‌‌‌ㅤㅤ ‌دخـتـرِ مـاه

قهوه‌ی تلخ در فنجان سرد شده ، مثل حرف‌هایی که برایت نگفتم و در تلخیِ خودشان جا ماندند . جرعه‌ای می‌نوشم ؛ مزه‌اش شبیه خاطراتی است که هر شب در سرم تکرار می‌شوند ، خاطراتی که هر بار عمیق‌تر زخمی‌ام می‌کنند .

لاله‌های قرمز پشت پنجره خیس خورده‌اند ؛ باران روی گلبرگ‌هایشان نشسته ، انگار که گریسته باشند . سرخی‌شان هنوز پررنگ است ، اما خیس و سنگین ، درست مثل دلی که سرشار از عشق بود و حالا زیر بار اندوه خم شده .

راه‌پله‌ای که از آن پایین رفتی ، هنوز همان‌جاست . صدای قدم‌هایت در گوشم می‌پیچد ، هر بار که از آنجا می‌گذرم ، گویی یک لحظه به عقب برمی‌گردم ، به روزهایی که در میان خنده‌هایمان گم می‌شدیم . حالا هر پله برایم سنگین است ، هر پله مرا از تو دورتر می‌کند ، از دنیایی که دیگر برایم رنگی ندارد .

این قهوه‌ی تلخ ، این لاله‌های خیس و این راه‌پله‌ی سرد ، همه یادگاری از چیزی هستند که بود و نیست ، چیزی که هنوز در تلخی‌اش نفس می‌کشم و نمی‌دانم تا کجا ادامه دارد .

چنلایی که جوینم و حمایت میکنم نیازی به فور نیست.