فلسطین به‌مثابه یک ایده
20.04.202515:50
در اوایل سال ۱۹۲۰ که اولین شورش‌ها علیه اشغال و قیمومت بریتانیا در فلسطین آغاز شد فلسطینی های مسیحی بودند که نخستین حملات مسلحانه را علیه مستعمره نشینان صهیونیستی ساماندهی کردند. آنها همزمان با جشن سالانه نبی موسی که در روز یکشنبه عید پاک برگزار می شد شورشی را در شهر قدیمی اورشلیم و اطراف آن ساماندهی کردند. مسیحیان فلسطین در تمامی سال های بعد در مقاومت های مردمی و مسلحانه علیه اشغالگری مشارکت داشتند. برخی از شناخته شده ترین رهبران سیاسی و فرماندهان نظامی سازمان آزادی بخش فلسطین مسیحی بودند.
Reposted from:
نشر اطراف
07.04.202512:58
با دوستی فلسطینی در راه بلندی‌های جولان بودیم. چند ساعتی در کیبوتصی در الجلیل ماندیم. وقتی سر سفره نشستیم که غذایی بخوریم، مردی جوان و ریشو از در آمد و گفت اسمش دَنیِل است و کنار من نشست. دنیل از چیزی ناراحت بود. آرام و قرار نداشت. مدام از من می‌پرسید که به نظرت آیا ما آدم‌ها می‌توانیم فقط در حکم فرد، و نه به نیابت از این یا آن گروه، در جهان عمل کنیم یا نه. نمی‌دانستم چه بگویم. او قصه‌اش درباره‌ی ترک خدمت در ارتش اسرائیل را برایم گفت و از این قصه و از رفتارش فهمیدم فراری است و مخفی شده.
قصه‌اش را این‌طور شروع کرد که سر مرز غزه سرهنگی «خرده‌پا» بوده و یک سرباز زیردست داشته. دستور این بود که هر کسی از حد معینی به حصار نزدیک‌تر شد، برای اخطار دو بار به زمین شلیک کنند. اگر جلوتر آمد، باید پای او را نشانه می‌گرفتند. دنیل برایم گفت که او و سرباز زیردستش روزها در مقرشان منتظر ماندند و کسی نیامد. بعد، روزی مردی از دور پیدا شد. به سمت آنها می‌آمد. وقتی به اندازه‌ی معین به حصار نزدیک شد، سرهنگِ خرده‌پا برای اخطار یک بار به زمین شلیک کرد. مرد نزدیک‌تر آمد و سرهنگ دوباره به زمین شلیک کرد تا به او هشدار دهد. وقتی مرد باز نزدیک‌تر آمد، دنیل دید سراپا برهنه است و چیزی را جلوی خودش گرفته. باز هم نزدیک‌تر که آمد، دنیل متوجه شد مرد یک عکس در دست دارد، عکسی از یک کودک. دنیل به پای مرد شلیک نکرد. تفنگش را زمین گذاشت و فرار کرد.
چند فلسطینی باید بمیرند تا یک سرباز اسرائیلی به چنین شهودی برسد.
🔹برشی از کتاب «بازشناختن غریبه» که به‌زودی در نشر اطراف منتشر می‌شود.
🔹«بازشناختن غریبه» متن سخنرانی ایزابلا حماد، نویسنده‌ی فلسطینی‌بریتانیایی، در مراسم یادبود ادوارد سعید در دانشگاه کلمبیا است. حماد با درهم‌آمیزی نقد ادبی، خودزندگی‌نامه و تاریخ و برخی از مضامین محوری اندیشه‌ی سعید همچون استعمار، امپراتوری و غربت‌نشینی، ماجرای فلسطین را از زاویه‌ای نو به تصویر می‌کشد و پرسش‌هایی اساسی درباره‌ی شکل مواجهه‌ی ما با این ماجرا مطرح می‌کند.
📚اطلاعات کتاب
▫️بازشناختن غریبه
▫️خواندن فلسطین از میانه‌ی پیرنگ
▫️نویسنده: ایزابلا حماد
▫️مترجم: الهام شوشتری‌زاده
▫️۸۸ صفحه
🔸شما می‌توانید این کتاب را از سایت اطراف با تخفیف پیش‌خرید کنید.
@atrafpublication
قصه‌اش را این‌طور شروع کرد که سر مرز غزه سرهنگی «خرده‌پا» بوده و یک سرباز زیردست داشته. دستور این بود که هر کسی از حد معینی به حصار نزدیک‌تر شد، برای اخطار دو بار به زمین شلیک کنند. اگر جلوتر آمد، باید پای او را نشانه می‌گرفتند. دنیل برایم گفت که او و سرباز زیردستش روزها در مقرشان منتظر ماندند و کسی نیامد. بعد، روزی مردی از دور پیدا شد. به سمت آنها می‌آمد. وقتی به اندازه‌ی معین به حصار نزدیک شد، سرهنگِ خرده‌پا برای اخطار یک بار به زمین شلیک کرد. مرد نزدیک‌تر آمد و سرهنگ دوباره به زمین شلیک کرد تا به او هشدار دهد. وقتی مرد باز نزدیک‌تر آمد، دنیل دید سراپا برهنه است و چیزی را جلوی خودش گرفته. باز هم نزدیک‌تر که آمد، دنیل متوجه شد مرد یک عکس در دست دارد، عکسی از یک کودک. دنیل به پای مرد شلیک نکرد. تفنگش را زمین گذاشت و فرار کرد.
چند فلسطینی باید بمیرند تا یک سرباز اسرائیلی به چنین شهودی برسد.
🔹برشی از کتاب «بازشناختن غریبه» که به‌زودی در نشر اطراف منتشر می‌شود.
🔹«بازشناختن غریبه» متن سخنرانی ایزابلا حماد، نویسنده‌ی فلسطینی‌بریتانیایی، در مراسم یادبود ادوارد سعید در دانشگاه کلمبیا است. حماد با درهم‌آمیزی نقد ادبی، خودزندگی‌نامه و تاریخ و برخی از مضامین محوری اندیشه‌ی سعید همچون استعمار، امپراتوری و غربت‌نشینی، ماجرای فلسطین را از زاویه‌ای نو به تصویر می‌کشد و پرسش‌هایی اساسی درباره‌ی شکل مواجهه‌ی ما با این ماجرا مطرح می‌کند.
📚اطلاعات کتاب
▫️بازشناختن غریبه
▫️خواندن فلسطین از میانه‌ی پیرنگ
▫️نویسنده: ایزابلا حماد
▫️مترجم: الهام شوشتری‌زاده
▫️۸۸ صفحه
🔸شما می‌توانید این کتاب را از سایت اطراف با تخفیف پیش‌خرید کنید.
