انشا و نويسندگی
💎کانال «انشا و نویسندگی» زیرمجموعهٔ ماهنامهٔ «انشا و نویسندگی» است.
📩ارسال مطلب:
@kavir_sky7
@paydarmoeen
📩ارسال مطلب:
@kavir_sky7
@paydarmoeen
关联群组
انشا و نویسندگی(۲)
35
登录以解锁更多功能。
17.04.202520:07
همراهان عزیز «انشا و نویسندگی»، می‌توانید متنی در ارتباط با تصویر حاضر بنویسید. می‌توانید مکالمه‌ای بین آن دو ترتیب دهید.
لطفاً متنتان را در بخش «کامنت» همین پست منتشر کنید. ما حتماً می‌خوانیم و بازخورد می‌دهیم.
لطفاً متنتان را در بخش «کامنت» همین پست منتشر کنید. ما حتماً می‌خوانیم و بازخورد می‌دهیم.
16.04.202517:17
نویسنده که باشی، تلاش می‌کنی به آنچه دیگران بر زبان نمی‌آورند گوش فرادهی و دربارهٔ سکوت بنویسی.
ترجمهٔ فاطمه مدیحی
ترجمهٔ فاطمه مدیحی
转发自:
Ekarimi_HR
29.03.202506:55
مرز باریک میان خواستن و شدن
همه‌ی انسان‌ها رؤیا دارند
همه، امیدی در دل می‌پرورانند
همه، روزی خود را در جایگاهی می‌بینند که سرشار از افتخار و موفقیت است
اما تنها عده‌ای اندک، جرئت عبور از مرز آرزو به سمت عمل را دارند
زندگی، میدان انتخاب‌هاست
و هر انتخاب، مرزی دارد که میان عادت‌های گذشته و جسارت آینده کشیده شده است
مردم عادی، رویای پرواز دارند، اما ترس از افتادن پاهایشان را به زمین میخکوب می‌کند
افراد موفق، سقوط را نه شکست، بلکه بخشی از مسیر می‌پذیرند
آنچه ما را در لحظه‌ی تصمیم‌گیری از گام برداشتن بازمی‌دارد
نه ناتوانی است، نه تقدیر، نه شرایط
بلکه صدای ضعیف اما سرسختی‌ست که از درون نجوا می‌کند:
اگر شکست خوردی چه؟ اگر دیگران قضاوتت کردند چه؟ اگر به اندازه‌ی کافی خوب نبودی چه؟
و درست در همین لحظه، تفاوت شکل می‌گیرد
انسان‌های موفق، این صدا را خاموش نمی‌کنند
بلکه آن را می‌شنوند، اما اجازه نمی‌دهند که فرمان حرکت را در دست بگیرد
آنها می‌دانند که ترس، طبیعی‌ست، اما تسلیم شدن در برابر آن، انتخابی‌ست
رؤیاها به خودی خود تحقق نمی‌یابند
آنها تنها زمانی جان می‌گیرند که در لحظه‌ی تصمیم‌گیری، به‌جای عقب‌نشینی، قدم اول را برداری حتی اگر مطمئن نباشی که قدم دوم کجاست
این همان مرزی‌ست که میان عادی بودن و خارق‌العاده شدن کشیده شده است
و تنها آن‌هایی که شهامت عبور دارند
طعم واقعی موفقیت، شادکامی و رشد را خواهند چشید.
زندگی، به کسانی پاداش می‌دهد که تصمیم‌های کوچک اما شجاعانه می‌گیرند
به کسانی که وقتی صدای تردید بلند می‌شود
صدای باورشان را بلندتر می‌کنند
#دکتر اسلام ـ کریمی
دکترای مدیریت منابع انسانی
همه‌ی انسان‌ها رؤیا دارند
همه، امیدی در دل می‌پرورانند
همه، روزی خود را در جایگاهی می‌بینند که سرشار از افتخار و موفقیت است
اما تنها عده‌ای اندک، جرئت عبور از مرز آرزو به سمت عمل را دارند
زندگی، میدان انتخاب‌هاست
و هر انتخاب، مرزی دارد که میان عادت‌های گذشته و جسارت آینده کشیده شده است
مردم عادی، رویای پرواز دارند، اما ترس از افتادن پاهایشان را به زمین میخکوب می‌کند
افراد موفق، سقوط را نه شکست، بلکه بخشی از مسیر می‌پذیرند
آنچه ما را در لحظه‌ی تصمیم‌گیری از گام برداشتن بازمی‌دارد
نه ناتوانی است، نه تقدیر، نه شرایط
بلکه صدای ضعیف اما سرسختی‌ست که از درون نجوا می‌کند:
اگر شکست خوردی چه؟ اگر دیگران قضاوتت کردند چه؟ اگر به اندازه‌ی کافی خوب نبودی چه؟
و درست در همین لحظه، تفاوت شکل می‌گیرد
انسان‌های موفق، این صدا را خاموش نمی‌کنند
بلکه آن را می‌شنوند، اما اجازه نمی‌دهند که فرمان حرکت را در دست بگیرد
آنها می‌دانند که ترس، طبیعی‌ست، اما تسلیم شدن در برابر آن، انتخابی‌ست
رؤیاها به خودی خود تحقق نمی‌یابند
آنها تنها زمانی جان می‌گیرند که در لحظه‌ی تصمیم‌گیری، به‌جای عقب‌نشینی، قدم اول را برداری حتی اگر مطمئن نباشی که قدم دوم کجاست
این همان مرزی‌ست که میان عادی بودن و خارق‌العاده شدن کشیده شده است
و تنها آن‌هایی که شهامت عبور دارند
طعم واقعی موفقیت، شادکامی و رشد را خواهند چشید.
