Мир сегодня с "Юрий Подоляка"

Труха⚡️Україна

Просмотреть

Николаевский Ванёк

Просмотреть

Мир сегодня с "Юрий Подоляка"

Просмотреть

Труха⚡️Україна

Просмотреть

Николаевский Ванёк

Просмотреть

نبراس | سطور اندیشه

پارسا دارابی؛
دەرچووی کۆلێژی ئەندازیاریی کارەبا،
خولیایی مێژووی فکرەکان و فەلسەفەی زانست.
دانش‌آموخته‌ی مهندسی برق و علاقمند به تاریخ اندیشه‌ها و فلسفه‌ی علم.

@greeencedar

Рейтинг TGlist

ТипПубличный

Верификация

Не верифицированный

Доверенность

Не провернный

Расположение

ЯзыкДругой

Дата создания каналаOct 12, 2024

Добавлено на TGlist

Oct 31, 2024

Я владелец канала

История изменений

Прикрепленная группа

نبراس | نظرگاه

Статистика Телеграм-канала نبراس | سطور اندیشه

Подробнее

Подписчиков

915

24 часа

40.5%Неделя

141.5%Месяц

12615.9%

Индекс цитирования

0

Упоминаний1Репостов на каналах0Упоминаний на каналах1

Среднее охват одного поста

212

12 часов2050%24 часа2120%48 часов219

9.9%

Вовлеченность (ER)

2.83%

Репостов6Комментариев0Реакций17

Вовлеченность по охвату (ERR)

23.27%

24 часа0%Неделя0%Месяц

7.08%

Охват одного рекламного поста

212

1 час167.55%1 – 4 часа00%4 - 24 часа17281.13%

Подробнее

Подключите нашего бота к каналу и узнайте пол аудитории этого канала.

Всего постов за 24 часа

1

Динамика

Последние публикации в группе "نبراس | سطور اندیشه"

Все посты

22.04.202512:02

مَتَىٰ نَصْرُ اللَّهِ؟
(پس نصر خدا چه هنگام تحقق می‌یابد؟)

در فقه سیاسی اسلام، تحقق نصر الهی مشروط به توازن دقیق میان الاستحقاق الشرعي و الاستعداد الواقعي است؛ استحقاقی که ریشه در صدق الإيمان، إخلاص النيّة، و التزام عملي بمقاصد الشريعة دارد، و استعدادی که در تهيئة الأمة لتحمّل أعباء الرسالة و إقامة العدل والشهادة على الناس تجلّی می‌یابد.

سنتِ الهی بر تحقق نصر، تابع دو قاعده‌ی بنیادین است: قیام المقتضي و انتفاء المانع؛ یعنی تا زمینه‌های ضروری فراهم نشوند و موانع باقی باشند، نزول نصر به تأخیر می‌افتد؛ نه به سبب تخلف وعده، بلکه به خاطر مشروط بودن آن به تحقق شروط مشروعه.

در این نگرش، نصر الهی امتیازی سیاسی یا صرفاً نصرت نظامی تلقی نمی‌شود، بلکه نوعی امتحان شرعی (آزمایش الهی برای سنجش صدق ایمان و التزام دینی امت) است. چنان‌که نصر بدر به عنوان وسیله‌ای برای تمییز الحق من الباطل (تشخیص و جداسازی حقیقت از باطل) و تثبیت العقیده (تحکیم باورهای توحیدی در دل مؤمنان) نازل شد؛ و در مقابل، ابتلاء أُحد برای تمييز الصفّ (تفکیک صفوف مؤمنان حقیقی از دیگران) و کشف المنافق من المؤمن (آشکار ساختن نفاق و تمییز مؤمنان راستین از مدعیان ایمان) واقع گردید.

سنت ربانی این است که نصر وقتی نازل می‌شود که امت، از حیث ایمان، نیت، و مقاصد، به مرحله‌ی الاصطفاء (انتخاب الهی برای مأموریت‌های خاص) والتمحيص (آزمایش ایمان برای پالایش مؤمنان) برسد!

مرحله‌ای که در آن، نیات از اغراض منفعت‌طلبانه و ناخالصی‌ها پاک می‌شوند و همت‌ها خالصانه در مدار تحقيق العبودية و امتثال الأمر الإلهي مستقر می‌گردند.

لذا تأخیر در تحقق نصر، در منطق سنت‌های الهی، نه به معنای رفع حمایت ربانی، بلکه مصداقی از التأديب الربّاني (فرایند اصلاح‌گرایانه‌ای از سوی پروردگار برای تصحیح انحرافات جمعی) و التربية الجماعية (تکوین تدریجی امت در سطح فکری، روحی و ایمانی) است.

