خاکسترِاقیانوس؛
شـایَددَردُنـیایـی‌دیـگَرتـوشیـریـنی‌ِزِنـدِگی‌تَلخـَم‌‌شَـوی؛
اَموالِ‌‌مَن‌تو‌سِه‌چیز‌خُلاصِه‌میشه" تـختـم ، سـیگـارم ، پـسـرم "
https://t.me/for_parkyuri
Уважаемый @durov !!
اَموالِ‌‌مَن‌تو‌سِه‌چیز‌خُلاصِه‌میشه" تـختـم ، سـیگـارم ، پـسـرم "
https://t.me/for_parkyuri
Уважаемый @durov !!
Рейтинг TGlist
0
0
ТипПубличный
Верификация
Не верифицированныйДоверенность
Не провернныйРасположениеІран
ЯзыкДругой
Дата создания каналаГруд 09, 2022
Добавлено на TGlist
Жовт 13, 2024Рекорды
24.01.202521:36
2.7KПодписчиков31.01.202517:03
300Индекс цитирования26.01.202507:21
217Охват одного поста14.01.202508:09
107Охват рекламного поста22.12.202423:59
9.09%ER26.01.202523:12
7.99%ERRpost.deleted30.03.202513:35
post.reposted:
O𝗇𝗒𝗑𝗂𝖺
29.03.202520:31
قسم به زیبایی چشمانت که دیگر کسی به زیبایی آن ندیدم آنها معبود من هستن!
post.reposted:
خاکسترِاقیانوس؛
16.03.202520:37
سلام عزیزکم
حال من خوب است. حال تو چطور ؟ دیاری نیست جز دلتنگی روزگار که امانم را بریده. نامه ای که برایت مینویسم لیلی ام با قلم اغشته به خون خود نوشته ام پس لطفا به حرمت تمام بوسه هایم آن را بخوان.
من در جایی دور از تو در کلبه ای گرفتار شده ام. نه آن که کسی مرا بگیرد نه، خود خود را محکوم به حبس خوانده ام تا زمانی که مرگ در چوبی را بزند.
حرف های ناگفته زیادی را در دل دارم و زمان برای ریختنش به زیر بال هایت کم است.
شمع هایم با بادی که از پنجره آمد کشته شده اند و من دگر توانی ندارم تا باز آنها را زنده کنم. شاید هم نمیخواهم. جسمم هزاران تکه شده است و روحم در آسمان ها خانه ای دارد ولی من هنوز زنده ام. به لطف یادت این خانه بدون آتیشی گرم است گویی که تو خود را برایم به آتش کشیده ای. میتوانم ببینم مرگ در آن کنج نشسته است و از من مراقبت میکند تا زمانی که با آغوش باز به پرواز در بیاورتم.
تمام عمر در انتظار دیدن روی سیاهش بودم و حال ... نه ... نمی‌توانم رهایت کنم.
پاییز به سر رسیده و زمستان سرد تر از روحت شروع شده اما برگ درختان هنوز تسلیم سرنوشت خود نشده اند. صدای فریادشان را می‌شنوم.
آه ... این نامه برایت زیاد سنگین است پس بگذار دوباره با نام رویت آغاز کنم.
سلام عزیزکم
حال من خوب است. دیاری نیست جز دلتنگی روزگار که امانم را بریده.
حال من خوب است. حال تو چطور ؟ دیاری نیست جز دلتنگی روزگار که امانم را بریده. نامه ای که برایت مینویسم لیلی ام با قلم اغشته به خون خود نوشته ام پس لطفا به حرمت تمام بوسه هایم آن را بخوان.
من در جایی دور از تو در کلبه ای گرفتار شده ام. نه آن که کسی مرا بگیرد نه، خود خود را محکوم به حبس خوانده ام تا زمانی که مرگ در چوبی را بزند.
حرف های ناگفته زیادی را در دل دارم و زمان برای ریختنش به زیر بال هایت کم است.
شمع هایم با بادی که از پنجره آمد کشته شده اند و من دگر توانی ندارم تا باز آنها را زنده کنم. شاید هم نمیخواهم. جسمم هزاران تکه شده است و روحم در آسمان ها خانه ای دارد ولی من هنوز زنده ام. به لطف یادت این خانه بدون آتیشی گرم است گویی که تو خود را برایم به آتش کشیده ای. میتوانم ببینم مرگ در آن کنج نشسته است و از من مراقبت میکند تا زمانی که با آغوش باز به پرواز در بیاورتم.
