Фарангиз Сарвар тушунтирган манзилни қийналмасдан топиб келди. Охори тўкилган дарвозани секин тақиллатди.
— Ҳозир, — ичкаридан синиққина овоз эшитилдию, зум ўтмасдан бир аёл чиқиб келди.
— Ассалому алайкум, — Фарангиз минг хижолат бўлганча салом бераркан, — мен ҳалиги...
— Ваалайкум ассалом. Адашмасам сиз Фарангизсиза? — аёл унга бошдан оёқ разм соларкан, ўғли унга нисбатан нима қилганини англашга урунарди.
— Ҳа, — Фарангиз уятдан ўзини қўярга жой топа олмасди.
— Қани марҳамат, — онаизор уни ўғли ётган хонага бошлади. Фарангиз ичкарига кирар экан димоғига қандайдир ачимтир ёқимсиз ҳид урилди. Хона четидаги каравотда эса бир сиқимгина бўлиб Сарвар ётарди. Фарангиз аввалига уни таний олмади. Чунки қачонлардир у кўрган йигит гавдали йигит эди. Ҳозир эса ундан асар ҳам қолмаган гўё. Фарангизни кўриши билан Сарвар ўрнидан қўзғалди. Бир оёғи гипсда ҳаракатлантира олмаса ҳам ўрнидан туришга урунар, гўё Фарангизнинг оёқларига йиқиладигандек у томонга талпинарди. Фарангиз унга жуда ачинар, хаттоки юраги эзилиб борарди.
— Фарангиз, — Сарвар қўли билан "Берироқ кел" ишорасини қилди. Фарангиз истамайгина икки қадам босди. — Биламан, мендан жуда қаттиқ ранжигансан. Хаттоки, у дунёда ҳам икки қўлинг ёқамда бўлса ҳам ажабланмайман. Чунки мен тўғри иш қилмадим. Умиднинг гапига кириб номарднинг ишини қилдим. Аммо, ишон сенга тегинмадим. Номусинга тажовуз қилмадим. Агар шу ишни ҳам қилсам бу ўта кетган пасткашлик бўларди. Умидга эса номусини ҳам топтадим дедим. Чунки Умидга шу керак эди. Расмлар ва видеоларни тарқалиб кетиши эса, — Сарварнинг чинакамига кўзи ёшланди. — Мен уларни фақат Донёрга кўрсатгандим холос. Чин сўзим сени бундай, — шу пайт Сарварни кимдир бўғаётгандек хириллаб овози чиқмай қолди. Ранги олдин қизариб, сўнгра қандайдир кўкиш тус ола бошлади. Шунда ҳам гапиришга урунарди, лаби тинмай бир сўзни такрорларди: — "КЕЧИР"
— Болам, болажоним, — буёқда онаизор боласини қучиб ёқасини йиртиб йиғларди. — Ё Аллоҳим гуноҳкор ўғлимни ўзинг кечир. Унинг гуноҳларини ўзинг авф эт, — онаизор тинмай йиғлар, Сарварнинг олд тугмаларини ечиб уни елпир, аммо, бу ҳаракатларнинг ҳеч бири унга ёрдам бермас, у ҳали ҳам нафас ололмай хирилларди. Унга раҳми келган Фарангиз,
— Кечирдим. Аллоҳ шифо берсин, — дедию чиқиб кетди. Чунки у ҳозир бу ерда қоладиган аҳволда эмас. Ҳаёлида тинмай битта савол айланарди: — "Нега? Нима учун?" — Ҳовлига чиқар экан, нафақат бу кенг ҳовлига, балки бу дунёларга сиғмай кетаётгандек ҳис қиларди ўзини. Тез - тез юрганча дарвозадан чиқди. Катта йўлгача пиёда юриш керак. Ҳамон ўша тезлик билан кетар экан,
— Фарангиз, — ортидан таниш овоз эшитилди. Бу овозни эшитиши билан кетаётган жойида таққа тўхтади. Бироқ, айланишга ўзида куч топа олмади. Кўз ёшлари эса ҳеч тинай демасди. Охирги марта Фарруҳнинг қайтиб келмаслигига ўзини ишонтириб, тақдирга тан берганида шундай йиғлаганди. Бу воқеага ҳам мана олти ойдан ўтди. Олти ойдирки йиғламай юрганди. Аммо, бугун эшитганлари....
У Сарварнинг ёки Донёрнинг қилмишига эмас, ёки Умиднинг пасткашлигига эмас, унинг пок эканлигига ўзи амин бўлган Фарруҳнинг унга нисбатан қилган ноҳақлиги сабаб йиғламоқда эди. У шу пайтгача "Мен бокира чиқмаганим сабаб Фарруҳ акам мени қабул қила олмади" дея ўйлаб, ўзини айблаб келарди. Бугунги гаплардан кейин эса....
— Фарангиз, — овоз эгаси етиб келиши билан ўша таниш тафтни қўлларида ҳис қилди. Эсида бу тафтни биринчи ва охирги марта илк никоҳ кечасида ҳис қилганди. Ўзини ёлғиз, кераксиздек ҳис қилган пайтлари, қийналиб кетган пайтлари бу тафтни соғиниб йиғлагани ҳам ҳақиқат. Бу қандай туйғу билмайдию, Фарруҳни соғиниб, уни қумсаб яшади. Ҳар лаҳза келишини кутди. — Фарангиз, — Фарруҳ унинг қўлларидан тутиб ўзига қаратмоқчи эди,
— Тортинг қўлингизни, — Фарангиз унга ўгирилиб ҳам қўймасдан қўлларини тортиб олди. — Қўлларимдан тутиб, ўзингизни бунчалик ерга урманг.