@atrafpublication
31.03.202511:10
برخی از دوستان درباره تظاهراتی که در نقاط مختلف غزه علیه حماس انجام شده پرسیده اند. در این یادداشت تلاش می کنم آنچه در غزه در حال اتفاق افتادن است را با استناد به نوشته ها و سخنرانی های روزنامه نگاران و کنش گران سیاسی فلسطینی شرح دهم.
https://telegra.ph/%D9%86%DA%A9%D8%A7%D8%AA%DB%8C-%D8%AF%D8%B1%D8%A8%D8%A7%D8%B1%D9%87-%D8%A7%D8%B9%D8%AA%D8%B1%D8%A7%D8%B6%D8%A7%D8%AA-%D8%A7%DB%8C%D9%86-%D8%B1%D9%88%D8%B2%D9%87%D8%A7%DB%8C-%D8%BA%D8%B2%D9%87-03-31
https://telegra.ph/%D9%86%DA%A9%D8%A7%D8%AA%DB%8C-%D8%AF%D8%B1%D8%A8%D8%A7%D8%B1%D9%87-%D8%A7%D8%B9%D8%AA%D8%B1%D8%A7%D8%B6%D8%A7%D8%AA-%D8%A7%DB%8C%D9%86-%D8%B1%D9%88%D8%B2%D9%87%D8%A7%DB%8C-%D8%BA%D8%B2%D9%87-03-31
Reposted from:
کانون زنان ایرانی
20.02.202513:21
أشلاء: خشونت اپیستمیک و بدن های مثله شده
آزاده ثبوت
کانون زنان ایرانی
من نمی دانم چه کلماتی در زبان فارسی برای توصیف سطح وحشتی که مردم غزه روزانه با آن دست و پنجه نرم می‌کنند وجود دارد. اما یک کلمه است که این روزها از فلسطینی ها بسیار می شنوم و هر بار شنیدنش تنم را می لرزاند: أشلاء
أشلاء جمع شلو است. قسمتی از بدنی که به طرز وحشیانه ای کشته شده است. مثله شده است. تکه تکه و پاره پاره شده است.
أشلاء را نخستین بار از زبان مردی شنیدم که اعضای بدن فرزندانش را در دست گرفته بود و می گفت «ای مردم، نگاه کنید این پسر من است.»
یا مرد دیگری که کیسه ای سنگین بر دوش می کشید و می گفت: «این همه پسر من است.» تاکید او بر همه، تاکید او بر تمامیت انسان فلسطینی، بر موجودیت انسان فلسطینی به عنوان یک بدن تام و تمام و نه فرو کاسته به اعضای بدن و گوشت و‌خون.
أشلاء مرا یاد گفتگوی آن کودک خردسال با دستان قطع شده می اندازد که از پدرش پرسید: بابا، آیا وقتی من بزرگ بشوم، دستانم هم بزرگ می شود(رشد می کند)؟
أشلاء مرا یاد پسر یازده ساله مجروح فلسطینی می اندازد که با کوله پشتی آبی مدرسه اش به بیمارستانی در خان یونس آمد و وقتی از او پرسیدند چرا از کوله پشتی خون می آید گفت: برادر پنج ساله ام احمد را از زیر آوار ها آورده ام.
أشلاء مرا یاد تنها بازمانده کشتار خانواده مقاطه می اندازد، دخترک دو ساله مجروحی که بر روی تخت بیمارستان با گریه صدا می زد: ماما، ماما. أشلاء مرا یاد دست ها و پاهای زخمی او می اندازد و تنهایی اش، وقتی اشک های چشمانش را با انگشتان کوچکش پاک می کرد.
در روزهایی که بدن های زیر آوار مانده فلسطینی ها توسط سگ ها و گربه ها خورده می شوند أشلاء مرا یاد جملات آن دخترک به گربه اش می اندازد که می گفت: «ای گربه، خواهش می کنم اگر روزی کشته شدم بدن مرا نخوری.» در جهانی که انسانیت انسان فلسطینی هر لحظه انکار می شود، کودکی با خطاب قرار دادن گربه اش به وفاداری او امید می بندد.
أشلاء اسکلت باقی مانده از نوجوان فلسطینی است که پدرش او را از دندان هایش شناخت.
أشلاء بدن بی سر کودک یک سال و نیمه فلسطینی احمد النجار است که پدرش در مقابل دوربین ها بر دست گرفت و گفت . در شب کشتار خیمه‌های رفح، ارتش اشغالگر صهیونیستی پس از صدور دستور تخلیه به آن منطقه، چادرهایی را که آوارگان در آن پناه گرفته بودند را بمباران کرد. در عرض چند دقیقه بیش از ۵۰ نفر شهید شدند. احمد سرش پیدا نشد و خانواده اش در زمان تشییع تنها از گردن به پایین او را در اختیار داشتند.
خانواده‌اش می‌گویند که او عاشق ترامپولین، توپ و بازی با گربه‌ها بود. پدرش او را «بابا» یا «بچه» صدا می‌کرد، زیرا او کوچک‌ترین خواهر و برادرش بود. مادر احمد و خواهرانش هدی و ارکان همگی در آن شب به شهادت رسیدند. هدی و احمد را قبل از دفن در یک کفن گذاشته بودند.
برادران بازمانده احمد، محمد (۱۳ ساله) و یمین (۸ ساله) هر دو جسد احمد را در شب قتل عام دیده بودند. هر دوی این کودکان آسیب دیده اند و از آن زمان نمی توانند در مورد برادر کوچک خود بدون اینکه گریه کنند صحبت کنند. محمد می گوید: «هر وقت ترامپولین، توپ او و چیزهای دیگری را که با آن بازی می کرد می بینم، ناراحت می شوم و دلم برایش تنگ می شود. من دعا می کنم که او جایگاه خود را در بهشت پیدا کند.»
در حالی که رسانه های حامی صهیونیست مفصل در مورد افسانه سربریده نوزادان اسرائیلی در ۷ اکتبر صحبت کردند، هیچ رئیس دولت یا رسانه ای در باره شب قتل عام چادرهای رفح اظهار نظری نکرد. آن کودک نام داشت، خانواده ای داشت که او را دوست داشتند، مادری داشت که او را در آغوش می گرفت و خواهر و برادرهایی که از تولد تا لحظه پایان زندگیش هر روز با او همراه می شدند و با او بازی می کردند.
أشلاء اعضای بدن مثله شده کودکانی است که ربوده می شوند برهنه می شوند و اعضای بدنشان مورد تجاوز سگ های ارتش صهیونیستی قرار می گیرد.
أشلاء اجساد اسرای کشته شده فلسطینی است که سالیان سال در فریزرهای زندان های رژیم حبس شده اند. بدن هایی که دیگر شباهتی به بدن انسان ندارند.
پس از بمباران وحشیانه ارتش صهیونیستی به یک پناهگاه در مدرسه التابعين در شهر غزه، سخنگوی مدرسه التابعين به الجزیره گفته بود: «محدوده مدرسه مملو از اجساد و اعضای بدن است. شناسایی جسد کامل برای امدادگران بسیار دشوار است. اینجا یک دست و یک پا آنجاست. اجساد تکه تکه شده اند. تیم های پزشکی در مقابل این صحنه وحشتناک بی پناه ایستاده اند.»
او گفته بود چنین بمب هایی پر از میخ و ترکش هستند. هنگامی که منفجر می شوند، نه تنها باعث آتش سوزی می شوند، بلکه قطعات پرنده آنها گوشت را می شکافند. تصاویری که از مدرسه منتشر شده اند نشان می‌دهد که تکه های بدن های افراد از روی زمین بلند شده‌اند.
