‌ ‌ ‌ ‌𝁞𝚪꤯ꤞꤕ𝗋𝚭ᦅ𝗇𝖾𝁤

هنوز هم، همچون گذشته، کنار رود هان قدم می‌زنم.
عطر حضورت، در کوچه‌پس‌کوچه‌های خاطراتم جاری است،
و هنوز هم، همچون گذشته، خواب را از چشمانم می‌ربایی؛ چرا که برق نگاهت، گرمای لبخندت…
همه را به‌یاد دارم، چنان که گویی همین دیروز، کنارم بودی.
به زخم‌هایم که می‌نگرم، به یاد تو می‌افتم،
اما دیگر نیستی که مرهمی بر دردهایم باشی.

آخرین سخنت هنوز در گوشم زمزمه می‌شود؛
همان روز که عهدت را شکستی و گفتی: «همه‌چیز درست خواهد شد.»
تو که قول داده بودی تا پایان کنارم بمانی…

ببین، شیرینم،
من هنوز هم به دیدنت می‌آیم،
هنوز هم با تو سخن می‌گویم،
هنوز هم از روزهایم بدون تو برایت می‌گویم.
اما تو در آغوش سرد خاک آرمیده‌ای،
و چه تضادی است میان این سنگ خاموش و گرمای وجودت، میان سکوت این خاک و نغمه‌ی وجودت.

در واپسین نامه‌ات نوشته بودی:
«من طاقت نبودنت را ندارم. من پیشتم؛ بهتر بگویم، قلبم پیش توست. قلبی که همیشه برای تو می‌تپید، حالا در جای درستش آرام گرفته.»
اما بگو، جانان من،
آیا گمان می‌کردی که من تاب نبودنت را داشته باشم؟
تو فکر می‌کردی با اهدای قلبت، زندگی را به من بازمی‌گردانی…
غافل از آنکه زندگی من، خودِ تو بودی.

اما نگران نباش.
همان‌طور که گفتی، مراقب قلبت و پسرمان هستم.
هر روز، با خاطراتت نفس می‌کشم،
با عکس‌ها، با فیلم‌ها و با حضور بی‌صدایی که هنوز در گوشه‌وکنار خانه جریان دارد، در خنده‌های کودکی که یادگارت بر این دنیا است.

و بدان، محبوبم،
در زندگی بعدی، در هر سرنوشتی که رقم بخورد؛ دوباره خواهم آمد، دستانت را خواهم گرفت، و این‌بار…
این‌بار پایانمان خوش خواهد بود.

عزیز جاودانی من، آرام بخواب، که من بیدارم و تا همیشه، مراقب تنها یادگار عشقمان خواهم بود.