HAYOTIY HIKOYALAR 📚
Hayotiy hikoyalarni oʻqib oʻzingizga kotta anglashlar olib hayot yoʻllaridan qoqilmasdan shaxdam qadamlar bosib Bahtli hayot kechirishlarizni chin qalbimdan tilab qolaman.
Bizni kuzatishdan uzoqlashmang biz siz bilan💗
👇👇👇
Adminka @Shukirollox777
Bizni kuzatishdan uzoqlashmang biz siz bilan💗
👇👇👇
Adminka @Shukirollox777
关联群组
Hayotiy hikoyalar kamenti
27
"HAYOTIY HIKOYALAR 📚" 群组最新帖子
26.04.202508:49
Йўлнинг қолган қисми Сафарнинг мазали-мазасиз, ёқимли-ёқимсиз ҳазиллари билан босиб ўтилди. «Гап» деб аталмиш зиёфатга барвақтроқ бориб қолишган экан, Сафар мақтаган пивонинг «додохўжаси»ни ичиб роҳатланиб ўтиришди. Уй эгаси пайтдан фойдаланиб, ўзини қизиқтирган сиёсий масалаларни ойдинлаштириш мақсадида Омонуллони гапга солди:
— «Время»ни кўрдингми, Берлин деворларини йиқитишибди-я! — деди ажаблангансимон. — Мен бултур борувдим ўша ерга. Зўр дўконлари бор эди. Улар ҳам кетганмикин?
Омонулло дарров жавоб бермади. Пивони симириб унга қараб олди. Берлин деворларининг йиқилишидан, ярим асрдан зиёдроқ айри-айри яшаган халқнинг қўшилишидан дунё нима ташвишда-ю, нима қувончда? Бунинг ғами эса деворга яқин ердаги майда дўконларда.
— Деворни нимага бузишяпти, биласанми ўзинг?— деди Омонулло ғашланган тарзда.
— Ғиш-пиши керак бўлиб қолгандир ё пахса девор эканми? — деди Сафар қитмирлик билан.
— Сен жим тур, — деди уй эгаси уни жеркиб, кейин Омонуллога қараб елка қисди: — шунга ҳайронман. Туппа-тузук баланд деворлар эди.
— Каллани ишлат: ўша ерда кўрган дўконларинг кичиклик қилиб қолибди. Деворни бузиб ўрнига катта дўконлар қуришади. Иккита эшиги бўлади. Бир томондан ғарбий берлинликлар киради, иккинчисидан шарқликлар.
— Гапни ҳам эзворасан-да, а? Вей, милиса бўлмасам ҳам у-буга ақлим етади. Ғарбий Берлинни узоқдан бўлса ҳам кўрганман. У ёқда зўр «импортний» моллар бўларкан. Ана энди борадиган бўлди Берлинга.
Улфатлар бирин-сирин келишиб, «Берлин девори» масаласи сурилди. Бунинг ўрнига «беш юз кун» деб ном олган иқтисодий режа муҳокама қилиниб, бу режа эски шаҳардаги гўшт бозори талабларига жавоб беролмагани учун инкор этилгач, сомсаларни еб, шўрваларни ичишди-ю:
— Қани, кўмирхонага ўтдик,— деган таклиф билан дастурхондан пича узоқлашиб, уй бурчагида давра қу-ришди.
«Кўмирхона» — қимор ўйналадиган жой. Бир-бирига аҳил, бир-биридан жонини аямайдиган дўстлар беш-ўн тийин тикишдан бошлаб сўмларга ўтадилар. «Кўмирхона»да фаолият бошламай туриб бир-бирларининг ҳатто неча юз сўмлик қарзларидан кечиб юборадиган мард, меҳрибонлар қиморда ўн-йигирма ти-йин устида сўкишиб, ёқа бўғишиб кетадилар. «Гап»га кечикиброқ келган дўстларига «қалай, яхшимисан?» деб, ўтирган ерларида қўл узатиб қўя қоладилар. «Бола-чақа яхшими?» деб ҳол-аҳвол сўрашга фурсатлари ҳам, фаросатлари ҳам етмайди. Омонулло қартага уста бўлгани учун «кўмирхона»дан умрбод бадарға қилинган. Қайсидир йили Омонулло Москвага борганида тўртта бир хил кўринишдаги қарта тўплами олиб келиб, ҳар бир тўпламдаги «туз»ларни аралаштириб ташлади. Ўттиз олтита қартада тўртта ўрнига ўн олтита «туз» мавжудлигини «кўмирхона»дагилар кейинроқ билиб қолишди. Мана шу ҳазил баҳона бўлиб Омонулло жазоланди — ўйиндан тамоман четлаштирилди. У ҳатто бировга маслаҳат бериш ҳуқуқидан ҳам маҳрум эди.
Омонулло ўйин қизимай туриб Сафар билан эрталаб учрашишни келишиб олди. Ўйин «сен ғирром қилиб ютяпсан», дейдиган даражага етганда секингина туриб, чиқиб кетди.
HAYOTIY HIKOYALAR 📚
Eng qiziqarli joylari oldinda
•┈┈┈┈•❈••🌹••❈•┈┈┈┈•
Sotib olib 1nafasda toʻliq oʻqisangiz boʻladi 💁♀adminga yozing 👈
@hikoyani_toliq_oqish_uchun👈
— «Время»ни кўрдингми, Берлин деворларини йиқитишибди-я! — деди ажаблангансимон. — Мен бултур борувдим ўша ерга. Зўр дўконлари бор эди. Улар ҳам кетганмикин?
Омонулло дарров жавоб бермади. Пивони симириб унга қараб олди. Берлин деворларининг йиқилишидан, ярим асрдан зиёдроқ айри-айри яшаган халқнинг қўшилишидан дунё нима ташвишда-ю, нима қувончда? Бунинг ғами эса деворга яқин ердаги майда дўконларда.
— Деворни нимага бузишяпти, биласанми ўзинг?— деди Омонулло ғашланган тарзда.
— Ғиш-пиши керак бўлиб қолгандир ё пахса девор эканми? — деди Сафар қитмирлик билан.
— Сен жим тур, — деди уй эгаси уни жеркиб, кейин Омонуллога қараб елка қисди: — шунга ҳайронман. Туппа-тузук баланд деворлар эди.
— Каллани ишлат: ўша ерда кўрган дўконларинг кичиклик қилиб қолибди. Деворни бузиб ўрнига катта дўконлар қуришади. Иккита эшиги бўлади. Бир томондан ғарбий берлинликлар киради, иккинчисидан шарқликлар.
— Гапни ҳам эзворасан-да, а? Вей, милиса бўлмасам ҳам у-буга ақлим етади. Ғарбий Берлинни узоқдан бўлса ҳам кўрганман. У ёқда зўр «импортний» моллар бўларкан. Ана энди борадиган бўлди Берлинга.
Улфатлар бирин-сирин келишиб, «Берлин девори» масаласи сурилди. Бунинг ўрнига «беш юз кун» деб ном олган иқтисодий режа муҳокама қилиниб, бу режа эски шаҳардаги гўшт бозори талабларига жавоб беролмагани учун инкор этилгач, сомсаларни еб, шўрваларни ичишди-ю:
— Қани, кўмирхонага ўтдик,— деган таклиф билан дастурхондан пича узоқлашиб, уй бурчагида давра қу-ришди.
«Кўмирхона» — қимор ўйналадиган жой. Бир-бирига аҳил, бир-биридан жонини аямайдиган дўстлар беш-ўн тийин тикишдан бошлаб сўмларга ўтадилар. «Кўмирхона»да фаолият бошламай туриб бир-бирларининг ҳатто неча юз сўмлик қарзларидан кечиб юборадиган мард, меҳрибонлар қиморда ўн-йигирма ти-йин устида сўкишиб, ёқа бўғишиб кетадилар. «Гап»га кечикиброқ келган дўстларига «қалай, яхшимисан?» деб, ўтирган ерларида қўл узатиб қўя қоладилар. «Бола-чақа яхшими?» деб ҳол-аҳвол сўрашга фурсатлари ҳам, фаросатлари ҳам етмайди. Омонулло қартага уста бўлгани учун «кўмирхона»дан умрбод бадарға қилинган. Қайсидир йили Омонулло Москвага борганида тўртта бир хил кўринишдаги қарта тўплами олиб келиб, ҳар бир тўпламдаги «туз»ларни аралаштириб ташлади. Ўттиз олтита қартада тўртта ўрнига ўн олтита «туз» мавжудлигини «кўмирхона»дагилар кейинроқ билиб қолишди. Мана шу ҳазил баҳона бўлиб Омонулло жазоланди — ўйиндан тамоман четлаштирилди. У ҳатто бировга маслаҳат бериш ҳуқуқидан ҳам маҳрум эди.
Омонулло ўйин қизимай туриб Сафар билан эрталаб учрашишни келишиб олди. Ўйин «сен ғирром қилиб ютяпсан», дейдиган даражага етганда секингина туриб, чиқиб кетди.
HAYOTIY HIKOYALAR 📚
Eng qiziqarli joylari oldinda
•┈┈┈┈•❈••🌹••❈•┈┈┈┈•
Sotib olib 1nafasda toʻliq oʻqisangiz boʻladi 💁♀adminga yozing 👈
@hikoyani_toliq_oqish_uchun👈
25.04.202512:53
Ҳа, шунча гапим камми сизга? Бўпти, агар камлик қилган бўлса, яна эшитсам ё эсласам келиб айтаман, — Адолат шундай деб ўрнидан туриб хайрлашди. Лекин дарров чиқиб кетмади. Остонада турганича «ер юткур» ва «ўлгур»лар ҳақида яна аллақанча гапларни айтиб ташлади. Омонулло уни билагидан ушлаб, йўлга бошламаса, кечгача гапиришдан ҳам тоймайдиган эди.
Адолатни кузатгач, Омонулло бошлиқ ҳузурига кириб қотиллик юз берган уйни назорат остига олиш масаласида келишиб олди.
HAYOTIY HIKOYALAR 📚
Eng qiziqarli joylari oldinda
•┈┈┈┈•❈••🌹••❈•┈┈┈┈•
Sotib olib 1nafasda toʻliq oʻqisangiz boʻladi 💁♀adminga yozing 👈
@hikoyani_toliq_oqish_uchun👈
Адолатни кузатгач, Омонулло бошлиқ ҳузурига кириб қотиллик юз берган уйни назорат остига олиш масаласида келишиб олди.
HAYOTIY HIKOYALAR 📚
Eng qiziqarli joylari oldinda
•┈┈┈┈•❈••🌹••❈•┈┈┈┈•
Sotib olib 1nafasda toʻliq oʻqisangiz boʻladi 💁♀adminga yozing 👈
@hikoyani_toliq_oqish_uchun👈
25.04.202507:59
☺️ Nima uchun xitoylik bolalar boshqa bolalarga nisbatan aqlliroq?
🤔 Ana shunday aqlli o'yinchoqlar qayerdaligini bilmaysizmi? Yaqinroq keling! 👉 @Melochka_toys 🧸 da
— Pazllar ⭐️
— Sorter to'plamlari 🔤
— Montessori o'yinlari 🌈
— LCD planshetlari📱
— 3D mozaika 🎯
— Logopedik albom 📖 va boshqalar.
🌍 Ekologik toza mahsulotlardan tayyorlangan!
Agar siz vunderkind farzand tarbiyalashni istasangiz, bu kanal aynan siz uchun.
📍Bizning manzil ❤️
https://t.me/+-z-nRPX80OxmMGUy
https://t.me/+-z-nRPX80OxmMGUy
📝 Buyurtma uchun @agzamovna_admin
Javob oddiy:bolalikdan ularning qo'liga aqlni charxlaydigan o'yinchoqlar tutqaziladi!
🤔 Ana shunday aqlli o'yinchoqlar qayerdaligini bilmaysizmi? Yaqinroq keling! 👉 @Melochka_toys 🧸 da
— Pazllar ⭐️
— Sorter to'plamlari 🔤
— Montessori o'yinlari 🌈
— LCD planshetlari📱
— 3D mozaika 🎯
— Logopedik albom 📖 va boshqalar.
🌍 Ekologik toza mahsulotlardan tayyorlangan!
