- من تو را به چه نحو وصف کنم؟
گر خواهم سپهر یا که پردیس را به تو نسبت دهم باز در تشریح تعشقِ قلبم کم است.
بگذار از چشمانِ زیبنده‌ات بگویم که اندر آن هزاران حرف،میلیون‌ها فریاد و میلیاردها عشق نهفته‌ای؛
- از تلاطمِ آشفته‌ی موهایت گفتم؟همان گیسوانی که عطرشان تمامِ ثانیه‌های رویایم را در خویش مغروق میکند؛
- من هرگز نمیدانم چگونه آدمی میتواند این‌چنین بی‌نقص و دلنشین باشد البته اگر که تو آدم باشی،زیرا رازت نزدِ من چو روز صریح شد و بال‌های دیبای تو را دیده‌ام...!
- با رغبت به نزدم پویه کردی و مرا با ژرفا در بر گرفتی،اما واقف بودی بر این که من چنان بهرِ دیدنت اشتیاق داشتم که طاقتی درون گام‌هایم نمانده بود؟
- هنوز نوازشِ دست‌هایت دارای نکهتِ عشق در سینه‌اش است و همراه با هر بوسه شکوفه‌ای را زنده میکند؛
- کاش جان‌آفرین زبان دیگری به من می‌آموخت،زبانی مختص به مدحِ تو،چراکه هیچ نظم و نثری بیانگر پرتوهای رخشنده‌ی تو نمی‌باشد؛
- عزیزکرده،دیرینه را به خاطرات پیشکش کن،دستانم را بگیر و دیدگانت را به من بسپار،اینجا جان‌فدایی داری که با حیاتِ خویش برای یک دم خنده‌ی تو قمار میکند؛
- زندگی درست مثل هزارتو هست.
به سختی می‌تونی به آخرش برسی.
همه در این هزارتو عاشق می‌شن... زندگی خودشون رو می‌سازند و می‌میرند.
+ ولی من به آخر همین هزارتو رسیدم، هزارتویی که انتهایش پرتگاه است.
- و تو داری روی لبه همین پرتگاه می‌رقصی!
+ چیزی از من باقی نمونده که ترس از سقوط داشته باشم
_ سخته.یونگی فیلتر سیگارش را در جا سیگار خاموش کرد و در سکوت به دیوار روبرویش خیره شد. جنگی در ذهنش برپا بود که جز خودش هیچ‌کس نمی‌توانست متوجه آن شود.
+ می‌دونم.
_ درد دارد.
+ می‌دونم.
_ از پرتگاه سقوط میکنی.
+ می‌دونم!
_ تو همه این‌ها رو میدون و آگاهانه مرگ رو به جان خریدی! چرا؟
به او گفتی و یکی دیگر رو انتخاب کرد، احساساتت رو دید و نادیده گرفت.
به نظر تو، باز هم ارزشش را دارد؟
_ با همین روشی که در پیش گرفتی ریه هاتو نابود میکنی ، نه تنها ریه هات، بلکه خودتم زره زره از درون نابود میکنی
- من تو را به چه نحو وصف کنم؟
گر خواهم سپهر یا که پردیس را به تو نسبت دهم باز در تشریح تعشقِ قلبم کم است.
بگذار از چشمانِ زیبنده‌ات بگویم که اندر آن هزاران حرف،میلیون‌ها فریاد و میلیاردها عشق نهفته‌ای؛
- از تلاطمِ آشفته‌ی موهایت گفتم؟همان گیسوانی که عطرشان تمامِ ثانیه‌های رویایم را در خویش مغروق میکند؛
- من هرگز نمیدانم چگونه آدمی میتواند این‌چنین بی‌نقص و دلنشین باشد البته اگر که تو آدم باشی،زیرا رازت نزدِ من چو روز صریح شد و بال‌های دیبای تو را دیده‌ام...!
- با رغبت به نزدم پویه کردی و مرا با ژرفا در بر گرفتی،اما واقف بودی بر این که من چنان بهرِ دیدنت اشتیاق داشتم که طاقتی درون گام‌هایم نمانده بود؟
- هنوز نوازشِ دست‌هایت دارای نکهتِ عشق در سینه‌اش است و همراه با هر بوسه شکوفه‌ای را زنده میکند؛
- کاش جان‌آفرین زبان دیگری به من می‌آموخت،زبانی مختص به مدحِ تو،چراکه هیچ نظم و نثری بیانگر پرتوهای رخشنده‌ی تو نمی‌باشد؛
- عزیزکرده،دیرینه را به خاطرات پیشکش کن،دستانم را بگیر و دیدگانت را به من بسپار،اینجا جان‌فدایی داری که با حیاتِ خویش برای یک دم خنده‌ی تو قمار میکند؛
- زندگی درست مثل هزارتو هست.
به سختی می‌تونی به آخرش برسی.
همه در این هزارتو عاشق می‌شن... زندگی خودشون رو می‌سازند و می‌میرند.
+ ولی من به آخر همین هزارتو رسیدم، هزارتویی که انتهایش پرتگاه است.
- و تو داری روی لبه همین پرتگاه می‌رقصی!
+ چیزی از من باقی نمونده که ترس از سقوط داشته باشم
_ سخته.یونگی فیلتر سیگارش را در جا سیگار خاموش کرد و در سکوت به دیوار روبرویش خیره شد. جنگی در ذهنش برپا بود که جز خودش هیچ‌کس نمی‌توانست متوجه آن شود.
+ می‌دونم.
_ درد دارد.
+ می‌دونم.
_ از پرتگاه سقوط میکنی.
+ می‌دونم!
_ تو همه این‌ها رو میدون و آگاهانه مرگ رو به جان خریدی! چرا؟
به او گفتی و یکی دیگر رو انتخاب کرد، احساساتت رو دید و نادیده گرفت.
به نظر تو، باز هم ارزشش را دارد؟
_ با همین روشی که در پیش گرفتی ریه هاتو نابود میکنی ، نه تنها ریه هات، بلکه خودتم زره زره از درون نابود میکنی
⚔پاکسازی ⚔
پس اگر اینجا جوین هستید و متقابل حمایت می‌کنید این پیام رو فوروارد کنید داخل چنل‌زیباتون تا من ادمین های اصیل زاده مو بشناسم و از همون ها مستمر حمایت کنم .
شاهپرک من، آغاز دوباره زندگیت را زندگی کن که این ملت، جز زنده ماندن، چیز دیگری به یاد ندارند...
