Cinémathèque

کاست: از این نقطه‌نظر نمی‌توان گفت که رنه رهبری بازیگران را به مرحله‌ای کشانده که تاکنون حتی نزد رنوآر و برگمان هم سابقه نداشته است چون یقین داشته که اهل سینما از خود سؤال خواهند که آیا رنه بلد است بازیگران را رهبری کند یا نه؟

والکروز: من شخصاً چنین سؤالی از خودم می‌کردم چون در مورد کلیۀ کسانی که از ساختن فیلم‌های مستند به تهیۀ فیلم‌های داستان‌دار می‌پردازند، این مسئله پیش می‌آید.

گدار: به‌نظر من این سؤال بیهوده است. سینما سینماست – لوبیچ در این مورد حرف جالبی زده که واقعاً قابل تحسین است: یک روز جوانی نزد او می‌رود و می‌پرسد که برای تهیۀ کمدی‌های کامل و بی‌نقص از کجا باید شروع کرد؟ لوبیچ به او جواب می‌دهد: «دوست من، بروید از کوهستان‌ها فیلم‌برداری کنید؛ وقتی یاد گرفتید از طبیعت فیلم‌برداری کنید، از انسان‌ها هم می‌توانید فیلم‌بردارید.»

‍«برای ما سینماگران، «دیدن» یک الزام است. نقاش نیز خود را ملزم به دیدن می‌کند، اما چیزی که نقاش کشف می‌کند و می‌آفریند واقعیتی ایستا یا حرکتی‌ست که در یک ژست قرار گرفته است. اما درمورد سینماگر، او باید تکه‌هایی از واقعیت را که دائماً در حال تغییرند به هم مرتبط کند، واقعیتی که تحول می‌یابد و تحلیل می‌رود، او باید این حرکت را از دور و نزدیک، در زمان و مکان نشان دهد، با فرمی تازه که خاص خود او است.» —میکل‌آنجلو آنتونیونی

روح را می‌توان در روش بیان (استیل) که شیوۀ هنرمند در بیان ادراکش از جهان مادی است یافت‌. روش بیان در گذر الهام به شکل هنری اهمیت دارد. هنرمند با روش بیان، جزئیات فراوان را در پیکر یک کلیت گردهم می‌آورد و به دیگران امکان می‌دهد تا همه‌چیز را با چشم‌های او بنگرند. —درایر

هاینریش هاینه گفته آنجا که واژه‌ها کم می‌آیند، موسیقی آغاز می‌شود. این درست وظیفۀ موسیقی است. دقیق‌تر بگویم، موسیقی قادر است که از تکامل روان‌شناسانۀ فیلم حمایت کند و آن چارچوب ذهنی که پیش‌تر از تصویر یا گفتار به‌دست آمده است را ژرف‌تر سازد. آنجا که موسیقی به‌راستی معنا دارد و با نیت هنرمندانه خواناست، امتیازی برای فیلم محسوب می‌شود. اما ما باید امیدوار باشیم –و چنان کار کنیم تا با این نتیجه دست یابیم– که فیلم‌های گویا محتاج به موسیقی نشوند. باید به فیلمی برسیم که در آن واژه‌ها کم نیایند. —درایر

بونوئل طبعی خویشتن‌دار و انزوا‌جو دارد؛ اما سکوت او نگران‌کننده است. نه به این خاطر که او یکی از بزرگ‌ترین هنرمندان روزگار ماست، بَل از آن جهت که این سکوت بر کل جهان هنر در سراسر نیمۀ اول قرن بیستم سایه انداخته است. تا جایی که من خبر دارم، از زمان ساد تاکنون هیچ هنرمندی جرئت نکرده است جامعه‌ای بی‌ایمان را توصیف کند. در آثار هنرمندان روزگار ما جای یک چیز خالی مانده است، و این کمبود خدا نیست، انسانِ بدون خداست. —پاز

خالق سینمایی، شاهد زمانۀ خویش است. پنجاه سال دیگر که به مناسبت بزرگ‌داشتی در سه روز مجموعه فیلم‌های مرا در سالنی به نمایش می‌گذارند، تماشاگر باید بتواند خصیصه‌ای مشترک میان اولین و آخرین فیلم من بیابد. —ملویل

اثر شاخص در نگاه من اثری است که بتواند به سادگی جهان شخصی سینماگر را بازتاب دهد و به اختصار بگوید او که بوده و چه کرده. —ملویل

باید آزاد، بی‌محابا و سازش‌ناپذیر بود. —ملویل

روزی که یک کارگردان تبدیل به پیرمردی از تک و تا افتاده شد، روزی است که باید دوربینش را کنار بگذارد و برود به گل‌های باغچه‌اش برسد. من هم در باغچۀ خانه‌ام گل‌های سرخ زیبایی دارم اما هنوز وقتش را ندارم که خودم آنها را هرس کنم. —ملویل

برای ساخت دکور فیلم «آخرین ویسکی» احتیاج به چوب و تخته داشتیم و مدرسه هم هیچ کمک مالی نمی‌کرد و ما هم بی‌پول... در نتیجه تصمیم گرفتیم روز یک‌شنبه که مدرسه تعطیل بود، کل تابلو سیاه‌های کلاس‌ها را از دیوار کنده و با ارّه شروع به بریدن کردیم. تا ساعت ۵ صبح کار کردیم و دکور برای فیلم‌برداری ساعت ۹ صبح آماده شد. پس از پایان فیلم‌برداری، استادان و مدیر مدرسه متوجه شدند که کار ما بوده. من و ۵ نفر دیگر را به‌مدت یک هفته از مدرسه اخراج کردند. در آن زمان که فستیوال سینمایی کن شروع شده بود، از این موقعیت استفاده نموده و راهی کن شدیم. با فرخ غفاری که فیلم «شب قوزی» را در بخش منتقدین داشت آشنا شدم و او تشویق می‌کرد که به ایران بازگردم و در تلویزیون ملی که تازه افتتاح شده بود کار کنم... —کیمیاوی