Agar siz vunderkind farzand tarbiyalashni istasangiz, bu kanal aynan siz uchun.
📍Bizning manzil ❤️
https://t.me/+-z-nRPX80OxmMGUy
https://t.me/+-z-nRPX80OxmMGUy
📝 Buyurtma uchun @agzamovna_admin
24.04.202509:52
HAYOTIY HIKOYALAR 📚
Eng qiziqarli joylari oldinda
•┈┈┈┈•❈••🌹••❈•┈┈┈┈•
Sotib olib 1nafasda toʻliq oʻqisangiz boʻladi 💁♀adminga yozing 👈
@hikoyani_toliq_oqish_uchun👈
Eng qiziqarli joylari oldinda
•┈┈┈┈•❈••🌹••❈•┈┈┈┈•
Sotib olib 1nafasda toʻliq oʻqisangiz boʻladi 💁♀adminga yozing 👈
@hikoyani_toliq_oqish_uchun👈
23.04.202510:39
— Яхшилаб қаранг, тузатинг. Тузалганларида бориб оладилар.
— Вой, савил, вой савил...
Адолат шундай деб қолаверди.
Кўчага чиқиб машинага ўтиришгач, Омонулло «уф» тортди:
— Агар шу одам ўлса, тўғри жаннатга боради. Бу одам билан савол-жавоб бўлмайди, — деди, у.
— Нега? — деб сўради вакил кулимсираб.
Омонулло бу хотиннинг шаллақилигидан безиб Фотима ўқиб берган сатрларни эслаган эди. Мирзо Бобур Ҳусайн Бойқаронинг катта хотини Бека Султонбегимни ёза туриб, «кўп кажҳулқ эди», деб «яхши кишининг хонасидаги ёмон хотун шу дунёнинг ўзидаёқ унинг дўзахидир», деган мазмундаги байтни ёзган экан. Ҳозир шу байт мазмуни ёдига келиб айтворди шу гапни. Вакилнинг «нега?» деган саволига эса Бобурдан мисол келтиришни истамай, соддагина қилиб:
«Бу хотин билан яшаган эркак дўзах муддатини ўтаб бўлган ҳисобланади», деб қўяқолди.
Улар бу уйдан чиқиб тўғри совхоз идорасига бордилар. Янги директор «Нафиса Болтаева нима учун келган эди?» деган саволга «Мен раҳбар бўлганимдан бери уни кўрганим йўқ. Турсунали акамга келиб турарди», деб жавоб берди. Омонулло гапни ҳар қанча чалғитса ҳам «келмаган, кўрмаганман», деб туриб олди.
Омонулло хайрлашар маҳалида «яна келамиз, учрашамиз», деганида ҳам у «яна келсангиз ҳам гапим шу: кўрмадим», — деди.
Янги директор алдамади: Нафиса келганида у шаҳарда эди. Жувоннинг келиб-кетганини боғ қоровулидан эшитиб, «еҳ аттанг!» деб афсусланганди. Омонуллонинг саволларидан кейин «яхши ҳамки у фалокат келганида йўқ эканман», деб шукр қилди.
HAYOTIY HIKOYALAR 📚
Eng qiziqarli joylari oldinda
•┈┈┈┈•❈••🌹••❈•┈┈┈┈•
Sotib olib 1nafasda toʻliq oʻqisangiz boʻladi 💁♀adminga yozing 👈
@hikoyani_toliq_oqish_uchun👈
— Вой, савил, вой савил...
Адолат шундай деб қолаверди.
Кўчага чиқиб машинага ўтиришгач, Омонулло «уф» тортди:
— Агар шу одам ўлса, тўғри жаннатга боради. Бу одам билан савол-жавоб бўлмайди, — деди, у.
— Нега? — деб сўради вакил кулимсираб.
Омонулло бу хотиннинг шаллақилигидан безиб Фотима ўқиб берган сатрларни эслаган эди. Мирзо Бобур Ҳусайн Бойқаронинг катта хотини Бека Султонбегимни ёза туриб, «кўп кажҳулқ эди», деб «яхши кишининг хонасидаги ёмон хотун шу дунёнинг ўзидаёқ унинг дўзахидир», деган мазмундаги байтни ёзган экан. Ҳозир шу байт мазмуни ёдига келиб айтворди шу гапни. Вакилнинг «нега?» деган саволига эса Бобурдан мисол келтиришни истамай, соддагина қилиб:
«Бу хотин билан яшаган эркак дўзах муддатини ўтаб бўлган ҳисобланади», деб қўяқолди.
Улар бу уйдан чиқиб тўғри совхоз идорасига бордилар. Янги директор «Нафиса Болтаева нима учун келган эди?» деган саволга «Мен раҳбар бўлганимдан бери уни кўрганим йўқ. Турсунали акамга келиб турарди», деб жавоб берди. Омонулло гапни ҳар қанча чалғитса ҳам «келмаган, кўрмаганман», деб туриб олди.
Омонулло хайрлашар маҳалида «яна келамиз, учрашамиз», деганида ҳам у «яна келсангиз ҳам гапим шу: кўрмадим», — деди.
Янги директор алдамади: Нафиса келганида у шаҳарда эди. Жувоннинг келиб-кетганини боғ қоровулидан эшитиб, «еҳ аттанг!» деб афсусланганди. Омонуллонинг саволларидан кейин «яхши ҳамки у фалокат келганида йўқ эканман», деб шукр қилди.
HAYOTIY HIKOYALAR 📚
Eng qiziqarli joylari oldinda
•┈┈┈┈•❈••🌹••❈•┈┈┈┈•
Sotib olib 1nafasda toʻliq oʻqisangiz boʻladi 💁♀adminga yozing 👈
@hikoyani_toliq_oqish_uchun👈
23.04.202510:39
Ҳа, нимага қарайсиз? Гўрда дедим-ку? Ўлган-да. — Қачон?
— Билмайман. Қамоқдан чиқиб келганидан кейин текканман мен бу ер юткурга. Аниқ билмайман-у, аммо хотинини уриб ўлдирган экан. Шунақа жиннилиги бор, менга ҳам ташланиб қоларди.
— Уриб ўлдирган? Қамалиш сабаби бошқача-ку?
— Бошқа бўлса бошқадир, мен эшитганимни айтдим.
— Болтаева бу ерга тез-тез келиб турармиди?
— Келарди, лекин тез келармиди йўқми, ҳисобламаганман.
Омонулло портфелидан Санжар Иброҳимовнинг суратини олиб кўрсатди: — Шу одам билан келганми ҳеч?
Адолат суратга тикилиб туриб, бош чайқади:
— Танимадим. Тўғрисини айтайми, бир-икки марта сариқ-мошак эри билан келган эди. Кейин ўзи келиб-кетиб юрувди. Ўша савил қолгур эр билан бирга юришга уялган-да. У одамни кўргандирсиз? Қандай қилиб кўнгли тортиб эр қилди, ҳайронман. Ундан кўра, эрсиз ўтгани минг марта яхши. Шунақа дейман-у, лекигин бу «шилта»ни ўша тавиядан бошқаси олмас ҳам эди-да.
Адолат шу гапни айтганидан кейин Тошболта ғалати овоз чиқариб ингради. Омонулло овоз чиқиши билан унга қаради. Тошболта киприкларини пирпиратиб, илтижо билан боқарди. Сўнг кўзларида ёш пайдо бўлди. «Хотинининг гапи ёқмай бир нима демоқчи бўляп-ти», — деб ўйлади Омонулло. Кейин тинмай жавраётган хотиннинг гапини бўлиб, сўради:
— «Шилта» дейишга бирор асосингиз борми?
— Вой, асосми? Асос тиқилиб ётибди. Бу қиз ўлгурнинг олдинги директорга ўйнаш бўлганини етти ёшдан етмиш ёшгача — ҳамма билади. Энди янги директорнинг тўшагини обод қилятувди.
Бу гапдан кейин ҳам Тошболта ингради.
— Нимага ғингшийсиз? — деди Адолат овозини баландлатиб. — Боққа бориб келганларинг ёлғонми? Ғар бўл, ўғри бўл, инсоф билан бўл-да! Бошингда эринг бўлганидан кейин ўтирмайсанми уйингда...
Адолатнинг оғзидан чиққан кейинги гапларни Омонулло бозор йўлида «фолингдан очайинми, молингдан очайинми», деб ўтиргувчи лўли хотинлардан эшитиб, булардан бошқа тузукроқ гап чиқмаслигини билгани учун ҳам аччиқланмаган эди. Аммо эри бу аҳволда ётган аёлдан шу гапни эшитиб ғазаби қўзғади.
— Сиз бирон ерда ишлайсизми? — деб сўради дағаллик билан.
—Ишламай нима, шунга боқиманда бўлиб ўтираманми? Мактабда ишлайман.
— Ким бўлиб, фаррошми?
— Вей, нима деяпсиз? Мен ўқитувчиман. Олий маълумотли ўқитувчиман!
— Ўқитувчи?.. Мактабнинг ҳам, болаларнинг ҳам шўри қуриган экан унда, — Омонулло шундай деб ўрнидан турди.
— Вой, вой, оғзингизга қараб гапиринг, нима деяпсиз?
— Оғзингиздан чиқаётган гапларни қаранг.
— Гапларимга нима бўпти? Вей, сен кимсан ўзинг, менга танбеҳ берадиган? Сен бориб ўзингнинг хотинингга қил дағдағангни, билдингми? Сен йигирма йил шунақа тракторчи билан яша-чи, кўраман аҳволингни!
— Ҳов опа, тилингизни тийинг, бунақа дейишга ҳаққингиз йўқ, — деди шу пайтгача жим турган депара вакили.
— Ўзинг тий тилингни. Қани, бир жўнаб қолларинг-чи, ҳув, қораларинг ўчсин-а...
Омонулло ўзини хотиннинг шаллақилигига эътибор бермагандай тутиб, кўча эшик томон юрди. Ҳовли ўртасига етганда тўхтаб, вакилга топшириқ берди:
— Лейтенант, бу опангизни раёнга чақириб сўроқ қиласиз. Натижасини ёзма равишда етказасиз.
Вакил бу топшириқни пўписа учун берилганини англаб, баланд овозда:
— Хўп бўлади, ўртоқ капитан! — деб қўйди.
Бу пўписадан кейин сал попуги пасаяр деб ўйлашган эди, йўқ, акси бўлиб чиқди:
— Раёнингга десанг, раёнингга бораман. Керак бўлса Масковингга бораман. Мени қўрқитмай қўяқол. Сен ўғрини қўрқит, бандитни қўрқит. Менинг нимамни сўроқ қиласан? Ўғрилик қилибманми, ғарлик қилибманми?
Омонулло бу хотинга ҳатто шайтон ҳам бас келолмаслигини англаб, қадамини тезлатган эди, кутилмаганда Адолат:
— Тўхтанг, ҳай тўхтанг, — деб қолди.
Ҳозиргина сенсираб, қарғаш даражасига етган аёлнинг сизсираши, овозининг мулойимлашуви ғалати эди. Шунинг учун ҳам вакил беихтиёр:
— Ҳа, опа, тинчликми? — деб юборди.
— Сенда гапим йўқ, сен кетавер, — деди Адолат унга, кейин Омонуллога яқинлашиб сўради:
— Мен молларни олгани қачон борай?
— Қайси молларни? — деди Омонулло худди тушунмагандай.
— Вой, қайси деганингиз нимаси? Эрим олиб келган моллар-чи!
— Моллар сизга берилмайди, эгасига берилади.
— Эгасини кўриб турибсиз-ку?
— Билмайман. Қамоқдан чиқиб келганидан кейин текканман мен бу ер юткурга. Аниқ билмайман-у, аммо хотинини уриб ўлдирган экан. Шунақа жиннилиги бор, менга ҳам ташланиб қоларди.
— Уриб ўлдирган? Қамалиш сабаби бошқача-ку?
— Бошқа бўлса бошқадир, мен эшитганимни айтдим.
— Болтаева бу ерга тез-тез келиб турармиди?
— Келарди, лекин тез келармиди йўқми, ҳисобламаганман.
Омонулло портфелидан Санжар Иброҳимовнинг суратини олиб кўрсатди: — Шу одам билан келганми ҳеч?
