‌ ‌‌ ‌‌𝖣𝖠𝖸𝖫𝖠𝖭

هوا سنگین بود، بوی عطر تهیونگ در فضا پیچیده بود، رد نفس‌های جونگکوک روی پوستش می‌رقصید. لمس انگشتانش روی خط فک تهیونگ آرام بود، اما برق نیاز در چشمانش هیچ آرامشی نداشت.

"من فقط نمی‌خواستمت، تهیونگ…" صدایش بم و کشدار بود، کلماتی که میان حرارت تنشان می‌سوختند. "تمام ذرات تنم، ذرات تن تو رو نیاز داشت."

تهیونگ لبخند کم‌رنگی زد، اما آن شرارت همیشگی پشت چشمانش موج می‌زد. انگشتانش را از روی بازوی جونگکوک به آرامی پایین کشید، لمسش سبک، اما کافی برای فرستادن لرزه‌ای به ستون فقرات او.

"پس بگیرش، جونگکوک." صدایش نجواگونه بود، انگار اعترافی ممنوعه را زمزمه می‌کرد. "همه‌ی من، همه‌ی تو."

جونگکوک دیگر صبر نکرد. بینشان هیچ فاصله‌ای نماند، نفس‌هایشان یکی شد، گرمای پوستشان در هم گره خورد. لب‌هایش را روی لب‌های تهیونگ گذاشت، عمیق، نیازمند، مالکانه...انگار میخواست که این لحظه را برای همیشه حک کند.

و در آن شب، میان زمزمه‌های خفه، میان رد انگشتانی که مسیر تن دیگری را حفظ می‌کردند، میان بوسه‌هایی که هیچ‌وقت کافی نبودند…
آن‌ها یکی شدند...با تمام ذراتشان.