ایدل های زیادی رو می‌شناسم که وضعیتی تقریبا‌ً مشابه ناتی داشتن و همچین چیزهایی رو تحمل کردن و پشت سر گذاشتن، خیلی‌ـها نتونستن و همون اول ها دست از تلاش کشیدن و بیخیال رویای پا گذاشتن روی استیج شدن. با وجود همه این‌ـها هیچکس رو سرسخت تر از آناتا ندیدم که بعد از اون همه ریجکت شدن و توهینها و هر چیزی که اتفاق افتاده به تلاش ادامه بده و توی تاریکی به دنبال کورسوی امید بگرده. توی دوره ای که بعضی‌ـها به دنبال ویژوال و رتبه اجتماعی و ... هستن من برای الگوی خودم ناتی رو خیلی گزینه خوبی می‌بینم. آدمی که هیچوقت دست از تلاش کردن نکشید و تا آخرش جون کند تا به اینجا برسه، از خانواده و روان و همه چیز خودش گذشت کرد تا به آرزوهاش برسه و کودک درون‌ـش که منتظر موفقیت‌ـش هست رو مفتخر کنه. درسته که از خانواده و همه چیز رد شد اما حدقل بعد از ده سال، با گریه برنگشت خونه و با لبخند سال نو رو با خانواده جشن گرفت.
