««Ապաքաղաքական լինել»՝ սխալ հասկացություն է, դու ապաքաղաքական ես, երբ չկան քաղաքականության մեջ խնդիրներ։ Կան երկրներ, որտեղ մարդիկ չգիտեն իրենց նախագահի անունը, տեսքով չեն ճանաչում․ դրանք երջանիկ երկրներ են, քանի որ չունեն խնդիրներ կառավարության հետ։ Բայց երբ հասկանում ես, որ օրդ սկսվում և վերջանում է դեմքերով, որոնք քեզ համար տհաճ են, որոնք կործանում են քո երկիրը և վերացնում են, հասկանում ես, որ պետք է ինչ-որ բան անել»։

«Ուկրաինայի հարցով Լոնդոնում հանդիպումը վերաբերելու է պահանջներ ընդունելուն։ Արդեն ինչ-որ պահանջներ ընդունել են․ արդեն ՆԱՏՕ-ն ասում է, որ Ուկրաինան չի կարող ՆԱՏՕ-ի անդամ լինել, ԵՄ անդամ լինել։ Սա դասական օրինակ է, թե ինչպես չի կարելի սեփական ֆինանսական շահերի համար պետությունը դնել հարվածի տակ»։

«Հրաժարականի բոլոր պրոցեսները գեներացնում էր Արայիկ Հարությունյանը, և մի օր լսում ենք, որ հրաժարականը ստորագրել է։ Մենք դա իմացել ենք պոստ ֆակտում և որպեսզի երկիրը չթողնենք առանց նախագահի, առանց այն էլ ծայրահեղ ծանր վիճակում գտնվող 9 ամիս բլոկադայից հետո, մենք բոլորս ստիպված էինք գնալ այդ քայլին»։

«Մեծ ցավով եմ ընդունում մեր մեդիադաշտում եղած հակառուսական հռետորաբանությունը, այսպես կոչված «փորձագետների» հայտարարությունները, «վերլուծությունները», որոնք մեզ կարող են շատ վնաս տալ։ Գունավոր հեղափոխությունները Մոլդովայում, Ղրղզստանում և այլուր, և Հայաստանում ևս, այս ամբողջը ռուսական ազդեցության գոտու կրճատման մասին են։ Երբ այս ամենը ավարտվի, իսկ դա շատ մոտ է, ավարտվի ռուս-ուկրաինական ռազմական բախումը, Չինաստան–ԱՄՆ տնտեսական առճակատումը, այս երեք կենտրոնները պետք է կառուցեն նոր աշխարհակարգ․ այդ ժամանակ նոր կգծվեն ազդեցության գոտիների սահմանները»։

«Ինչո՞ւ է հայկական հասարակության մեջ, իշխանություններում այդքան վախ Թուրքիայից և թուրքերին զայրացնելուց, բայց ռուսներին զայրացնելուց չեն վախենում։ Որովհետև թուրքերն իրականում կոտորել են հայերին, իսկ ռուսները երբեք չեն կոտորել հայերին։ Ուստի որոշակի մասի մոտ կա վախ թուրքերից, իսկ Ռուսաստանին, անկախ նրանից թե նրան ներկայացնում են որպես թշնամի, այդպես չեն ընկալում։ Չեն վախենում ինչ-որ բացասական, կոշտ հետևանքներից՝ իրենց հայտարարությունների կամ գործողությունների համար»։

«Պրոֆեսիոնալ պարով զբաղվողների քանակը Հայաստանում թեպետ ավելանում է, սակայն դա միայն աղջիկների հաշվին է. այս ոլորտում տղաներ գրեթե չկան»։

«Ես համոզված եմ, որ ոչ միայն չի կարելի Արցախից հրաժարվել, այլ ընդհակառակը՝ Արցախի խնդիրը ամենայն վճռականությամբ պետք է վերադարձնել հայ-ադրբեջանական հարաբերությունների օրակարգ, և դա միակ երաշխիքն է, որ Ադրբեջանը պատերազմ չի սկսի, որովհետև հասկանալի է, որ պատերազմի դեպքում կարող է զրկվել այն ամենից, ինչը այս ընթացքում կարողացել և ստացել է»։

«Արտաքին քաղաքականության թուրք տեսաբանները եկել են այն եզրակացության, որ Թուրքիան հասել է Հարավային Կովկասում իր հնարավորությունների մաքսիմումին ներկա փուլում` 44–օրյա պատերազմից և Արցախի հայաթափումից հետո։ Այսինքն այս նոր ստատուս քվոն, որ հիմա ստեղծվել է Հարավային Կովկասում, իրեն ձեռք է տալիս ներկա փուլում»։

«Նմանատիպ ծրագրերն ունեն կրթական լուրջ բաղադրիչ։ Դրա համար Հայաստանում Ռուսական տան տնօրեն Վադիմ Ֆեֆիլովը առանձնահատուկ տեղ է տալիս միջմշակութային երկխոսությանը։ Ռուսերեն լեզվով ներկայացումները լեզուն յուրացնելու, լեզվի իմացությունը բարելավելու խթան են»,–նշում է Գյուրջյանը։

«Մեղուների աշխարհը չափազանց հետաքրքիր, բազմաբովանդակ ու ուսուցանող է։ Մեղվի ընտանիքը մի պետության մոդել է, որտեղ ամեն ինչ համակարգված, ճիշտ ու իդեալական է»։

«Նախ սա հեղինակության հարց է. բոլոր պետությունները նայելու են Հայաստանին, որ անգամ իր նկատմամբ կատարված ցեղասպանության հարցում հետևողական չէ, որ անձինք, ովքեր կատարել են, ենթարկվեն պատասխանատվության»։

«Եթե այս հիմնահարցը առաջ չես տանում, նշանակում է՝ քո նկատմամբ բարոյական տեսանկյունից թույլատրելի է ապագայում կատարել այնպիսի գործողություններ, որոնք իրենց մեջ պարունակում են ցեղասպանություն․ մեկ է՝ դու չես նկատելու քո հետ կատարվող արարքները։ Օրինակ են՝ Արցախի հայաթափումը, էթնիկ զտումը և Արցախի հայկական պատմաշակությանին հուշարձանների վերացումը, որը ևս ցեղասպանության հանցակազմի մաս է, որովհետև նպատակը տանում է նրան, որ վերացվի կոնկրետ ազգի հետքը կոնկրետ տարածության վրա»։

«Ձուն ներկում ենք շաբաթ երեկոյան, երբ ճրագալույցի Սուրբ պատարագով տրվում է Քրիստոսի հարության ավետիսը։ Եվ ձուն պետք է ներկել միայն կարմիր գույնով, որը Քրիստոսի արյունն է խորհրդանշում։ Մենք հավաքվում ենք մեր ընտանիքներով և այդ ավետիսը բաժանում մեր ընտանիքի անդամների, մեր մտերիմների հարազատների միջև։ Բայց կարևոր է, որ մենք Հարության կարևորության մասին ավելի շատ խոսենք, այլ ոչ թե կենտրոնանաք ձու ներկելու-չներկելու վրա։ »։