«خشم مثل شعله نیست، مثل سیم برق است؛ بی‌صدا، بی‌رحم و همیشه در کمین.»

رسم ملکان عجم چنان بوداست که روز نوروز و مهرگان پادشاه اجازه‌ی دیدار عامه‌ی مردم را می‌داده است و هیچ‌کس را مانعی از دیدار با شاه نبوده است. هر کس قصه‌ی خویش نوشته و شکایت خود را آماده می‌کرد و شاه نامه‌ها و شکایات مردم را یک به یک، بررسی می‌کرد. اگر از شاه شکایتی می‌شد، موبد موبدان را قاضی قرار داده و شاه از تخت به زیر آمدی و پیش موبد به دو زانو می‌نشست و می‌گفت «بدون محابا بین من و این مرد داوری کن. هیچ گناهی نیست، نزدیک ایزد تعالی، بزرگتر از گناه پادشاهان چون شاه بیدادگر باشد، لشکر همه بیدادگر شوند و خدای عز و عجل را فراموش کنند و کفران نعمت آرند.» پس موبد به داد مردم، رسیدگی کرده و داد به تمامی بستاند و اگر کسی بر ملک، دعوی باطل کرده بود، عقوبتی بزرگ به او می‌داد و می‌گفت «این سزای آن کس است که بر شاه و مملکت وی عیب جوید.» در نوروز هر که ضعیف‌تر بود، نزدیک‌تر به شاه بود و کسانی که قوی‌تر بودند، باید دورتر از شاه جای می‌گرفتند. از زمان اردشیر تا زمان یزدگرد بزه‌گر (یکم)، این رسم بر جا بود. یزدگرد روش‌های پدران را بگردانید.

باتای انحراف ذاتی فاشیسم را قبول داشت اما در عین حال برتری تاریخی و سیاسی آن را نسبت به جنبش کارگران منحط و لیبرال دموکراسی فاسد تأیید می‌کرد... حرکتی اجتناب‌ناپذیر از غم و اندوه به‌سوی سرمستی فاشیسم آغاز شده بود. در آن زمان بازتاب تجربه‌ی فاشیستی در میان ژرژ باتای و دوستانش وجود داشت و بعدها، تأثیر نوپاگانیسم هیتلر برانجمن آسیفال به اثبات رسید.

ما با ورق‌پاره‌ها مخالف‌ایم، با نثر برده‌وار ملال‌آور صدراعظم‌ها. هرچه می‌خواهد بشود، ما توحش ضد‌دیپلماتیک هیتلر را که صلح‌آمیزتر از اقدامات تحریک‌آمیز دیپلمات‌ها و سیاستمداران است، به آن‌ها ترجیح می‌دهیم.

سرانجام روز سیزدهم، یعنی آخرین روز عید فرامی‌رسد. مطابق با یک رسم کهن، گویا تمام خانه‌ها در چنین روزی معروض خطر ویرانی هستند. به همین دلیل همه از دروازهٔ شهر خارج می‌شوند و به باغ‌ها روی می‌آورند.