Адолат суратга тикилиб туриб, бош чайқади:
— Танимадим. Тўғрисини айтайми, бир-икки марта сариқ-мошак эри билан келган эди. Кейин ўзи келиб-кетиб юрувди. Ўша савил қолгур эр билан бирга юришга уялган-да. У одамни кўргандирсиз? Қандай қилиб кўнгли тортиб эр қилди, ҳайронман. Ундан кўра, эрсиз ўтгани минг марта яхши. Шунақа дейман-у, лекигин бу «шилта»ни ўша тавиядан бошқаси олмас ҳам эди-да.
Адолат шу гапни айтганидан кейин Тошболта ғалати овоз чиқариб ингради. Омонулло овоз чиқиши билан унга қаради. Тошболта киприкларини пирпиратиб, илтижо билан боқарди. Сўнг кўзларида ёш пайдо бўлди. «Хотинининг гапи ёқмай бир нима демоқчи бўляп-ти», — деб ўйлади Омонулло. Кейин тинмай жавраётган хотиннинг гапини бўлиб, сўради:
— «Шилта» дейишга бирор асосингиз борми?
— Вой, асосми? Асос тиқилиб ётибди. Бу қиз ўлгурнинг олдинги директорга ўйнаш бўлганини етти ёшдан етмиш ёшгача — ҳамма билади. Энди янги директорнинг тўшагини обод қилятувди.
Бу гапдан кейин ҳам Тошболта ингради.
— Нимага ғингшийсиз? — деди Адолат овозини баландлатиб. — Боққа бориб келганларинг ёлғонми? Ғар бўл, ўғри бўл, инсоф билан бўл-да! Бошингда эринг бўлганидан кейин ўтирмайсанми уйингда...
Адолатнинг оғзидан чиққан кейинги гапларни Омонулло бозор йўлида «фолингдан очайинми, молингдан очайинми», деб ўтиргувчи лўли хотинлардан эшитиб, булардан бошқа тузукроқ гап чиқмаслигини билгани учун ҳам аччиқланмаган эди. Аммо эри бу аҳволда ётган аёлдан шу гапни эшитиб ғазаби қўзғади.
— Сиз бирон ерда ишлайсизми? — деб сўради дағаллик билан.
—Ишламай нима, шунга боқиманда бўлиб ўтираманми? Мактабда ишлайман.
— Ким бўлиб, фаррошми?
— Вей, нима деяпсиз? Мен ўқитувчиман. Олий маълумотли ўқитувчиман!
— Ўқитувчи?.. Мактабнинг ҳам, болаларнинг ҳам шўри қуриган экан унда, — Омонулло шундай деб ўрнидан турди.
— Вой, вой, оғзингизга қараб гапиринг, нима деяпсиз?
— Оғзингиздан чиқаётган гапларни қаранг.
— Гапларимга нима бўпти? Вей, сен кимсан ўзинг, менга танбеҳ берадиган? Сен бориб ўзингнинг хотинингга қил дағдағангни, билдингми? Сен йигирма йил шунақа тракторчи билан яша-чи, кўраман аҳволингни!
— Ҳов опа, тилингизни тийинг, бунақа дейишга ҳаққингиз йўқ, — деди шу пайтгача жим турган депара вакили.
— Ўзинг тий тилингни. Қани, бир жўнаб қолларинг-чи, ҳув, қораларинг ўчсин-а...
Омонулло ўзини хотиннинг шаллақилигига эътибор бермагандай тутиб, кўча эшик томон юрди. Ҳовли ўртасига етганда тўхтаб, вакилга топшириқ берди:
— Лейтенант, бу опангизни раёнга чақириб сўроқ қиласиз. Натижасини ёзма равишда етказасиз.
Вакил бу топшириқни пўписа учун берилганини англаб, баланд овозда:
— Хўп бўлади, ўртоқ капитан! — деб қўйди.
Бу пўписадан кейин сал попуги пасаяр деб ўйлашган эди, йўқ, акси бўлиб чиқди:
— Раёнингга десанг, раёнингга бораман. Керак бўлса Масковингга бораман. Мени қўрқитмай қўяқол. Сен ўғрини қўрқит, бандитни қўрқит. Менинг нимамни сўроқ қиласан? Ўғрилик қилибманми, ғарлик қилибманми?
Омонулло бу хотинга ҳатто шайтон ҳам бас келолмаслигини англаб, қадамини тезлатган эди, кутилмаганда Адолат:
— Тўхтанг, ҳай тўхтанг, — деб қолди.
Ҳозиргина сенсираб, қарғаш даражасига етган аёлнинг сизсираши, овозининг мулойимлашуви ғалати эди. Шунинг учун ҳам вакил беихтиёр:
— Ҳа, опа, тинчликми? — деб юборди.
— Сенда гапим йўқ, сен кетавер, — деди Адолат унга, кейин Омонуллога яқинлашиб сўради:
— Мен молларни олгани қачон борай?
— Қайси молларни? — деди Омонулло худди тушунмагандай.
— Вой, қайси деганингиз нимаси? Эрим олиб келган моллар-чи!
— Моллар сизга берилмайди, эгасига берилади.
— Эгасини кўриб турибсиз-ку?
23.04.202510:29
— Сиз «иккинчи хотиниман» дедингиз, биринчиси қаерда?
— Гўрда.
Омонулло буни тўғри маънода айтяптими ё пичинг қиляптими, фаҳмига етолмай, савол назари билан қаради.
HAYOTIY HIKOYALAR 📚
Eng qiziqarli joylari oldinda
•┈┈┈┈•❈••🌹••❈•┈┈┈┈•
Sotib olib 1nafasda toʻliq oʻqisangiz boʻladi 💁♀adminga yozing 👈
@hikoyani_toliq_oqish_uchun👈
— Гўрда.
Омонулло буни тўғри маънода айтяптими ё пичинг қиляптими, фаҳмига етолмай, савол назари билан қаради.
HAYOTIY HIKOYALAR 📚
Eng qiziqarli joylari oldinda
•┈┈┈┈•❈••🌹••❈•┈┈┈┈•
Sotib olib 1nafasda toʻliq oʻqisangiz boʻladi 💁♀adminga yozing 👈
@hikoyani_toliq_oqish_uchun👈
23.04.202510:29
— Ҳожати йўқ, синглим, — деди оқ дўппили қа-рия.— Мен Оллоҳнинг розилиги учун холис хизмат қилдим. Яратгандан шифо тиланг, аммо сергак туринг. Умид — ёлғиз Оллоҳдан, — қария шундай деб бир-икки қадам босди-да, тўхтаб, орқасига қаради: — Ҳа, дарвоқе, синглим, Худо хайрингизни берсин. Зинҳор ба зинҳор «ўқимай ўла қолсин, бу домла», деманг. Гуноҳлардан ўзингизни асранг. Ажрни бергувчи ёлғиз Оллоҳдир.
Адолат бу танбеҳдан уялиб, қизариб ўтирмади, «шуни ҳам эшитибдими-я?» деб қўя қолди.
Омонулло эса «минғирлаб айтилган бу гап қандай маълум бўлди?» деб ажабланди.
Оқ дўппили қария чиқиб кетгач, Омонулло айвонга кўтарилиб бемор ёнига ўтирди-да, салом берди. Аҳволни кўриб турган бўлса-да, кўнгил учун:
— Саломатлигингиз яхшими энди? — деб сўради.
Тошболта уни кўриб, таниди, кўзлари бежо бўлди.
— Гапиролмайди, тил кетган. Оёқ-қўл ҳам кетган. Тирик ўликнинг ўзгинаси, — деди Адолат. Бу қўполлик Омонуллога малол келди.
— Кечирасиз опа, сиз бу кишига ким бўласиз? — деди дағалроқ оҳангда.
— Хотиниман, — деди Адолат айвон четига омонат ўтириб. Кейин изоҳ берди: — Иккинчи хотиниман. Ўзингиз кимсиз?
— Мен шаҳар милитсиясиданман. Нафиса Болтаеванинг иши билан шуғулланяпман, — Омонулло шудай деб гувоҳномасини узатди. Адолат гувоҳномани олиб, қизиқиш билан тикилди.
— Ўзи нима бўлган? Қиз ўлгурни нимага ўлдиришибди? — деди у гувоҳномани эгасига узатар экан.
— Эрингиз айтмадиларми?
— Айтолмади. Шу зинадан йиқилди-ю, шунақа адо бўлди. Ўлиб ўлмайди, жонланиб жонланмайди. Бошимга битган бир бало бўлди. Тракторчилигида яғирларини ювавериб қўлим қаварган эди, энди исқиртларини ювиш ҳам пешонамга ёзилган экан. Пешонам шўр бўлмаса шунга тегармидим. Шу савилга тегиб мен бир рўшнолик кўрмадим. Ётишини қаранг. Бу ёқда учта қизи етилиб турибди. Ҳали биттасининг ҳам орзу-ҳавасини кўрганим йўқ. Айтинг, айтинг, ўлиб қолмасин, ўлса бутун йиққан-терганларим соврулади. Ҳали ҳам дорилари ҳамённи ўпириб кетяпти. Арзонроқ дорилар бўлса ҳам гўрга эди. Дўхтур ўлгур нуқул қимматини танлаб ёзиб берибди.
Омонулло хотинларнинг турли тоифасини кўрган, аммо бунақасини энди учратиши эди. «Қани, гапираверсинчи», — деб бир оз қўйиб берди. Лекин узоқ тоқат қила олмади. Адолат «шу айтаётганларим буларга керакми?» — деб фикр қилмай, тилига келганини қайтармай гапираверарди. Телба деса телбага ўхшамасди, соғ деса соғга. Ғаши кела бошлаган Омонулло унинг гапини қоқ белида шарт бўлди:
— Эрингиз тракторчимидилар?
— Тракторчи бўлмай гўр бўлармиди? Бошқа ҳунари йўқ.
— Иркутскга нима учун борган эдилар? Трактор олиб келгани эмасми?
— Тракторга бало борми? Озгина мева-чева олиб кетувди.
— Тез-тез бориб турармидилар?
Адолатнинг аҳмоқ ҳам, телба ҳам эмаслиги шу саволдан кейин аниқ билинди. У милитсия ходими бекорга савол бермаслигини англаб, тилини жиловлади. Бир оз ўйлаган бўлиб: — Бу йил биринчи бориши, — деди.
— Ўтган йилларичи?
— Ўтган йили ҳам бир марта борган.
— Шериклари бормиди?
— Билмайман.
— Болтаеванинг уйида анча мол бор экан. «Шерикларимники» дедилар. Иркутскдан олинган тоза моллар экан.
Адолат эрига ғазабли нигоҳини бир қадаб олди-ю, индамади.
— Бу молларни биз эгаларига қайтаришимиз керак. Эгаси чиқмаса давлат ҳисобига ўтади.
Омонулло мўлжални ниҳоятда аниқ олган эди. Адолат молдан айрилиши мумкинлигини ҳис қилиб бир сесканди-да, Омонуллога ёмон қараш қилди:
— Давлатга ўтади? Нимага ўтаркан? Эгаларига қайтараман, дейсизми, ким экан эгаси?
— Шериклари-да. Эрингизнинг ўзлари менга шундай деганлар.
— Бекор айтибди. Ҳеч қанақа шерик-периги йўқ. Мол ҳаппи ҳалол бизники.
— Иркутскка қачон кетиб, қачон келдилар?
— Кетганига анча бўлди, бир ойдан ошди. Келиши... шу, аввалги куни. Келдию шу балога йўлиқа қолди.
— Бизга маълум бўлишича, бир ҳафта олдин келганлар?
Омонулло «отаси ўлдирган бўлиши мумкин», деган гумондан узоқлашган бўлса-да, яна бир қармоқ ташлаб кўрмоқда эди.
— Бир ҳафта олдин келган эканми? Қайси гўрларда юрган экан?
— Бу ерга келмадиларми?
— Келса бир қадам силжитмас эдим.
— Нега?
— Уй-жойга ҳам қараш керакми? Эркак ўлгур қарамаса, ким қарайди? Мен хотин бошим билан югурайми?
Адолат бу танбеҳдан уялиб, қизариб ўтирмади, «шуни ҳам эшитибдими-я?» деб қўя қолди.
Омонулло эса «минғирлаб айтилган бу гап қандай маълум бўлди?» деб ажабланди.
