از زبانِ ذَرّه / ایرج رضایی
رقص است زبانِ ذرّه زیرا
جز رقص دگر بیان ندارد
"مولانا"
ارتباط با ادمین
@Irajrezaiee
جز رقص دگر بیان ندارد
"مولانا"
ارتباط با ادمین
@Irajrezaiee
记录
12.05.202523:59
2.6K订阅者13.02.202522:22
400引用指数13.05.202501:26
636每帖平均覆盖率13.05.202501:26
636广告帖子的平均覆盖率14.05.202507:34
8.96%ER12.05.202523:59
24.90%ERR
18.05.202510:41
این کتاب در حد درک و دریافت من، مطابق با رویکردی سامان یافته، که اصطلاحاً نقد ادبی زندگینامهای خوانده می‌شود. نقدی که همزمان واجد محاسن و معایبی است. متأسفانه در ایران از این شیوهٔ نقد ادبی با اتکا بر یک سلسله اسناد و مدارک از زندگی خصوصی شاعر یا نویسنده، عمدتاً سوگیرانه و مغرضانه، بیشتر برای تخطئهٔ مطلقِ شخصیت آنها استفاده می‌شود تا برای تحلیل و فهم بهتر نوشته‌ها و سروده‌های ایشان. تقریباً مثل همین مواجههای که مولف کتاب حاضر، با شاعر بزرگ معاصر، احمد شاملو داشته است. نتیجهٔ کار آن شده که کتاب او به یک کیفرخواستِ قطورِ هفتصد صفحه‌ای تبدیل شود که گویی شخصی برای ارائه به محکمه‌ای قرون وسطایی تنظیم کرده است! این رویکردِ یکسویهٔ نادرست، بدون در نظر گرفتن تناقضات وجودی و پیچیدگی‌های روان آدمی، که اهل هنر به اقتضای طبع‌شان، بیشتر از دیگران درگیر آن هستند، سبب شده که نویسنده کتاب، حتی از شناخت و ارتباط با اشعار معروف به شبانه‌های شاملو محروم بماند. سروده‌هایی که به گواهی بسیاری از اهالی ذوق و تحقیق و شعر و ادبیات، در زمرهٔ زیباترین زمزمه‌های عاشقانهٔ شعر فارسی از رودکی تا روزگار ماست.
@irajrezaie
@irajrezaie
19.05.202519:19
"هیچ ترسی از مرگ ندارم، واقعا هیچ ترسی. مرگ مرا نمی‌ترساند. فقط رنج و عذاب جسمی مرا می‌ترساند. بعضی وقت‌ها فکر می‌کنم مرگ، حسی هیجان‌انگیز از آزادی را به انسان می‌دهد. نوعی از آزادی که در زندگی دسترسی به آن ناممکن است. بنابراین از مرگ نمی‌ترسم. از طرف دیگر، مرگ عزیزان بسیار دردناک است. آشکارا، سوگواری ما برای از دست‌دادن یک عزیز به خاطر این نکته است که متوجه می‌شویم دیگر امکان طلب بخشایش از آنها بابت گناهانی که در حق آنها روا داشته‌ایم وجود نخواهد داشت. بر گور آنها می‌گرییم، نه برای آنها، بلکه برای خود؛ زیرا دیگر بخشوده نخواهیم شد."
▪️گفت‌و‌گو با آندری تارکوفسکی، گردآوری جان جیانویتو، ترجمه آرمان صالحی، نشر شورآفرین.
@irajrezaie
▪️گفت‌و‌گو با آندری تارکوفسکی، گردآوری جان جیانویتو، ترجمه آرمان صالحی، نشر شورآفرین.
@irajrezaie
转发自:
چراغ ناافروخته
09.05.202511:15
من مانند یک علف صحرایی به وسیله‌ی باد و باران و تابش نور آفتاب آسمان ایران سبز شده‌ام و به رنگ و بوی ایرانی خود افتخار دارم. قدرت من فکر من همه ایرانی است... .
من انفاس پیغمبری را از زرتشت، حس نوع‌پروری را از سعدی، قدرت تشخیص و علاج را از بوعلی، جسارت سربازی را از فردوسی، شور عشق و ظرافت خیال را از گنجه‌ای، جرأت انقلاب را از کاوه به ارث برده‌ام... .
"جبار باغچه‌بان"
@hamidrezatavakoli_literature
من انفاس پیغمبری را از زرتشت، حس نوع‌پروری را از سعدی، قدرت تشخیص و علاج را از بوعلی، جسارت سربازی را از فردوسی، شور عشق و ظرافت خیال را از گنجه‌ای، جرأت انقلاب را از کاوه به ارث برده‌ام... .
"جبار باغچه‌بان"
@hamidrezatavakoli_literature
01.05.202509:54
وقتِ خوشِ حسن بصری!