وعده‌ی نصر، مشروط به قابلیت امت در إقامة الحق واستدامته (تحقق‌بخشی به حق و تداوم‌بخشی به آن در بستر تاریخ) است؛ نه صرف دریافت پیروزی، بلکه أن يُنتَصر لا ليُفرَح به، بل ليُحمَل ويُحمى ويُرسَّخ (پیروزی نه برای شادی مقطعی، بلکه برای حمل، حراست و نهادینه‌سازی آن).

این امر جز با بلوغ جماعي للأمة (بلوغ ایمانی، معرفتی و تمدنی در سطح جمعی)، و المرور الإلزامي عبر ميادين الابتلاء والتمحيص (عبور حتمی از میدان‌های ابتلاء و پالایش)، و نیز تجريد القلوب من شوائب الهوى والدوافع الذاتية (تخلیه‌ی قلب‌ها از آلودگی‌های هوای نفس و انگیزه‌های خودمحور) تحقق نمی‌یابد. چنان‌که علمای اصول گفته‌اند:

النَّصْرُ عِنْدَ اللَّهِ لَا يُعَجِّلُهُ طَلَبُ الْعَبْدِ، وَلَا يُؤَخّرُهُ جَوْرُ الْعَدُوِّ، وَإِنَّمَا يَنْزِلُ إِذَا اسْتَكْمَلَتِ الْأُمَّةُ مُقْتَضَيَاتِ النَّصْرِ وَزَالَتْ مَوَانِعُهُ...

#فقه_سیاسی ، #نصرت_الهی ، #تمیز_الصف

@nebraase | پارسا دارابی

20.04.202517:13

در فقهِ معاصر، تنها درک حکم شرعی کافی نیست؛ چرا که درک مخاطب ضرورت بیشتری یافته.

چه بسیار مسائلی که حکم آن‌ها در منابع فقهی با وضوح کامل تبیین شده، اما وقتی پای تبیین و اقناع در میان است، فقیه نمی‌تواند تنها با اتکای بر «قطعیت حکم» سخن بگوید، بلکه باید «ادبیات انتقال حکم» را متناسب با افق فکری، روحی و اجتماعی مخاطب امروزی بازآفرینی کند.

فقه، اگرچه بر پایه‌ی نصوص و قواعد قطعی بنا شده، اما در عرصه‌ی پاسخ‌گویی، باید با زبان زنده و عالمانه‌ی دوران خویش سخن بگوید.

انسان معاصر، شنونده‌ای منفعل نیست؛ او پرسنده‌ای هوشمند، متنوع، و گاه حتی رنج‌دیده از انبوه روایت‌ها، قرائت‌های متعارض و شبهات و دسیسه‌های دشمنانی است که می‌کوشند او را از دینش بیزار سازند. در برابر چنین انسانی، صرف بیان حکم، هرچند صحیح و مستدل، ممکن است به اقناع نینجامد.

اینجاست که فقهِ واقع‌نگر، تنها به صدور فتوا بسنده نمی‌کند، بلکه در پی مهندسی تعامل مؤثر با انسان معاصر است؛ گفتگویی که نه از صلابت استدلال فاصله می‌گیرد و نه از لطافت و حکمتِ کلام بی‌بهره است.

فقیهِ واقع‌شناس، نه فقط مبلّغ حکم، بلکه مربّی فهم است؛ او حکم را در بستری از حکمت، حکمت را در زبانی از مهر، و مهر را در چارچوبی از عقلانیت عرضه می‌کند.

و این یعنی فقه، همچنان که «علمِ دانستن» است، باید «هنرِ فهماندن» نیز باشد؛ تا شریعت، نه صرفاً در کتاب‌ها، بلکه در دل‌ها جاری گردد.

#فقه_معاصر ، #فقیه_واقع‌نگر

@nebraase | پارسا دارابی

19.04.202520:57

.
﴿اللَّهُمَّ أَنْتَ رَبِّي لّا إِلٰهَ إِلَّا أَنْتَ، خَلَقْتَنِي وَأَنَا عَبْدُكَ، وَأَنَا عَلَى عَهْدِكَ وَوَعْدِكَ مَا اسْتَطَعْتُ، أَعُوذُ بِكَ مِنْ شَرِّ مَا صَنَعْتُ، أَبُوءُ لَكَ بِنِعْمَتِكَ عَلَيَّ، وَأَبُوءُ بِذَنْبِي فَاغْفِر لِي فَإِنَّهُ لَا يَغْفِرُ الذُّنُوبَ إِلَّا أَنْتَ﴾

پروردگارا، تو خدای منی و معبودی جز تو نیست. تو مرا آفریدی و من بنده‌ی توام. تا جایی که توان دارم، بر پیمانی که با تو بسته‌ام پایبندم. به تو پناه می‌برم از شرّ آنچه کرده‌ام. نعمت‌های بی‌پایانت را بر خودم اقرار دارم، و نیز به گناهانم اعتراف می‌کنم؛ پس مرا ببخش، که جز تو کسی گناهان را نمی‌آمرزد.

