«Вядома, пасля пачатку расійскага ўварвання стаўленне да беларусаў змянілася, перш за ўсё з боку ўкраінцаў. Для беларусаў было шокам, што з тэрыторыі Беларусі паляцелі першыя ракеты, і ў той перыяд для нас было вельмі важна захаваць нармальныя адносіны паміж беларусамі і ўкраінцамі. Гэта было вельмі складана, але з цягам часу мы сталі больш украінцам распавядаць, тлумачыць, што беларусы супраць вайны і яны не падтрымліваюць дзеянні Лукашэнкі. Сваімі актыўнымі дзеяннямі беларусы паказалі, што мы на баку Украіны. Таму з часам у нас усталяваліся добрыя сувязі з Парламентам Украіны, з грамадзянскай супольнасцю, палітыкамі на розных узроўнях».

«Відавочна, што рэжым Лукашэнкі ўдзельнічае ў вайне. Ён даў тэрыторыі Беларусі для ўварвання ва Украіну. Цяпер рэжым зарабляе на гэтай вайне: больш за 280 прадпрыемстваў у Беларусі пастаўляюць абсталяванне для расійскай агрэсіі ў той ці іншай форме. І Лукашэнка, і Пуцін уцягнулі нашую краіну ў вайну, хоць у беларусаў вельмі моцны антываенны настрой. Лукашэнка першапачаткова ведаў, што калі ён адправіць нейкай падставай або падманам беларускія войскі ва Украіну, то беларусы проста адмовяцца ваяваць. Яны будуць здавацца ў палон, пераходзіць на бок Украіны, але не будуць забіваць украінцаў. Гэта значыць, нягледзячы на прапаганду, рэжыму не ўцягнуў беларускае войска наўпрост у баявыя дзеянні».

«Хаця рэжым забараніў праводзіць сацапытанні ў Беларусі, у нас усё яшчэ ёсць магчымасць мець зносіны з людзьмі. І толькі 4% беларусаў падтрымліваюць удзел беларускіх войскаў у вайне. У беларусаў вельмі моцны антываенны настрой. Таму Лукашэнка хоча паказаць, што ён адыгрывае нейкую важную ролю ў гэтым геапалітычным крызісе. Але міжнародная супольнасць не ўспрымае яго як нейкую фігуру, як суб'ект. Яго ўспрымаюць як марыянетку Крамля, якая гатовая аддаць, прадаць незалежнасць, суверэнітэт Беларусі, каб выжыць палітычна. Таму Лукашэнка ідзе ў давесак да Пуціна».

«Мы вельмі былі радыя бачыць Машу Калеснікаву, Віктара Бабарыку, Ігара Лосіка і іншых. Але іх паказалі па дзяржаўных каналах – і сувязь з імі зноў знікла. Мы хаця б убачылі, што яны жывыя, у якім стане знаходзяцца. Аднак пасля палітзняволеных зноў перавялі ў рэжым інкамунікада. Я думаю, рэжым гэта робіць, каб паказаць: «вось паглядзіце, яны жывыя, час ісці на збліжэнне з намі». Мяркую, менавіта вось такія пасылы былі. Але ў нашых партнёраў вельмі жорсткая і ўстойлівая пазіцыя з нагоды Беларусі: ціск на рэжым, супрацоўніцтва з беларусамі».

«Праблема з абменам палітычных зняволеных у тым, што няма такіх беларускіх Красікавых, якіх хацеў бы забраць Лукашэнка. Гэта значыць – няма яго такіх паплечнікаў і блізкіх людзей, якіх ён шануе, таму абменьваць няма на каго. Але, вядома, мы вывучаем і гэты трэк таксама. І просім нашых партнёраў, калі такія дыскусіі будуць весціся, альбо будуць нейкія больш шырокія абмены, уключыць туды і беларускіх палітвязняў. Гэтая пазіцыя данесеная і да амерыканскага боку – яны ведаюць пра гэты пасыл беларускіх дэмакратычных сілаў».

«Мы бачым, чаму рэпрэсіі працягваюцца. Таму што Лукашэнка адчувае сябе вельмі няўпэўнена. Ён ведае, што калі спыніць рэпрэсіі – людзі зноў выйдуць на вуліцу. Лукашэнка правёў новыя псеўдавыбары. Ён думаў, што так перагарне старонку і будзе будаваць новыя адносіны з Еўропай – не атрымалася. Нашыя дэмакратычныя партнёры не прызналі гэтыя выбары і не прызнаюць Лукашэнку. І ён разумее, што людзі таксама не забыліся, людзі не даравалі».

«Данііл далучыўся да нас яшчэ ў лістападзе 2020 года і ўсе гэтыя гады мы былі побач у Літве. Я ўдзячная яму за спакой, высокую эфектыўнасць у распрацоўцы і рэалізацыі праектаў, і, канешне, за веру ў Беларусь. Ведаю, што рашэнне пакінуць Офіс было няпростым. Я яго паважаю, прымаю і падтрымліваю. І веру, што прыйдзе дзень – і мы зноў будзем працаваць разам, ужо ў вольнай Беларусі.

Для мяне гэта таксама напамін, што Офіс як структура павінен быць гатовы да зменаў, у тым ліку кадравых. Нашая задача – будаваць устойлівыя сістэмы, якія будуць функцыянаваць у любых умовах і служыць людзям».

«Гады ў Офісе – самы плённы час за маё жыццё, але ведаю, што гэта далёка не апошнія мае высілкі на карысць Беларусі. Я ўдзячны за давер, за людзей, з якімі меў гонар працаваць, і за магчымасць быць часткай важнага. Сыход – гэта не развітанне. Працягваю верыць у нашую агульную справу і ведаю, што мы яшчэ сустрэнемся і будзем працаваць разам як са Святланай, так і з іншымі калегамі і каляжанкамі, многіх з якіх, на вялікі жаль, не маю права называць публічна».

«Мне не хочацца нават верыць, што ўжо пяты год запар Маша сустракае дзень народзінаў у зняволенні.

Ведаеце, калі мы з ёй толькі пазнаёміліся, я была бясконца ўражаная яе сілай волі і цвёрдасцю! Але тое, што патрапіла ў сэрца мне і тысячам беларусаў – усмешка і цеплыня Машы. Іх адчуваў кожны, хто сустракаўся з Машай хоць раз: у размовах, на мінскіх вуліцах ці падчас жаночых пратэстаў. І я ўпэўненая, што нават за кратамі яна не страціла ні кропелькі аптымізму і здольнасці падтрымліваць іншых нават у самых цяжкіх абставінах.

Дарагія, дапамагайце нашым палітвязням, калі для вас гэта бяспечна. Кожнаму з іх патрэбная нашая ўвага і падтрымка. Распавядайце іх гісторыі ў сацсетках, падтрымлівайце дабрачынныя ініцыятывы. Бо салідарнасць гэта тое, што робіць нас мацнейшымі за страх і несправядлівасць».

«Для мяне імя Лявона Вольскага – гэта сінонім беларускай рок-музыкі. На альбомах вашай творчасці выраслі ўжо цэлыя пакаленні. Пры гэтым актуальнасць гэтай музыкі не толькі захоўваецца – яна нават расце з гадамі.

Я радая, што мы можам уручыць вам гэты медаль тут, у дарагім вашаму сэрцу мульцікультурным Вільнюсе. Хаця, вядома, з большай радасцю я ўручыла б вам яго ў Менску. Але і гэта аднойчы будзе, я ўпэўненая. Дзякуй вам за тое, што ўсё жыццё вы набліжаеце момант, калі Беларусь зноў стане насамрэч беларускай».