گفتند: "خواجه! هرگز تو را وقت خوش بوده است؟" گفت: "روزی بر بام بودم؛ زنِ همسایه با شوهر خود می‌گفت: "قُربِ پنجاه سال است تا در خانه‌ی تواَم. اگر چیزی بود و اگر نبود بپوشیدم و سرما و گرما به سر بردم و هرگز هرچه آوردی بدان زیادتی طلب نکردم و نام و ننگِ تو نگاه داشتم و از تو به کسی گله نکردم. و چنان که بود تن در دادم اما بدین یک چیز تن در ندهم و صبر نکنم که می‌شنوم که بر سرِ من دیگری می‌گزینی. البته خرسند نگردم. من این همه از برای آن می‌کشیدم تا همه تو را بینم نه آن که امروز تو دیگری را می‌بینی و به دیگری التفات می‌کنی. اینک به تشنیع، دامنِ امام مسلمانان حسن بصری بگیرم." حسن گفت: "مرا وقت خوش شد و آب از چشمِ من روان گشت. طلب کردم تا این را در قرآن هیچ نظیری هست. این آیت یافتم که می‌فرماید، جَلَّ جَلالُهُ: " اِنَّ اللهَ لایَغفِرُ ان یُشرَکَ بِهِ وَ یَغفِرُ ما دُونَ ذلِکَ لِمَن یَشآءُ (۴/ ۴۸) همه گناهت عفو کنم اما اگر به گوشه خاطر به دیگری میل کنی هرگزت نیامرزم."
▪️تذکره الأولیاء: تصحیح محمد رضا شفیعی کدکنی، نشر سخن، ذکر حسن بصری.
شگفتا که روایت عطار پس از گذشت قرن‌های متمادی همچنان تازه و زنده است و برای خوانندهٔ امروز، گرمی و گیرایی دارد. گزارشی بلیغ و موثر از گفت‌و‌گویی که در گذرِ ایام در اندرون بسیاری از خانه‌ها میان زنان و شوهران ایشان جریان داشته است. انگار که در همین زمانه و لحظه‌های امروز، دعوایی از جنسِ دعوای زن و شوهری را به نظاره نشسته‌ایم؛ شوهری بی‌وفا که به احتمال بسیار از کژمداری و دون‌پروری روزگار به دولت و مکنتِ بادآوردی که فراتر از ظرفیت و استحقاق او بوده دست یافته است و بر آن سَر است تا همسری نو اختیار کند. از همین‌رو، از جانب زنش که عمری را با او سر کرده و با فقر و بدبختی و دار و ندارش ساخته، به سختی ملامت می شود. از ابعاد و پیامدهای تلخ و ناخوشایند اخلاقی و عاطفی ماجرا که به جواز شرعی تعدّد زوجات مرتبط می شود اگر بگذریم، آنچه این داستان را شایسته تأمّل می‌کند، نوع نگاه و مواجههٔ حسن بصری به این رویداد است. آنچه حسن بصری و عموم عارفان را در چشم ما این همه دوست داشتنی و ستودنی می‌سازد، همین عطوفت و شفقت، و مهر و همدلی به شدت والا و ساده انسانی آنهاست، نه تصرف در قوانین طبیعت و انجام انواع اعمالِ محال و محیرالعقول و مجموعه رفتارهایی که اصطلاحاً ذیلِ عنوان "کرامات" طبقه‌بندی می شود. کراماتی که شرح و گزارش آن، بخش نسبتاً عمده‌ای از کتاب‌های تصوف از جمله تذکرهٔ عطار نیشابوری را به خود اختصاص داده است. نکته شایانِ ذکر دیگری که همچنان به نوع رویکرد و جهان‌نگری عارفان بازمی‌گردد، نقب و ربط و نسبتی است که آنها از دلِ مناسباتِ روزمره انسانی در گریز و پیوند با خداوند و ساحت امر متعالی برقرار می‌ساخته‌اند. از نگاه عارف، هر واقعه و رویدادی هر اندازه مکرر و طبیعی و عادی، می‌بایستی همچون نشانه و رمزی تلقی شود که او را به سوی خداوند و کشف معنای تازه‌ای که ناظر بر ساحت غیبی و الهی هستی است، فرامی‌خواند. از همین چشم‌انداز متعالی است که ارتباط عارف با قرآن به هیچ‌روی به یک ارتباط سطحی و ظاهری که در خدمت ارتقای جاه و منزلت دنیایی و کسب پاداش‌های مادی است فرو کاسته نمی‌شود. قرآن کتابی است برای نیل به یک زندگی اصیل، که راز و واقعهٔ انسانِ سالک، در پرتوِ مواجههای عمیقأ شخصی و ایمانی با آن، گشوده و فهم و معنا می‌شود.