ادامه‌ی مطلب را اینجا بخوانید:
https://ir-women.com/19784
آزاده ثبوت
کانون زنان ایرانی
من نمی دانم چه کلماتی در زبان فارسی برای توصیف سطح وحشتی که مردم غزه روزانه با آن دست و پنجه نرم می‌کنند وجود دارد. اما یک کلمه است که این روزها از فلسطینی ها بسیار می شنوم و هر بار شنیدنش تنم را می لرزاند: أشلاء
أشلاء جمع شلو است. قسمتی از بدنی که به طرز وحشیانه ای کشته شده است. مثله شده است. تکه تکه و پاره پاره شده است.
أشلاء را نخستین بار از زبان مردی شنیدم که اعضای بدن فرزندانش را در دست گرفته بود و می گفت «ای مردم، نگاه کنید این پسر من است.»
یا مرد دیگری که کیسه ای سنگین بر دوش می کشید و می گفت: «این همه پسر من است.» تاکید او بر همه، تاکید او بر تمامیت انسان فلسطینی، بر موجودیت انسان فلسطینی به عنوان یک بدن تام و تمام و نه فرو کاسته به اعضای بدن و گوشت و‌خون.
أشلاء مرا یاد گفتگوی آن کودک خردسال با دستان قطع شده می اندازد که از پدرش پرسید: بابا، آیا وقتی من بزرگ بشوم، دستانم هم بزرگ می شود(رشد می کند)؟
أشلاء مرا یاد پسر یازده ساله مجروح فلسطینی می اندازد که با کوله پشتی آبی مدرسه اش به بیمارستانی در خان یونس آمد و وقتی از او پرسیدند چرا از کوله پشتی خون می آید گفت: برادر پنج ساله ام احمد را از زیر آوار ها آورده ام.
أشلاء مرا یاد تنها بازمانده کشتار خانواده مقاطه می اندازد، دخترک دو ساله مجروحی که بر روی تخت بیمارستان با گریه صدا می زد: ماما، ماما. أشلاء مرا یاد دست ها و پاهای زخمی او می اندازد و تنهایی اش، وقتی اشک های چشمانش را با انگشتان کوچکش پاک می کرد.
در روزهایی که بدن های زیر آوار مانده فلسطینی ها توسط سگ ها و گربه ها خورده می شوند أشلاء مرا یاد جملات آن دخترک به گربه اش می اندازد که می گفت: «ای گربه، خواهش می کنم اگر روزی کشته شدم بدن مرا نخوری.» در جهانی که انسانیت انسان فلسطینی هر لحظه انکار می شود، کودکی با خطاب قرار دادن گربه اش به وفاداری او امید می بندد.
أشلاء اسکلت باقی مانده از نوجوان فلسطینی است که پدرش او را از دندان هایش شناخت.
أشلاء بدن بی سر کودک یک سال و نیمه فلسطینی احمد النجار است که پدرش در مقابل دوربین ها بر دست گرفت و گفت . در شب کشتار خیمه‌های رفح، ارتش اشغالگر صهیونیستی پس از صدور دستور تخلیه به آن منطقه، چادرهایی را که آوارگان در آن پناه گرفته بودند را بمباران کرد. در عرض چند دقیقه بیش از ۵۰ نفر شهید شدند. احمد سرش پیدا نشد و خانواده اش در زمان تشییع تنها از گردن به پایین او را در اختیار داشتند.
خانواده‌اش می‌گویند که او عاشق ترامپولین، توپ و بازی با گربه‌ها بود. پدرش او را «بابا» یا «بچه» صدا می‌کرد، زیرا او کوچک‌ترین خواهر و برادرش بود. مادر احمد و خواهرانش هدی و ارکان همگی در آن شب به شهادت رسیدند. هدی و احمد را قبل از دفن در یک کفن گذاشته بودند.
برادران بازمانده احمد، محمد (۱۳ ساله) و یمین (۸ ساله) هر دو جسد احمد را در شب قتل عام دیده بودند. هر دوی این کودکان آسیب دیده اند و از آن زمان نمی توانند در مورد برادر کوچک خود بدون اینکه گریه کنند صحبت کنند. محمد می گوید: «هر وقت ترامپولین، توپ او و چیزهای دیگری را که با آن بازی می کرد می بینم، ناراحت می شوم و دلم برایش تنگ می شود. من دعا می کنم که او جایگاه خود را در بهشت پیدا کند.»
در حالی که رسانه های حامی صهیونیست مفصل در مورد افسانه سربریده نوزادان اسرائیلی در ۷ اکتبر صحبت کردند، هیچ رئیس دولت یا رسانه ای در باره شب قتل عام چادرهای رفح اظهار نظری نکرد. آن کودک نام داشت، خانواده ای داشت که او را دوست داشتند، مادری داشت که او را در آغوش می گرفت و خواهر و برادرهایی که از تولد تا لحظه پایان زندگیش هر روز با او همراه می شدند و با او بازی می کردند.
أشلاء اعضای بدن مثله شده کودکانی است که ربوده می شوند برهنه می شوند و اعضای بدنشان مورد تجاوز سگ های ارتش صهیونیستی قرار می گیرد.
أشلاء اجساد اسرای کشته شده فلسطینی است که سالیان سال در فریزرهای زندان های رژیم حبس شده اند. بدن هایی که دیگر شباهتی به بدن انسان ندارند.
پس از بمباران وحشیانه ارتش صهیونیستی به یک پناهگاه در مدرسه التابعين در شهر غزه، سخنگوی مدرسه التابعين به الجزیره گفته بود: «محدوده مدرسه مملو از اجساد و اعضای بدن است. شناسایی جسد کامل برای امدادگران بسیار دشوار است. اینجا یک دست و یک پا آنجاست. اجساد تکه تکه شده اند. تیم های پزشکی در مقابل این صحنه وحشتناک بی پناه ایستاده اند.»
او گفته بود چنین بمب هایی پر از میخ و ترکش هستند. هنگامی که منفجر می شوند، نه تنها باعث آتش سوزی می شوند، بلکه قطعات پرنده آنها گوشت را می شکافند. تصاویری که از مدرسه منتشر شده اند نشان می‌دهد که تکه های بدن های افراد از روی زمین بلند شده‌اند.
ادامه‌ی مطلب را اینجا بخوانید:
https://ir-women.com/19784
20.04.202515:22
در روز آدینه نیک که عیسی به صلیب کشیده شد اگر در بیت لحم یا قدس قدم بزنید، نوای سرودهای غم انگیز را خواهید شنید. در این روز غم آلود که سیاهی همه جا را فرا گرفته است ما مسیح را در همبستگی با خود می بینیم، ما فلسطینی ها هنگامی که روایت انجیل را در مورد قتل بی رحمانه اش می خوانیم، عیسی را به عنوان یکی از خود مان می بینیم. کسی که به وحشیانه ترین شکل بخاطر اعتقادات و فعالیت هایش توسط امپراتوری شکنجه شد و در حالی که بر روی صلیب جان می داد خطاب به پروردگارش گفت: ای پروردگار من، ای پروردگار من چرا مرا رها کرده ای؟ ما خود را در عیسی می یابیم ومی بینیم که چگونه در لحظه مرگ بر روی صلیب با ما همذات پنداری می کند.