Оқ дўппили қария чиқиб кетгач, Омонулло айвонга кўтарилиб бемор ёнига ўтирди-да, салом берди. Аҳволни кўриб турган бўлса-да, кўнгил учун:
— Саломатлигингиз яхшими энди? — деб сўради.
Тошболта уни кўриб, таниди, кўзлари бежо бўлди.
— Гапиролмайди, тил кетган. Оёқ-қўл ҳам кетган. Тирик ўликнинг ўзгинаси, — деди Адолат. Бу қўполлик Омонуллога малол келди.
— Кечирасиз опа, сиз бу кишига ким бўласиз? — деди дағалроқ оҳангда.
— Хотиниман, — деди Адолат айвон четига омонат ўтириб. Кейин изоҳ берди: — Иккинчи хотиниман. Ўзингиз кимсиз?
— Мен шаҳар милитсиясиданман. Нафиса Болтаеванинг иши билан шуғулланяпман, — Омонулло шудай деб гувоҳномасини узатди. Адолат гувоҳномани олиб, қизиқиш билан тикилди.
— Ўзи нима бўлган? Қиз ўлгурни нимага ўлдиришибди? — деди у гувоҳномани эгасига узатар экан.
— Эрингиз айтмадиларми?
— Айтолмади. Шу зинадан йиқилди-ю, шунақа адо бўлди. Ўлиб ўлмайди, жонланиб жонланмайди. Бошимга битган бир бало бўлди. Тракторчилигида яғирларини ювавериб қўлим қаварган эди, энди исқиртларини ювиш ҳам пешонамга ёзилган экан. Пешонам шўр бўлмаса шунга тегармидим. Шу савилга тегиб мен бир рўшнолик кўрмадим. Ётишини қаранг. Бу ёқда учта қизи етилиб турибди. Ҳали биттасининг ҳам орзу-ҳавасини кўрганим йўқ. Айтинг, айтинг, ўлиб қолмасин, ўлса бутун йиққан-терганларим соврулади. Ҳали ҳам дорилари ҳамённи ўпириб кетяпти. Арзонроқ дорилар бўлса ҳам гўрга эди. Дўхтур ўлгур нуқул қимматини танлаб ёзиб берибди.
Омонулло хотинларнинг турли тоифасини кўрган, аммо бунақасини энди учратиши эди. «Қани, гапираверсинчи», — деб бир оз қўйиб берди. Лекин узоқ тоқат қила олмади. Адолат «шу айтаётганларим буларга керакми?» — деб фикр қилмай, тилига келганини қайтармай гапираверарди. Телба деса телбага ўхшамасди, соғ деса соғга. Ғаши кела бошлаган Омонулло унинг гапини қоқ белида шарт бўлди:
— Эрингиз тракторчимидилар?
— Тракторчи бўлмай гўр бўлармиди? Бошқа ҳунари йўқ.
— Иркутскга нима учун борган эдилар? Трактор олиб келгани эмасми?
— Тракторга бало борми? Озгина мева-чева олиб кетувди.
— Тез-тез бориб турармидилар?
Адолатнинг аҳмоқ ҳам, телба ҳам эмаслиги шу саволдан кейин аниқ билинди. У милитсия ходими бекорга савол бермаслигини англаб, тилини жиловлади. Бир оз ўйлаган бўлиб: — Бу йил биринчи бориши, — деди.
— Ўтган йилларичи?
— Ўтган йили ҳам бир марта борган.
— Шериклари бормиди?
— Билмайман.
— Болтаеванинг уйида анча мол бор экан. «Шерикларимники» дедилар. Иркутскдан олинган тоза моллар экан.
Адолат эрига ғазабли нигоҳини бир қадаб олди-ю, индамади.
— Бу молларни биз эгаларига қайтаришимиз керак. Эгаси чиқмаса давлат ҳисобига ўтади.
Омонулло мўлжални ниҳоятда аниқ олган эди. Адолат молдан айрилиши мумкинлигини ҳис қилиб бир сесканди-да, Омонуллога ёмон қараш қилди:
— Давлатга ўтади? Нимага ўтаркан? Эгаларига қайтараман, дейсизми, ким экан эгаси?
— Шериклари-да. Эрингизнинг ўзлари менга шундай деганлар.
— Бекор айтибди. Ҳеч қанақа шерик-периги йўқ. Мол ҳаппи ҳалол бизники.
— Иркутскка қачон кетиб, қачон келдилар?
— Кетганига анча бўлди, бир ойдан ошди. Келиши... шу, аввалги куни. Келдию шу балога йўлиқа қолди.
— Бизга маълум бўлишича, бир ҳафта олдин келганлар?
Омонулло «отаси ўлдирган бўлиши мумкин», деган гумондан узоқлашган бўлса-да, яна бир қармоқ ташлаб кўрмоқда эди.
— Бир ҳафта олдин келган эканми? Қайси гўрларда юрган экан?
— Бу ерга келмадиларми?
— Келса бир қадам силжитмас эдим.
— Нега?
— Уй-жойга ҳам қараш керакми? Эркак ўлгур қарамаса, ким қарайди? Мен хотин бошим билан югурайми?
23.04.202510:29
Майитни олиб кетамиз, деб келган уч киши кун бўйи овораи-сарсон бўлдилар. Маслаҳатни хом-хатала пишириб йўлга чиқаверганларидан афсусландилар. Марҳуманинг уйини билишмаса, насабини билишмаса, эрининг кимлигини билишмаса бу катта шаҳарда улар сарсон бўлмай яна ким бўлсин? Улар йўлга чиқишганда «ўликхонага борамизу» оғайнимиз Тошболта касал бўлиб қолди, қизининг жасадини беринглар», деймизу жасадни мошинга юклаб шомгача етиб келамиз, бомдодга чиқарамиз», деб мўлжал қилишган эди. Автобусдан тушишгач, бир таксини кира қилишиб, «бизларни ўликхонага бошлаб боринг, ука», дейишди. — Қайси бирига? — деди таксичи.
— Ие, ўликхона кўпми бағда? — деб ажабланишди ошналар.
— Катта касалхоналарнинг ҳар бирида бор-да, — деди таксичи.
— Унда энг каттасига бошланг, — дейишди ошналар.
Касалхонада «қачон ўлган, фамилияси нима?» деган саволга елка қисиш билан жавоб беришди. Иккинчи жойга боришганида ҳам шу саволга дуч келишиб «егасиз мурдалар бўлса, кўрсатинг», дейишди. Кўришди ҳам. Учинчи ерга боришганида «қачонлигини билмаймиз-у, аммо бир-икки кун ичида ўлдириб кетишган шекилли», — дейишди. Ана шунда масала сал ойдинлашиб «касалхоналардан ахтарманглар, ўлдирилгани аниқ бўлса бошқа ерга боринглар», деб қаерга бориш лозимлигини тушунтиришди. У ерда ҳам «фамилияси?» деган саволни эшитиб хуноб бўлишди.
— Ҳой, ука, тушуняпсизми, жувонни ўлдириб кетишган, — дейишди.
— Акахонлар, йилда битта жувонни ўлдириб кетишган бўлса, гапларингга тушунардим. Ўнтами-ўн бештами эгасиз ўлик ётибди...
Ошналардан бири таранг қилаётган йигитнинг чўнтагига пул қистиргач, ичкари кириб Нафисани таниди.
— Шу жувон, ўраб беринг, ука, олиб кетайлик,— деди.
— Сизлар кими бўласиз, рухсат олдиларингиз- ми? — деган саволга жавоб бўлмагач, пул ҳам ёрдам бермади. Учовлари шомга яқин изларига қайтишди. Эртасига етиб келган Нафисанинг тоғаси билан яна шаҳарга тушиб, майитни олдилар. Нафисанинг тоғаси жаноза қишлоғида бўлажагини айтгач, ноилож унга эргашдилар.
Дафн маросимида куйиб йиғлагувчи бўлмади.
Фақат ачиндилар:
«Ёш кетди, бечора...»
Отага фарзандининг қабрига бир сиқим тупроқ ташлаш насиб этмади. Худо ҳаттоки шуни ҳам кўп кўрди унга...
Омонулло бу гаплардан бехабар бўлгани учун ма-йитнинг кечикиб олиб кетилишидан ажабланган эди. Ўликхонадагилар билан гаплашиб дастлаб уч нотаниш одамнинг, сўнг эртасига марҳуманинг тоғаси келганини билгач, Тошболтанинг қишлоғига бориш эҳтиёжи туғилди. Унинг назарида бу ҳолатда ҳам қандайдир сир яширин эди.
Омонуллони депара ички ишлар бўлимининг вакили Тошболта яшайдиган қишлоққа бошлади. Вакил ҳеч бир лутфсиз, манзиратсиз эшикни очиб, ҳовлига кириб борди. Омонулло эса унга эргашди. Тошболта айвонда, бир неча кун аввал қўшнилар ётқизиб қўйган жойдан жилдирилмаган эди. Беморнинг бош томонида ўтирган оқ дўппили қария қуръондан оятлар ўқиб вақти-вақти билан дам солиб қўярди. Кир чаяётган Адолат ҳовлига бостириб кирган нотаниш эркакларни кўриб, қўлларини пешбандига артганича ўрнидан турди-да, уларга рўбарў бўлди.
— Биз милитсияданмиз, — деди вакил, сўнг эътиборсизлик билан қўшиб қўйди: — сиз ишингизни қилаверинг. Домла ўқиб бўлгунича кута турамиз.
— Ўқимай ўла қолсин, бу домла, бир фойдаси бўлса экан, — деди Адолат минғирлаб.
Бу гаплар минғирлаб айтилган бўлса-да, Омонулло эшитиб ажабланди. «Бу хотиннинг эси жойидами ўзи?» деб ўйлаб, айвонга яқинлашди. Оқ дўппили қария унга бир қараб олди-ю, ўқишини, дам солишини давом эттирди. Тошболтанинг очиқ кўзлари шифтга қадалган, фақат дам солинган пайтда беҳаловат тарзда, ниманидир излагандай аланг-жаланг бўлиб кетарди. Қария фақат ўзи эшитадиган тарзда пичирлаб дуо ўқиди-да, беморнинг елкалари, бошини уқалагач ўрнидан турди. Омонулло билан ҳилмлик ила сўрашди. Шунда Омонулло қария юзида ажиб покизалик, ажиб нурни ил-ғади.
Адолат айвонга яқинлашиб, шолчанинг бир четини кўтарди-да, пул олиб «манг, ота», деб узатди.
HAYOTIY HIKOYALAR 📚
Eng qiziqarli joylari oldinda
•┈┈┈┈•❈••🌹••❈•┈┈┈┈•
Sotib olib 1nafasda toʻliq oʻqisangiz boʻladi 💁♀adminga yozing 👈
@hikoyani_toliq_oqish_uchun👈
— Ие, ўликхона кўпми бағда? — деб ажабланишди ошналар.
— Катта касалхоналарнинг ҳар бирида бор-да, — деди таксичи.
— Унда энг каттасига бошланг, — дейишди ошналар.
Касалхонада «қачон ўлган, фамилияси нима?» деган саволга елка қисиш билан жавоб беришди. Иккинчи жойга боришганида ҳам шу саволга дуч келишиб «егасиз мурдалар бўлса, кўрсатинг», дейишди. Кўришди ҳам. Учинчи ерга боришганида «қачонлигини билмаймиз-у, аммо бир-икки кун ичида ўлдириб кетишган шекилли», — дейишди. Ана шунда масала сал ойдинлашиб «касалхоналардан ахтарманглар, ўлдирилгани аниқ бўлса бошқа ерга боринглар», деб қаерга бориш лозимлигини тушунтиришди. У ерда ҳам «фамилияси?» деган саволни эшитиб хуноб бўлишди.
— Ҳой, ука, тушуняпсизми, жувонни ўлдириб кетишган, — дейишди.
— Акахонлар, йилда битта жувонни ўлдириб кетишган бўлса, гапларингга тушунардим. Ўнтами-ўн бештами эгасиз ўлик ётибди...
Ошналардан бири таранг қилаётган йигитнинг чўнтагига пул қистиргач, ичкари кириб Нафисани таниди.
— Шу жувон, ўраб беринг, ука, олиб кетайлик,— деди.
