بابونـہ ِ سـفید

تنهایی را به هر چیزی ترجیح میداد. چون اتفاقات گذشته بیشتر از هر چیزی باعث ناراحتی اون میشد.
با خودش همیشه می‌گفت تنها هستم کسی نیست اذیتم کنه کسی نیست که حرفی بزنه و باعث ناراحتی من بشه و من ساعت ها سر ی حرف ساده او گریه کنم. کسی نیست که ازم ایراد بگیره کسی نیست که...
همینطور این حرفا میزد و گذشته از جلو چشماش می‌گذشت...
رفت گوشه ای از اتاق نشست
و به ستاره هایی که از پنجره اتاقش معلوم بود نگاه میکرد
فکرهای تو سرش تمومی نداشت .
همینطور گریه میکرد
میخواست به آینده فکر کنه تا گذشته فراموش کنه که وقتی آینده را تصور میکرد بیشتر گریش می‌گرفت
حرف ها و اتفاقاتی که در طول روز براش می افتاد هم به کسی نمی‌توانست بگه.
همینطور این ها را توی دلش نگه می‌داشت و سکوت میکرد در مقابل همه چی...
نمیدونست کی می‌شود که صبر و تحملش تمام شود همه چی را بگوید...

بهـ زمینـ و ـزمآن قَسم، کهـ دلتنگـم.

بر کنجے از اتاقـک تاریکے آرمیدهـ ام..
نه نورے، و نه روشـنايِ دلے؛
نمیـدانم؛
و ـتو که وجـودم را مـعنآ میدادے، کجایـی؟
گـاه در رویاـهایـم، در حالِ درخـششے، به گونـه ای که از برِ خیالم، ـنواي از ستاره بودنت به گـوش مـی‌رسد.
ـرخشاے شبم، کجایی که فروغِ تنهائیم با نبودنـت ظـلمت را پدیدار میکـند؛ و تآر و پوـدم را به نیستے میکشد.
بازگرد! بـآزگرد به من اِے نازنینْ یآرم.
میخواـهم که بارے دیگر تو را در آغـوش بگیرمت.
میخواهم بارِ دیگر روحِ یخ زده ام را با وجوـدت گرم کنمـ..
درحالے که تـو، یارِ کوچکِ افکارم، در میانِ انبوهے از خاک دفن شده اے ִֶָ 

وجود تو برای من، همانند هاله های سبزِ طنازی است که بر روی سپهرِ بی‌کران پهن شده و نام شفق قطبی بر خود گرفته اند.
نگاه تو، چو افسونگری که به سادگی قلب مرا از آن خود می‌کند و بذر عشق را در آن می‌کارد.
صدای تو، نوایی موزون که هر سازی را از پای در می‌آورد و هر روح و آدمی را شیفته ی خود می‌کند.
گیسوان تو، به‌سانِ ریسمانی که نوازشِ آن گویی مرا با آسایش گره می‌زند.
اشک های تو، همچون ذهابی که بر سر کلبه ی چوبی درون قلبم فرود می‌آید و آن را ویران می‌کند.
تو برای من چون فانوسی هستی پرفروغ، که روشنایی را به دیده های سیه من می‌بخشد.
تو صورتگری هستی ماهر که با دستان خویش، رنگین کمانِ هفت رنگِ گردون مرا رسم کرد.
تو هستی همان فرشته ای از جنس بهشت و ستاره ای از جنس طلعت و فروزش.

جانانِ من، حتی اگر تو مرواریدی باشی در ژرفای اقیانوس، من می‌شوم همان صدفی که تو را در آغوش می‌کشد برای گریز از گزندها.
حتی اگر تو سکوت شب باشی، من می‌توانم تا قرن ها در خموشی زندگی کنم و حتی اگر تو سایبانی باشی سیاه افکنده، از بهر تو خورشید را به فراموشی می‌سپارم.