عزیزِ من از آن روزی که نگاهم در دام دیدنگانت افتاد، اسیرم تا به امروزی که هر کجا می‌روم با اسم تو یاد من می‌افتند و با اسم من، یاد تو.
جان که نبود، تمام من بود که گرفتی و در قفس خودخواهیت زندانی‌اش کردی. عشق که نبود، دنیای من بود که ابتدا تا انتهایش را صاحب شدی.
برای اولین بار روانه شدن اسمت از زبانم مانند نوشیدن جامی پر از شراب سرخ بود؛ سرخوشم می‌کرد غافل از طوفانی که در انتظار چشم های تیره رنگم بود.
دستت را که گره دستانم کردی، با خود گفتم این گره کور است، هیچکس نمی‌تواند این پیوند را جدا کند. با خود گفتم ابد در برابرش کم می‌آورد.
از این ها که بگذریم اصل کاری جایی بود که خنده هایت را دیدم و شنیدم، گویی معجزهٔ فراموشی بود ؛ لحظه‌ای که خندیدی فراموش کردم که چه کسی بودم و در چه مکانی قرار داشتم، تنها بوسیدن آن خنده ها را خواستار بودم.
شیدایی کمی از حال من نداشت و تو هم هر چه می‌گذشت زیباتر می‌شدی؛ خودت، عشقت، نامت و هر چه که تو را در برمی‌گیرد در مرکز دلم جای می‌گرفت.
آن زمان روز ها با حضورت رنگین تر و شب ها با یادت خوش تر بود، تو هم به یاد داری جز به جز آنها را یا فقط من در خرابه های این عشق با دستانی زخمی و خون آلود به دنبال یادگاری می‌گردم ؟
ابتدا فخر می‌فروختم به عشقی که مانعی نداشت، گویی بهشت را برایم به زمین آورده بودی اما سرنوشت شور این نقاب خوش ، خبر نمی‌دهد.
نمیدانم به خواست خودت رفتی یا به اجبار اطرافیان، اما می‌دانم بندی که دل هایمان را بهم وصل کرده بود استوار تر از توطئه‌‌ی مردم بود. پس از گذشت سال ها همچنان می‌ترسم که ذره‌ای باورم به تو را از دست بدهم، تمام من پر از شک و تردید شده اما نترس، جانم هم برود، مهرت را در روحم ابدی به حبس می‌کشم.
با این حساب نمیدانم ظالم تویی که آمدی، عاشق کردی و رفتی یا من که به ریسمان کهنه‌ی این عشق چنگ می‌زنم..
گفته بودند هجر معشوق، پیر میکند عاشق جوان را ، بیا و ببین تپش های آرام دلم را ، لرزش های دیوانه وار دستم را ، غم انگیز است اما عجیب من بی تو دیدن دارد عزیز.
گویا روزگار کابوس هایی برای ما دیده بود تا عاشقانه دل ببندیم و جنون وار جان بکنیم.
سونگهوای عزیزم حالا که این نامه را میخوانی نمیدانم کجا هستم و چه میکنم
زمانی که این نامه به دستان تو برسد دیگر هیچ فردی به نام هونگ جونگ وجود نخواهد داشت !
مرا ببخش خورشید درخشانم
این ماه بدون خورشیدش دیگر توان تابیدن ندارد …
اما تو بمان
بمان که خورشید آسمان باشی!
الهه ی زیبایی ها
بمان و درخششت را به تمامی آدم ها
ثابت کن !
لطفا چشمانت را بر اشک مزین نکن !
مروارید های چشمانت بسیار ارزشمند تر از من است …
دگر نیستم تا بر مروارید هایی که بر گونه ات میغلتد بوسه بزنم
پس لبخند بزن
در زمستانی سرد لب هایت مرا گرم کرد و حال که چهارسال از آن روز میگذرد دیگر نفسی برایم نخواهد ماند
15 February 2021
تو غرق در تاریکی بودی
اما برای من همانند خورشید درخشیدی
عشق رو بهم فهموندی ؛زندگی دوباره من شدی !
دلیلی برای بودن به من دادی
برای عشق ورزیدن
تمامت را میپذیرم
هرچقدر هم برای دیگران وحشتناک باشی بازهم برای من پاک ترین فرشته ی دنیایی
بوسه ای زیر باران به من بدهکاری !
اجازه این را نخواهم داد که خدا تو را هم از من جدا کند …
لقب هایی برایت استفاده کردم که فقط در رمان ها ممکن بود
بیا ما هم بنویسیم ؛بیا شخصیت های رمانی عاشقانه باشیم !
دنیای آدم ها لیاقت این عشق را ندارد
بیا جزو اینها نباشیم و زندگی خود را بسازیم …
15 February 2017