— Сизлар кими бўласиз, рухсат олдиларингиз- ми? — деган саволга жавоб бўлмагач, пул ҳам ёрдам бермади. Учовлари шомга яқин изларига қайтишди. Эртасига етиб келган Нафисанинг тоғаси билан яна шаҳарга тушиб, майитни олдилар. Нафисанинг тоғаси жаноза қишлоғида бўлажагини айтгач, ноилож унга эргашдилар.
Дафн маросимида куйиб йиғлагувчи бўлмади.
Фақат ачиндилар:
«Ёш кетди, бечора...»
Отага фарзандининг қабрига бир сиқим тупроқ ташлаш насиб этмади. Худо ҳаттоки шуни ҳам кўп кўрди унга...
Омонулло бу гаплардан бехабар бўлгани учун ма-йитнинг кечикиб олиб кетилишидан ажабланган эди. Ўликхонадагилар билан гаплашиб дастлаб уч нотаниш одамнинг, сўнг эртасига марҳуманинг тоғаси келганини билгач, Тошболтанинг қишлоғига бориш эҳтиёжи туғилди. Унинг назарида бу ҳолатда ҳам қандайдир сир яширин эди.
Омонуллони депара ички ишлар бўлимининг вакили Тошболта яшайдиган қишлоққа бошлади. Вакил ҳеч бир лутфсиз, манзиратсиз эшикни очиб, ҳовлига кириб борди. Омонулло эса унга эргашди. Тошболта айвонда, бир неча кун аввал қўшнилар ётқизиб қўйган жойдан жилдирилмаган эди. Беморнинг бош томонида ўтирган оқ дўппили қария қуръондан оятлар ўқиб вақти-вақти билан дам солиб қўярди. Кир чаяётган Адолат ҳовлига бостириб кирган нотаниш эркакларни кўриб, қўлларини пешбандига артганича ўрнидан турди-да, уларга рўбарў бўлди.
— Биз милитсияданмиз, — деди вакил, сўнг эътиборсизлик билан қўшиб қўйди: — сиз ишингизни қилаверинг. Домла ўқиб бўлгунича кута турамиз.
— Ўқимай ўла қолсин, бу домла, бир фойдаси бўлса экан, — деди Адолат минғирлаб.
Бу гаплар минғирлаб айтилган бўлса-да, Омонулло эшитиб ажабланди. «Бу хотиннинг эси жойидами ўзи?» деб ўйлаб, айвонга яқинлашди. Оқ дўппили қария унга бир қараб олди-ю, ўқишини, дам солишини давом эттирди. Тошболтанинг очиқ кўзлари шифтга қадалган, фақат дам солинган пайтда беҳаловат тарзда, ниманидир излагандай аланг-жаланг бўлиб кетарди. Қария фақат ўзи эшитадиган тарзда пичирлаб дуо ўқиди-да, беморнинг елкалари, бошини уқалагач ўрнидан турди. Омонулло билан ҳилмлик ила сўрашди. Шунда Омонулло қария юзида ажиб покизалик, ажиб нурни ил-ғади.
Адолат айвонга яқинлашиб, шолчанинг бир четини кўтарди-да, пул олиб «манг, ота», деб узатди.
HAYOTIY HIKOYALAR 📚
Eng qiziqarli joylari oldinda
•┈┈┈┈•❈••🌹••❈•┈┈┈┈•
Sotib olib 1nafasda toʻliq oʻqisangiz boʻladi 💁♀adminga yozing 👈
@hikoyani_toliq_oqish_uchun👈
23.04.202509:39
Чаккаси айвон устунига урилди.
Адолат бу ҳолатни кўриб, аввалига «Ажаб бўлсин, баттаргина бўл-а!» — деб ўйлади. Сўнг эрининг қимирламай қолганини кўриб «вой ўлайин, вой дадаси!» — деб югурганича яқинлашди. Тошболта ҳадеганда хушига келавермагач «Вой-дод, эрим ўлиб қолди! Вой-дод, шунқоримдан айрилиб қолдим!» деб фарёд кўтарди. Унинг овозини эшитган қўшнилар чиқиб, Тошболтани кўтариб айвонга ётқизишди, врач чақиришди. Врач «Шу ерда қимирламай ётсинлар, қимирлатсанглар узилишлари мумкин», деди.
— Тузалиб кетадиларми, ахир? — деб сўради Адолат.
— Умид қилаверинг.
Адолат бу жавобни эшитиб «Дўхтур бўлмай ўла-а, тузатиш қўлингдан келмаса, нимага умид қиламан»,— деб минғирлади.
Eртасига Тошболтанинг хасталигидан хабар топган ошналари келишди. Енгил хуррак отиб, ҳаракатсиз ётган дўстларига ачиниб қараб ўтиришди. «Йўлда уриниб қолгандир?» — деб хулоса чиқаришди. Шунда Адолат:
— Йўл ҳам бир гўр, қизларини ўлдириб кетишибди. Шундан куйиб кетдилар, — деди.
Ошналар бу кутилмаган фожеа хабаридан ажабланиб: «Қачон? Қаерда?» деб сўрашди. Адолат «айтишга ҳам улгурмай шунақа бўлиб қолдилар», — деб безрайиб ўтираверди. «Дафн этишибдими?» деган савол ҳам жавобсиз қолди. Шунда улар «Дафн этадағон бўлса ўша ердан телпон қилиб хабар берарди, уч кун ўтирарди», деган тўхтамга келишди.
Бир оз жимликдан сўнг ошналардан бири:
— Унда бориб майитни олиб келиш керак, дафн этиш керак, — деган таклифни айтди.
Айвоннинг бир четида ўтирган Адолатга бу таклиф маъқул келмади.
— Кўмадиган эри бор-ку? — деб танбеҳ берди.
Ошналар бу хотин олдида маслаҳатлашиш ортиқчалигини билиб, ўринларидан туришди. Бу хонадондан чиқиб тўғри самоворхонага бордилар-да, маслаҳатларини давом эттирдилар. Орадан бир соат ўтмай уч киши шаҳарга йўл олди. Бир киши Тошболтанинг қишлоғига, Нафисанинг тоғаларига хабар бериш учун жўнади.
HAYOTIY HIKOYALAR 📚
Eng qiziqarli joylari oldinda
•┈┈┈┈•❈••🌹••❈•┈┈┈┈•
Sotib olib 1nafasda toʻliq oʻqisangiz boʻladi 💁♀adminga yozing 👈
@hikoyani_toliq_oqish_uchun👈
Адолат бу ҳолатни кўриб, аввалига «Ажаб бўлсин, баттаргина бўл-а!» — деб ўйлади. Сўнг эрининг қимирламай қолганини кўриб «вой ўлайин, вой дадаси!» — деб югурганича яқинлашди. Тошболта ҳадеганда хушига келавермагач «Вой-дод, эрим ўлиб қолди! Вой-дод, шунқоримдан айрилиб қолдим!» деб фарёд кўтарди. Унинг овозини эшитган қўшнилар чиқиб, Тошболтани кўтариб айвонга ётқизишди, врач чақиришди. Врач «Шу ерда қимирламай ётсинлар, қимирлатсанглар узилишлари мумкин», деди.
— Тузалиб кетадиларми, ахир? — деб сўради Адолат.
— Умид қилаверинг.
Адолат бу жавобни эшитиб «Дўхтур бўлмай ўла-а, тузатиш қўлингдан келмаса, нимага умид қиламан»,— деб минғирлади.
Eртасига Тошболтанинг хасталигидан хабар топган ошналари келишди. Енгил хуррак отиб, ҳаракатсиз ётган дўстларига ачиниб қараб ўтиришди. «Йўлда уриниб қолгандир?» — деб хулоса чиқаришди. Шунда Адолат:
— Йўл ҳам бир гўр, қизларини ўлдириб кетишибди. Шундан куйиб кетдилар, — деди.
Ошналар бу кутилмаган фожеа хабаридан ажабланиб: «Қачон? Қаерда?» деб сўрашди. Адолат «айтишга ҳам улгурмай шунақа бўлиб қолдилар», — деб безрайиб ўтираверди. «Дафн этишибдими?» деган савол ҳам жавобсиз қолди. Шунда улар «Дафн этадағон бўлса ўша ердан телпон қилиб хабар берарди, уч кун ўтирарди», деган тўхтамга келишди.
Бир оз жимликдан сўнг ошналардан бири:
— Унда бориб майитни олиб келиш керак, дафн этиш керак, — деган таклифни айтди.
Айвоннинг бир четида ўтирган Адолатга бу таклиф маъқул келмади.
— Кўмадиган эри бор-ку? — деб танбеҳ берди.
Ошналар бу хотин олдида маслаҳатлашиш ортиқчалигини билиб, ўринларидан туришди. Бу хонадондан чиқиб тўғри самоворхонага бордилар-да, маслаҳатларини давом эттирдилар. Орадан бир соат ўтмай уч киши шаҳарга йўл олди. Бир киши Тошболтанинг қишлоғига, Нафисанинг тоғаларига хабар бериш учун жўнади.
HAYOTIY HIKOYALAR 📚
Eng qiziqarli joylari oldinda
•┈┈┈┈•❈••🌹••❈•┈┈┈┈•
Sotib olib 1nafasda toʻliq oʻqisangiz boʻladi 💁♀adminga yozing 👈
@hikoyani_toliq_oqish_uchun👈
23.04.202509:39
Бахт қуёши бирдан сўнди. Бахт қуёши деб ўйлаб юрганлари алдамчи кўриниш экан. Бу қуёш деб ўйлаганлари нур эмас, қон сачратаётган экан.
Тошболтанинг назарида буларнинг барчасига Адолат айбдор эди. Уйига кела келгунича бу фикр қатъий қарор қувватини олди. Шу боис ҳам саломга алик олмай «саломинг бошингни есин», деб қўйган эди.
Тошболта айвонга тўшалган кўрпачага омонат ўтирди. У аслида уйга кирмай қишлоқдаги ошналариникига бориб, бошига тушган кулфатдан огоҳ қилмоқчи, «қаерга кўмганимиз маъқул, шу ергами ё қишлоққами? Тоғаларига хабар берайинми ё йўқми?» деб маслаҳатлашмоқчи эди. Кейин фикрини ўзгартириб, хотинга хабар бериб қўяй, деб йўлни уйга бурганди. Кўрпачага ўтиргач, бир хўплам чой умидида хотинига қаради. Хотин эса унинг рўпарасига ўтириб олди. Тошболта чой сўрашни ҳам, кулфат хабарини айтишни ҳам билмай гаранг, Адолат эса эрининг аҳволига тушунмай ҳайрон эди. Хотин кишининг сабр косаси эркакникига нисбатан саёзроқ бўлади. Шу боис ҳам биринчи бўлиб Адолат тилга кирди.
— Ҳа, мунча, мен еб сиз қуруқ қолгандай тумтайяпсиз? Нима бўлди, ёрила қолинг!
Тошболта учун бу гаплар янгилик эмасди. Авваллари эшитганида «е, ўчир!» — деб қўя қоларди. Ҳозиргиси гўё ўқ бўлди-ю, азоб исканжасидаги юрагига қадалди.
— Унингни ўчир, қанжиқ! — деб бақириб юборганини ўзи ҳам билмай қолди.
Кучли, айни дамда аламли ҳайқириқ билан отилиб чиққан бу ҳақорат Адолатнинг ҳушини олди. Унча-бунчага гап бермайдиган, бўйин эгмайдиган бу хотин чиндан ҳам «унини ўчиргани» маъқулроқ эканини анг-лаб, чаққон ўрнидан турди-да, ошхонага қараб юрди. Бир оздан сўнг чойнак-пиёлани кўтариб келиб, эрига чой куйиб узатди:
— Дадаси ичинг, ҳовурингиз босилади.
Илиқ лафз билан айтилган бу гап ҳам Тошболтага малол келди.
— Ҳовурим босилсинми? Ҳовурим босилишини истаб қолдингми?! Ҳе, энангди... Ҳе, сени менга рўпара қилганди... — деб туриб туйқусдан пиёлани отди. Адолат чаққонлик қилиб бошини эгиб қолмаганида пиёла нақ пешонасига тегарди. Эрининг феълини яхши билган Адолат ғазаб ўтининг аланга олишига йўл қўймаслик мақсадида чаққон ўрнидан турди. Бундай ҳолатда кўп аёллар қочишга, беркинишга ҳаракат қилишади. Адолат эса ўзини танк остига ташлайдиган жасур аскар каби эрига яқин келиб, елкасидан қучиб олди.
