اے فࢪوغِ ماهِ حُسن از ࢪویِ ࢪخشانِ شما آبِ ࢪوےِ خوبی از چاهِ زنخدانِ شما عَزمِ دیداࢪِ تو داࢪد جانِ بࢪلب آمده بازگࢪدد یا بࢪآید؟ چیست فࢪمان شما؟
شاهڪــاࢪِ خلقتی، همان خلقتی ڪہ خلـــق شد تا تمامِ جهـانیـان بࢪ او سجـده ڪنند و مـن، هࢪثانیـہ تو ࢪا عبـادت ڪنم. زیباییات، دࢪخشش ستاࢪگــان ࢪا بـہ محاق میبرد؛ چنانڪه نــوࢪ، خویش ࢪا دࢪ آغوشِ نوࢪِ تــو میسࢪاید. اے خــوشصوࢪتتࢪین خیــال، ڪلامـی از عشـــقِ تو نغمــہاے است ڪہ در دلها طنینانداز میشود. جلال و جبࢪوت تو بـہ رقصِ درختان دࢪ بادها جان تازهای میبخشد و عطࢪِ گلی که دࢪ سࢪزمینِ وجودِ تو میࢪویید، دنیایِ مࢪا معطࢪ میسازد. بـہ ࢪاهمان ادامه میدهیم، اے ࢪوشنیبخش آسمــانها، تا دࢪ پࢪتوِ دࢪخشانِ عشـــقِ تو، تاࢪیڪیها ࢪا بشکنیم و از دشتهای بینهایتِ وجودت با دلی سࢪشاࢪ از امید، بࢪگزاری جشنِ حیات ࢪا نظاࢪهگࢪ باشیم. دࢪ خلوت خود، جانِ خویش ࢪا بـہ شمعِ وجودت سپࢪده و دࢪ ࢪوشنیات ؋نــاپذیࢪیِ زمــان ࢪا فࢪامــوش میڪنم.