اوژنیِ ناپلئوט

ز لبـَت بوسـه‌ای دزدیـدم و تـو به جبـران، تمـامِ وجـودم را از آن خـود کـردی.
آه اِی شیریـن ترین تلخـی، اِی پرستـیـدنی ترین درد، خـود بگـو حـال که دیگر تـورا نـدارم با این غـمِ طاقـت فرسـا چـه کنـم.
چـه کنم با قلـبِ درد دیـده‌ای که ز دوریِ دلبـرَش دست از تپیـدن برداشـته.
چـه کنم ...
از کـه گلـه کنم نبـودِ عزیزکـم را..
از مردمـانی که هیـچ ز حـالِ من نمی‌دانند؟
از خـدایی که ایـن عشـق را گنـاهی نابخشـودنی می‌دانـد؟
سهـمِ مـن زیـن جهـان نبـودی و اِی کاش در جهانی دیگـر تنهـا مـرگ مـا را جـدا کند ، نه دستـان و عـشـقِ دیگـری ..
آنگـاه میبوسـمَت، تا آخریـن نفـس و به پروردگـار می‌گویـم این عـشـقِ ممنـوعـه، مقـدس‌تر از تمامِ مقدساتِ اوسـت و پـاک‌تر از این جهـانِ بی‌رحـم.

پرنده کوچکم!
کی بیدار می‌شوی؟
چرا رخسارت به رنگ نحس سفید در‌آمده؟
به یاد دارم که عاشق این رنگ بودی و
میگفتی سفید روی تنت زیبا به نظر می آید؛ هیچ گاه منکر این موضوع نبودم اما اکنون حاضرم سفید را بخاطرت به آتش بکشم.
هر گاه ناراحت میشدی زانوهایت را بغل می‌گرفتی و می‌گفتی :« بیانکو تو دیگه سفید نیست».
منم ابریشم های زاغی‌ات را نوازش میکردم و تو مدام می‌پرسیدی که آیا باز هم به رنگ محبوبت برمیگردی؟
کاش هیچ وقت جواب مثبتی به تو نمی‌دادم.
کاش اینگونه رنگ سفید را به خود نمیگرفتی..
بیانکو در فضای سرد بیمارستان، بر روی تختی با بوی ضد عفونی کننده، زیادی بی رحمانست.
کاش چشم های سیاه رنگت را باز میکردی عزیز کرده .
تو را می‌خواهم و نه مرور خاطراتت را.
به یاد داری ؟ مرا آقای سیاه‌رنگ صدا میکردی و هر گاه دلیلش را از تو می‌پرسیدم با شیرین زبانی میگفتی:« بس که به تو خیره شده‌ام که چشم هایم بخاطر وجودت به سیاهی در آمده .
پرنده چشم سیاهم دیگر برایم سخن نمی‌گوید؟
تا لحظاتی پیش با ضربان قلبت با من حرف میزدی؛ اکنون چرا سکوت کرده‌ای؟
چرا انقدر آرام و عمیق خوابیده ای؟
به من بگو وقتی که اینجا بودی
به اندازه کافی عشق دریافت کردی ؟
مگر از تنها شدن ترس نداشتی ؟
پس چرا تنها می‌روی؟

بهتون موسیقی تقدیم میشه.