Janubiy Afrikaning sobiq rahbari Nelson Mandela o‘z esdaliklarida yozadi:
“Davlatga rahbar bo‘lganimdan so‘ng shahar aylandim. Bir oshxonaga kirdik. Hamma joylashib, ma’qul ovqatini buyurdi. Taomni kutib turgan paytimiz ko‘zim bir chetda o‘tirgan kishiga tushdi. U ham kutib turgandi. Boyagi kishini chaqirib kelishlarini buyurdim. U kishi keldi. Yonimga o‘tirishini aytdim. Taom keldi. Birga jim ovqatlana boshladik. Haligi kishi ter tagida qoldi. Qo‘llari qaltirar, yuzidan ter sharillab oqar, ovqatini og‘ziga olib bora olmas edi.
Ovqatdan so‘ng u kishi ketdi. Shunda tanqo‘riqchim menga: “U kishi kasal shekilli. Tuzuk ovqat yeya olmadi”, dedi. Men: “Yo‘q! U kasalmas. U men qamalgan qamoqxona qo‘riqchisi edi. Ko‘pincha menga azob berishgandan so‘ng chanqab, suv so‘rardim. Har safar shu kishi kelib ustimdan bavl qilardi. U bugun mening qamashim va unga ham shunday azob berishimdan qattiq qo‘rqdi. Ammo bu mening axloqim emas. Chunki qasos davlatni bino qila olmaydi. Xalqlarni bino qiladigan narsa avfdir”, dedim.
