"𝘛𝘩𝘪𝘴 𝘪𝘴 𝘧𝘢𝘵𝘦, 𝘢 𝘱𝘭𝘢𝘤𝘦 𝘸𝘩𝘦𝘳𝘦 𝘉𝘰𝘳𝘢, 𝘸𝘪𝘵𝘩 𝘩𝘪𝘴 𝘸𝘢𝘳𝘮 𝘩𝘢𝘯𝘥𝘴, 𝘤𝘳𝘦𝘢𝘵𝘦𝘴 𝘴𝘯𝘰𝘸𝘮𝘦𝘯 𝘮𝘢𝘥𝘦 𝘰𝘧 𝘴𝘯𝘰𝘸 𝘣𝘶𝘵 𝘧𝘶𝘭𝘭 𝘰𝘧 𝘩𝘰𝘱𝘦. ☃️✨"
"𝘐𝘯 𝘢 𝘸𝘰𝘳𝘭𝘥 𝘰𝘧 𝘧𝘳𝘰𝘴𝘵𝘺 𝘸𝘩𝘪𝘴𝘱𝘦𝘳𝘴, 𝘸𝘩𝘦𝘳𝘦 𝘵𝘩𝘦 𝘴𝘯𝘰𝘸𝘧𝘭𝘢𝘬𝘦𝘴 𝘥𝘢𝘯𝘤𝘦 𝘪𝘯 𝘵𝘩𝘦 𝘮𝘰𝘰𝘯𝘭𝘪𝘨𝘩𝘵, 𝘐 𝘧𝘪𝘯𝘥 𝘮𝘺𝘴𝘦𝘭𝘧 𝘸𝘳𝘢𝘱𝘱𝘦𝘥 𝘪𝘯 𝘵𝘩𝘦 𝘸𝘢𝘳𝘮𝘵𝘩 𝘰𝘧 𝘩𝘰𝘱𝘦.
𝘌𝘷𝘦𝘯 𝘸𝘩𝘦𝘯 𝘵𝘩𝘦 𝘤𝘩𝘪𝘭𝘭 𝘰𝘧 𝘭𝘪𝘧𝘦 𝘵𝘳𝘪𝘦𝘴 𝘵𝘰 𝘧𝘳𝘦𝘦𝘻𝘦 𝘮𝘺 𝘩𝘦𝘢𝘳𝘵, 𝘐 𝘤𝘩𝘰𝘰𝘴𝘦 𝘵𝘰 𝘦𝘮𝘣𝘳𝘢𝘤𝘦 𝘵𝘩𝘦 𝘨𝘦𝘯𝘵𝘭𝘦 𝘧𝘪𝘳𝘦 𝘸𝘪𝘵𝘩𝘪𝘯.
𝘛𝘩𝘪𝘴 𝘪𝘴 𝘮𝘺 𝘥𝘦𝘴𝘵𝘪𝘯𝘺, 𝘢 𝘴𝘦𝘳𝘦𝘯𝘦 𝘫𝘰𝘶𝘳𝘯𝘦𝘺 𝘵𝘩𝘳𝘰𝘶𝘨𝘩 𝘵𝘩𝘦 𝘸𝘪𝘯𝘵𝘦𝘳 𝘰𝘧 𝘭𝘪𝘧𝘦, 𝘸𝘩𝘦𝘳𝘦 𝘦𝘷𝘦𝘳𝘺 𝘮𝘰𝘮𝘦𝘯𝘵 𝘪𝘴 𝘢 𝘳𝘦𝘮𝘪𝘯𝘥𝘦𝘳 𝘵𝘩𝘢𝘵 𝘦𝘷𝘦𝘯 𝘪𝘯 𝘵𝘩𝘦 𝘤𝘰𝘭𝘥𝘦𝘴𝘵 𝘵𝘪𝘮𝘦𝘴, 𝘭𝘰𝘷𝘦 𝘤𝘢𝘯 𝘪𝘨𝘯𝘪𝘵𝘦 𝘵𝘩𝘦 𝘴𝘰𝘶𝘭."

به تو، که رفتی... اما من هنوز با توام...

عزیز دلم
نمی‌دانم آن‌جا که هستی، شب‌ها ستاره دارد یا نه. نمی‌دانم باد، نامم را برایت زمزمه می‌کند یا نه. اما من هر شب، همین‌جا، کنار پنجره‌ای که دیگر تصویرت را در آن نمی‌بینم، دلم را به آسمان گره می‌زنم، شاید نسیمی از تو بیاورد.

کاش می‌توانستم فقط یک‌بار دیگر صدایت را بشنوم. صدایی که حالا در ذهنم، مثل شعری نیمه‌تمام تکرار می‌شود و مرا به گریه می‌اندازد. هنوز عادت نکرده‌ام به نبودنت... چگونه می‌شود عادت کرد به نبودن کسی که بودنش معنای زندگی بود؟

عشق من
دلتنگی یعنی بخواهی دستی را بگیری که دیگر نیست، بخندی و بدانی که دیگر کسی صدای خنده‌ات را نمی‌شنود. دلتنگی یعنی بنویسی، اما نامه‌ات را هیچ‌کس نخواند... جز خدا، و شاید تو، اگر هنوز، جایی در امتداد این خاموشی، به من گوش می‌سپاری.

یادت هست می‌گفتی: "عشق، مرگ را شکست می‌دهد"؟
حالا می‌دانم حق با تو بود. چون تو رفته‌ای، اما عشق‌ات در من زنده است. تو نیستی، اما من هنوز برایت شعر می‌نویسم. هنوز خواب‌هایم پر از لبخند توست.

اگر روزی این کلمات به تو برسند، اگر جایی، در جایی دور، هنوز نوری از نگاهت باقی مانده باشد، بدان که دوستت دارم…
بی‌انتها، بی‌دلیل، بی‌زمان…
و من، تا آخرین لحظه، فقط برای تو نفس می‌کشم.

برای همیشه عاشق تو،
کسی که هنوز به پای دوست‌داشتنت پیر می‌شود.