- میگم...
گیووین با اخم سمت هانبین برگشت.
- بگو!
- چیزه میگم...
خوب می‌دونست بیرون اومدنشون یهویی فقط یک دلیل داره، هانبین نمی‌تونه حرف بزنه انگار ی چیز سنگینی رو توی سینه‌ش حس میکنه، با مکث طولانی پسربزرگتر گیووین صداش کمی بالا برد و صداش زد.
- هانبین! چی رو نمی‌تونی بهم بگی؟
دستی کلافه توی موهاش کشید و گفت:
- زمانش رسیده... زمانش رسیده برگردم آمریکا.
.
.
.
روی مبل نشسته بود و نگاه خیره‌ش رو به دو زوج مقابلش داده بود.
- نکن! الان میفتم.
نمی‌دونست چه بلای آسمونی سر بهترین دوستش اومده بود که تصمیم گرفته بود با پارک گونووک ازدواج کنه.
- گونووک! می‌خوای بکشیم؟
لبخند روی های گونووک پاک شد جوری که برای گیووین هم سوال بود پسری که لبخند شیطونش محو نمی‌شه چه اتفاقی افتاد که لبخندش محو شد و برگشت پشتش به ته‌ره کرد.
- ببخشید، گونووک نگاهم کن! پارک گونووک!
- چی شد؟
با سوال گیووین، ته‌ره سمتش برگشت و گفت:
- یادته دنبال سر نخ هایی که هیون به جا گذاشته بود رفتم..
گیووین یاد روزی افتاد که ته‌ره برای ثابت کردن علاقه‌ش به گونووک احمقانه‌ترین کار رو انجام داد و همه رو نگران خودش کرد، بین حرف دوستش پرید و گفت:
- از دلش دربیار.
بلند شد و از اتاقک بیرون رفت، از سه سال پیش که هانبین مجبور شد یهویی بره آمریکا از هرچی سوپرایز و خبر یهویی متنفر بود و دقیقا کیم ته‌ره چی فکر کرده بود که تصمیم گرفته بود که تولد گیووین از گونووک بخواد که با کشتی سفر کنن؟ و کاملا یهویی و روژ سفر بهش گفتن.
- گیووین! هانبین!
گیووین برگشت و به گونووکی که ترسیده بود و استرس داشت نگاه کرد.
- هانبین چی؟ تماس گرفته؟
دست برد و گوشیش از توی جیبش بیرون آورد.
- پس چرا به خودم زنگ نزده؟
- هانبین بیمارستانه.
.
.
.
نیم ساعتی بوددست به سینه و چشم‌غره به اون پنج نفر نگاه می‌کرد و یهو گفت:
- تو چرا کیم ته‌ره!
ته‌ره با لکنت به حرف اومد.
- من خبر نداشت..
گیووین نذاشت حرفش کامل کنه و گفت:
- تو بی‌خود کردی خبر نداشتی وقتی همه‌ی ما می‌دونیم گونووک چیزی رو حداقل از تو نمی‌تونه مخفی کنه!
هانبین نگاه خیره دوست‌هاش رو روی خودش حس کرد و تصمیم گرفت کاری کنه تا نامزدش بیخیال بشه، از پشت گیووین رو بغل کرد.
- چیزی نشده که عزیزم این همه حرص خوردن نداره وقتی من پیشتم.
گیووین برگشت و به نامزدش نگاهی کرد کم کم اخم‌هاش باز شد و بدون توجه به پنج پسر توی اتاق برگشت و نامردش بغل کرد.
- تو باید مثل آدم بگی برگشتم!
نوبت هانبین بود تنبیه بشه و البته یکم ملایم‌تر، پنج پسر دیگه اتاق رو بدون اینکه اون دونفر متوجه بشن ترک کردن.
- من معذرت میخوام نمی‌دونستم اینجوری میشه.
گیووین عقب رفت و توی چشم‌های هانبین نگاه کرد و به انگلیسی گفت:
- عه؟ نمی‌دونستی؟ ولی چیزی از بخششت کم نمی‌کنه مستر سونگ.