در فلسطین، آدینه نیک ما به درازا کشیده است، مدت مدیدی است که در غم و اندوه زندگی می کنیم، اما عید پاک به یادمان می آورد که کلمه پایانی متعلق به خداست، کلمه پایانی عدالت است، حقیقت است، زندگی است. شاید بخشی از مقاومت و صمود فلسطینی ما تاب آوری در برابر امپراتوری های مکرر باشد. شاید بخشی از مقاومت مسیحی فلسطینی ما باور ما به خدای رستاخیز و اعتقاد ما به این باشد که در نهایت نیکی، درستی و عدالت پیروز خواهد شد و اگر به این باور داشته باشیم در نومیدی نخواهیم زیست.
من یقین دارم که ما فلسطینی ها عاقبت بر خواهیم خواست و خود را باز خواهیم ساخت. هرگز در زندگی ام به اندازه (۵۶۱ روز ) گذشته به فلسطینی بودنم افتخار نکرده ام. هیچ زمان به این اندازه از تاب آوری، صمود و از همبستگی و وحدت میان مان مفتخر نبوده ام. وقتی می گویم خود را باز خواهیم ساخت، این را می گویم زیرا مردم خود را می شناسم. می دانم چه کسانی هستیم. فلسطین وطن ماست. ما عمیقاً در اینجا ریشه دوانده ایم. حتی برای فلسطینیانی که به سراسر جهان تبعید شده اند، فلسطین در آنها زندگی می کند. فلسطین امروز در هر گوشه از این کره خاکی است. ما هرگز از زندگی با عزت و عدالتی که خدا به ما بخشیده نخواهیم گذشت.
وقتی می گویم خود را باز خواهیم ساخت، از این روست که به خدای نیک و دادمند ایمان دارم و باور دارم که بر جهان با عدالت حکم می راند. بزرگترین دارایی ما فلسطینی ها حقانیت آرمان ماست. صمود و استواری ما در حقانیت آرمان ما، در ریشه تاریخی ما در این سرزمین و نیز در ذات خداوند دادگر است. برای من به عنوان یک مسیحی فلسطینی عید پاک سرچشمه مهم این امید است. ما هم چون عیسی می توانیم با همه چیز روبرو شویم. در صورت امپراتوری خیره شویم و آن را شکست دهیم.
بخش هایی از خطابه کشیش و الهی دان مسیحی فلسطینی دکتر منذر اسحق در روز عید پاک
در فلسطین، آدینه نیک ما به درازا کشیده است، مدت مدیدی است که در غم و اندوه زندگی می کنیم، اما عید پاک به یادمان می آورد که کلمه پایانی متعلق به خداست، کلمه پایانی عدالت است، حقیقت است، زندگی است. شاید بخشی از مقاومت و صمود فلسطینی ما تاب آوری در برابر امپراتوری های مکرر باشد. شاید بخشی از مقاومت مسیحی فلسطینی ما باور ما به خدای رستاخیز و اعتقاد ما به این باشد که در نهایت نیکی، درستی و عدالت پیروز خواهد شد و اگر به این باور داشته باشیم در نومیدی نخواهیم زیست.
من یقین دارم که ما فلسطینی ها عاقبت بر خواهیم خواست و خود را باز خواهیم ساخت. هرگز در زندگی ام به اندازه (۵۶۱ روز ) گذشته به فلسطینی بودنم افتخار نکرده ام. هیچ زمان به این اندازه از تاب آوری، صمود و از همبستگی و وحدت میان مان مفتخر نبوده ام. وقتی می گویم خود را باز خواهیم ساخت، این را می گویم زیرا مردم خود را می شناسم. می دانم چه کسانی هستیم. فلسطین وطن ماست. ما عمیقاً در اینجا ریشه دوانده ایم. حتی برای فلسطینیانی که به سراسر جهان تبعید شده اند، فلسطین در آنها زندگی می کند. فلسطین امروز در هر گوشه از این کره خاکی است. ما هرگز از زندگی با عزت و عدالتی که خدا به ما بخشیده نخواهیم گذشت.
وقتی می گویم خود را باز خواهیم ساخت، از این روست که به خدای نیک و دادمند ایمان دارم و باور دارم که بر جهان با عدالت حکم می راند. بزرگترین دارایی ما فلسطینی ها حقانیت آرمان ماست. صمود و استواری ما در حقانیت آرمان ما، در ریشه تاریخی ما در این سرزمین و نیز در ذات خداوند دادگر است. برای من به عنوان یک مسیحی فلسطینی عید پاک سرچشمه مهم این امید است. ما هم چون عیسی می توانیم با همه چیز روبرو شویم. در صورت امپراتوری خیره شویم و آن را شکست دهیم.
بخش هایی از خطابه کشیش و الهی دان مسیحی فلسطینی دکتر منذر اسحق در روز عید پاک
06.04.202500:12
عکس: تصویر فارس عودة کودک چهارده ساله فلسطینی در انتفاضه دوم، فارس در نوامبر سال ۲۰۰۰ توسط نیروهای اشغالگر کشته شد.
Reposted from:
باشگاه اندیشه
06.03.202515:16
فایل صوتی نشست
سیاست فضایی و مقاومت معمارانه در فلسطین
با ارائه
آزاده ثبوت
محقق بازسازی پساجنگ و عدالت انتقالی
یکشنبه ۲۴ دیماه ۱۴۰۲
به میزبانی مدرسه مطالعات فضا (معماری و شهر) باشگاه اندیشه
#مطالعات_فضا #معماری_و_شهر #سیاست_فضا #فلسطین #مقاومت #شهر #آزاده_ثبوت #باشگاه_اندیشه
@fazaschool
@bashgahandishe
سیاست فضایی و مقاومت معمارانه در فلسطین
با ارائه
آزاده ثبوت
محقق بازسازی پساجنگ و عدالت انتقالی
یکشنبه ۲۴ دیماه ۱۴۰۲
به میزبانی مدرسه مطالعات فضا (معماری و شهر) باشگاه اندیشه
#مطالعات_فضا #معماری_و_شهر #سیاست_فضا #فلسطین #مقاومت #شهر #آزاده_ثبوت #باشگاه_اندیشه
@fazaschool
@bashgahandishe
Reposted from:کانون زنان ایرانی
17.02.202510:03
روایت تاریخ به زبان تطریز
آزاده ثبوت
کانون زنان ایرانی
در دیماه سال ۱۴۰۳ دو کارگاه برای آشنایی با تطریز در خانه هفت دست برگزار شد. آزاده ثبوت مدرس و محقق پسادکتری (در دانشگاه کوینز بلفاست) در این دو جلسه سوزن دوزی تطریز را به عنوان زبانی برای روایت تاریخ فرهنگی فلسطین از سوی زنان معرفی کرد و کثرت آن را شرح داد.
در این ارائه تاریخچه سوزن دوزی در فلسطین، دگرگونی آن در طول زمان و نقش آن در فرهنگ و مقاومت فلسطین را مورد بررسی قرار گرفت و از خلال تاریخ نگاری و مستندسازی لباس های زنان در دوره ها و مناطق مختلف، لباس های زنان فلسطینی به عنوان متن‌های زنده‌ی جامعه، فرهنگ و تاریخ فلسطین خوانده شد.
