دوبونو بارها تأکید کرده بود که تفکر جانبی رو می‌شه آموزش داد، تمرین کرد و در محیط‌های کاری، آموزشی و حتی زندگی روزمره استفاده کرد.

دل آزردگی‌هـای بی‌حد مـا را
بس است ای دل افسرده‌سازان خدا را
یکی استخوان است این سر نه آهن
یکی لخته خون است این دل نه خارا
نه باز است بر ما درِ اختیاری
نـه تقدیـر کرده‌سـت با ما مـدارا

خدایـا جفـا را کجـا شد کرانـه
ستمگر به افسون چه کرده‌ست ما را
همه نیمه دیوانه از جبر و ظلمت
همه وحشت از دشمنان صف‌آرا

یکی دل به دریا زنی باید از ما
چو موسی که بر نیل کوبد عصا را
بسازم یکی گوشواره ز شعرم
که در گوش باشد همیشه شما را

نشایست این بی‌دلان را دلالت
نبایسـت این دشمنان را مـدارا
همه خانگی بود رنج و بلامـان
همه از خودی بود این زخم کارا
در این عمر بی‌اعتبار دو روزه
نه جمشید مانده‌ست نه ملک دارا

آن پیر پیشه‌ی تصویر، آن شیر بیشه‌ی تاخیر، آن اول‌الامید مردمِ ورّاج، آن غرقه‌ی اخیر در دریای موّاج، آن نامش قافیه با پروتوتایپ، شیخ‌الهاتفین، حضرت اسکایپ، از زمان دایال‌آپ کارگر بود و تصاحب ای‌بی و مایکروسافت دیده بود و در آن زبان‌ها الکن بود و تصویرها منجمد.

آورده‌اند که برای کاربران، قلبی بسیار رقیق داشت. آنچنان که زودتر از سیستم بالا می‌آمد و هرکه آنلاین یا آفلاین می‌شد، به همه خبر می‌داد و گاه‌گاهی رندوم نوتیفیکشن می‌فرستاد که فلانی پیام داده در حالی که پیام مال دیشب بود...

روزی اسکایپ را گفتند، در باز کن تا وارد شویم. گفت مایکروسافت (اللّهُ يُعَلِّمُهُ الاعداد) را گوی، مایکروسافت را گفتند، گفت از گیت‌هاب اذن ورود گیر. سوی وی رفتند، گفت به اسکایپتان کد تایید دادم. و چنین تیکی‌تاکایی از خصایص ایشان بود.

در آخر کار وی آورده‌اند چون ملک‌الموت بر بالینش حاضر شد و دکمه ضربدرش را زد تا وی را ببندد و ببرد، اسکایپ بسته نشد و مینیمایز شد. پس تلاش کرد تا پنجره‌ش را جابه‌جا کند، نشد. دنبال ستینگز گشت، نیافت. خواست سلیمان را بیاورد مگر وی زبان اسکایپ را بفهمد، دکمه اد کانتکت را نجست. پس خشمگین گشت و سرورش را خاموش کرد و برفت، رحمت الله علیه