«آرزوی شخصی من این است که روزی برسد ما حتی یک نفر را برای گذراندن طرح نیروی انسانی با اجبار به مناطق دوردست نفرستیم. اگر قانون اجرا میشد و افرادی که به بهانه خدمت در مناطق محروم از لطف بینظیر نمایندگان مجلس بهرهمند شدند در شهرهایی که تعهد داده بودند به کار گرفته میشدند و نیز تعرفه خدمات به نحوی بود که رضایتمندی آنها را به همراه داشت، امروز در بسیاری از رشتهها نیاز به فرستادن فارغ التحصیلان به طرح اجباری نبود.»
با نظر به این آرزوی قلبی وزیر اسبق بهداشت مبنی بر حذف طرح اجباری، طی یک بررسی کشورهایی که مانند ایران دارای طرح اجباری اند را در ادامه خواهیم آورد؛
1️⃣استرالیا گروه هدف: پزشکان طول مدت: شش سال امتیازات:بورسیه تحصیلی،مجوز فعالیت
2️⃣بولیوی گروه هدف: پزشکان طول مدت: یک سال امتیازات:حقوق طبقه بندی شده،مجوز فعالیت
3️⃣اکوادور گروه هدف: پزشکان،دندانپزشکان و پرستاران طول مدت: یک سال امتیازات:حقوق طبقه بندی شده،مجوز فعالیت و امکانات رفاهی
4️⃣اتیوپی گروه هدف: پزشکان، طول مدت: دو الی چهارسال امتیازات:حقوق طبقه بندی شده،مجوز فعالیت و امکانات رفاهی
5️⃣غنا گروه هدف: پزشکان و پرستاران طول مدت: یک الی سه سال امتیازات:حقوق طبقه بندی شده،مجوز فعالیت و امکانات رفاهی و علمی،امتیازات ویژه برای ادامه تحصیل
6️⃣هند گروه هدف: پزشکان طول مدت: سه سال امتیازات:آموزش ویژه،اقامت وتسهیلات رفاهی
7️⃣اندونزی گروه هدف: پزشکان طول مدت: یک الی پنج سال امتیازات:سکونت،آموزش ویژه،مجوز فعالیت و امکانات رفاهی و علمی،امتیازات ویژه برای ادامه تحصیل و تسهیلات مالی
کافی است که نقشه ی این کره خاکی را پیش روی خود قرار دهید تا ببینید در این مورد شبیه چه کشورهایی هستیم! و البته اندک کشورهای پیشرفته که از انگشتان یک دست تجاوز نمی کند و دارای طرح اجباری هستند را با امتیازاتی که در اختیار نیروهایشان می گذارند را نمی توانیم با کشورمان مقایسه کنیم. به راستی اساسا در این کشور چه روندی طی شده که پس از گذشت نیم قرن همچنان به تعداد زیادی از شهرستان های این کشور می گوییم « منطقه ی محروم» ؟! آیا اگر دستگاه های مربوطه به وظیفه ی محرومیت زدایی و اعتلای اقتصادی، فرهنگی ، آموزشی و اجتماعی می پرداختند همچنان مجبور به ارسال اجباری نیرو به این مناطق بودیم یا خود نیرو تقاضا می کرد مرا به منطقه ی پیشرفته ی مثلا زابل بفرستید؟!
«آرزوی شخصی من این است که روزی برسد ما حتی یک نفر را برای گذراندن طرح نیروی انسانی با اجبار به مناطق دوردست نفرستیم. اگر قانون اجرا میشد و افرادی که به بهانه خدمت در مناطق محروم از لطف بینظیر نمایندگان مجلس بهرهمند شدند در شهرهایی که تعهد داده بودند به کار گرفته میشدند و نیز تعرفه خدمات به نحوی بود که رضایتمندی آنها را به همراه داشت، امروز در بسیاری از رشتهها نیاز به فرستادن فارغ التحصیلان به طرح اجباری نبود.»