تمام عمر در انتظار دیدن روی سیاهش بودم و حال ... نه ... نمی‌توانم رهایت کنم.
پاییز به سر رسیده و زمستان سرد تر از روحت شروع شده اما برگ درختان هنوز تسلیم سرنوشت خود نشده اند. صدای فریادشان را می‌شنوم.
آه ... این نامه برایت زیاد سنگین است پس بگذار دوباره با نام رویت آغاز کنم.
سلام عزیزکم
حال من خوب است. دیاری نیست جز دلتنگی روزگار که امانم را بریده.
post.reposted:خاکسترِاقیانوس؛
16.03.202520:37
به گیسوانت نگاه میکنم که چطور امواج دریا را به نمایش گذاشته است و به چشمانت که بی شک نشانه هایی از خلقت است.
لب هایت کاغذ سفید را نعمت می‌بخشد و دستهایت تن بی جان من مرده را زنده میکند
به قطع می‌گویم، اگر از زلف‌هایت طناب داری ببافند، خودم را از گردن می‌آویزم.
بگذار که در لحظات آخر عطر گیسوانت بوی حادثه را در خانه نشر دهد.
بگذار در آخر عطر تنت در اعماق وجودم نهفته شود تا شاید باری دگر در دنیایی دور از ذهنمان تو را به خاطر آورم
و آه چه زیبا میکند لبخندت پاییز مرده را
که از مرگِ پاییز، زمستانی سردتر از نگاهت پدیدار می‌شود.
دیگر حتی کلمات هم مرا یاری نمی‌دهند؛ در عمقِ شعر‌های من، بر چشمانِ تو بوسه زده می‌شود.
و در اعماق شعر های من خانه ای از آن توست از جنس تمام کلماتی که ناگفته مانده اند.
و اگر بوسه مقصدی نداشته باشد؟ آخرین نخِ سیگارم را از میان لب‌هایت دود میکنم، دور شو، من جهانی از باروتم.
دور شو تا زمانی که بتوانم بوسه های خیالی ام را از یاد ببرم تا بلکه دستانم از نوشتن برایت خسته شوند.
کوتاه بگویم؟ دلم تنگ است و این دلتنگی بزرگ‌ترین دردِ این روزهایم است.
_برای آنکه قلبم بی قراره به آغوش کشیدنش است.
لب هایت کاغذ سفید را نعمت می‌بخشد و دستهایت تن بی جان من مرده را زنده میکند
به قطع می‌گویم، اگر از زلف‌هایت طناب داری ببافند، خودم را از گردن می‌آویزم.
بگذار که در لحظات آخر عطر گیسوانت بوی حادثه را در خانه نشر دهد.
بگذار در آخر عطر تنت در اعماق وجودم نهفته شود تا شاید باری دگر در دنیایی دور از ذهنمان تو را به خاطر آورم
و آه چه زیبا میکند لبخندت پاییز مرده را
که از مرگِ پاییز، زمستانی سردتر از نگاهت پدیدار می‌شود.
دیگر حتی کلمات هم مرا یاری نمی‌دهند؛ در عمقِ شعر‌های من، بر چشمانِ تو بوسه زده می‌شود.
و در اعماق شعر های من خانه ای از آن توست از جنس تمام کلماتی که ناگفته مانده اند.
و اگر بوسه مقصدی نداشته باشد؟ آخرین نخِ سیگارم را از میان لب‌هایت دود میکنم، دور شو، من جهانی از باروتم.
دور شو تا زمانی که بتوانم بوسه های خیالی ام را از یاد ببرم تا بلکه دستانم از نوشتن برایت خسته شوند.
کوتاه بگویم؟ دلم تنگ است و این دلتنگی بزرگ‌ترین دردِ این روزهایم است.
_برای آنکه قلبم بی قراره به آغوش کشیدنش است.
post.reposted:
لبخند مارسِی
09.04.202516:01
گفتی دوستت دارم و من ب خیابان رفتم؛
فضای اتاق برای پرواز کافی نبود .
فضای اتاق برای پرواز کافی نبود .
История изменений канала
Войдите, чтобы разблокировать больше функциональности.
