اوژنیِ ناپلئوט
记录
18.04.202510:30
350订阅者25.10.202423:59
100引用指数23.03.202501:38
74每帖平均覆盖率19.03.202513:11
70广告帖子的平均覆盖率15.02.202523:59
5.88%ER22.03.202523:59
25.00%ERR频道变更历史
登录以解锁更多功能。
روزی روزگاري سنگ طلایی بود که به دست مأمور جهنم آب شد!
ز لبـَت بوسـه‌ای دزدیـدم و تـو به جبـران، تمـامِ وجـودم را از آن خـود کـردی.
آه اِی شیریـن ترین تلخـی، اِی پرستـیـدنی ترین درد، خـود بگـو حـال که دیگر تـورا نـدارم با این غـمِ طاقـت فرسـا چـه کنـم.
چـه کنم با قلـبِ درد دیـده‌ای که ز دوریِ دلبـرَش دست از تپیـدن برداشـته.
چـه کنم ...
از کـه گلـه کنم نبـودِ عزیزکـم را..
از مردمـانی که هیـچ ز حـالِ من نمی‌دانند؟
از خـدایی که ایـن عشـق را گنـاهی نابخشـودنی می‌دانـد؟
سهـمِ مـن زیـن جهـان نبـودی و اِی کاش در جهانی دیگـر تنهـا مـرگ مـا را جـدا کند ، نه دستـان و عـشـقِ دیگـری ..
آنگـاه میبوسـمَت، تا آخریـن نفـس و به پروردگـار می‌گویـم این عـشـقِ ممنـوعـه، مقـدس‌تر از تمامِ مقدساتِ اوسـت و پـاک‌تر از این جهـانِ بی‌رحـم.
رندوم ادمین میکنم و وایب تقدیم میکنم.
پرنده کوچکم!
کی بیدار می‌شوی؟
چرا رخسارت به رنگ نحس سفید در‌آمده؟
به یاد دارم که عاشق این رنگ بودی و
میگفتی سفید روی تنت زیبا به نظر می آید؛ هیچ گاه منکر این موضوع نبودم اما اکنون حاضرم سفید را بخاطرت به آتش بکشم.
هر گاه ناراحت میشدی زانوهایت را بغل می‌گرفتی و میگفتی :« بیانکو تو دیگه سفید نیست».
منم ابریشم های زاغی‌ات را نوازش میکردم و تو مدام می‌پرسیدی که آیا باز هم به رنگ محبوبت برمیگردی؟
کاش هیچ وقت جواب مثبتی به تو نمی‌دادم.
کاش اینگونه رنگ سفید را به خود نمیگرفتی..
بیانکو در فضای سرد بیمارستان، بر روی تختی با بوی ضد عفونی کننده، زیادی بی رحمانست.
کاش چشم های سیاه رنگت را باز میکردی عزیز کرده .
تو را می‌خواهم و نه مرور خاطراتت را.
به یاد داری ؟ مرا آقای سیاه‌رنگ صدا میکردی و هر گاه دلیلش را از تو می‌پرسیدم با شیرین زبانی میگفتی:« بس که به تو خیره شده‌ام که چشم هایم بخاطر وجودت به سیاهی در آمده .
پرنده چشم سیاهم دیگر برایم سخن نمی‌گوید؟
تا لحظاتی پیش با ضربان قلبت با من حرف میزدی؛ اکنون چرا سکوت کرده‌ای؟
چرا انقدر آرام و عمیق خوابیده ای؟
به من بگو وقتی که اینجا بودی
به اندازه کافی عشق دریافت کردی ؟
مگر از تنها شدن ترس نداشتی ؟
پس چرا تنها می‌روی؟
چی میشه اگر یکی از کارهایی که برای آزادی انجامش میده عاشق کردن و رابطه برقرار کردن با جئون جونگ کوک یکی از فرمانده هایی که برای سرگرمی، البته میشه گفت برای سرگرمی هم نه. به زور به اون نمایش اومده باشه؟
پشت میزش نشسته بود. روی زمین صفحه‌ی جدید از دفترش، با چند لکه چای که نتیجه‌ی دوباره از کوره در رفتن دیشبش بود روی کاغذ بیچاره دیده میشد.
لابد توهم زده بود. چون اون تکه کاغذ رسما براش دست تکون میداد و آغوششو برای کلمات جدید باز کرده بود.
«هیچ‌کس نرفت،
همه فقط آروم گذاشتنم کنار…
مثل چیزی که
بود،
اما به دردِ دل کسی نمی‌خورد.
نه ترک شدم،
نه طرد…
فقط نادیده.
مثل لباسی که دیگه مد نیست،
مثل آهنگی که خاطره‌ی خاصی باهاش ندارن،
مثل یه آدمِ معمولی،
که هیچ‌وقت،
دلیلِ موندنِ کسی نشد.
دردش اون‌جاست،
که هیچ‌کس بهت نمی‌گه "برو"،
ولی کم‌کم…
دیگه صدا نمی‌کننت.
و تو یاد می‌گیری که حضور داشتن،
با "خواستنی بودن" فرق داره…
و من؟
من فقط بودم.
مثل اکسیژن.
مفید،
لازم،
اما همیشه
بی‌صدا.»
حمایت ها متقابل صورت میگیره.
تو را نه با زبانِ زمانه، که با لحنی شبیه زمزمه‌های پاریسِ باران‌خورده دوست دارم؛ جایی میان پرده‌های مخملی و شمع‌های نیمه‌سوخته، و نگاهی که هر بار می‌افتد، انگار عهدی کهنه را به خاطر می‌آورد.
دوستت دارم نه مثل روزمره‌ی آدم‌ها، که مثل معجزه‌ای پنهان در سطرهای یک کتابِ ممنوعه… مثل بوسه‌ای که قرن‌ها در قابِ طلسم‌شده‌ای منتظر مانده تا دوباره اتفاق بیفتد.
تو را با طعم قهوه‌ی تلخِ صبح‌هایی که هنوز بیدار نشده‌ام، با بوی عطری که لای بالش جا مانده، با نیمه‌شب‌هایی که دنیا خاموش است و من با چشم‌هایی باز، میان رویاها دنبالت می‌گردم.
دوستت دارم، جوری که انگار هر تپش قلبم، ادامه‌ی یک عهد قدیمی‌ست که قرن‌ها پیش در کوچه‌ای نم‌خورده با تو بسته‌ام؛ کوچه‌ای که نامش را فراموش کرده‌ام اما مسیرش را با چشم بسته هم بلدم.
دوستت دارم در سکوتی که شبیه مقدس‌ترین لحظه‌ی دعاست.
و اگر روزی بپرسند عشق چه شکلی‌ست؟ نمی‌گویم رنگ چشمانت، یا صدای خسته‌ی عصرهایت… می‌گویم: شبیه کسی‌ست که وقتی به او فکر می‌کنی، جهان برای چند لحظه آرام می‌شود.
"تو را طوری در جانم نوشتم، که حتی اگر روزی از خاطرم بروی… باز هم جهان، با صدای تو ادامه خواهد داد."
- ایـن آخـرین نـامه‌ی فـرمـانده جـونگ کـوک بـه یـک سـرباز بـستری شـده در بـیمارسـتان اسـت-1997.