هانبین می‌دونست گیووین هروقت قهر کنه از قصد انگلیسی ضحبت میکنه.
- پس وقت ناز کشیدنه!
گیووین سریع از بغلش بیرون اومد.
- بزار برسی!
- تایمش الانه! فرار نکن کیم گیووین!
گیووین حس کرد الان امنیتش ازش گرفته میشه یکم به پاهاش سرعت داد.
- شب شب!
- شب هم فرار می‌کنی وایسا!
پرده‌ها برای در بر گرفتن دیوار تقلا میکردند،
با هر جنبش پرتوهای امنِ تو به کلبه واصل میشد،با هر نسیمی که می‌وزید،
حضورت بوسه‌ای بر گیسوانم می‌نشاند،
پنجره را که گشودم،عطرِ تو سرتاسرِ حجره را در خود منحل کرد؛
باری پرسش کردم:اگر در آغوشم نمانی چه؟ تو پاسخ دادی "اندکی بعد فراموش خواهیم شد اما اطمینان دارم پس از اختتامِ هر زمستان،
رایحه‌ی مهرمان در کوچه‌های خاطره قدم می‌نهد"
اینک که نوروز است بیا ماهیانِ رنگینِ رویایمان را در حوضِ نقاشی بیافشانیم.
شاید نگارگری ماهر نباشم لیک آنقدر شعر و سروده بهرِ دیدگانت در سینه دارم کز تمامِ دیوان‌ها فزون‌تر خواهد بود؛
به گمانت بهشت چه رنگی دارد؟
از دیدِ من فردوس، هم‌فامِ چشمانِ توست،همان دو گوی آشوبگر که یگانه الهامِ من شده؛
𑜩𑜡𑜠 ⃝𝘁ɑ𝗉 𝘁o 𝘳𝘦ɑd𝆺𝅥 𝆭
تا وقتی بودی، با این که دلیل بودنت من نبودم و بودنت شبیه بودنای واقعی نبود، دلم قرص بود به وجود کمرنگ تو. الان که نیستی و همه جا بوی جنازه‌ی فاسد شده‌ی عشقی دفن شده توی قبرستون قلبم رو گرفته، وقتی شبا خسته از غر زدنای زندگی و تن رنجورم به متروکه‌‌ای که بعد تو سیاه‌پوش شد و دیگه شباهتی به کلبه‌ی سرزنده‌ی ما نداره برمیگردم، دلم گرمِ کدوم لمس و آوای آرامش بخشی باشه؟ میدونم توام دلتنگی، دلتنگ بوسیدن اشک‌های سفید رنگی که زمانی متعلق به روحی پاک بود، دلتنگ به آغوش کشیدنِ خستگی‌های خاکستری رنگی که مسبب وجودشون تو نبودی، دلتنگ لبخند قلبم به اون بوسه‌های آبی رنگی که از غم عشق من نشأت میگرفتن، میدونم دنیای توام مثل دنیای من دیگه رخی از رنگاش به چشمای سیاه‌چالت نشون نمیده، میخوام اینطور فکر کنم که توام گاهی دلت تنگ میشه، برای رنگ و بوی همون جنگلِ نفرین شده. از امشب میخوام دلِ تنگت دلیل نفس کشیدنم باشه، میخوام خودم رو کسی ببینم که میتونه غم جمع شده‌ی دلت رو با بوسه‌هایی به رنگ روح فرشته‌ها کمرنگ کنه، کسی که رد زخم‌هات رو با اشکای پاک تر از معصومیت کودکی میشوره و می‌بره. ولی قلب تو مثل مرگ شب، سیاه شده و قلب منم تیره‌تر از اونیه که بتونه رنگی به چشمای سیاه‌ِ شبت بده و مرواریدای دریای چشمات رو زنده کنه.
یعنی من همیشه مقابل گرداب ویرانه‌ی زندگی همین‌قدر ناتوان بودم؟
