دین عقلانی | جعفر نکونام

«فرمان ظهور امام‌زمان (ع) در عالم جاری شده و در حال تحقق است و نباید در این امر عجله کرد. خداوند برای این امر سه لشکر از ملائکه، مؤمنین و وحشت آماده کرده است. این امر، امر با عظمتی است و باید منتظر ماند تا واقع شود.»

«هُوَ أَمْرُنَا، أَمَرَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ أَنْ لَا يُسْتَعْجَلُ بِهِ حَتَّى يُؤَيِّدَهُ اللَّهُ بِثَلَاثَةِ أَجْنَادٍ: الْمَلَائِكَةِ، وَ الْمُؤْمِنِينَ، وَ الرُّعْبِ؛ یعنی آن امر عبارت از امر ماست. خدا امر کرده است که به آن عجله نکنید تا این که خدا آن را به سه سپاه یعنی فرشتگان و مؤمنان و رعب مدد کند».

«أَتی أَمْرُ اللَّهِ فَلا تَسْتَعْجِلُوهُ»
(امر خدا آمد، پس برای آن شتاب مکنید.)

«إِنَّما قَوْلُنا لِشَيْ‏ءٍ إِذا أَرَدْناهُ أَنْ نَقُولَ لَهُ کنْ فَيَکونُ»
(فرمان ما درباره هر چیز، هنگامی که اراده‌اش کنیم، تنها این است که بگوییم: «باش»، پس بی‌درنگ موجود می‌شود.)

🎬 در این کلیپ کوتاه اما پراحساس، زنی در خیابان چشمش به پیرمردی می‌افتد که آرام و بی‌صدا نشسته است. کلاه او زن را به گذشته می‌برد؛ کلاهش، درست شبیه کلاه پدر از‌دست‌رفته‌اش است.
زن آرام نزدیک می‌شود، کنار او می‌نشیند. دست بر کلاهش می‌کشد. چشمانش پر از اشک می‌شود. اشکی نه صرفاً از اندوه، بلکه از انفجاری از دلتنگی، محبت و یاد.

چه زیباست اگر همۀ ما بتوانیم چنین عاشق هم باشیم.
زیباییِ این صحنه در آن است که مرزهای خونی و نسبی را درمی‌نوردد. در جهانی که اغلب از هم دور شده‌ایم، گویی چیزی در درون ما هنوز مشتاق است در چهرۀ دیگری، عزیز گمشده‌اش را بیابد.
چه عشق قشنگی است اگر روزی بتوانیم همدیگر را نه به عنوان غریبه، بلکه همچون پدر و مادر، فرزند، خواهر و برادر ببینیم.
اگر دلتنگی‌های خود را در آینۀ چهرۀ یکدیگر تماشا کنیم، و به‌جای عبور بی‌تفاوت، اندکی مکث کنیم، بنشینیم، و مهربانی بورزیم.
در جهانی پر از بیگانگی، شاید بزرگ‌ترین انقلاب، بازگشت به همدلی و آغوشی انسانی باشد.
عشق به همدیگر، عشق به بشریت است؛ عشقی که فارغ از قوم، زبان و مرز، همگان را به رسم یک خانوادۀ انسانی دربر می‌گیرد.

باید مشکلات حل شود؛ ولی باید صبوری کرد. حتماً باید صبوری کرد.

یکسره می‌گید غزه، لبنان، سوریه و یمن، الان دلار 105 هزار تومن شده.

گوش بده. پیامبران هم [مشکلات داشتند، به حدی که] فرمودند: متی نصرالله(یاری خدا کی فرا می رسد؟)
اگر می‌خواهیم امام زمانمان را یاری کنیم، باید استقامت کنیم. یکی از مشکلات ما مال سبک زندگی خودمان است. آن هم باید اصلاح شود؛ اما آن بخشی مال فشارهای دشمن است، باید فریاد بزنیم: ما تحمل می کنیم.

وقتی کارآمدی سیاسی زیر سؤال رفت، آن را به امر غیبی ارجاع بده که هیچ‌کس حق پرسش از آن ندارد.