زندگی، به کسانی پاداش می‌دهد که تصمیم‌های کوچک اما شجاعانه می‌گیرند
به کسانی که وقتی صدای تردید بلند می‌شود
صدای باورشان را بلندتر می‌کنند
#دکتر اسلام ـ کریمی
دکترای مدیریت منابع انسانی
16.04.202521:50
مراد جباری هندسه‌ی فضایی درس می‌داد. قدش بلند بود و دست بزن داشت. محکم هم می‌زد. یک بار سر کلاسش خمیازه‌کشیدم. آمد و موهایم را گرفت توی دستش و شروع کرد به کشیدن. ول هم نکرد. آن‌قدر کشید تا مبحث منشور‌های فضایی را تمام کرد. من هندسه‌ی فضایی را درک نمی‌کردم. برای همین خمیازه‌ام می‌گرفت. هیچ‌وقت درک درستی از مسائل سه‌بعدی نداشتم. مثلا می‌پرسید حجم محصور بین یک کره و دو صفحه‌ی فضایی که با زاویه سی درجه آن را قطع کرده‌اند، چقدر است؟ تا می‌آمدم تصورش کنم، فشارم می‌افتاد. رسیدیم به امتحان آخر سال. تمام سال، من و مراد جباری تلاش کردیم لااقل نوکِ میخِ هندسه را در سنگِ مغزم فرو کنیم. اما نشد. تمام سال با اضطراب گذشت. با یک جنگ دا‌ئمی برای قبول شدن. صبح امتحان، مادرم یک صبحانه مفصل داد که بخورم تا شاید درِ رحمت باز شود. اما کدام سمندی با سوخت موشک توانسته پرواز کند؟
برگه‌ی سوال را گذاشتند جلویم و گفتند دو ساعت وقت داریم و شروع کنید. بقیه شروع کردند. اما من چی را باید شروع می‌کردم. عرق می‌کردم. سوال‌ها را می‌خواندم و هیچ نمی‌فهمیدم. ساعت را نگاه‌می‌کردم. قلبم آمده بود حوالی لوزه‌ام و از حالت تپش به پُکش رسیده بود. پلک چپم می‌پرید. کف دست‌هایم لیز شده بود و سوخت موشک می‌خواست از هفت سوراخ بدنم بزند بیرون. یک ساعت و پنجاه دقیقه همین‌طور گذشت. از برگه‌ی سوال‌ها تنها چیزی که با اطمینان جواب داده بودم، اسم و فامیلم بود. بعد انگار جبرییل کارهای بارگاه را ول کرده باشد و آمده باشد توی کلاس جباری، بالای سر من جهت ابلاغ وحی. بعد از یک ساعت و پنجاه دقیقه انگار به من وحی شد که ریدی آقا و هیچ امیدی نیست و دست و پای الکی نزن. خودکارت را بگذار زمین و شل کن و تسلیم شو. این آرام‌ترین لحظه‌ی ممکن در نه ماه گذشته بود. لحظه‌ی شیرین پذیرش و تسلیم. اندوه شیرین باخت مثل عسل دوید توی رگ‌هایم. تمام تلاش نه ماه گذشته آمد جلوی چشمم. تمام گچ‌ها و تخته‌پاک‌کن‌هایی که مراد پرت کرده بود و نصف آنها خورده بود بهم و نصف دیگر را جاخالی داده بودم. اضطراب جای خودش را به غم داد. و این آرام‌ترین حالت ممکن بود.
می‌دانستم طول عمر این غمِ شیرینِ پذیرشِ باخت خیلی کوتاه است. به اندازه عمر یک دانه برف در کف دست. مثل یک توپ که پرتش کنی توی آسمان و بالاخره یک جایی تسلیم نیروی جاذبه می‌شود و برمی‌گردد پایین تا با مخ بخورد روی آسفالت. اما قبل از آن یک ثانیه‌ی شیرین وجود دارد که توپ بی‌حرکت توی هوا می‌ایستد و راه آمده را نگاه می‌کند. من همان یک ثانیه‌ی آرام و شیرین را تجربه کردم. ثانیه‌ی تسلیم.
