تو سکوت شب، تنهایی با من هم‌قسم شده…
آب، سرد و تاریک، مثل دل من.
روی سطحش خوابیدم، شاید تو رؤیاها،
کسی بیاد و بگه: «دیگه وقت رفتن نیست…»

اما هیچ صدایی نمیاد.
فقط صدای قطره‌ها و نفس‌هام که با درد قاطی شدن.
انگار تمام غم‌هام توی این آب حل شدن،
مثل من… که کم‌کم محو می‌شم، بی‌هیچ ردّی، بی‌هیچ نجاتی.

دلم برای خودم تنگ شده… برای اون روزایی که هنوز امیدی بود،
الان فقط یه حسه… شبیه آخرین آغوش، قبل از رفتن.

بذار موجا منو با خودش ببرن…
شاید یه‌جایی، آروم‌تر از اینجا پیدا شه

تهیونگ…

نوشتن برات این‌بار سخت‌تره… چون هر کلمه‌ای که می‌نویسم، از ته قلبیه که شکسته ولی هنوز هم عاشقه. دلم برات تنگ شده، نه فقط برای بودنت، بلکه برای تمام لحظه‌هایی که با هم نفس کشیدیم، خندیدیم، سکوت کردیم… لحظه‌هایی که حالا مثل خواب، دور شدن.

هیونگ، من عاشقت بودم… هنوزم هستم. این عشق، چیزی نبود که بخوام یا بتونم پنهونش کنم. تو برام مثل نوری بودی وسط تاریکی. هر بار که نگام می‌کردی، انگار همه‌ی دردهای دنیا از بین می‌رفت. چشمهات برام امن‌ترین جای دنیا بودن… حالا اما فقط جای خالیت مونده.

تهیونگ، من به هیچ‌کس مثل تو دل نسپرده بودم. تو نه فقط عشقم بودی، بلکه دوستم، همدمم، نیمی از وجودم بودی. حالا، هر آهنگی که با هم گوش می‌دادیم، برام مثل زخمیه که هی باز می‌شه.

اگه هنوز گوشه‌ای از قلبت جایی برای من داره، اگه حتی یه لحظه هم دلت برام تنگ شده… بدون، من هنوز همینجام. همون جونگ‌کوکی که فقط با تو نفس می‌کشه، فقط با اسم تو لبخند می‌زنه.

من عاشقتم… هنوز، همیشه.

با تمام دلم،
جونگ‌کوک

سایه‌ای در تاریکی، طوفانی در سکوت…
او مردی است که با یک نگاه، جهان را به زانو درمی‌آورد. ردای قدرت بر تنش سنگینی نمی‌کند، بلکه اوست که سنگینی دنیا را به دوش می‌کشد. چشمانش رازهایی را فاش می‌کنند که زبان از گفتنشان ناتوان است.

و وقتی که طوفان برخیزد، تنها کسی که در آغوشش آرام می‌گیرد، همان است که قلبش را تسخیر کرده…