در این نشست:

دکتر آرش حیدری حول سه محور:

۱. تکنیک‌محوری، جادو و نسبتش با شبه علم،

۲. جزء گرایی روان‌شناسی بازاری و حتی برخی جریان‌های روان‌شناسی قرن ۲۱(خاصه روان‌شناسی مثبت‌گرا) و گسست‌اش از مبانی فلسفی و بنیادین بنیان‌گذاران روان‌شناسی (وونت، فروید، پیاژه)

۳. کارکردهای ایدئولوژیک شبه علم در روان‌شناسی صحبت کردند.

دکتر کاوه قادری به تفاوت‌‎های عمده روان‌شناسی علمی، روان شناسی عامه‌پسند و روان‌شناسی زرد و دروغین پرداختند، هم چنین دلایل ناهشیار گرایش شهروندان به شبه‌علم و روان‌شناسی زرد را شرح دادند و به مکانیسم‌های شرم القایی و سو‌ءاستفاده از سوژه شرمنده و روان‌درمانی‌های نمایشی به مثابه روشی شیادانه برای مصرف شهروندان پرداختند.

خانم رضوان لطفی نیز به نقد استفاده بی رویه از فناوری‌های درمانی بر پایه نقشه‌برداری مغز در ایران با توجه به تجربه زیسته‌شان در کشور کانادا پرداختند.

چطور ایرانِ قرن نوزدهم در قاب دوربین‌های نخستین عکاسان ثبت شده؟

این نشست فرصتی است برای بررسی چگونگی تبدیل عکاسی قاجاری به ابزاری برای مستندسازی و تأثیر آن بر شناخت غرب از ایران.

دو دوره اصلی برای حمایت مالی از علم وجود داشته است. دوره اول از قرن 8 تا 12(دوره صعود) و دوره دوم از 12 تا 19م (دوره افول). در دوره اول، حکمرانان و ثروتمندان از تولیدات علمی حمایت مالی کرده و مؤسساتی مانند کتابخانه‌ها را برای پرداختن به موضوعات علمی تأسیس کردند. آن‌ها دانشمندان را، هم به منظور افزایش پرستیژ خود؛ و هم به خاطر مزایای عملیِ علوم پزشکی، نجوم، ستاره‌شناسی و ریاضیات حمایت می‌کردند. در دوره دوم، کمک مالی محدود به مؤسسات مذهبی شد. محققانی که می‌خواستند از این حمایت‌ها بهره‌مند شوند، باید در علوم دینی تخصص می‌داشتند. لذا در این دوره، مؤسساتی که به طور خاص به علم می‌پرداختند، از بین رفتند.

هر هدیه تأثیر دارد: بیشتر کمک‌ها به دانشگاه استنفورد کمتر از ۱۰۰۰ دلار هستند. اما زمانی که با هم جمع می‌شوند، میلیون‌ها دلار برای کمک‌های مالی، برنامه‌های آموزشی، پژوهش‌ها و سایر برنامه‌ها تأمین می‌کنند.