تطریز و مقاومت در فلسطین بهم پیوند خورده اند. تطریز در دوره انتفاضه یکی از راه هایی است که اقتصاد فرهنگی و تاریخ فرهنگی مبارزه را توامان حفظ می کند. آزاده ثبوت که در فاصله سال های ۲۰۱۹ و دو هزار و ۲۰۲۱ در قالب یک پروژه پسادکتری، به مستند سازی نقش هنرمندان در فرآیند های عدالت انتقالی، بازسازی شهری و ترمیم امید اجتماعی در فضای پساانقلاب سوریه پرداخته، در پژوهش های میدانی اش بیشتر به محاورات مربوط به حاشیه‌ی هنر توجه کرد. او در اردوگاه شاتیلا با زنانی آشنا شد که در سال های اخیر از یرموک آواره شده بودند. یرموک در حاشیه دمشق و با جمعیتی حدود صد و شصت هزار نفر، بزرگترین اردوگاه فلسطینی در غرب آسیا و مقر نویسندگان و هنرمندان فلسطینی در تبعید بود. برخی از زنان فلسطینی آواره شده از یرموک دراردوگاه شاتیلا کارگاه های کوچکی برای آموزش و طراحی تطریز (سوزن دوزی فلسطینی) راه اندازی کرده بودند. گفتگو با این زنان و مشاهده تلاش هایشان برای ایجاد یک اقتصاد جمعی در وضعیت بحران، فهم جدیدی از چیستی تطریز به او بخشید.
متن کامل را در وبسایت کانون زنان ایرانی بخوانید:
https://ir-women.com/20591
آزاده ثبوت
کانون زنان ایرانی
در دیماه سال ۱۴۰۳ دو کارگاه برای آشنایی با تطریز در خانه هفت دست برگزار شد. آزاده ثبوت مدرس و محقق پسادکتری (در دانشگاه کوینز بلفاست) در این دو جلسه سوزن دوزی تطریز را به عنوان زبانی برای روایت تاریخ فرهنگی فلسطین از سوی زنان معرفی کرد و کثرت آن را شرح داد.
در این ارائه تاریخچه سوزن دوزی در فلسطین، دگرگونی آن در طول زمان و نقش آن در فرهنگ و مقاومت فلسطین را مورد بررسی قرار گرفت و از خلال تاریخ نگاری و مستندسازی لباس های زنان در دوره ها و مناطق مختلف، لباس های زنان فلسطینی به عنوان متن‌های زنده‌ی جامعه، فرهنگ و تاریخ فلسطین خوانده شد.
تطریز و مقاومت در فلسطین بهم پیوند خورده اند. تطریز در دوره انتفاضه یکی از راه هایی است که اقتصاد فرهنگی و تاریخ فرهنگی مبارزه را توامان حفظ می کند. آزاده ثبوت که در فاصله سال های ۲۰۱۹ و دو هزار و ۲۰۲۱ در قالب یک پروژه پسادکتری، به مستند سازی نقش هنرمندان در فرآیند های عدالت انتقالی، بازسازی شهری و ترمیم امید اجتماعی در فضای پساانقلاب سوریه پرداخته، در پژوهش های میدانی اش بیشتر به محاورات مربوط به حاشیه‌ی هنر توجه کرد. او در اردوگاه شاتیلا با زنانی آشنا شد که در سال های اخیر از یرموک آواره شده بودند. یرموک در حاشیه دمشق و با جمعیتی حدود صد و شصت هزار نفر، بزرگترین اردوگاه فلسطینی در غرب آسیا و مقر نویسندگان و هنرمندان فلسطینی در تبعید بود. برخی از زنان فلسطینی آواره شده از یرموک دراردوگاه شاتیلا کارگاه های کوچکی برای آموزش و طراحی تطریز (سوزن دوزی فلسطینی) راه اندازی کرده بودند. گفتگو با این زنان و مشاهده تلاش هایشان برای ایجاد یک اقتصاد جمعی در وضعیت بحران، فهم جدیدی از چیستی تطریز به او بخشید.
متن کامل را در وبسایت کانون زنان ایرانی بخوانید:
https://ir-women.com/20591
13.04.202510:00
06.04.202500:12
امروز پنج آوریل، روز کودکان فلسطینی است.
به یاد می آوریم که در فاصله سال های ۲۰۰۳ و ۲۰۱۳ حدود ۷۰۰۰ کودک فلسطینی از خانه هایشان و یا در ایست های بازرسی توسط نیروهای ارتش اشغالگر ربوده شده اند. این یعنی به طور متوسط دو کودک فلسطینی در هر روز تحت بازداشت، بازجویی، پیگرد قانونی و‌یا زندان قرار گرفته است. گزارش یونیسف نشان می دهد که این کودکان تحت مجازات هایی بی رحمانه، غیرانسانی و تحقیرآمیز قرار گرفته اند، از غذا محروم شده اند، مورد ضرب و شتم و حمله سگها قرار گرفته اند. بررسی هایی که در سال ۲۰۲۰ انجام شده نشان می دهد که کودکان به طور فزاینده‌ای قادر به بازگشت کامل به زندگی عادی خود پس از آزادی از بازداشت نیستند، ۵۳ درصد از آنها کابوس‌های مکرر می‌بینند و ۷۳ درصد از بی خوابی رنج می برند.
به یاد می آوریم که سازمان نجات کودکان در گزارشی که سه ماه پیش از هفت اکتبر منتشر کرد نوشت: «کودکان فلسطینی بازداشت شده توسط نیروهای اشغالگر سطوح وحشتناکی از آزار و اذیت جسمی، جنسی و عاطفی را تجربه کرده اند، آنها به هنگام دستگیری برهنه شده با ضرب و شتم و چشم بند به سلول های انفرادی برده می شوند.»
به یاد می آوریم که پیش از ۷ اکتبر، حداقل ۴۴ کودک فلسطینی توسط سربازان یا مستعمره نشینان اسرائیلی در سال ۲۰۲۳ کشته شده بودند. کودکانی که مرگشان هیچ محکومیتی در پی نداشت و در اولویت هیچ اقدام سیاسی و رسانه ای نبود.
آلیس راتچیلد پزشک یهودی آمریکایی متخصص زنان که سالیان طولانی از عمر خود را در سرزمین های اشغالی به پژوهش و ارائه مراقبت های سلامت به زنان فلسطینی و خانواده های آنها گذرانده است در مصاحبه ای که پیش از هفت اکتبر انجام داده بود به این اشاره می کند که زیستن در اردوگاه اجباری غزه کودکان فلسطینی را در یک بی آیندگی و تعلیق وحشتناک قرار داده است و این بحران انسانی به یک نسل کامل از کودکان فلسطینی از نظر عاطفی آسیب زده است. او از کودکان غزه به عنوان «فرزندان سنگ» یاد می کند و می گوید: «مطالعاتی وجود دارد که نشان می دهد کودکانی که در مقابل سربازان اسرائیلی سنگ پرتاب می کردند و مقاومت می کردند از سلامت روانی بیشتری نسبت به کودکانی که منفعلانه تسلیم می شدند برخوردار بودند. اگرچه بدیهی است که کودکان سنگ در خطر کشته شدن هستند، اما واقعیت این است که کودکان غزه بیشتر عمر خود را در منطقه مرگ زندگی می کنند. »
حنین زعبی سیاستمدار زن فلسطینی می گوید: فلسطینی ها قدرت براندازی رژیم آپارتاید را نداشته اند اما یک قدرت داشته اند و آن اینکه به این رژیم تا بن دندان مسلح نه بگویند. اینکه عادی سازی را نپذیرند. این کاری است که فلسطینی ها توانسته اند و کرده اند.
