مانتگ در سکوت راه می‌رفت. زیر لب می‌گفت: «میلی، میلی، میلی.»
«چی گفتی؟»
«زنم، زنم. بیچاره میلی، بیچاره میلی. هیچی یادم نمی‌آد. دست‌هاش یادمه»، ولی نمی‌بینم هیچ کاری بکنن. فقط کنارش آویزونن یا روی زانوهاش هستن یا سیگار دستشه. فقط همین.»
مانتگ چرخید و نگاهی به عقب انداخت.
تو به این شهر چی دادی، مانتگ؟
خاکستر.
بقیه به هم چی دادن؟
هیچی.
گرِینجر هم ایستاده بود و با مانتگ به عقب نگاه می‌کرد. «پدربزرگم می‌گفت هر کسی باید وقتی میمره، چیزی از خودش باقی بگذاره. بچه‎ای، کتابی، تابلویی، یا خونه یا دیواری که ساخته یا یه جفت‌‌ کفش که خودش دوخته یا باغچه‌ای که کاشته. چیزی که دستت یه جوری بهش خورده باشه تا روحت بعد از مرگ جایی داشته باشه که بره و هر وقت مردم به اون درخت یا گلی که کاشتی نگاه می‌کنن، تو اونجایی.