✍ ایرج رضایی
@irajrezaie
https://t.me/MehreShamsRooyann
گفتند: "خواجه! هرگز تو را وقت خوش بوده است؟" گفت: "روزی بر بام بودم؛ زنِ همسایه با شوهر خود می‌گفت: "قُربِ پنجاه سال است تا در خانه‌ی تواَم. اگر چیزی بود و اگر نبود بپوشیدم و سرما و گرما به سر بردم و هرگز هرچه آوردی بدان زیادتی طلب نکردم و نام و ننگِ تو نگاه داشتم و از تو به کسی گله نکردم. و چنان که بود تن در دادم اما بدین یک چیز تن در ندهم و صبر نکنم که می‌شنوم که بر سرِ من دیگری می‌گزینی. البته خرسند نگردم. من این همه از برای آن می‌کشیدم تا همه تو را بینم نه آن که امروز تو دیگری را می‌بینی و به دیگری التفات می‌کنی. اینک به تشنیع، دامنِ امام مسلمانان حسن بصری بگیرم." حسن گفت: "مرا وقت خوش شد و آب از چشمِ من روان گشت. طلب کردم تا این را در قرآن هیچ نظیری هست. این آیت یافتم که می‌فرماید، جَلَّ جَلالُهُ: " اِنَّ اللهَ لایَغفِرُ ان یُشرَکَ بِهِ وَ یَغفِرُ ما دُونَ ذلِکَ لِمَن یَشآءُ (۴/ ۴۸) همه گناهت عفو کنم اما اگر به گوشه خاطر به دیگری میل کنی هرگزت نیامرزم."
▪️تذکره الأولیاء: تصحیح محمد رضا شفیعی کدکنی، نشر سخن، ذکر حسن بصری.
شگفتا که روایت عطار پس از گذشت قرن‌های متمادی همچنان تازه و زنده است و برای خوانندهٔ امروز، گرمی و گیرایی دارد. گزارشی بلیغ و موثر از گفت‌و‌گویی که در گذرِ ایام در اندرون بسیاری از خانه‌ها میان زنان و شوهران ایشان جریان داشته است. انگار که در همین زمانه و لحظه‌های امروز، دعوایی از جنسِ دعوای زن و شوهری را به نظاره نشسته‌ایم؛ شوهری بی‌وفا که به احتمال بسیار از کژمداری و دون‌پروری روزگار به دولت و مکنتِ بادآوردی که فراتر از ظرفیت و استحقاق او بوده دست یافته است و بر آن سَر است تا همسری نو اختیار کند. از همین‌رو، از جانب زنش که عمری را با او سر کرده و با فقر و بدبختی و دار و ندارش ساخته، به سختی ملامت می شود. از ابعاد و پیامدهای تلخ و ناخوشایند اخلاقی و عاطفی ماجرا که به جواز شرعی تعدّد زوجات مرتبط می شود اگر بگذریم، آنچه این داستان را شایسته تأمّل می‌کند، نوع نگاه و مواجههٔ حسن بصری به این رویداد است. آنچه حسن بصری و عموم عارفان را در چشم ما این همه دوست داشتنی و ستودنی می‌سازد، همین عطوفت و شفقت، و مهر و همدلی به شدت والا و ساده انسانی آنهاست، نه تصرف در قوانین طبیعت و انجام انواع اعمالِ محال و محیرالعقول و مجموعه رفتارهایی که اصطلاحاً ذیلِ عنوان "کرامات" طبقه‌بندی می شود. کراماتی که شرح و گزارش آن، بخش نسبتاً عمده‌ای از کتاب‌های تصوف از جمله تذکرهٔ عطار نیشابوری را به خود اختصاص داده است. نکته شایانِ ذکر دیگری که همچنان به نوع رویکرد و جهان‌نگری عارفان بازمی‌گردد، نقب و ربط و نسبتی است که آنها از دلِ مناسباتِ روزمره انسانی در گریز و پیوند با خداوند و ساحت امر متعالی برقرار می‌ساخته‌اند. از نگاه عارف، هر واقعه و رویدادی هر اندازه مکرر و طبیعی و عادی، می‌بایستی همچون نشانه و رمزی تلقی شود که او را به سوی خداوند و کشف معنای تازه‌ای که ناظر بر ساحت غیبی و الهی هستی است، فرامی‌خواند. از همین چشم‌انداز متعالی است که ارتباط عارف با قرآن به هیچ‌روی به یک ارتباط سطحی و ظاهری که در خدمت ارتقای جاه و منزلت دنیایی و کسب پاداش‌های مادی است فرو کاسته نمی‌شود. قرآن کتابی است برای نیل به یک زندگی اصیل، که راز و واقعهٔ انسانِ سالک، در پرتوِ مواجههای عمیقأ شخصی و ایمانی با آن، گشوده و فهم و معنا می‌شود.
✍ ایرج رضایی
@irajrezaie
https://t.me/MehreShamsRooyann
登录以解锁更多功能。