— Вой, дадаси сизга нима бўлди? Сизни қайси уйинг куйгур хафа қилди? — деб овута бошлади.
Адолатнинг макри амал қилиб Тошболта пича ҳовуридан тушди. Бўғзига йиғи келиб, кўзлари пирпиради.
— Айтинг, айта қолинг, енгил тортасиз, нима бўлди?
— Нафис... Нафисни ўлдириб кетишибди... — Шундай деб йиғлаши лозим эди, аммо бўғзига қадар келган йиғи зоҳирга чиқа олмади.
— Ўлдирибди? Қайси уйинг куйгур ўлдирибди? Нима қасди бор экан?
Тошболта «билмайман», деб бош чайқади.
Адолат бир зум жим қолди. Кейин паст овозда:
— Бир кунмас бир кун шундай бўлишини билардим, — деди.
— Нимани билардинг? — деди Тошболта сергак тортиб.
— Жаҳлингиз чиқмасину, ғар бўл, ўғри бўл, инсоф билан бўл, дейишади.
— Нима?! — Хотинининг бу гапини эшитиб, Тошболтанинг кўзлари косасидан чиқар даражада олай-ди: — Нима дединг, қанжиқ?! Ҳали менинг қизим сенга ғар бўлдими?!
Тошболта шундай деб хотинини тирсаги билан туртиб юборди. Адолат кутилмаган зарбдан йиқилди. Астойдил дўппослашга ҳезланиб ўрнидан тураётган эрининг важоҳатини кўриб, кураш қуролини ўзгартириши лозимлигини англади. Ҳарбийларда «енг маъқул мудофаа усули — ҳужумдир», деган ҳақиқат бор. Адолат ҳарбий эмас, бу қоидани билмайди. Аммо халқда мавжуд «қўрққан олдин мушт кўтарар», деган мақолдан хабардор бўлгани сабабли эридан аввалроқ ўрнидан туриб, унга чекчайди:
— Ҳа, ғар бўлмай гўрмиди? Ғарлигини билмасмидинг?!
Аввалги жанжалларда Адолат бақириб, сенсирай бошлаганида Тошболта «Сен ит билан тенг келаманми», — деб чекиниб қўя қоларди. Адолат бу сафар ҳам шундай бўлишига умид қилиб янглишди: бу шунчаки «ер-хотиннинг уруши — дока рўмолнинг қуриши» эмас, ўртада фожиали ўлим топган фарзанднинг руҳи бор эди. Тошболта унинг сенсирашига ҳам, бақиришига ҳам парво қилмай Адолатни уриб қолди. Адолат «Вой-дод!» деганича ҳовлига қочди. Тошболта уни қувламоқчи бўлганида оёғи зинада тойиб кет- ди-ю, ёнбошига гурсиллаб йиқилди.
Тошболтанинг назарида буларнинг барчасига Адолат айбдор эди. Уйига кела келгунича бу фикр қатъий қарор қувватини олди. Шу боис ҳам саломга алик олмай «саломинг бошингни есин», деб қўйган эди.
Тошболта айвонга тўшалган кўрпачага омонат ўтирди. У аслида уйга кирмай қишлоқдаги ошналариникига бориб, бошига тушган кулфатдан огоҳ қилмоқчи, «қаерга кўмганимиз маъқул, шу ергами ё қишлоққами? Тоғаларига хабар берайинми ё йўқми?» деб маслаҳатлашмоқчи эди. Кейин фикрини ўзгартириб, хотинга хабар бериб қўяй, деб йўлни уйга бурганди. Кўрпачага ўтиргач, бир хўплам чой умидида хотинига қаради. Хотин эса унинг рўпарасига ўтириб олди. Тошболта чой сўрашни ҳам, кулфат хабарини айтишни ҳам билмай гаранг, Адолат эса эрининг аҳволига тушунмай ҳайрон эди. Хотин кишининг сабр косаси эркакникига нисбатан саёзроқ бўлади. Шу боис ҳам биринчи бўлиб Адолат тилга кирди.
— Ҳа, мунча, мен еб сиз қуруқ қолгандай тумтайяпсиз? Нима бўлди, ёрила қолинг!
Тошболта учун бу гаплар янгилик эмасди. Авваллари эшитганида «е, ўчир!» — деб қўя қоларди. Ҳозиргиси гўё ўқ бўлди-ю, азоб исканжасидаги юрагига қадалди.
— Унингни ўчир, қанжиқ! — деб бақириб юборганини ўзи ҳам билмай қолди.
Кучли, айни дамда аламли ҳайқириқ билан отилиб чиққан бу ҳақорат Адолатнинг ҳушини олди. Унча-бунчага гап бермайдиган, бўйин эгмайдиган бу хотин чиндан ҳам «унини ўчиргани» маъқулроқ эканини анг-лаб, чаққон ўрнидан турди-да, ошхонага қараб юрди. Бир оздан сўнг чойнак-пиёлани кўтариб келиб, эрига чой куйиб узатди:
— Дадаси ичинг, ҳовурингиз босилади.
Илиқ лафз билан айтилган бу гап ҳам Тошболтага малол келди.
— Ҳовурим босилсинми? Ҳовурим босилишини истаб қолдингми?! Ҳе, энангди... Ҳе, сени менга рўпара қилганди... — деб туриб туйқусдан пиёлани отди. Адолат чаққонлик қилиб бошини эгиб қолмаганида пиёла нақ пешонасига тегарди. Эрининг феълини яхши билган Адолат ғазаб ўтининг аланга олишига йўл қўймаслик мақсадида чаққон ўрнидан турди. Бундай ҳолатда кўп аёллар қочишга, беркинишга ҳаракат қилишади. Адолат эса ўзини танк остига ташлайдиган жасур аскар каби эрига яқин келиб, елкасидан қучиб олди.
— Вой, дадаси сизга нима бўлди? Сизни қайси уйинг куйгур хафа қилди? — деб овута бошлади.
Адолатнинг макри амал қилиб Тошболта пича ҳовуридан тушди. Бўғзига йиғи келиб, кўзлари пирпиради.
— Айтинг, айта қолинг, енгил тортасиз, нима бўлди?
— Нафис... Нафисни ўлдириб кетишибди... — Шундай деб йиғлаши лозим эди, аммо бўғзига қадар келган йиғи зоҳирга чиқа олмади.
— Ўлдирибди? Қайси уйинг куйгур ўлдирибди? Нима қасди бор экан?
Тошболта «билмайман», деб бош чайқади.
Адолат бир зум жим қолди. Кейин паст овозда:
— Бир кунмас бир кун шундай бўлишини билардим, — деди.
— Нимани билардинг? — деди Тошболта сергак тортиб.
— Жаҳлингиз чиқмасину, ғар бўл, ўғри бўл, инсоф билан бўл, дейишади.
— Нима?! — Хотинининг бу гапини эшитиб, Тошболтанинг кўзлари косасидан чиқар даражада олай-ди: — Нима дединг, қанжиқ?! Ҳали менинг қизим сенга ғар бўлдими?!
Тошболта шундай деб хотинини тирсаги билан туртиб юборди. Адолат кутилмаган зарбдан йиқилди. Астойдил дўппослашга ҳезланиб ўрнидан тураётган эрининг важоҳатини кўриб, кураш қуролини ўзгартириши лозимлигини англади. Ҳарбийларда «енг маъқул мудофаа усули — ҳужумдир», деган ҳақиқат бор. Адолат ҳарбий эмас, бу қоидани билмайди. Аммо халқда мавжуд «қўрққан олдин мушт кўтарар», деган мақолдан хабардор бўлгани сабабли эридан аввалроқ ўрнидан туриб, унга чекчайди:
— Ҳа, ғар бўлмай гўрмиди? Ғарлигини билмасмидинг?!
Аввалги жанжалларда Адолат бақириб, сенсирай бошлаганида Тошболта «Сен ит билан тенг келаманми», — деб чекиниб қўя қоларди. Адолат бу сафар ҳам шундай бўлишига умид қилиб янглишди: бу шунчаки «ер-хотиннинг уруши — дока рўмолнинг қуриши» эмас, ўртада фожиали ўлим топган фарзанднинг руҳи бор эди. Тошболта унинг сенсирашига ҳам, бақиришига ҳам парво қилмай Адолатни уриб қолди. Адолат «Вой-дод!» деганича ҳовлига қочди. Тошболта уни қувламоқчи бўлганида оёғи зинада тойиб кет- ди-ю, ёнбошига гурсиллаб йиқилди.
23.04.202509:29
«Ўлдирганимда мени ҳам отишарди, бу азобларга дуч бўлмас эдим...».
Тошболта қизининг шу йўл билан бахтли бўлишига ишонган эди. Дастлаб бахт қуёши чарақлаган ҳам эди. Бу нурдан унинг хонадони баҳраманд эди. Уйларига гиламлар... рангли телевизорлар кирган эди. Сибирияга қатнай бошлагач, у эртакдаги балиқчи чолга, Адолат эса кампирга айланди-қолди: тешик тоғорага қаноат қилмади, саройга ҳам... Уйлари директорникидан кам эмасди... Навбат «Жигули»га етганда...
HAYOTIY HIKOYALAR 📚
Eng qiziqarli joylari oldinda
•┈┈┈┈•❈••🌹••❈•┈┈┈┈•
Sotib olib 1nafasda toʻliq oʻqisangiz boʻladi 💁♀adminga yozing 👈
@hikoyani_toliq_oqish_uchun👈
Тошболта қизининг шу йўл билан бахтли бўлишига ишонган эди. Дастлаб бахт қуёши чарақлаган ҳам эди. Бу нурдан унинг хонадони баҳраманд эди. Уйларига гиламлар... рангли телевизорлар кирган эди. Сибирияга қатнай бошлагач, у эртакдаги балиқчи чолга, Адолат эса кампирга айланди-қолди: тешик тоғорага қаноат қилмади, саройга ҳам... Уйлари директорникидан кам эмасди... Навбат «Жигули»га етганда...
HAYOTIY HIKOYALAR 📚
Eng qiziqarli joylari oldinda
•┈┈┈┈•❈••🌹••❈•┈┈┈┈•
Sotib olib 1nafasda toʻliq oʻqisangiz boʻladi 💁♀adminga yozing 👈
@hikoyani_toliq_oqish_uchun👈
23.04.202509:29
Тошболта қамоқдан чиқиб қишлоғида узоқ яшай олмаган эди. Худди биров атайин уюштираётгандай қайнотасига, қайноғаси, қайниларига дуч келаверди. Улар, айниқса қайнонаси, тилда гапирмасалар ҳам кўз қарашлари билан қарғардилар. Тракторчиликка бирга ўқиган ошнаси чўлдаги янги совхозда бригада бошлиғи экан, онасининг зиёратига келганда Тошболтани учратиб, ишга таклиф қилди. Тасодифни қарангки, ўша йили Адолат ҳам «қалб даъвати» ва комсомол йўлланмаси билан «чўл қувгани» келган экан. Унинг шаҳардаги қилиқларидан бехабар Тошболта жилмайиб қўйишларига хуштор бўлиб, «ўқитувчи халқи яхши бўлади», деган фикрда одам қўйди. Адолат «қамалиб чиққан тракторчига тегаманми», деб нозланиб ўтирмади. Зеро, бу ерга келишдан мақсади чўл қувиш эмас, бирон лақмани топиб эр қилиб олиш эди. Унга номи учун эр бўлса бас эди. Шунга биноан унинг мақсади шоирларнинг тили билан айтилувчи «чўлқуварлик» эмас, балки «ерқуварлик» эди. Тошболта уйлангач, «хотинимнинг исми ўзига мос экан», деб қизини олиб келди. Дастлаб турмушидан рози эди. Адолат кўп жиҳатлари билан биринчи хотинидан аълороқ туюлди. Кейин-кейин асал ойлари тугаб, заҳар кунлари бошлангач, «Агар Адолат дегани шу бўлса, адолатига минг лаънат!» деб пешонасига шапати урди. «Қўшнинг ёмон бўлса, кўчиб қутуласан, хотининг ёмон бўлса қўйиб қутуласан», дейишади. Тошболта бу мақолни биринчи ким тўқиганини билмайди. Билганида эди, ўша айтган одам ҳаёт бўлганида эди, унга тик боқиб: «Бекор айтибсан! — дерди. — Гапимга ишонмасанг, ана, Адолат деган шайтоннинг урғочисига уйланиб кўр-чи, қўйиб қутула олармикансан!»