با نظر به این آرزوی قلبی وزیر اسبق بهداشت مبنی بر حذف طرح اجباری، طی یک بررسی کشورهایی که مانند ایران دارای طرح اجباری اند را در ادامه خواهیم آورد؛
1️⃣استرالیا گروه هدف: پزشکان طول مدت: شش سال امتیازات:بورسیه تحصیلی،مجوز فعالیت
2️⃣بولیوی گروه هدف: پزشکان طول مدت: یک سال امتیازات:حقوق طبقه بندی شده،مجوز فعالیت
3️⃣اکوادور گروه هدف: پزشکان،دندانپزشکان و پرستاران طول مدت: یک سال امتیازات:حقوق طبقه بندی شده،مجوز فعالیت و امکانات رفاهی
4️⃣اتیوپی گروه هدف: پزشکان، طول مدت: دو الی چهارسال امتیازات:حقوق طبقه بندی شده،مجوز فعالیت و امکانات رفاهی
5️⃣غنا گروه هدف: پزشکان و پرستاران طول مدت: یک الی سه سال امتیازات:حقوق طبقه بندی شده،مجوز فعالیت و امکانات رفاهی و علمی،امتیازات ویژه برای ادامه تحصیل
6️⃣هند گروه هدف: پزشکان طول مدت: سه سال امتیازات:آموزش ویژه،اقامت وتسهیلات رفاهی
7️⃣اندونزی گروه هدف: پزشکان طول مدت: یک الی پنج سال امتیازات:سکونت،آموزش ویژه،مجوز فعالیت و امکانات رفاهی و علمی،امتیازات ویژه برای ادامه تحصیل و تسهیلات مالی
کافی است که نقشه ی این کره خاکی را پیش روی خود قرار دهید تا ببینید در این مورد شبیه چه کشورهایی هستیم! و البته اندک کشورهای پیشرفته که از انگشتان یک دست تجاوز نمی کند و دارای طرح اجباری هستند را با امتیازاتی که در اختیار نیروهایشان می گذارند را نمی توانیم با کشورمان مقایسه کنیم. به راستی اساسا در این کشور چه روندی طی شده که پس از گذشت نیم قرن همچنان به تعداد زیادی از شهرستان های این کشور می گوییم « منطقه ی محروم» ؟! آیا اگر دستگاه های مربوطه به وظیفه ی محرومیت زدایی و اعتلای اقتصادی، فرهنگی ، آموزشی و اجتماعی می پرداختند همچنان مجبور به ارسال اجباری نیرو به این مناطق بودیم یا خود نیرو تقاضا می کرد مرا به منطقه ی پیشرفته ی مثلا زابل بفرستید؟!
💢 ایران پزشک: نفیسه برهانی، عضو شورای مشاوران جوان سازمان نظام پزشکی در گفتوگو با ایران پزشک گفت: آخرین روزنههای امید پزشکان جوان، انتخابات سازمان نظام پزشکی است و اگر قرار باشد این سازمان هم تبدیل به یک سازمان سیاسی شود، امیدواری از دست میرود.
در حال حاضر در مرز از دست دادن اعتماد جامعه پزشکی نسبت به سازمان نظام پزشکی قرار داریم و همه جامعه پزشکی باید به این موضوع توجه کنند./ایران پزشک
در فصل تعیین تعرفه ی درمان هستیم، سوال اساسی این است که چرا باید هزینه ی ویزیت و درمان واقعی باشد و چه اهمیتی دارد؟ پاسخ؛ چون ما برای زندگی می جنگیم و دشمن ما مرگ است! نمی توان هزینه ی مبارزه با مرگ را سرکوب کرد و آن را تصنعی تعیین کرد و البته پرداخت آن بعهده ی حاکمیت سلامت و بیمه است
داخل پرانتز؛ ( هزینه ی فعلی نجات جان یک انسان از ایست قلبی تنفسی حدود ۲۰۰هزار تومان است، آیا ارزش جان انسان به اندازه ی چند کیلو سیب زمینی و پیاز است؟ )
توضیحات پیرامون بخشنامه ۱۵/۱۲/۰۳ مبنی بر وثیقه ی ملکی یا بانکی برای مهاجرت:
۱-این بخشنامه پیرو بخشنامه ی شماره ۵۰۰/۶۰۱۳د مورخ ۱۳/۹/۰۳ صادر گردیده که در آن اخذ مدرک تحصیلی مشروط به دو شرط شده بود ؛ اول اخذ پذیرش از دانشگاه کشور مقصد و دوم وثیقه ی ملکی به مبلغ ۸۵۰میلیون برای طرح + سالانه ۲۵۶میلیون برای تعهدات تحصیل رایگان(این ارقام برای ارشد و داروسازی متفاوت است)
۲- در بخشنامه ی جدید درصورت داشتن گواهی پایان طرح وزارت بهداشت با اخذ وثیقه ی بانکی و یا ملکی به ارزش سالانه ۲۵۶میلیون به ازای سال های تعهدات ، مدرک تحصیلی می دهد
سوال؟
آیا با این راه اصل مدرک ارائه می شود؟ بنظر می رسد بله
آیا پذیرش از کشور مقصد برای دانشگاه های اعلامی در سایت وزارت بهداشت برای اخذ مدرک الزامی ست؟
با توجه به بخشنامه قبلی کسانی که قبل طرح یا در حین طرح هستند بایستی پذیرش داشته باشند و کسانی که گواهی پایان طرح دارند تا دو سال از زمان مهاجرت موظف به ارایه ی پذیرش هستند و در غیر اینصورت وثیقه ضبط خواهد شد «بایستی توسط متقاضیان این امر انجام شده تا به پاسخ درست رسید»
در صورت مهاجرت و عدم بازگشت چه اتفاقی خواهد افتاد؟ مصادره ی وثیقه ای که گذاشتید انجام می گیرد
در نهایت بایستی افرادی اقدام به اخذ مدرک از این طریق کنند تا بررسی و مداقه بیشتری در این موضوع کرده و اطلاعات تکمیلی را به سمع و نظر همراهان برسانیم