کاست: از این نقطه‌نظر نمی‌توان گفت که رنه رهبری بازیگران را به مرحله‌ای کشانده که تاکنون حتی نزد رنوآر و برگمان هم سابقه نداشته است چون یقین داشته که اهل سینما از خود سؤال خواهند که آیا رنه بلد است بازیگران را رهبری کند یا نه؟
والکروز: من شخصاً چنین سؤالی از خودم می‌کردم چون در مورد کلیۀ کسانی که از ساختن فیلم‌های مستند به تهیۀ فیلم‌های داستان‌دار می‌پردازند، این مسئله پیش می‌آید.
گدار: به‌نظر من این سؤال بیهوده است. سینما سینماست – لوبیچ در این مورد حرف جالبی زده که واقعاً قابل تحسین است: یک روز جوانی نزد او می‌رود و می‌پرسد که برای تهیۀ کمدی‌های کامل و بی‌نقص از کجا باید شروع کرد؟ لوبیچ به او جواب می‌دهد: «دوست من، بروید از کوهستان‌ها فیلم‌برداری کنید؛ وقتی یاد گرفتید از طبیعت فیلم‌برداری کنید، از انسان‌ها هم می‌توانید فیلم‌بردارید.»
روح را می‌توان در روش بیان (استیل) که شیوۀ هنرمند در بیان ادراکش از جهان مادی است یافت. روش بیان در گذر الهام به شکل هنری اهمیت دارد. هنرمند با روش بیان، جزئیات فراوان را در پیکر یک کلیت گردهم می‌آورد و به دیگران امکان می‌دهد تا همه‌چیز را با چشم‌های او بنگرند. —درایر
هاینریش هاینه گفته آنجا که واژه‌ها کم می‌آیند، موسیقی آغاز می‌شود. این درست وظیفۀ موسیقی است. دقیق‌تر بگویم، موسیقی قادر است که از تکامل روان‌شناسانۀ فیلم حمایت کند و آن چارچوب ذهنی که پیش‌تر از تصویر یا گفتار به‌دست آمده است را ژرف‌تر سازد. آنجا که موسیقی به‌راستی معنا دارد و با نیت هنرمندانه خواناست، امتیازی برای فیلم محسوب می‌شود. اما ما باید امیدوار باشیم –و چنان کار کنیم تا با این نتیجه دست یابیم– که فیلم‌های گویا محتاج به موسیقی نشوند. باید به فیلمی برسیم که در آن واژه‌ها کم نیایند. —درایر
گوشت سفت و خوش‌طعم‌اش. حظی در پی این میوه‌ی زیبای کاملاً رسیده می‌آید که حس می‌‌کنیم تا چند روز دیگر از شدت رسیدگی لِه خواهد شد.
این به‌اندازه‌ی بکارت مست‌کننده است.
بازهم حس مالکیت.
همانطور که معشوقه‌های ناخوشایند را در ملأ عام می‌بخشیم، به‌یاد خلوت‌کردن‌هامان تمام بدجنسی‌هایش را بر او بخشیدم، به‌خاطر غرامت‌های خیالی، به‌خاطر رؤیاهایی که شب‌ها می‌دیدم و او در آن‌ها بسیار دلارام می‌نمود...
مادامی که دوستش داشتم هیچ‌گاه برایش گل نبرده بودم؛ حالا هر بار برایش گل می‌برم، همچون روز توسن، به‌یاد عشقم مقابلش زانو می‌زنم، گویی مقابل یک مقبره.
او هیچ‌گاه خود را چنین محبوب نپنداشته بود.
خاطرم می‌آید برای ورود به معبد، من و همسر ژان-کلود و دوست همسرش مشکلی نداشتیم؛ به‌خاطر پوست تیره‌مان، اما ژان-کلود را راه نمی‌دادند. او چاره‌ای اندیشید. خیلی راحت بچۀ ژنده‌پوشی را که مگس از سروصورتش بالا می‌رفت بغل کرد. حالا دیگر کسی مانع ورودش نمی‌شد؛ چون بچه را مثل یک نقاب جلوِ صورتش می‌گرفت و خودش را با او استتار می‌کرد. دوروبرِ معابد پُر است از این بچه‌‌های خیلی کوچک، برای پولی که از توریست‌ها دریافت می‌کنند. جالب این‌جاست؛ در تمام مدتی که کری‌یر داشت برای ما رازورمزِ معبد را توضیح می‌داد، بچه شستِ او را می‌مکید و چشم از ژان-کلود برنمی‌داشت. گویی قدر این بغل‌کردن را می‌دانست و می‌فهمید این موقعیت استثنایی است و به‌زودی آن را از دست می‌دهد. وقتی بیرون آمدیم، ژان-کلود خواست بچه را زمین بگذارد. اما بچه هم‌چنان شستش را می‌مکید و رضایت نمی‌داد. پولی به بچه داد و زیرلب گفت برای کمکی که به من کرد. من اصلاً تصور نمی‌کردم این‌قدر دل‌پاک باشد؛ بی‌هیچ واکنشی به کثیف بودن، یا هرچیز دیگری، بچه را خیلی راحت بغل کرده بود... —کیارستمی