Ёмон хотун шаётун қамчисидур, Қўлунг боғлагувчи арғамчисидур.
Ўшал хотунки номаҳрам назардур, Агар у шамсу қамардур мочахардур.
Агар чандики бузрукзодадур ул,
Яқин бил, тўрт оёқлик модадир ул...
Айни чилла пайтида бригадаларига бир мухбир келиб, қамиш чайлада ошхўрлик қилиб, «юзта-юзта отиб» ўтиришганда ёмон хотиндан гап чиқди-ю, меҳмон шу сатрларни ўқиб берди. Айрим сўзларига яхши тушунмаса ҳам шеър Тошболтага маъқул келиб, уч марта қайта ўқиттирди. Мухбир йигит «хотин ойдек бўлса ҳам, қуёшдек бўлса ҳам, агар у ёмон бўлса урғочи эшшакнинг ўзидур», деб изоҳ бергач, тўлқинланиб, кўзлари ёшланиб «акам бўласиз!» деб чўлпиллатиб ўпиб кетди. Сўнг сатрларни бир парча қоғозга ёздириб ҳам олди. Кайфи тарқагач, шеърни ҳам, сатрлар ёзилган қоғозни ҳам унутди. Кўйлаги ювиладиган бўлганда Адолатнинг қўлига тушиб, у лабини бурди. Шеърни ўша мухбир ёзган деб ўйлаб, эрига дашном берди-да: «ўшанингиз бекорларнинг бештасини айтибди, шайтон урғочи бўлмайди, эркак бўлади, шеър ҳам «ёмон хотун эмас, ёмон эркак дейилган», деб донолик қилди. Унинг ишонч билан айтган гапларини тинглаган киши «шайтонни шу туққанга ўхшайди, шайтоннинг эркаклигини аниқ биляпти-ку» дейиши мумкин.
Eр-хотин орасида биринчи жанжал чиққанида Адолатнинг ўзи унга «овора бўлманг, мени қўя олмайсиз. Мендан фақат ўлибгина қутуласиз», деб дангал айтган эди. Тошболта нима қилсин, тақдирга тан бериб яшайверди. Фақат ичиб олган кезлари дўстига ҳасрат қилиб «е, ошнам, сен менинг дардимни билмайсан, пешонамнинг шўрини ўлчаш учун трактор тортадиган тарозининг ҳам кучи етмайди», деб нолирди. Адолат эса меҳрибонлик қилиб унга яна учта қиз туғиб берди. Қизлари туғилгунича бир нави эди. Ана ундан кейин Нафисанинг ҳам қора кунлари бошланди. Ўгай она қандай бўлмоғини билмоқ истаганлар Нафисадан сўрасалар эди, у айтиб берарди. Ўгай оналарнинг зулми ҳақида ҳикоялар кўп. Адолат улардан ўтса ўтардики, кам эмас эди. Нафисани Турсуналига рўпара қилиш фикри дастлаб айнан шу хотиндан чиққани инобатга олинса, макр бобида тенгсиз эканини англамоқ мумкин.
... Тошболта ўликхонага олиб кетилган қизининг мурдасини қачон олиши мумкинлигини сўрашни ҳам унутиб, қишлоғи сари йўл олганида Адолатнинг ўша фикрини эслади. Эслади-ю, бўғилди. Шунда ҳам «Аҳмоқ хотиннинг гапига кирган — мен аҳмоқ!» демади. Унинг ақлсиз ақлига бундай гапнинг келиши мумкин ҳам эмасди. Бунинг ўрнига «Нафисани директорга қўшингу кейин Турсуналини соғин сигирдай соғиб юраверинг», деган тилларини узиб олгиси келди. Қандай қилиб қўшишни ўргатган бу хотинни ўша пайт-да ўлдирмаганига ачинди.
Ёмон хотун шаётун қамчисидур, Қўлунг боғлагувчи арғамчисидур.
Ўшал хотунки номаҳрам назардур, Агар у шамсу қамардур мочахардур.
Агар чандики бузрукзодадур ул,
Яқин бил, тўрт оёқлик модадир ул...
Айни чилла пайтида бригадаларига бир мухбир келиб, қамиш чайлада ошхўрлик қилиб, «юзта-юзта отиб» ўтиришганда ёмон хотиндан гап чиқди-ю, меҳмон шу сатрларни ўқиб берди. Айрим сўзларига яхши тушунмаса ҳам шеър Тошболтага маъқул келиб, уч марта қайта ўқиттирди. Мухбир йигит «хотин ойдек бўлса ҳам, қуёшдек бўлса ҳам, агар у ёмон бўлса урғочи эшшакнинг ўзидур», деб изоҳ бергач, тўлқинланиб, кўзлари ёшланиб «акам бўласиз!» деб чўлпиллатиб ўпиб кетди. Сўнг сатрларни бир парча қоғозга ёздириб ҳам олди. Кайфи тарқагач, шеърни ҳам, сатрлар ёзилган қоғозни ҳам унутди. Кўйлаги ювиладиган бўлганда Адолатнинг қўлига тушиб, у лабини бурди. Шеърни ўша мухбир ёзган деб ўйлаб, эрига дашном берди-да: «ўшанингиз бекорларнинг бештасини айтибди, шайтон урғочи бўлмайди, эркак бўлади, шеър ҳам «ёмон хотун эмас, ёмон эркак дейилган», деб донолик қилди. Унинг ишонч билан айтган гапларини тинглаган киши «шайтонни шу туққанга ўхшайди, шайтоннинг эркаклигини аниқ биляпти-ку» дейиши мумкин.
Eр-хотин орасида биринчи жанжал чиққанида Адолатнинг ўзи унга «овора бўлманг, мени қўя олмайсиз. Мендан фақат ўлибгина қутуласиз», деб дангал айтган эди. Тошболта нима қилсин, тақдирга тан бериб яшайверди. Фақат ичиб олган кезлари дўстига ҳасрат қилиб «е, ошнам, сен менинг дардимни билмайсан, пешонамнинг шўрини ўлчаш учун трактор тортадиган тарозининг ҳам кучи етмайди», деб нолирди. Адолат эса меҳрибонлик қилиб унга яна учта қиз туғиб берди. Қизлари туғилгунича бир нави эди. Ана ундан кейин Нафисанинг ҳам қора кунлари бошланди. Ўгай она қандай бўлмоғини билмоқ истаганлар Нафисадан сўрасалар эди, у айтиб берарди. Ўгай оналарнинг зулми ҳақида ҳикоялар кўп. Адолат улардан ўтса ўтардики, кам эмас эди. Нафисани Турсуналига рўпара қилиш фикри дастлаб айнан шу хотиндан чиққани инобатга олинса, макр бобида тенгсиз эканини англамоқ мумкин.
... Тошболта ўликхонага олиб кетилган қизининг мурдасини қачон олиши мумкинлигини сўрашни ҳам унутиб, қишлоғи сари йўл олганида Адолатнинг ўша фикрини эслади. Эслади-ю, бўғилди. Шунда ҳам «Аҳмоқ хотиннинг гапига кирган — мен аҳмоқ!» демади. Унинг ақлсиз ақлига бундай гапнинг келиши мумкин ҳам эмасди. Бунинг ўрнига «Нафисани директорга қўшингу кейин Турсуналини соғин сигирдай соғиб юраверинг», деган тилларини узиб олгиси келди. Қандай қилиб қўшишни ўргатган бу хотинни ўша пайт-да ўлдирмаганига ачинди.
23.04.202509:12
Поездда келаётганида юраги ғаш эди. Ғашликни ёйиш учун шериклари узатган ароқни қайтармай ичаверди. Икки тун кетма-кет биринчи хотинини тушида кўрди. Хотини озиб кетган, эти устихонига ёпишган ҳолда эмиш. Ҳолсиз эмиш, хаста эмиш. «Мени қарайдиганим йўқ, меҳрибоним йўқ», деб йиғлар эмиш. Кўзларидан оққан ёш муз доналарига айланиб қолармиш. Тошболта «Сени бу ердан олиб кетаман», деб опичиб олганмиш. Хотини эса йиғлаб, ялиниб «йўқ, олиб кетманг, ўзингиз келинг», дер эмиш.
Тошболта эрталаб уйғониб, бу тушидан ажабланди. У туш йўйишни билмас эди. Ҳарҳолда бу туш яхшиликка ишора эмаслигига ақли етди. Кейинги уйқусида хотинини яна кўрди. Хотини жулдур кийимда эмиш. Кейин қайнонаси пайдо бўлди. У қарғади, қарғайверди, хотини эса кулди, кулаверди...
Жомадон устида бошини чангаллаганича тебраниб ўтирган Тошболта шуларни эслади. Кейин... одамлар келишди.
Кейин... терговчи сўроқ қилди...
Буларнинг ҳаммаси туш каби эди. Гўё ҳозир уйғонадигандай, даҳшатли туш барҳам топадигандай эди.
Текширувчилар текширадиганларини текшириб бўлишгач (Сибириядан келтирган моллари ҳам эътибордан четда қолмади — хатга туширилди), «уйни беркитиб, муҳрлаймиз», дейишди. Қалби муҳрланган банда уйни муҳрламоқчи бўлганларга нима ҳам дея оларди? Бошини хам қилиб уйдан чиқди. Қизининг номуси сотилганда эгилиши лозим бўлган бош ажал тиғи қўзғолгач, биратўла эгилди.
Тошболта уйига анчагина мол-дунё кўтариб келишни режа қилган эди. Бу сафар адоқсиз алам-ғам дунёсини елкасига ортмоқлаб кириб келди. Эрини ғамнок аҳволда кўрган Адолат аввалига ажабланиб қараб турди. Кейин уч-тўрт қадам қўйиб пешвоз чиқди-да. «Саломайкум», деб савол муҳрланган назарини эридан узмай қараб турди. Савол сўралмаган бўлса ҳам Тошболта бу қарашда «Ҳа, нима бўлди, юкларингиз қани?» деган маънони уқиб ғижинди-да, ичида «Ҳе, саломинг бошингни есин!» — деб қўйди.
HAYOTIY HIKOYALAR 📚
Eng qiziqarli joylari oldinda
•┈┈┈┈•❈••🌹••❈•┈┈┈┈•
Sotib olib 1nafasda toʻliq oʻqisangiz boʻladi 💁♀adminga yozing 👈
@hikoyani_toliq_oqish_uchun👈
Тошболта эрталаб уйғониб, бу тушидан ажабланди. У туш йўйишни билмас эди. Ҳарҳолда бу туш яхшиликка ишора эмаслигига ақли етди. Кейинги уйқусида хотинини яна кўрди. Хотини жулдур кийимда эмиш. Кейин қайнонаси пайдо бўлди. У қарғади, қарғайверди, хотини эса кулди, кулаверди...
Жомадон устида бошини чангаллаганича тебраниб ўтирган Тошболта шуларни эслади. Кейин... одамлар келишди.
Кейин... терговчи сўроқ қилди...
Буларнинг ҳаммаси туш каби эди. Гўё ҳозир уйғонадигандай, даҳшатли туш барҳам топадигандай эди.
Текширувчилар текширадиганларини текшириб бўлишгач (Сибириядан келтирган моллари ҳам эътибордан четда қолмади — хатга туширилди), «уйни беркитиб, муҳрлаймиз», дейишди. Қалби муҳрланган банда уйни муҳрламоқчи бўлганларга нима ҳам дея оларди? Бошини хам қилиб уйдан чиқди. Қизининг номуси сотилганда эгилиши лозим бўлган бош ажал тиғи қўзғолгач, биратўла эгилди.