#نیایش ، #زمزمه‌ی_دل

@nebraase | پارسا دارابی

19.04.202518:59

ترس‌های بی‌ریشه، تله‌های نامرئی ابلیس‌اند؛ خزنده و خاموش وارد می‌شوند، بی‌هیاهو اما ویرانگر، چون سُمومی لطیف که اراده را می‌پوسانند و شعله‌ی امید را خفه می‌کنند.

شیطان استاد تحریف واقعیت است؛ او با بزرگ‌نمایی سایه‌ها، آینده را چنان تیره و مبهم جلوه می‌دهد که تو گمان می‌کنی هر گام، آغاز سقوط است.

با وسوسه‌های پنهان، تو را در حصار «چه می‌شود اگر...» گرفتار می‌سازد تا جسارت حرکت را از تو برباید. ترس از فقر، ترس از شکست، ترس از تنها ماندن، هیچ‌یک حقیقت نیستند؛ همه سلاح‌های ذهنی اویند برای فلج کردن اراده و تعویق رؤیاها.

اما آن‌که دل به خدا سپرده، هیچ دیواری را بلند نمی‌بیند، و هیچ طوفانی را پایان راه نمی‌داند. پس هرگاه صدای ترس در دل برخاست، درنگ کن و بپرس:

- این صدا از نور می‌آید یا از سایه؟
- مرا به رشد می‌خواند یا به انزوا؟
- درونم را بیدار می‌کند یا خاموش؟

اگر پاسخش بوی سکون و ضعف می‌دهد، شک نکن که از دهان شیطان بیرون آمده است. اما اگر جرأت برخاستن در تو شعله می‌کشد، بدان که صدای ایمان است؛ زیرا با خدا، حتی لرزان‌ترین قدم‌ها، راه‌گشای فتح‌های بزرگ‌اند.

#با_خدا_نمی‌ترسم ، #ترس_بی‌دلیل

@nebraase | پارسا دارابی

18.04.202519:50

امت اسلامی نه مرده است، نه در حال احتضار؛ بلکه در چنگال پروژه‌ای شوم و نظام‌مند گرفتار آمده: مهندسی‌ای پیچیده برای مهار ذهن، انحراف آرمان‌ها، و تخدیر وجدان جمعی.

هدف این توطئه، صرفاً تحلیل قوای مادی نیست، بلکه ژرف‌تر و خطرناک‌تر از آن است: فرسایش هویت، تحقیر حافظه‌ی تاریخی، و ترور خاموش روحِ مقاومت.

ساختارهای سلطه با ابزارهایی نرم و هوشمند (از رسانه و صنعت سرگرمی گرفته تا الگوی مصرف و زبان روایت) امت را به‌سوی نوعی تماشاگر بودنِ مزمن سوق می‌دهند؛ تماشاگرانی که با دلهره‌ای مصنوعی می‌زیند و در اوهام سرگرمی، از عمق فاجعه غافل می‌مانند.

مردمانی که به جای فریاد بر سر بیداد، اسیر هیجان مسابقه‌ای توخالی‌اند؛ و به‌جای گریستن بر خون برادر، در سوگ شخصیتی خیالی اشک می‌ریزند.

اما این امت، بر پایه‌ی نصوص قطعی، وارث امانت‌هایی سترگ و سرنوشت‌ساز است:
• وراثت انبیا
خراست از توحید
• حفاظت از مرزهای کرامت و شرافت انسانی.

چنین امتی، نه سزاوار خفت است و نه قابل تقلیل به جمعیتی سرگرم‌شده و رام. بحران امروز، کمبود قدرت نیست، بلکه زوال عزت و تهی‌شدن از احساس مسئولیت است. و این همان آزمون تاریخی‌ست که قرآن کریم بدان اشاره کرده:

﴿وَلَوْ يَشَاءُ اللَّهُ لَانتَصَرَ مِنْهُمْ وَلَٰكِن لِّيَبْلُوَ بَعْضَكُم بِبَعْضٍ﴾

پس تا طلوع وعده‌ی الهی، سکوت خیانت است، یأس انحراف است، و رضایت، دفن تدریجی حقیقت.

وفاداری در این عصر، یعنی:
بیدار ماندن،
بیدار کردن،
و ایستادن در حالت انتظار، نه با دست بسته، بلکه با دل افروخته.

سرزمین مقدس، برای آزادی‌اش، مردانی می‌طلبد به بلندا و جلال رؤیاهایی که پیامبران در دل داشتند؛ رؤیایی که ایثار می‌خواهد، صبر می‌خواهد، و ایمانی که با غبار روزمرّگی، خاموش نمی‌شود.

