The Catcher in the Rye

ناگه فرشته، قامت بلند خود را بر فراز دریاچه بلند کرد: با هر دو دست خود، شعله‌ها را به عقب راند، و شراره‌های تیز و سوزناک، چونان امواجی به عقب رانده می‌شد، و در میان خود، دشتی وحشتناک پدید می‌آورد! سپس با بال‌هایی گشوده، به سمت بالا پرواز کرد، در حالی که در آن هوای تاریک که ناگه وزنی غیرمعمول را حس می‌نمود، تکیه کرد تا سرانجام بر زمین خشک و لم‌يزرع - چنانچه بتوان آنچه را پیوسته با آتشی شدید می‌سوزد زمین نامید، آنگونه که آن دریاچه با آتشی مایع می‌سوخت! - فرود آمد.

«او از آن مردانی بود که خداوند دست [عنایتش] را در خواب بر سرشان می‌نهد تا به آنچه نمی‌دانند آگاه گردند و از شهود و گمان‌ها لبریز شوند، حال آنکه بازتاب‌هایی از دنیاهای دوردست از روی پلک‌های بسته‌شان می‌گذرد.»