‌ ͏ ͏ ͏ ͏ 𝜈ꫀᥣ𑜀ᦅɑ

دستش رو از پنجره ماشینش بیرون داده بود

و هوای سردی که به صورتش به خاطر گریه کردن خیس شده بود میخورد و باعث میشد احساس سرمای بیشتری بکنه
به خودش قول داده بود دیگه بعد اون روز هیچ وقت مست نکنه ولی قولش رو شکسته بود.

بعد اینکه رسید به خونش
خودش رو روی تختی که سه سال بود ازش متنفر بود پرت کرد.
همونطور که دراز کشیده بود گوشیش رو از جیبش در اورد و روشنش کرد.

چندین تا زنگ..یه عالمه پیام
همشونم از طرف فلیکس و هیون و هان بود.

گوشیش رو خاموش کرد و پرت کرد پشت سرش.

حدود ساعت های یک نصفه شب بود.
اون همه نوشیدنی خوردن هیچ اثری نداشت.
هنوزم که هنوزه بیدار بود.
تصمیم گرفت بره پیاده روی.
اون فقط میخواست بره پیاده روی.
حداقل فکر میکرد میخواست بره پیاده روی..
نه اینکه جلوی در خونه مینهو ظاهر بشه.

نمیدونست جدی مست بود یا ناخودآگاه اومده بود اینجا.
مینهو مطمئنا ازش متنفره
اگه دوباره جلوی در وقتی که بازم مسته ببینتش این دفعه دیگه قطعا باریکه امیدی که تو رابطه اون و مینهو وجود داره هم ناپدید میشه.

چند دقیقه ای بدون هیچ حرکتی به زنگ در خیره موند.
نفسی عمیق کشید و سرش رو پایین انداخت
دستاش رو کرد تو جیبش و پشت به در کرد .
اون دیگه هیچ نقشی تو زندگی لینو نداشت
خودش این انتخاب رو کرده بود.

'فکر میکردم گردن گیرت بهتر باشه'

صدایی که از پشت سرش توی گوشاش پیچید
باعث شد قلبش از جاش کنده بشه و لایه نازکی از اشک روی چشماش جمع شه

با تردید سرش رو برگردوند
و با دیدن چهره نه چندان خوشحال لینو اشکاش سرازیر شدن.
خواست چیزی بگه ولی دهنش بیهوده باز میشد.

'چیه؟... اینجا چیکار داری؟'

"مینهو..."
بغضش باعث میشد صداش بلرزه
"حرفتو بز-

چان بدون اینکه فرصت حرف زدن برای لینو بده اونو بغل کرد.
مینهو چند دقیقه ای هم بدون اینکه بغلش کنه و چیزی بگه اونجا وایساد.
'خب..گذاشتم بغلمم کنی..حالا باید بری.'

چان سرش رو همون‌طور که بغلش کرده بود به معنی نه تکون داد
"مینهو..من نمیخوام برم.مشکل اینه من نمیخوام برم..من اون روز..اون روز نمیدونستم به چی فکر میکردم من بدون اجازه یه کار بدی کردم من یه هیولام من ترسیدم ازم متنفر بشی
من واقعا متاسفم من واقعا اینو نمی‌خواستم"

دیگه نتونست ادامه بده و دوباره بغضش ترکید لینو چان رو از خودش جدا کرد و گفت:
'چان..حرفات منطقی نیست..
تو فکر کردی اون شب ..کاری که کردی !..
من اگه نمی‌خواستم میتونستی اون کار رو کنی لعنتی؟'
"چی؟.."
'چان..منم دوست داشتم ...نفهمیدی؟'
چرا فکر کردی باعث میشه ازت متنفر شم؟'
چان از حرفی که شنیده بود شکه شده بود.
"داری میگی..هنوز دوسم داری؟"

'..اره ...ولی
دلیل نمیشه که ازت متنفر نباش-'

چان چیز دیگه ای نمی‌خواست بشنوه
همونجا به خاطر دلی که دلتنگ شده بود.
شروع کرد به بوسیدن مینهو.

مینهو هنوزم از دستش عصبانی بود و اینو نمیخواست چون اونم شکسته شده بود..اونم تنها شده بود.
اون صبح بیدار شده بود و چان رو ندیده بود..
ازش متنفر بود
ولی...وقتی فهمید چان چقدر احمقه.
با خودش گفت منم دلتنگتم..

اون دوتا همونطور که همو میبوسیدن وارد اتاق شدن
کم کم هوا داشت گرم میشد.
چان و لینو از هم جدا شدن و کمی نفس گرفتن
چان نفس نفس زنان گفت" بیا ادامه ند-"
'خفه شو عوضی'
و دوباره شروع کرد به بوسیدن چان
لینو دستاش رو پشت گردن چان قفل کرد
چان هم سرش رو داخل گردن لینو فرو کرد
و برش گردوند و انداختش رو تخت

'صبح که نمیزاری بری؟'
چان خنده ای کرد و گفت: دیگه حتی یه ثانیه هم از جلو چشمات دور نمیشم
....


لباس هاشون روی زمین افتاده بود
چان رد هایی از طریق بوسه هاش روی بدن مینهو میذاشت و امادش میکرد.
'..زو..زود باش دیگه'

چان اخرین بوسه رو دوباره روی لب های کبود پسر کوچیک کاشت
و چند دقیقه بعد پسر کوچیک تر حس اشنایی از سه سال پیش رو تجربه کرد ..ناله هاش کل اتاق رو پر کرده بود.

"خوبی؟"
پسر کوچیک سرش رو به عقب برگردوند و به معنی اره تکون داد.

پسر کوچیک دستش رو روی موهای چان گذاشت و گفت: مثل دفعه قبل...

"دفعه قبلی وجود نداره همیشه جوری هستش که انگار دفعه اولمونه."

دیر وقت بود
از پنجره فشفشه های رنگی که افراد کنار ساحل روشن کرده بودن دیده میشد.
و محو شدن اونها توی اسمون شب باعث دیده شدن دوباره ستاره ها میشد
ولی اون دو تا پسر هیچ اهمیتی به اتفاقاتی که میفته نمیدادن

(کیش کیش همینقدر هم زیادی بود از خجالت مردم)