هندسه‌ی فضایی را تجدید شدم. هفت و نیم. تجدید شدن در خانه‌ی ما فعلی جنایی محسوب می‌شد. بار گناه و عقاب آن هم‌وزن قتل عمد، تجاوز به محارم و عمده‌فروشی هرویین بود. همه‌ی‌تفریحات تابستانی ممنوع شد. تلویزیون. رادیو. آتاری. حتی آیفون (همان که باهاش در را باز می‌کنند و نه موبایل). پای مراد جباری به خانه باز شد. به عنوان معلم خصوصی. تلاش می‌کرد تا به ازای ساعتی چهارصد و پنجاه تومان، من را با اجسام سه بعدی آشتی بدهد. اما ما که قهر نبودیم. ما اصلا همدیگر را نمی‌شناختیم. زمان سقوط از زمان صعود هم بدتر و پراضطراب‌تر بود. اما این وسط ثانیه‌ی شیرین پذیرش وجود داشت که دلم بهش گرم بود. ثانیه‌ی شیرین تسلیم در برابر چیزی که دارد رخ می‌دهد. زمان کوتاهی بود برای نفس کشیدن. یک زنگ تفریح بین اضطراب صعود و سقوط.
تهش چی شد؟ شهریور امتحان دادم و با ارفاق گرفتم ده. در عوض درس زندگی یاد گرفتم. در واقع خودم را اینطور دلداری می‌دادم. که در طول زندگی قرار است برای یک چیزهایی بجنگم که قرار نیست بهشان برسم و یک جایی باید تسلیم بشوم و آن وقت است که باید از ثانیه به ثانیه‌ی این نقطه تسلیم لذت ببرم. آدم برای باختش هم باید توجیه درخوری پیدا کند. لحظه‌ی شیرین تسیلم و پذیرش باختِ مجنون در برابر لیلی. انسان است و توجیهاتش.
#فهیم_عطار
@fahimattar
برگه‌ی سوال را گذاشتند جلویم و گفتند دو ساعت وقت داریم و شروع کنید. بقیه شروع کردند. اما من چی را باید شروع می‌کردم. عرق می‌کردم. سوال‌ها را می‌خواندم و هیچ نمی‌فهمیدم. ساعت را نگاه‌می‌کردم. قلبم آمده بود حوالی لوزه‌ام و از حالت تپش به پُکش رسیده بود. پلک چپم می‌پرید. کف دست‌هایم لیز شده بود و سوخت موشک می‌خواست از هفت سوراخ بدنم بزند بیرون. یک ساعت و پنجاه دقیقه همین‌طور گذشت. از برگه‌ی سوال‌ها تنها چیزی که با اطمینان جواب داده بودم، اسم و فامیلم بود. بعد انگار جبرییل کارهای بارگاه را ول کرده باشد و آمده باشد توی کلاس جباری، بالای سر من جهت ابلاغ وحی. بعد از یک ساعت و پنجاه دقیقه انگار به من وحی شد که ریدی آقا و هیچ امیدی نیست و دست و پای الکی نزن. خودکارت را بگذار زمین و شل کن و تسلیم شو. این آرام‌ترین لحظه‌ی ممکن در نه ماه گذشته بود. لحظه‌ی شیرین پذیرش و تسلیم. اندوه شیرین باخت مثل عسل دوید توی رگ‌هایم. تمام تلاش نه ماه گذشته آمد جلوی چشمم. تمام گچ‌ها و تخته‌پاک‌کن‌هایی که مراد پرت کرده بود و نصف آنها خورده بود بهم و نصف دیگر را جاخالی داده بودم. اضطراب جای خودش را به غم داد. و این آرام‌ترین حالت ممکن بود.
می‌دانستم طول عمر این غمِ شیرینِ پذیرشِ باخت خیلی کوتاه است. به اندازه عمر یک دانه برف در کف دست. مثل یک توپ که پرتش کنی توی آسمان و بالاخره یک جایی تسلیم نیروی جاذبه می‌شود و برمی‌گردد پایین تا با مخ بخورد روی آسفالت. اما قبل از آن یک ثانیه‌ی شیرین وجود دارد که توپ بی‌حرکت توی هوا می‌ایستد و راه آمده را نگاه می‌کند. من همان یک ثانیه‌ی آرام و شیرین را تجربه کردم. ثانیه‌ی تسلیم.