بیایید از خودمان بپرسیم که ما در مواجهه با این نسل کشی چه کاری می توانستیم بکنیم و چه کرده ایم؟
به یاد می آوریم که در فاصله سال های ۲۰۰۳ و ۲۰۱۳ حدود ۷۰۰۰ کودک فلسطینی از خانه هایشان و یا در ایست های بازرسی توسط نیروهای ارتش اشغالگر ربوده شده اند. این یعنی به طور متوسط دو کودک فلسطینی در هر روز تحت بازداشت، بازجویی، پیگرد قانونی و‌یا زندان قرار گرفته است. گزارش یونیسف نشان می دهد که این کودکان تحت مجازات هایی بی رحمانه، غیرانسانی و تحقیرآمیز قرار گرفته اند، از غذا محروم شده اند، مورد ضرب و شتم و حمله سگها قرار گرفته اند. بررسی هایی که در سال ۲۰۲۰ انجام شده نشان می دهد که کودکان به طور فزاینده‌ای قادر به بازگشت کامل به زندگی عادی خود پس از آزادی از بازداشت نیستند، ۵۳ درصد از آنها کابوس‌های مکرر می‌بینند و ۷۳ درصد از بی خوابی رنج می برند.
به یاد می آوریم که سازمان نجات کودکان در گزارشی که سه ماه پیش از هفت اکتبر منتشر کرد نوشت: «کودکان فلسطینی بازداشت شده توسط نیروهای اشغالگر سطوح وحشتناکی از آزار و اذیت جسمی، جنسی و عاطفی را تجربه کرده اند، آنها به هنگام دستگیری برهنه شده با ضرب و شتم و چشم بند به سلول های انفرادی برده می شوند.»
به یاد می آوریم که پیش از ۷ اکتبر، حداقل ۴۴ کودک فلسطینی توسط سربازان یا مستعمره نشینان اسرائیلی در سال ۲۰۲۳ کشته شده بودند. کودکانی که مرگشان هیچ محکومیتی در پی نداشت و در اولویت هیچ اقدام سیاسی و رسانه ای نبود.
آلیس راتچیلد پزشک یهودی آمریکایی متخصص زنان که سالیان طولانی از عمر خود را در سرزمین های اشغالی به پژوهش و ارائه مراقبت های سلامت به زنان فلسطینی و خانواده های آنها گذرانده است در مصاحبه ای که پیش از هفت اکتبر انجام داده بود به این اشاره می کند که زیستن در اردوگاه اجباری غزه کودکان فلسطینی را در یک بی آیندگی و تعلیق وحشتناک قرار داده است و این بحران انسانی به یک نسل کامل از کودکان فلسطینی از نظر عاطفی آسیب زده است. او از کودکان غزه به عنوان «فرزندان سنگ» یاد می کند و می گوید: «مطالعاتی وجود دارد که نشان می دهد کودکانی که در مقابل سربازان اسرائیلی سنگ پرتاب می کردند و مقاومت می کردند از سلامت روانی بیشتری نسبت به کودکانی که منفعلانه تسلیم می شدند برخوردار بودند. اگرچه بدیهی است که کودکان سنگ در خطر کشته شدن هستند، اما واقعیت این است که کودکان غزه بیشتر عمر خود را در منطقه مرگ زندگی می کنند. »
حنین زعبی سیاستمدار زن فلسطینی می گوید: فلسطینی ها قدرت براندازی رژیم آپارتاید را نداشته اند اما یک قدرت داشته اند و آن اینکه به این رژیم تا بن دندان مسلح نه بگویند. اینکه عادی سازی را نپذیرند. این کاری است که فلسطینی ها توانسته اند و کرده اند.
بیایید از خودمان بپرسیم که ما در مواجهه با این نسل کشی چه کاری می توانستیم بکنیم و چه کرده ایم؟
24.02.202513:47
📌نسخه‌ی صوتی سخنرانی دکتر آزاده ثبوت با عنوان «مبارزات ضد استعماری در فلسطین: از گذشته تا کنون». نسخه‌ی تصویری این بحث در فرسته‌ی پیش دست‌یافتنی است. (زمان: ۲ ساعت و ۱۵ دقیقه، حجم: ۲۸ مگ)
17.02.202510:03
روایت های دوخته شده زنان در فلسطین شواهد مادی مبارزه اند. از دوستانم در موسسه هفت دست و کانون زنان ایرانی سپاسگزارم که کارگاه دو روزه سوزن زدن انتفاضه: تطریز و مقاومت در فلسطین را مستند کردند.
13.04.202507:52
دکتر حُسام زُملط، سفیر فلسطین در بریتانیا تنها یک محقق و دیپلمات نیست. او از بازماندگان نکبت است. او سه روز پیش در غرب بلفاست همان جایی که جمهوری خواهان ایرلندی قلب قدرت امپریالیستی را شکستند از زادگاهش غزه و از خانه کودکی اش در رَفَح گفت:
در زمانه ای که بسیاری روی خود را از ستمی که به ما می شود برگردانده اند، حمایت شما از ما خدشه ناپذیر مانده است. در خیابان های بلفاست هر کجا قدم می گذاری پرچم فلسطین را با افتخار و بر افراشته می بینی.
شما بیش از هر کس صلح واقعی را می شناسید. صلحی که مبتنی بر عدالت و نه انقیاد باشد. ما دلسوزی نمی خواهیم، ما همبستگی می خواهیم، این یک مبارزه مشترک است. حقوق ما حقوق شماست. این یک تنش بینا مذهبی یا تضاد تمدنی نیست. این نابود سازی عمدی یک مردم به نفع مردمی دیگر است. مبارزه ما مبارزه بین چپ و راست نیست، مبارزه بین حق و باطل است. مبارزه با آپارتاید است مبارزه با پاکسازی قومی است.
ما هم همچون شما، هرگز امید خود را برای آینده بهتر از دست نداده ایم، این را بدانید که علیرغم تمام زخم ها، آنچه در ۱۸ ماه گذشته انجام داده اید، باعث شده که مردم فلسطین احساس کنند تنها نیستند، آنها هر اقدامی را که انجام داده اید دنبال می کنند و این اقدامات به فلسطینی ها دلگرمی می بخشد که مبارزه آنها برحق و مشروع است. رفقا، همبستگی باید بیش از یک امر نمادین باشد. باید فعال باشد. باید سیاسی باشد. ما خواهان تحریم هستیم. این یک خواهش نیست این وظیفه تمام کشورهایی هست که به نظام حقوق بین الملل پایبند هستند.
ما شاهد یکی از تاریک ترین دوران ها در تاریخ خود هستیم و منظور من تنها تاریخ فلسطین نیست، منظورم تاریخ بشریت است،.
استفاده از بیماری به عنوان سلاح جنگی، نابودی زیرساخت‌ها و خانه‌ها و امتناع از ورود کمک های امدادی ابزار نسل کشی است.