Тошболта уйига анчагина мол-дунё кўтариб келишни режа қилган эди. Бу сафар адоқсиз алам-ғам дунёсини елкасига ортмоқлаб кириб келди. Эрини ғамнок аҳволда кўрган Адолат аввалига ажабланиб қараб турди. Кейин уч-тўрт қадам қўйиб пешвоз чиқди-да. «Саломайкум», деб савол муҳрланган назарини эридан узмай қараб турди. Савол сўралмаган бўлса ҳам Тошболта бу қарашда «Ҳа, нима бўлди, юкларингиз қани?» деган маънони уқиб ғижинди-да, ичида «Ҳе, саломинг бошингни есин!» — деб қўйди.
HAYOTIY HIKOYALAR 📚
Eng qiziqarli joylari oldinda
•┈┈┈┈•❈••🌹••❈•┈┈┈┈•
Sotib olib 1nafasda toʻliq oʻqisangiz boʻladi 💁♀adminga yozing 👈
@hikoyani_toliq_oqish_uchun👈
23.04.202509:12
Нафисахон соғ-саломатмилар? Бу томонларга бир келаман ҳам демайдилар-а? Келсалар бехабар қолмайлик, — деб қўйди.
Бу билан устозининг меросхўри сифатида ўйнашга ҳам эга чиқажагини шипшитган бўлди. «Оббо хунаса-ей, сенинг ҳам дардинг борми?! — деб ўйлади Тошболта ғашланиб. «E, бола, менинг қизим фоҳиша эмас, эри бор, уй-жойи бор!» — деб силтамоқчи бўлди-ю, ўзини тийди. «Гапираверади-да, кўз тиккани билан қизим келиб тўшагига ётиб оларми-ди», — деб ўзини овутди.
Eл оғзида «От босган жойни той босади», деган нақл юради. Шунга кўра Турсунали от бўлса, шогирди той мисол эди. Қўполроқ тарзда тавсиф берилса, Турсунали тупиргану у ялаган эди. Устози қамалганида унинг ҳам пайтавасига қурт тушди. Ҳарҳолда устози ошни ўзи ошалагани билан унга ялатиб турарди. Янги директор Яратганга эмас, раҳбарларига шукр қилади: ҳар тугул ошалаганларни олишди-ю, ялаганларга мар-ҳамат дарвозаларини очишди. Улар англашмадики, ялоқхўрларнинг нафси ошалаганлардан ҳам бузуқроқ бўлади. Ошалаган қорни тўйгунича ейди. Ялоқхўр эса кўзи тўйгунича. Кўзнинг ҳеч қачон тўймаслиги эса барчага аён. Хусусан, катталарнинг хизматини қилиб юриб феъл-атворларини билиб олган Тошболтага ҳам маълум бу. Шу сабабли қизи тилга олинганда унинг кўзларини ўйиб олгиси келган бўлсада, ўз аравасини ўзи тортиб кетишга қурби етмаслигини билгани учун ўзини тийди. «Ялоқхўр» деб янги директордан нафратлангани билан тиржайиб, унга қуллуқ қилиб туришга мажбур эди.
Янги директор ҳам Тошболтани суймас эди. «Белида белбоғи бўлса гулдай қизини хўжайинга ўйнаш қилиб қўярмиди», деб ғижиниб юрарди. Бу ғижиниш покизалик аломати эмас, балки рашк оловининг меваси эди. Турсуналининг қилмиши ҳаромнинг ўзи бўлгани каби бунинг ғашлиги ҳалоллик эмас эди. Баъзан бу гўзалнинг бир кечалик оғуши учун дунёсини беришга рози бўлиб кетарди. Омадини қарангки, дунёсини бермаса ҳам жонон нақд бўлиб қолди. «Бу Ошболта деганлари ҳозирча хизматимни қилиб юраверсин. Вақти келганда бир тепсам энасиникига кириб кетади» — янги директорнинг мўлжали шу эди.
Бир-бирларини ёмон кўрганлари билан уларни нафс деб номланган кўринмас занжир маҳкам боғлаган эди. Нафснинг миқдорини ўлчайдиган тарози бўлганда ҳам қайси бириники бузуқроқ эканини аниқлаб бера олмас эди. Нафсга банди бандалар шу ҳолатларида бирбирлари билан муроса қила оладилар. Покиза ҳаётни афзал билувчилар эса арзимаган масалалар бўйича гап талашиб, оқибатда иттифоқ қила олмайдилар ва оқибатда нафсга банди бандалар етказган зулмдан азоб чекиб нолий бошлайдилар.
Тошболта ҳам, янги директор ҳам қиморбознинг «гардкам!» дейиши каби таваккал қилган эдилар. Даст-лабки иттифоқ икковлари учун ҳам манфаатли эди. Айни чоқда иккови ҳам ажралиш онларига тайёргарлик кўрардилар. Янги директор Тошболтанинг аввалги каби садоқат билан ишлашига ишонмагани сабабли унинг ўрнига «ўз одами»ни тайёрларди. Тошболта ҳам янги хўжайин эскиси каби марҳаматли бўла олмаслигини англаб мустақил иш юритишни, ҳатто бошқа ерга кўчиб кетишни кўзларди. Шу боришида Сибирияда орттирган ошналари билан маслаҳат қилиб айрим ишларни пишитди. Янги директорга топширадиган пулдан кўпроқ уриб қолиб, ноёб моллар харид қилди. Сафардан кўнгли тўлиб, яхши ниятлар билан келиб қизи яшайдиган уй эшигини очди-ю...
Яратган тайёрлаб қўйган мукофотлардан бири — шу эди...
Кўзларига ишонмади. Худди туш кўраётгандай бўлди. Эшикни очиши билан димоғига сассиқ ҳид урилганида «Eри билан кетган бўлса, овқат-повқати ҳидланибди», деб ўйлади.
Кейин... аввал нотаниш эркакнинг жасадини кўриб бир сесканди. Сўнг қизининг аҳволини кўриб танасидан жон чиқиб кетгандай бўлди. «Қизим! Нафис!» — деб бақирмоқчи эди, овози пичирлаб чиқди. Кўз олди қоронғилашиб, ҳамма нарса айқаш-уйқаш бўлиб кетди. Ана шу қоронғулик қаъридан қайнонасининг ҳайқириғи отилиб чиқди: «Сени Худо урсин!!».
Милитсияга хабар қилгач, юкларни ичкари олиб кирди-да, жомадон устига ҳолсизланиб ўтирди. Бошини чангаллаб, тебранди. Йиғлаши керак эди — йиғлай олмади. Йиғи ҳам Оллоҳнинг неъмати экан, раҳм қилганига берар экан бу неъматни. Яратган Тошболтага бу онда йиғисиз руҳ азобини раво кўрди.
Бу билан устозининг меросхўри сифатида ўйнашга ҳам эга чиқажагини шипшитган бўлди. «Оббо хунаса-ей, сенинг ҳам дардинг борми?! — деб ўйлади Тошболта ғашланиб. «E, бола, менинг қизим фоҳиша эмас, эри бор, уй-жойи бор!» — деб силтамоқчи бўлди-ю, ўзини тийди. «Гапираверади-да, кўз тиккани билан қизим келиб тўшагига ётиб оларми-ди», — деб ўзини овутди.
Eл оғзида «От босган жойни той босади», деган нақл юради. Шунга кўра Турсунали от бўлса, шогирди той мисол эди. Қўполроқ тарзда тавсиф берилса, Турсунали тупиргану у ялаган эди. Устози қамалганида унинг ҳам пайтавасига қурт тушди. Ҳарҳолда устози ошни ўзи ошалагани билан унга ялатиб турарди. Янги директор Яратганга эмас, раҳбарларига шукр қилади: ҳар тугул ошалаганларни олишди-ю, ялаганларга мар-ҳамат дарвозаларини очишди. Улар англашмадики, ялоқхўрларнинг нафси ошалаганлардан ҳам бузуқроқ бўлади. Ошалаган қорни тўйгунича ейди. Ялоқхўр эса кўзи тўйгунича. Кўзнинг ҳеч қачон тўймаслиги эса барчага аён. Хусусан, катталарнинг хизматини қилиб юриб феъл-атворларини билиб олган Тошболтага ҳам маълум бу. Шу сабабли қизи тилга олинганда унинг кўзларини ўйиб олгиси келган бўлсада, ўз аравасини ўзи тортиб кетишга қурби етмаслигини билгани учун ўзини тийди. «Ялоқхўр» деб янги директордан нафратлангани билан тиржайиб, унга қуллуқ қилиб туришга мажбур эди.
Янги директор ҳам Тошболтани суймас эди. «Белида белбоғи бўлса гулдай қизини хўжайинга ўйнаш қилиб қўярмиди», деб ғижиниб юрарди. Бу ғижиниш покизалик аломати эмас, балки рашк оловининг меваси эди. Турсуналининг қилмиши ҳаромнинг ўзи бўлгани каби бунинг ғашлиги ҳалоллик эмас эди. Баъзан бу гўзалнинг бир кечалик оғуши учун дунёсини беришга рози бўлиб кетарди. Омадини қарангки, дунёсини бермаса ҳам жонон нақд бўлиб қолди. «Бу Ошболта деганлари ҳозирча хизматимни қилиб юраверсин. Вақти келганда бир тепсам энасиникига кириб кетади» — янги директорнинг мўлжали шу эди.
Бир-бирларини ёмон кўрганлари билан уларни нафс деб номланган кўринмас занжир маҳкам боғлаган эди. Нафснинг миқдорини ўлчайдиган тарози бўлганда ҳам қайси бириники бузуқроқ эканини аниқлаб бера олмас эди. Нафсга банди бандалар шу ҳолатларида бирбирлари билан муроса қила оладилар. Покиза ҳаётни афзал билувчилар эса арзимаган масалалар бўйича гап талашиб, оқибатда иттифоқ қила олмайдилар ва оқибатда нафсга банди бандалар етказган зулмдан азоб чекиб нолий бошлайдилар.
Тошболта ҳам, янги директор ҳам қиморбознинг «гардкам!» дейиши каби таваккал қилган эдилар. Даст-лабки иттифоқ икковлари учун ҳам манфаатли эди. Айни чоқда иккови ҳам ажралиш онларига тайёргарлик кўрардилар. Янги директор Тошболтанинг аввалги каби садоқат билан ишлашига ишонмагани сабабли унинг ўрнига «ўз одами»ни тайёрларди. Тошболта ҳам янги хўжайин эскиси каби марҳаматли бўла олмаслигини англаб мустақил иш юритишни, ҳатто бошқа ерга кўчиб кетишни кўзларди. Шу боришида Сибирияда орттирган ошналари билан маслаҳат қилиб айрим ишларни пишитди. Янги директорга топширадиган пулдан кўпроқ уриб қолиб, ноёб моллар харид қилди. Сафардан кўнгли тўлиб, яхши ниятлар билан келиб қизи яшайдиган уй эшигини очди-ю...
Яратган тайёрлаб қўйган мукофотлардан бири — шу эди...
Кўзларига ишонмади. Худди туш кўраётгандай бўлди. Эшикни очиши билан димоғига сассиқ ҳид урилганида «Eри билан кетган бўлса, овқат-повқати ҳидланибди», деб ўйлади.
Кейин... аввал нотаниш эркакнинг жасадини кўриб бир сесканди. Сўнг қизининг аҳволини кўриб танасидан жон чиқиб кетгандай бўлди. «Қизим! Нафис!» — деб бақирмоқчи эди, овози пичирлаб чиқди. Кўз олди қоронғилашиб, ҳамма нарса айқаш-уйқаш бўлиб кетди. Ана шу қоронғулик қаъридан қайнонасининг ҳайқириғи отилиб чиқди: «Сени Худо урсин!!».
Милитсияга хабар қилгач, юкларни ичкари олиб кирди-да, жомадон устига ҳолсизланиб ўтирди. Бошини чангаллаб, тебранди. Йиғлаши керак эди — йиғлай олмади. Йиғи ҳам Оллоҳнинг неъмати экан, раҳм қилганига берар экан бу неъматни. Яратган Тошболтага бу онда йиғисиз руҳ азобини раво кўрди.
记录
22.10.202423:59
19.4K订阅者19.02.202506:42
500引用指数24.03.202523:59
1.3K每帖平均覆盖率24.03.202523:59
1.3K广告帖子的平均覆盖率31.10.202423:59
20.00%ER24.03.202523:59
10.27%ERR频道变更历史
登录以解锁更多功能。
