با او بودن گاهی برایم دردناک بود. شبیه راه رفتن روی لبهٔ تیغ، با لبخندی تلخ بر لب. اما بی‌او… زندگی شکلی غریب و بی‌صدا به خود گرفت.
صبح‌ از خواب بیدار می‌شوم، خودم را سرگرم کارها می‌کنم، اما همین که کارم تمام می‌شود و روز به نیمه می‌رسد، ذهنم به عقب بازمی‌گردد…به یاد می‌آورم که چگونه به‌خاطر او سریع‌تر به‌خانه برمی‌گشتم
دیگر مثل سابق قبل از رفتن به رختخواب پشت تلفنم نمی‌نشینم، به کسی پیام نمی‌دهم، فقط به این فکر می‌کنم که در حال حاضر به او چه می‌گذرد.
و ناگهان قلبم تکه‌تکه می‌شود و به دنبال شخصی مثل او می‌گردم. سعی می‌کنم ویژگی‌های مشابه او را در دیگران پیدا کنم و دائم در حال مقایسه‌ی دیگران با او هستم. به این پی می‌برم که مهم نیست چقدر تلاش کنم، همه چیز بدون او بی معنی است.
رو به آسمان می‌کنم، با چشم‌هایی خسته و دلی آشفته و از کیهان می‌پرسم:
آیا این همان سرانجامی بود که برای ما نوشته شده بود؟ آیا باید بپذیرم که دیگر حتی کورسوی امیدی برای بازگشت نیست؟
بله... صفحهٔ پایانی داستان ما به طرز دردناکی پوچ و خالی است.