امروز که با شما سخن می گویم غزه به معنای واقعی کلمه در حال سوختن است. بیش از یک سال و نیم کشتار و آوارگی جمعی در غزه و کرانه باختری ادامه دارد.
این نخستین باری نیست که ما مبارزه می‌کنیم و خود را سرپا نگه می‌داریم، بچه‌هایمان را در آغوش می‌گیریم و به آنها عشق و استقامت می‌آموزیم، نه به این دلیل که از تاب آوری لذت می‌بریم، نه به این دلیل که با استقامت هستیم، که هستیم. اما به این دلیل که می‌دانیم که تنها بدیل استقامت نکردن، محو شدن است. مقامات اسرائیلی بی پرده در مورد هدفشان می‌گویند. آنها این را پنهان نمی‌کنند که به دنبال پاکسازی قومی فلسطینی‌ها از غزه و الحاق کل کرانه باختری هستند. ما در حال محو شدن هستیم و سرزمین مان در حال دزدیدن شدن. منابعمان به تاراج می رود. کودکانمان ربوده می شوند و اسرایمان در زندان ها شکنجه می شوند.
فلسطین یک معامله املاک نیست و غزه برای فروش نیست. هیچکس غزه را بیش از مردم آن دوست ندارد و هیچکس به اندازه مردم فلسطین از غزه دفاع نخواهد کرد. ما غزه را باز خواهیم ساخت. ما می دانیم که همچون آفریقای جنوبی این سیستم برتری طلبی قومی و نژادپرستانه آپارتاید نیز می تواند برچیده شود و خواهد شد.
نلسون ماندلا زمانی گفته بود: "گاهی مسوولیت خطیر تعیین سرنوشت بر دوش یک نسل می افتد." رفقای من، ما می‌توانیم آن نسل باشیم و درس‌های زیادی از تاریخ سیاسی و مبارزات شما بیاموزیم. توافق صلح آدینه نیک در بلفاست نشان می‌دهد تا زمانی که اراده، حسن نیت و تعهد به صلح و عدالت وجود داشته باشد راه دیگری نیز ممکن است. بیایید نیروهای خود را برای تشکیل یک جنبش جهانی گرد هم آوریم تا عادی سازی ظلم را به چالش بکشیم. ما می خواهیم آزادانه به خانه ها و مزارع خود بازگردیم. بله ما صلح می خواهیم نه به عنوان جایزه ای که از سوی اشغالگر یا استعمارگر ستمگر ما به ما داده ده باشد، بلکه به عنوان حقی که توسط مردم ما باز پس گرفته شده است. ما به خاطر عشقمان به آنچه پشت سر گذاشته ایم مبارزه می کنیم. ما نه به دنبال انتقام که به دنبال رهایی هستیم. ما سرزمینمان را دوست داریم، مردممان را دوست داریم، میراثمان را دوست داریم، تاریخمان، فرهنگمان، زبانمان، شعرهایمان و بچه هایمان را دوست داریم، ما زندگی را دوست داریم و به یکدیگر عشق می ورزیم و آن چنان که بابی ساندز می گوید "انتقام ما خنده کودکانمان خواهد بود."
برادران و خواهران ایرلندی من، مسیر شما الهام‌بخش نسل‌های پیاپی از فلسطینی‌ها بوده است. روند صلح ناکامل اما مستمر شما به ما آموخته است که حتی عمیق‌ترین زخم‌ها نیز می‌توانند التیام یابند. همبستگی شما به ما نشان داده است که ما تنها و قربانی نیستیم و این یک جنبش ستمدیدگان با متحدان آنها نیست. بلکه جنبش شرکایی برابر در مبارزه برای عدالت و آزادی است. و ما آزاد خواهیم بود و من می کوشم این را به زبان ایرلندی و به درستی بگویم: سِرشا دون فلسطین
در زمانه ای که بسیاری روی خود را از ستمی که به ما می شود برگردانده اند، حمایت شما از ما خدشه ناپذیر مانده است. در خیابان های بلفاست هر کجا قدم می گذاری پرچم فلسطین را با افتخار و بر افراشته می بینی.
شما بیش از هر کس صلح واقعی را می شناسید. صلحی که مبتنی بر عدالت و نه انقیاد باشد. ما دلسوزی نمی خواهیم، ما همبستگی می خواهیم، این یک مبارزه مشترک است. حقوق ما حقوق شماست. این یک تنش بینا مذهبی یا تضاد تمدنی نیست. این نابود سازی عمدی یک مردم به نفع مردمی دیگر است. مبارزه ما مبارزه بین چپ و راست نیست، مبارزه بین حق و باطل است. مبارزه با آپارتاید است مبارزه با پاکسازی قومی است.
ما هم همچون شما، هرگز امید خود را برای آینده بهتر از دست نداده ایم، این را بدانید که علیرغم تمام زخم ها، آنچه در ۱۸ ماه گذشته انجام داده اید، باعث شده که مردم فلسطین احساس کنند تنها نیستند، آنها هر اقدامی را که انجام داده اید دنبال می کنند و این اقدامات به فلسطینی ها دلگرمی می بخشد که مبارزه آنها برحق و مشروع است. رفقا، همبستگی باید بیش از یک امر نمادین باشد. باید فعال باشد. باید سیاسی باشد. ما خواهان تحریم هستیم. این یک خواهش نیست این وظیفه تمام کشورهایی هست که به نظام حقوق بین الملل پایبند هستند.
ما شاهد یکی از تاریک ترین دوران ها در تاریخ خود هستیم و منظور من تنها تاریخ فلسطین نیست، منظورم تاریخ بشریت است،.
استفاده از بیماری به عنوان سلاح جنگی، نابودی زیرساخت‌ها و خانه‌ها و امتناع از ورود کمک های امدادی ابزار نسل کشی است.
امروز که با شما سخن می گویم غزه به معنای واقعی کلمه در حال سوختن است. بیش از یک سال و نیم کشتار و آوارگی جمعی در غزه و کرانه باختری ادامه دارد.
این نخستین باری نیست که ما مبارزه می‌کنیم و خود را سرپا نگه می‌داریم، بچه‌هایمان را در آغوش می‌گیریم و به آنها عشق و استقامت می‌آموزیم، نه به این دلیل که از تاب آوری لذت می‌بریم، نه به این دلیل که با استقامت هستیم، که هستیم. اما به این دلیل که می‌دانیم که تنها بدیل استقامت نکردن، محو شدن است. مقامات اسرائیلی بی پرده در مورد هدفشان می‌گویند. آنها این را پنهان نمی‌کنند که به دنبال پاکسازی قومی فلسطینی‌ها از غزه و الحاق کل کرانه باختری هستند. ما در حال محو شدن هستیم و سرزمین مان در حال دزدیدن شدن. منابعمان به تاراج می رود. کودکانمان ربوده می شوند و اسرایمان در زندان ها شکنجه می شوند.
فلسطین یک معامله املاک نیست و غزه برای فروش نیست. هیچکس غزه را بیش از مردم آن دوست ندارد و هیچکس به اندازه مردم فلسطین از غزه دفاع نخواهد کرد. ما غزه را باز خواهیم ساخت. ما می دانیم که همچون آفریقای جنوبی این سیستم برتری طلبی قومی و نژادپرستانه آپارتاید نیز می تواند برچیده شود و خواهد شد.
