- من تو را به چه نحو وصف کنم؟
گر خواهم سپهر یا که پردیس را به تو نسبت دهم باز در تشریح تعشقِ قلبم کم است.
بگذار از چشمانِ زیبنده‌ات بگویم که اندر آن هزاران حرف،میلیون‌ها فریاد و میلیاردها عشق نهفته‌ای؛

- از تلاطمِ آشفته‌ی موهایت گفتم؟همان گیسوانی که عطرشان تمامِ ثانیه‌های رویایم را در خویش مغروق می‌کند؛

- من هرگز نمیدانم چگونه آدمی میتواند این‌چنین بی‌نقص و دلنشین باشد البته اگر که تو آدم باشی،زیرا رازت نزدِ من چو روز صریح شد و بال‌های دیبای تو را دیده‌ام...!

- با رغبت به نزدم پویه کردی و مرا با ژرفا در بر گرفتی،اما واقف بودی بر این که من چنان بهرِ دیدنت اشتیاق داشتم که طاقتی درون گام‌هایم نمانده بود؟

- هنوز نوازشِ دست‌هایت دارای نکهتِ عشق در سینه‌اش است و همراه با هر بوسه شکوفه‌ای را زنده میکند؛

- کاش جان‌آفرین زبان دیگری به من می‌آموخت،زبانی مختص به مدحِ تو،چراکه هیچ نظم و نثری بیانگر پرتوهای رخشنده‌ی تو نمی‌باشد؛

- عزیزکرده،دیرینه را به خاطرات پیشکش کن،دستانم را بگیر و دیدگانت را به من بسپار،اینجا جان‌فدایی داری که با حیاتِ خویش برای یک دم خنده‌ی تو قمار میکند؛

ماه، شب، نیلوفر آبی