Бироз ўтиб, Ноҳида Акбарова айтган меҳмонлар ҳам келишди. Ноҳида Акбарованинг оғзи қулоғида, лекин Хушноза ҳақида ҳеч ҳам ундай деб бўлмайди. Дастурхон атроф и дан жой олишганда ҳам, Хушноза Муштарийдан кўзларини узмай қараб ўтирарди.
- Муштарий, қизим, сен яхшимисан? - деб қолди, бир пайт Ноҳида Акбарова.
- Ҳа, яхшиман, холажон. Ўзингиз яхшимисиз? - деди қиз ҳам самимийлик билан. Хушнозага эса унинг гапиришлари сохтадек туюла бошлади. Ҳеч ҳам гапирмас, фақат Муштарийдан кўз узмай қараб ўтираркан, Ноҳида опа - Хушноза, овқатга қараб юбор, пишган бўлса, сузавер. - деди.
Истамайгина ўрнидан тураётган Хушнозани Муштарий тўхтатди.
- Сиз ўтираверинг, мен ўзим олиб келаман. Фақат, ошхона қаерда эканлигини айтсангиз бўлди. - деди мулойим мушук каби. Бу гаплардан Ноҳида Акбарова бир хижолат тортса, бир хурсанд бўларди, ақлли қиз экан деб.
Хушнозани эса борган сари асаблари таранглашаркан, жавоби ҳам кинояли чиқди.
- Йўқ, йўқ, оввора бўлманг. Ўзим олиб келаман.
- Нега оввора бўлар эканман, Хушноза? Шунчаки, мен меҳмон бўлиб бундай жим ўтиришга ўрганмаганман. Яъни, мен ўтирсам-у, бошқа киши хизмат қилса, бу нарсага чидолмайман.
- Ҳааа, шунақами? Яхши, юринг, унда бирга олиб келамиз.. - секингина эшикдан ташқарига чиқиб кетар экан, Муштарийни кутмай, ўзи биринчи бўлиб ошхонага етиб борди. - Ўргилдим, сендек ақллидан... - деб қўйди, ичида. Шундоқ ёнига қараса, Муштарий турган экан, кулиб.
- Яхши ҳамки, сиздан ақлли эканлигимни тан олдингиз. Бўлмаса, ўзим исботлаб бермоқчи эдим. - деди Муштарий қизни чақиб олиб. Қозон қопқоғини очиб, овқатни ликопчаларга суза бошлади.
Хушноза эса нега ундай қилаётганини сира тушунолмасди. Таомларни Муштарийни ўзи дастурхонга қўйгач, жойига оҳисталик билан ўтираркан, эндигина ошхонадан кириб келаётган Хушноза ҳам Муштарийга ошкорона заҳрини сочди.
- Бундай ўзингизни яхши кўрсатишингиз билан ҳеч нимага эриша олмайсиз.
Биз меҳмон кутдик, бўлажак келин эмас. Ойимга ёқишингиз мумкин, аммо акамга..ишонаверинг, заррача ҳам қизиғингиз йўқ. Шундай экан, ўзингизни меҳмонга келгандек тутинг, бир умр шу ерда яшайдиган келиндек эмас...
- Ҳа майли, ишондим. Эшитишимча, аканг келганмиш? - Мустафо шу гапни Тимурдан кутганди, аслида.
- У ҳеч қаерга кетмаган эди. - деди жиддий тортиб.
- Нима учун кеча уйга бормадинг?
- Истамадим. - аниқ ва қисқа жавоб бераркан, бу худди " мендан бошқа ҳеч нима сўрама " дегани эди, Мустафо учун. - Камола қаерда ?
- Билмайман . Юргандирда , қаерлардадир . У ўзи сенга ҳеч қандай ҳамкорлик қилаётгани ҳам йўқ . Ҳайронман , нима учун бу ерда сандирағлаб юрганига .
- Шошилма . У чиндан ҳам менга ҳеч қандай ҳамкор эмас . Кимдандир қасос олмоқчи.
- Қасос деганинг нимаси энди?
- Шуни тушунмаяпман. У кимдан қасос олмоқчи, ва нега айнан бу ерда юрганлигига.
- Сен уни қаердалигини нега сўраб қолдинг?
- Биласан, яна бир ярим ойдан сўнг, Германиядаги ҳомийлар келиши керак.
Камола ҳамкорим сифатида ёнимда туриши керак. - дея жим бўлди. Тимур ҳам ҳеч нима демади. Негаки, охирги икки кун ичида Камолани қилган ҳатти ҳаракатлари уни шубҳалантираётгани ҳақида ўйлаётганди. Буни Мустафога айтишни ҳам истади, аммо айни дақиқаларда миясидаги бир фи кр ҳали вақти эмас дея жар соларди.
135~Қисм
