اسپنگلر معتقد است که برخورد دیالکتیکی میان آنچه که او «سرمایه‌داری انگلو-ساکسونی» و «سوسیالیسم پروسی» می‌نامد، در نهایت برنده را مشخص خواهد کرد. علاوه بر این، اسپنگلر به نظر می‌رسد در مورد نکته‌ای دیگر در رابطه با نبرد برای تسلط جهانی کاملاً مطمئن است: این نبرد به‌طور قطع با خون ریخته خواهد شد. اسپنگلر در لحنی به‌طور خاص بدبینانه می‌گوید:

هرچه از اعمال روح برخاسته و به جسم و آفرینش جسمانی تبدیل شود، تقاضای فدای خون در ازای آن دارد. ایده‌هایی که به خون بدل گشته‌اند، خون می‌طلبند. جنگ الگوی ابدی و ازلی وجود انسانی متعالی است و کشورها تنها برای جنگ وجود دارند، آن‌ها نماد آمادگی برای نبردند. و حتی اگر بشریت خسته و خون‌آلود آرزو کند که از جنگ رهایی یابد، همان‌طور که مردم دنیای کلاسیک در قرون پایانی خود، همان‌طور که هندی‌ها و چینی‌های امروز آرزو دارند، تنها نقش خود را در جنگ‌افروزی عوض می‌کند و به چیزی بدل می‌شود که دیگران جنگ را حول آن‌ها به راه می‌اندازند.

اسپنگلر در دهه‌ای که میان انتشار کتاب «زوال غرب» (1918) و «پروسینیسم و سوسیالیسم» (1919)، و «ساعت تصمیم‌گیری» (1933) قرار داشت، شاهد تحولات زیادی بود. در دومی، او پیشنهاد کرد که سزاریزم واقعی در تمام فرهنگ‌ها همیشه در «اقلیت‌های کوچک و قدرتمند» به وجود می‌آید و به ظهور می‌رسد. او همچنین دوباره بر این ایده تأکید می‌کند که شکل غربی سزاریزم، ارتش حرفه‌ای مزدور که متعلق به دوره عصر پول است را با مزدوران و ارتش‌های داوطلب دهقانان جایگزین می‌کند، همان‌طور که در دوران کلاسیک پس از اصلاحات ماریان ارتش روم رخ داد — که راه را برای «شورش غریزی خون» علیه «نیروهای پول و فکر» هموار کرد.

اسپنگلر مفهوم «ناپلئونیزم» را معرفی می‌کند؛ مرحله‌ای از تکامل که هر فرهنگ را به سوی «سزاریسم» سوق می‌دهد... وضعیت سیاسی جمعی ملت‌ها به شدت افول می‌کند و این امر مسیر را برای ظهور افراد پرحرارت و ماکیاولیست باز می‌کند، افرادی که می‌توانند سرنوشت ملت‌ها و فرهنگ‌ها را در دستان خود بگیرند. اسپنگلر این پدیده را «تصادف مردان بزرگ» می‌نامد؛ ظهور این افراد، به ملت‌های ضعیف این امکان را می‌دهد که تقریباً در لحظه‌ای کوتاه به اوج قدرت ژئوپلیتیکی خود برسند، همچون مقدونیه و اسکندر بزرگ. از سوی دیگر، مرگ تصادفی این افراد، همچون مرگ ژولیوس سزار، جهانی امن را به هرج و مرج می‌کشاند. انتقال از فرهنگ به تمدن، یا «پایان فرهنگ»، و ناپلئونیزم آن، با ظهور ناپلئون آغاز شد و در جنگ جهانی اول به اوج خود رسید. در دنیای کلاسیک، این فرآیند از زمانی آغاز شد که هانیبال روم را به چالش کشید و جنگ‌های پونی را شروع کرد. در تمدن اسلامی عربو-فارسی یا مغی، این انتقال از ناپلئونیزم به سزاریسم به شکلی متفاوت، اما با ویژگی‌هایی مشابه، رخ داد؛ همان‌طور که خلافت به تدریج از شهر جهانی بغداد به سلطنت تبدیل شد. وقتی که یک فرهنگ وارد مرحله‌ی بی‌فرمی تاریخی خود می‌شود، دوران ظهور «افراد قدرتمند» آغاز می‌گردد. در دوره‌ی انتقال، فرهنگ تمام نیروهایی را که پیش‌تر در خود سرکوب کرده بود آزاد می‌کند تا فرم مخصوص خود را خلق کند. اسپنگلر معتقد بود که انتقال از دولت مطلقه به برخورد ملت‌ها، که آغازگر دوره‌ی دولت‌های متخاصم است، در حقیقت تغییر از حکومت... به شکلی از حکومت است که به‌طور کامل با عبارت لاتین «sic volo, sic jubeo» یا «چنین اراده می‌کنم، چنین فرمان می‌دهم» مطابقت دارد.

اصولا قانون و نظامات اجتماعی، مجری لازم دارد. در همه کشورهای عالم و همیشه این‌طور است که قانونگزاری به تنهایی فایده ندارد. قانونگزاری به تنهایی سعادت بشر را تامین نمیکند. پس از تشریح قانون بایستی قوه مجریه‌ای به وجود آید. قوه مجریه است که قوانین و احکام دادگاه‌ها را اجرا می‌کند و ثمره قوانین و احکام عادلانه دادگاه‌ها را عاید مردم می‌سازد. به همین جهت، اسلام همان‌طور که قانونگزاری کرده قوه مجریه هم قرار داده است. «ولی امر» متصدی قوه مجریه هم هست.