موسیـقی بارون ؛ پاریـس

مدت‌ها پیش کسی‌ رو دیدم که تنش عطر قهوه میداد ولی بوسه‌هاش مشابه به شیرین‌ترین کوکی‌های شهر بود. مو‌های مشکی و موج دارش همیشه آشفته بودند و پشت تیله هایِ پر از ستاره‌اش، غرقِ افکار مختلف بود. دست‌هایِ همیشه سردش، به شکل عجیبی، گرم‌ترین آغوش‌هایِ دنیا رو هدیه می‌دادند و پشتِ غمِ لیلیومِ خشک شده، بوسیدنی‌ترین لبخند‌ها، پنهان شده بودند. صدایش، زیرترینِ و خوش آواترینِ گام موسیقی بود که حزین‌ترینِ آهنگ‌ها رو می‌نواخت. مهربون و محبوب نبود، دور شده از همه و گمشده در خودش بود، ولی من با اون، عزیزِ من، بعد از مدت‌ها خـونه خودم رو پیدا کردم.