نلسون ماندلا زمانی گفته بود: "گاهی مسوولیت خطیر تعیین سرنوشت بر دوش یک نسل می افتد." رفقای من، ما می‌توانیم آن نسل باشیم و درس‌های زیادی از تاریخ سیاسی و مبارزات شما بیاموزیم. توافق صلح آدینه نیک در بلفاست نشان می‌دهد تا زمانی که اراده، حسن نیت و تعهد به صلح و عدالت وجود داشته باشد راه دیگری نیز ممکن است. بیایید نیروهای خود را برای تشکیل یک جنبش جهانی گرد هم آوریم تا عادی سازی ظلم را به چالش بکشیم. ما می خواهیم آزادانه به خانه ها و مزارع خود بازگردیم. بله ما صلح می خواهیم نه به عنوان جایزه ای که از سوی اشغالگر یا استعمارگر ستمگر ما به ما داده ده باشد، بلکه به عنوان حقی که توسط مردم ما باز پس گرفته شده است. ما به خاطر عشقمان به آنچه پشت سر گذاشته ایم مبارزه می کنیم. ما نه به دنبال انتقام که به دنبال رهایی هستیم. ما سرزمینمان را دوست داریم، مردممان را دوست داریم، میراثمان را دوست داریم، تاریخمان، فرهنگمان، زبانمان، شعرهایمان و بچه هایمان را دوست داریم، ما زندگی را دوست داریم و به یکدیگر عشق می ورزیم و آن چنان که بابی ساندز می گوید "انتقام ما خنده کودکانمان خواهد بود."
برادران و خواهران ایرلندی من، مسیر شما الهام‌بخش نسل‌های پیاپی از فلسطینی‌ها بوده است. روند صلح ناکامل اما مستمر شما به ما آموخته است که حتی عمیق‌ترین زخم‌ها نیز می‌توانند التیام یابند. همبستگی شما به ما نشان داده است که ما تنها و قربانی نیستیم و این یک جنبش ستمدیدگان با متحدان آنها نیست. بلکه جنبش شرکایی برابر در مبارزه برای عدالت و آزادی است. و ما آزاد خواهیم بود و من می کوشم این را به زبان ایرلندی و به درستی بگویم: سِرشا دون فلسطین
04.04.202521:23
آنچه فلسطین را از دیگر ساختارهای ستم متمایز می‌کند.
در فلسطین شبکه‌ای پیچیده از نژادپرستی، استعمار مستعمره نشین، نئولیبرالیسم و نظامی‌گری همزمان در کار است. رژیم آپارتاید اسراییل در حال حاضر بر اساس تمام معاهدات و قوانین معتبر بین‌المللی بخش وسیعی از زمین‌هایی را که به موجب مصوبه‌های سازمان ملل بایستی در اختیار فلسطینیان باشد در اشغال خود دارد. اسرائیل همچنین بر خلاف هشدار‌های مکرر جامعه بین‌المللی مبنی بر تداوم اشغال و ساخت شهرک‌های مستعمره نشین در این زمین‌ها با سرعت بیشتری به گسترش این شهرک‌ها ادامه می‌دهد. نه تنها در مورد درد و رنج فلسطینی ها سکوت جهانی وجود دارد، بلکه پذیرش جهانی نیز وجود دارد که این وضعیت قرار نیست تغییر کند.
https://ir-women.com/20751?fbclid=PAY2xjawJdLQ5leHRuA2FlbQIxMQABpp0-7eu-t5wP8dHqoHrwEHHyOSdowIhbVDPOv953Cg_k78gssQKIMgqEig_aem_w7Lu1_BrT4_-0mfDw-ld5g
در فلسطین شبکه‌ای پیچیده از نژادپرستی، استعمار مستعمره نشین، نئولیبرالیسم و نظامی‌گری همزمان در کار است. رژیم آپارتاید اسراییل در حال حاضر بر اساس تمام معاهدات و قوانین معتبر بین‌المللی بخش وسیعی از زمین‌هایی را که به موجب مصوبه‌های سازمان ملل بایستی در اختیار فلسطینیان باشد در اشغال خود دارد. اسرائیل همچنین بر خلاف هشدار‌های مکرر جامعه بین‌المللی مبنی بر تداوم اشغال و ساخت شهرک‌های مستعمره نشین در این زمین‌ها با سرعت بیشتری به گسترش این شهرک‌ها ادامه می‌دهد. نه تنها در مورد درد و رنج فلسطینی ها سکوت جهانی وجود دارد، بلکه پذیرش جهانی نیز وجود دارد که این وضعیت قرار نیست تغییر کند.
https://ir-women.com/20751?fbclid=PAY2xjawJdLQ5leHRuA2FlbQIxMQABpp0-7eu-t5wP8dHqoHrwEHHyOSdowIhbVDPOv953Cg_k78gssQKIMgqEig_aem_w7Lu1_BrT4_-0mfDw-ld5g
Reposted from:
حباب؛ نوشته/گفته‌های یاسر میردامادی
24.02.202513:47
📌 سخنرانی برخط (آن‌لاین) دکتر آزاده ثبوت (پژوهشگر پسادکتری در دانشگاه کوئینزِ بلفاست ایرلند) در جمع گروهی از ایرانیان مقیم بریتانیا، به تاریخ شنبه ۲۲ فوریه‌ی ۲۰۲۵ میلادی، با عنوان «مبارزات ضد استعماری در فلسطین: از گذشته تا کنون». نسخه‌ی تصویری این بحث اینجا دست‌یافتنی است. نسخه‌ی صوتی آن در فرسته‌ی بعدی می‌آید. @YMirdamadi
15.02.202500:33
نخستین بار در نوشته ای که رابطه بومیان جزایر لاکپشت (که ما آن را با نام استعماری آمریکا می شناسیم) و زمین را نشان می داد درباره مکان های زخمی خواندم. در حافظه جمعی و تاریخی بومیان، زمین به مثابه یک بدن و پیکره جمعی است که زخم هایش ایینه تمام نمای زخم های فردی و تاریخی است. مکان زخمی مکانی است که توسط خشونت و‌تبعید پاره پاره شده، مکانی که زندگی ها و خاطره ها، خانه ها، مدارس و آرامگاه ها کشته شده اند. بعد از کار میدانی در بوسنی و مطالعه مردم نگارانه در اردوگاه های ویران شده فلسطینی ها در لبنان به پیچیدگی و عمق رابطه زخم در مکان ها و زخم در بدن ها پی بردم. تحقیقی که نتیجه اش رساله دکتری ام با عنوان شهرکشی از منظر عدالت انتقالی شد. در این ارایه درباره بخش هایی از این تحقیق و ارتباط میان خشونت سیاسی، تروما و استراتژی های فضایی در اردوگاه های فلسطینی صحبت می کنم.
https://youtu.be/w2iGFZzd4Hc?si=8A1LJJN0Tg6TSpuI
https://youtu.be/w2iGFZzd4Hc?si=8A1LJJN0Tg6TSpuI
Shown 1 - 16 of 16
Log in to unlock more functionality.