روی سنگ قبرم بنویسید

دیگر توان نوشتن ندارم، توان صحبت را که کلا در کل عمر نداشته‌ام، یا که قدرت فکر کردن؛ نمیدانم چطور اینهمه حرف‌های دفن شده و نگفته‌ام را به زبان بیاورم یا بر روی کاغذ .
دیگر ذهنِ آشفته‌ام قدرت تحمل این همه حرف‌های نگفته‌را ندارد، دیگر دردم را با کاغذ هم نمیتوانم در میان بگذارم زیرا که کاغذ خسته شده است از حرف‌های تکراری‌و دردناکم می‌گوید؛ بس است فریاد زدن‌های بی صدا و حرف‌های تکرار‌ی‌ات و قلم دگر نمینویسد... حق دارد میفهممش خسته است.

حال مثل آن طفلی‌ام که لال است؛ به همه نگاه میکنم و کلمه‌ای نمی‌توانم به‌زبان بی‌آورم.

و دستانم انگار پاره‌پاره‌اند با هر کلمه به کاغذ رنگ خون میدهند.

دیگر توان نوشتن و فکـر کردن‌های مداوم را ندارم.

عدد بزارید فور کنم

روی سنگ قبرم بنویسید

قصر، باشکوه و ساکت، زیر نور ماه می‌درخشید. تالارهای طویل، دیوارهایی با حکاکی‌های کهن، باغ‌هایی که عطر یاس در آن‌ها پیچیده بود همه چیز به نظر بی‌نقص می‌آمد، جز قلب شاهزاده‌ای که میان این شکوه، گرفتار عشقی ممنوعه بود.
جیمین کنار پنجره ایستاده بود. عشق در نگاهش مثل شعله‌ای بود که آرام آرام در سرمای حقیقت خاموش می‌شد. عشق به کسی که نباید… به فرمانده‌ای که در میدان جنگ بی‌رحم بود، اما در پنهان‌ترین گوشه‌های قلبش، جیمین را دوست داشت.
صدای دیالوگ‌های گذشته در ذهنش پیچید.

«جونگ کوک… تو هیچ‌وقت از چیزی نمی‌ترسی؟»

فرمانده با همان نگاه سرد و قاطع همیشگی‌اش جواب داده بود:
«ترس؟ از چه؟ احساسات؟ عشق؟ این‌ها برای کسانی است که در قصرهایشان در امنیت نشسته‌اند، نه برای جنگجویانی که هر روز با مرگ روبه‌رو می‌شوند.»
آن کلمات، جیمین را لرزانده بود. شور و اشتیاقی که برای این عشق داشت، کم‌کم رنگ می‌باخت. اما نتوانسته بود سکوت کند.
«و اگر جنگی درون من باشد؟ اگر کسی باشم که در برابرش باید بایستی؟»
لحظه‌ای، فقط لحظه‌ای، نگاه جونگ کوک شکست. چیزی در چشم‌هایش لرزید، اما بلافاصله خاموش شد.
«شما شاهزاده‌اید. و من فقط یک فرمانده. عشق شما… سرنوشتی نیست که برای امثال من نوشته شده باشد.»
جیمین چشمانش را بست. انگشتانش روی نرده‌های سرد پنجره لغزید.
«اما سرنوشت… هرگز از من نپرسید که چه می‌خواهم.»