از نشخوارهای ذهنی ویراستاری که واژه‌گزینی می‌خوانَد
📌 آدم‌ها چطور «چهارزانو» می‌نشینند؟ من چرا هرقدر به خودم نگاه می‌کنم دو تا زانو بیشتر نمی‌بینم؟
📌 یعنی عرب‌ها به تنب بزرگ و کوچک می‌گویند «تنبان»؟
📌 چرا می‌گوییم: «نیمه‌های شب»؟ مگر شب چند تا نیمه دارد؟
📌 عرب‌ها چطور به این نتیجه رسیده‌اند که به «ماداگاسکار» بگویند «مَدَغَشقَر»؟
📌 اگر بخواهم از بیخ شکسته‌نویسی نکنم، «چارچنگولی» را باید بنویسم «چهارچنگالی»؟
📌 آن بابایی بود که به‌جای «حشد الشعبی» نوشته بود «هشت الشعبی»؛ چرا نمی‌توانم ببخشمش؟
📌 چرا پشت شیشهٔ این مغازه نوشته «کارگر ساده نیازمندیم»؟ یعنی دنبال آدم ساده می‌گردند؟ جای آقای مارکس خالی.
📌 اگر «آمریکا» و «آفریقا» را «امریکا» و «افریقا» بنویسیم، آن‌وقت «آنگولا» را هم باید «انگولا» بنویسیم؟ بد نباشد؟
📌 چرا طرف به رفیق‌هایش می‌گفت «بروبگز»؟ نکند s جمع انگلیسی هم دارد وارد فارسی می‌شود؟ وا غلط ننویسیماه!
📌 آن بابایی که ویرایش درس می‌داد می‌گفت «مردادماه» حشو دارد، چون خودمان می‌دانیم «مرداد» اسم ماه است. راست می‌گفت. یادم باشد بروم بوستان سعدی را ویرایش کنم و به‌جای «یکی غلّه مردادمَه توده کرد» بگذارم: «یکی غلّه مرداد هِی توده کرد.»
📌 چرا نوشته بود «صد معبر ممنوع»؟ یعنی با کمتر یا بیشتر از صد مشکلی ندارد؟
📌 به فلسفه‌دان نادان چه باید گفت؟ «فلسفیه» (بر وزن عندلیب!) را می‌پسندم. حیف که کسی قدر استعداد واژه‌سازی‌ام را نمی‌داند.
📌 اگر کتابی بنویسم و اسمش را بگذارم «همان»، آن‌وقت توی استناد، ارجاع‌های تکراری را باز می‌نویسند «همان»؟ ایرانیکش که نمی‌کنند؟
📌 «درچه» چطوری شده «دریچه»؟ آن «ی» از کجا آمده؟ نمی‌شود که هرجا دلمان خواست «ی» بگذاریم.
📌 «چکه» مگر از پیوند «چک» (ستاک حال چکیدن) با پسوند «ه» تشکیل نشده؟ پس چرا مشددش می‌کنیم و می‌گوییم «چکّه»؟ چرا همه‌اش حرف می‌تپانیم توی کلمه؟
📌 آن بنده‌خدایی که نوشته بود: «فلانی یار و غار من است» منظورش چه بود؟ اصلاً به من چه؟
🔗 @virastarbashi
