همیشه فکر می‌کردی آینده یه چیز در دسترسه، دنیا دیر یا زود به این نتیجه می‌رسه که به مراد تو یه ذره آروم‌تر بچرخه، یه تخفیفی روی گذر زمان بهت می‌ده، یا سهم عقب افتاده‌ت رو با بهره‌ش بهت برمی‌گردونه، خیال می‌کردی همه‌چی بالاخره جور می‌شه و تصویرهای ذهنیت ساخته می‌شن، با دست‌هات، که آخرش روی صندلی لب تراس می‌شینی و بدون هیچ عجله و اضطرابی، با یه فنجون قهوه‌ای که قرار نیست سرد بشه، خیره می‌مونی به کوچه‌ای که از همیشه ساکن‌تره، و تصور می‌کنی که شاید یکی از همین فرداها اون اتفاق خوبه برای تو هم افتاد.
ناپیرو
