قاصـدڪِ خـاڪستـری

با ورود به خانه سرد، به کثیفی های باقی مانده از اخرین دیدارشان خیره شد.
کیسه ی خرید را بر روی میز کوچک اشپز خانه گذاشت و به سمت مبل، ارام ارام حرکت کرد. به لکه ی قرمزی که از شراب ان شب، بر روی مبل باقی مانده بود نگاه کرد و دستی بر رویش کشید.
بر روی مبل نشست و فرو رفتن مبل را حس کرد. به اطراف نگاه کرد، به پنجره ای که باز مانده است و اکنون، باد، پرده ی سفیدش را به ارامی تکان می دهد؛ اشپز خانه و غذاهای مانده از شب پیش که روی میز قرار داشتند؛ به زمین نگاه کرد و با قطعات شکسته ی شیشه ها رو به رو شد.
دستانش را به ارامی روی زانو اش گذاشت و برخاست، به سمت خورده شیشه ها رفت و ان ها را به ارامی از روی زمین برداشت.
میان برداشتن شیشه ها، از دستانش خون جاری شد، اما بدون توجه به سوزش دستش و کثیف شدن بیشتر زمین، به برداشتن تکه های شیشه ادامه داد.
با گذاشتن شیشه ها در سطل زباله و شستن دستانش، به پرده ی سفید درحال حرکت، نگاه کرد.
پس از چند دقیقه خیره شدن به پرده، به درِ اتاقی که زمانی، تنها صدای خنده از داخل ان به گوش می رسید، نگاه کرد.
در کنترل خودش نبود، شروع به صدا زدن اسمش کرد، صد بار؟ دویست؟ هزار؟ نمی دانست ولی برای چند ساعت در خانه راه رفت و با کوباندن هر در با صدای بلند تری صدایش می زد.
نیمه شب شد، با خسته شدن زبانش بر روی مبل نشست و دستی از لای موهایش رد کرد.
مقصر او بود؟ شاید اگر ان شب، تنها به حرف هایش گوش می داد و صحبت نمی کرد این اتفاق نمی افتاد.. شاید اگر با ملایمت بیشتری صحبت می کرد، منجر به عصبانیت بیش از حد او نمی شد و مجبور نبود رفتن او را از خانه ببیند.. شاید اگر دستانش را می گرفت و او را با بوسه ای ارام می کرد، خانه، سرد و بی روح، بدون حضور او نمی شد..
شاید اگر بجای عصبانیت، به حرف یکدیگر گوش می دادند مجبور نبود بدن خونین او را، در تخت بیمارستان ببیند.
باری دیگر نگاهش به پنجره خورد، ماه را به وضوح در اسمان مشاهده می کرد، نگاهی به ساعتش انداخت و دوباره از جایش برخاست و به سمت در ورودی رفت.
با خروج از در، سوار بر ماشین شد و به سمت قبرستان رفت.
به مقصد که رسید، در ماشین را بست و دستانش را در جیب هایش گذاشت و با بیرون دادن نفسش، به سمت قبری در گوشه ی قبرستان رفت.
«چرا نیومدی خونه....؟ منتظرت بودم، مگه قرار نبود کیک مورد علاقتو درست کنیم؟»

می‌تونید آیدی بذارید که پیویتون بفرستم-