگرامیش هم با جهان‌بینیِ باب‌ِطبعی روبه‌رو می‌شه. از همون د دُرزِ تهِ کار، خیلی چیزها رو می‌شه فهمید. حالا نه که اون‌قدرها چیزِ تازه‌ای باشه، ولی مشخصه که این ایده واسه نسل بچه‌هاست، نه باباها. همون بابایی که بهش می‌گفت از خطْ بیرونی و باید شاشید به فیلمی که ساختی. بله، کیارستمیِ پدر خط‌وربطش مشخصه و ارادت ما هم بهش محفوظ. امّا فرزندِ خلف مگه همونی نیست که عین باباش باشه؟ خب اگه این‌طوری به قضیه نگاه کنیم که ازخط‌بیرون‌زدنِ بهمن یه‌جورایی پی‌روی از منش و کردارِ همون مرحومه. بیرون ولی داخل. خالی از جدّیت. این ویژگیِ بهمن، رو اعصابِ باباش هم بود، این‌که چرا انقد بی‌تفاوتی؟ چرا نمی‌شه احساساتت رو باور کرد؟ همین جدی‌نبودن در موقعیت‌های جدی، موجبِ آیرونیه. مثل «مجسمه‌های تهران» که با پرس‌وجو از آیت‌الله صانعی درمورد احکامِ ساخت مجسمه در اسلام شروع می‌شه. مثل جایی که پروانه ازش می‌پرسه دیوونگیت چیه؟ می‌گه من مونتاژ خیلی دوست دارم، اون می‌گه نه دیوونگی، دیوونگیِ روحی و باز اون یک عِهٔ بلند می‌کشه و به فکر فرو می‌ره. اون می‌گه مثلاً صرع نداری؟ همین کافیه واقعاً. من به این پی‌گیری‌های سخت‌کوشانه ولی غیرجدیِ بهمن می‌خندم و خیلی دوست‌شون دارم.

02.04.202518:36

والا گه بگیرن در این کانال رو. خداروشکر که شبیه‌شون نیستم. یه مشت عقب‌افتاده دوزاری.

Reposted from:

مانی حقیقی

24.03.202514:19

فیلم مستند «ماندن» اولین فیلمی است که ساختم. فیلم‌برداری آن چند روز بعد از پیروزی محمد خاتمی در انتخابات ریاست جمهوری خرداد ۱۳۷۶ با همکاری کاوه گلستان انجام شد. نوارهای فیلم در کشوی میز کارم دست‌نخورده باقی ماندند تا چهار سال بعد که به پیشنهاد بهمن کیارستمی تدوین شدند. من در دوران موشک‌باران تهران، در روزهای پایانی جنگ، خارج از ایران بودم و این را فقدان بزرگی در تجربه‌ی زندگی‌ام می‌دانستم. فکر کردم با تعدادی نقاش برجسته‌ی ایرانی که تصمیم گرفته بودند آن مدت در تهران بمانند گفتگو‌ کنم تا شاید از خلال حرف‌های‌شان به درک بهتری از آن تجربه‌ی شدید و منحصر به فرد برسم. نتیجه‌اش شد این فیلم که بعد از حدود ۳۰ سال برای اولین بار در اختیار عموم‌ قرار می‌گیرد، به یاد پروانه اعتمادی.

ماندن
کارگردان: مانی حقیقی
تصویربردار: کاوه گلستان
تدوین‌گر: بهمن کیارستمی
۴۴ دقیقه

#ماندن
#مانی_حقیقی

08.04.202513:40

ذخایر لذت‌های شناخته و ناشناخته.

11.04.202508:48

@feetfeelweak

Deleted11.04.202505:28

10.04.202515:00

متأسفانه کن خط قرمزها رو رد کرد و وارد فهرست سیاه شد.

02.04.202518:24

مثلاً
https://t.me/A_bakolaa