در دل شبی آرام ، در تالاری که عطر چای داغ و ورق‌های کتاب کهنه در هوایش پیچیده ، مردی نشسته بود که انگار از قصه‌های قدیمی بیرون آمده باشد . کت مخملی سورمه‌ای بر تن داشت ، چشمانی که قصه‌ها در آن جریان داشتند ، و سکوتی که بیشتر از هر کلامی سخن می‌گفت .
کنار دستش فنجان چای نیمه‌نوشیده‌ای بود ، بخارش در نور کم‌رمق شمع‌ها می‌رقصید . کتابی گشوده روی میز ، داستانی ناتمام از عشقی که قرن‌ها پیش نوشته شده بود . اما دل او ، دلش جایی میان خطوط آن کتاب نبود؛ بلکه در جاده‌ای دور، در کنار کسی که نگاهش مانند طلوعی نرم ، در دل شب او جان می‌گرفت .
و او ، در حالی که آخرین جرعه چای را می‌نوشید ، می‌دانست که طلوع فردا برایش چیزی جز یک مقصد نخواهد داشت ؛ مسیری که او را با خودروی کلاسیکش ، به سوی عشقی جاودانه خواهد برد . دستی روی فرمان ، قلبی در تپش ، و ذهنی که مدام نام او را در سکوت زمزمه میکرد .
👄 پک استیکر از سلبریتی های موردعلاقه شما '
🐾 tap tap tap tap 🐾
👟 حس حال پینترس در تلگرام شما '
🐾 tap tap tap tap 🐾
سریع تمومش میکنم و نمیذارم زیاد بمونه تا اذیت نشید- هرکس که فور کنه یا تگ بده من سریعا برمیگردم و از چنل هاتون بیشتر از قبل حمایت میکنم.
جولین بارنز
-حس سردی که همیشه در وجودش داشت غم انگیز بود،جسمش هم درگیر شده بود گویی بجای خون یخ در رگ هایش جریان دارد
سکوت مانند بنزینی،حریق هیاهوی درونش را شعله ور تر میکرد؛
گه گاه اتش افکارش برنده این جدال میشد گاهی نیز برفی که در درونش میبارید...
با گذشت روز ها برگ های درخت احساساتش یکی پس از دیگری سقوط میکردند
جنگل دلش بیشتر شبیه بیابانی تسخیر شده که گردباد هایش خاطرات را به اسمان میبردند و ناپدید میشدند بود
او هنوز درگیر روزهای بارانی بود،بارانی که باعث درخشش روح ان جنگل میشد
اما او تبدیل به ان خدایی شده بود که همه ان زیبایی ها را سوزانده
و حال که خاکستر و خرابه ها را میدید پشیمان تر از همیشه بود
دود سهمگین آن اتشسوزی حال مشغول گرفتن جان خودش بود...
آرامش، همچون نسیم ملایمی است که در یک صبح دل‌انگیز بر چهره می‌وزد. وقتی که خورشید به آرامی از افق سر برمی‌آورد و نور طلایی‌اش را بر روی زمین می‌پاشد، همه چیز به نظر می‌رسد که در سکوتی عمیق غوطه‌ور است. صدای پرندگان که در دل درختان می‌خوانند، به گوش می‌رسد و انسان را به یاد زیبایی‌های ساده زندگی می‌اندازد.
در این لحظات، ذهن از دغدغه‌ها و نگرانی‌ها آزاد می‌شود. هر نفس عمیق، همچون جرعه‌ای از آرامش است که روح را تازه می‌کند. آبشار کوچک در نزدیکی، با صدای ملایمش، همچون یک آهنگ آرامبخش، دل را تسکین می‌دهد. برگ‌های درختان با هر نسیم، به آرامی به رقص درمی‌آیند و این رقص طبیعی، حس هماهنگی و صلح را به وجود می‌آورد.
آرامش، نه تنها در سکوت طبیعت بلکه در دل انسان‌ها نیز وجود دارد. وقتی دوستی در کنارمان نشسته و بدون کلمات، تنها با حضورش ما را در آغوش می‌گیرد، این احساس عمیق‌تر می‌شود. گاهی اوقات، فقط کافیست چشمانمان را ببندیم و به صدای قلب خود گوش دهیم تا آرامش را درون خود بیابیم. آرامش، یک سفر درونی است که در آن می‌توانیم به عمق وجود خود نفوذ کنیم و به سادگی با خودمان آشتی کنیم.