هندسه‌ی فضایی را تجدید شدم. هفت و نیم. تجدید شدن در خانه‌ی ما فعلی جنایی محسوب می‌شد. بار گناه و عقاب آن هم‌وزن قتل عمد، تجاوز به محارم و عمده‌فروشی هرویین بود. همه‌ی‌تفریحات تابستانی ممنوع شد. تلویزیون. رادیو. آتاری. حتی آیفون (همان که باهاش در را باز می‌کنند و نه موبایل). پای مراد جباری به خانه باز شد. به عنوان معلم خصوصی. تلاش می‌کرد تا به ازای ساعتی چهارصد و پنجاه تومان، من را با اجسام سه بعدی آشتی بدهد. اما ما که قهر نبودیم. ما اصلا همدیگر را نمی‌شناختیم. زمان سقوط از زمان صعود هم بدتر و پراضطراب‌تر بود. اما این وسط ثانیه‌ی شیرین پذیرش وجود داشت که دلم بهش گرم بود. ثانیه‌ی شیرین تسلیم در برابر چیزی که دارد رخ می‌دهد. زمان کوتاهی بود برای نفس کشیدن. یک زنگ تفریح بین اضطراب صعود و سقوط.
تهش چی شد؟ شهریور امتحان دادم و با ارفاق گرفتم ده. در عوض درس زندگی یاد گرفتم. در واقع خودم را اینطور دلداری می‌دادم. که در طول زندگی قرار است برای یک چیزهایی بجنگم که قرار نیست بهشان برسم و یک جایی باید تسلیم بشوم و آن وقت است که باید از ثانیه به ثانیه‌ی این نقطه تسلیم لذت ببرم. آدم برای باختش هم باید توجیه درخوری پیدا کند. لحظه‌ی شیرین تسیلم و پذیرش باختِ مجنون در برابر لیلی. انسان است و توجیهاتش.
#فهیم_عطار
@fahimattar
25.03.202506:32
🔹عجب خانه‌ای!
پیش از این‌که متن را بخوانید نگاهی به تصویر این خانه بیندازید. چیزی فراتر از خانه است. همه جای آن خانه قشنگ است، ظاهرش که به دل آدم می‌نشیند. مطمئنا داخلش هم باید خوب باشد. سازنده این خونه به قدری دقیق کارکرده، گویی خط‌کش گذاشته و دیوارها، پنجره‌ها و ...را چیده. قدمت این خانه به نظرم بیش از پنجاه سال باشد. شاید هم بیشتر. رنگ آجرها طوری است که انگار چند سالی بیشتر از عمرشان نمی‌گذرد. معمار، مهندس و یا هر کسی که طراحی این خانه را انجام داده آدم خوش ذوقی بوده. الهام از طبیعت و جان دادن به این بنای قشنگ به صورت طبیعی و غیرطبیعی در نمای ظاهری خانه مشهود است.
گلدان‌های عریض پر از گل به پنجره‌های طبقات دوم و سوم چه جلوه قشنگی داده. در ورودی هم با سلیقه آهن‌گر به یک گل مزین شده. روشنایی‌های مشرف به راه پله‌ها هم باید محل خودنمایی گل باشد. فکرش را هم کرده‌اند. با دو تا پنجره کوچک به‌راحتی بالای سر گلدان‌ها می‌روید و به آنها می‌رسد. این خانه آن‌قدر محکم و استوار است که بالاخانه یا به قول امروزی‌ها پنت‌هاوس هم به آن اضافه کرده‌اند.
@Mardomshenasitasvir
پیش از این‌که متن را بخوانید نگاهی به تصویر این خانه بیندازید. چیزی فراتر از خانه است. همه جای آن خانه قشنگ است، ظاهرش که به دل آدم می‌نشیند. مطمئنا داخلش هم باید خوب باشد. سازنده این خونه به قدری دقیق کارکرده، گویی خط‌کش گذاشته و دیوارها، پنجره‌ها و ...را چیده. قدمت این خانه به نظرم بیش از پنجاه سال باشد. شاید هم بیشتر. رنگ آجرها طوری است که انگار چند سالی بیشتر از عمرشان نمی‌گذرد. معمار، مهندس و یا هر کسی که طراحی این خانه را انجام داده آدم خوش ذوقی بوده. الهام از طبیعت و جان دادن به این بنای قشنگ به صورت طبیعی و غیرطبیعی در نمای ظاهری خانه مشهود است.
گلدان‌های عریض پر از گل به پنجره‌های طبقات دوم و سوم چه جلوه قشنگی داده. در ورودی هم با سلیقه آهن‌گر به یک گل مزین شده. روشنایی‌های مشرف به راه پله‌ها هم باید محل خودنمایی گل باشد. فکرش را هم کرده‌اند. با دو تا پنجره کوچک به‌راحتی بالای سر گلدان‌ها می‌روید و به آنها می‌رسد. این خانه آن‌قدر محکم و استوار است که بالاخانه یا به قول امروزی‌ها پنت‌هاوس هم به آن اضافه کرده‌اند.
@Mardomshenasitasvir