#مهندسی‌ذهن ، #تخدیرآگاهی ، #فرسایش‌هویت

@nebraase | پارسا دارابی

18.04.202515:48

﴿وَإِن تَتَوَلَّوْا۟ يَسْتَبْدِلْ قَوْمًۭا غَيْرَكُمْ ثُمَّ لَا يَكُونُوٓا۟ أَمْثَـٰلَكُم﴾

در منطقِ ایمان، پایداری بر حقیقت، نه انتخابی مصلحت‌اندیشانه، که وظیفه‌ای قدسی است؛ و آن‌گاه که پای عقیده‌ای آسمانی در میان است، کمترین عدول از اصول، بزرگترین افول در ارزش انسان است.

عقیده، اگر الهی باشد، تمامیت‌خواه است؛ تجزیه‌پذیر نیست، چون از منبعی سرچشمه گرفته که نقص و تردید در آن راه ندارد. از همین‌روست که اسلام، به‌مثابه‌ی عقیده‌ای تام و تمام، به حامل خویش اجازه نمی‌دهد در لحظات اضطرار، از شرافتِ ثبات، به باتلاقِ سازش پناه ببرد.

پیامبر اعظم صلی‌الله‌علیه‌وسلم، در هنگامه‌هایی که عقل‌های مصلحت‌‌اندیش از ایستادگی جز خسارت نمی‌دیدند، و دل‌های بسیاری آماده‌ی پذیرش اندکی تنزّل بودند، کوچکترین نرمشی در اصول نشان نداد؛ زیرا می‌دانست که پیامِ خدا، نه مِلکِ شخصی است و نه ابزار چانه‌زنی. حاملِ آن، نه اختیار دارد در تخفیف، نه در تأویل، نه در تعلیق. او فقط امین است؛ و امانت، یا چنان‌که هست حفظ می‌شود یا از دستِ نالایق ستانده می‌شود.

دعوتگر راستین، مخاطبش زمین نیست، آسمان است؛ سخنش برای مردم است، اما از جانب خداست؛ و دستور کارش، بر پایه‌ی وحی است نه وزن‌کشی‌های سود و زیان.

اینجا، کفه‌ی اعتبار انسان نه به گستره‌ی محبوبیت اوست، نه به میزان دستاوردهایش؛ بلکه به خلوصِ وفاداری‌اش به حقیقتی است که از آن دم می‌زند. و این حقیقت، امانتی است که یا بی‌نقص ادا می‌شود، یا با قهر تقدیر، به شایستگان دیگری واگذار خواهد شد.

#قرآن_را_زندگی_کنیم ، #ثبات ، #استبدال

@nebraase | پارسا دارابی

17.04.202513:31

چه حس گرم و شگفتی‌ست...
وقتی کسی را پیدا می‌کنی شبیه خودت؛
با دلی پاک، صدایی آرام، و روحی سرشار از زیبایی.

کسی که ذهن تو را می‌فهمد،
دل تو را بی‌صدا نوازش می‌کند،
و عاشقانه، جزئی‌ترین خصلت‌هایت را به خاطر می‌سپارد.

کسی که تفاوتت را نه مانع،
که دلیلی برای ماندن می‌بیند؛
تو را از میان تمام جهان برمی‌گزیند
و در نگاهش؛

تو نه یکی از هزارانی،
بلکه تمام جهانی…
تمامِ خواستن، تمامِ بودن...

#من‌القلب‌الی‌القلب

@nebraase | پارسا دارابی

16.04.202514:43

سرنوشت‌سازترین نقطه‌ی نبرد...

در منازعه‌ی تاریخیِ حق و باطل، مرحله‌ای فرا می‌رسد که می‌توان آن را نقطه‌ی اشباع تضاد نام نهاد؛ لحظه‌ای که طرفین، تمام آنچه در اختیار دارند، در میدان آورده‌اند.

در این بزنگاه، باطل در اوج نمایش قدرت ایستاده است: به پشتیبانی ابزارهای رسانه‌ای، روایت‌سازی‌های حساب‌شده، تسلط بر افکار عمومی و بهره‌گیری حداکثری از منطقِ سلطه و اقناع، وضعیتی را رقم می‌زند که برای ناظر بیرونی، شکست حق امری بدیهی می‌نماید.

در این‌جا، جبهه‌ی حق در تنگنایی قرار می‌گیرد که قرآن کریم آن را با دقت و ظرافت ترسیم کرده است:

﴿وَزُلْزِلُوا حَتَّىٰ يَقُولَ الرَّسُولُ وَالَّذِينَ آمَنُوا مَعَهُ مَتَىٰ نَصْرُ اللَّهِ ۗ أَلَا إِنَّ نَصْرَ اللَّهِ قَرِيبٌ﴾ (بقره: ۲۱۴)
«و چنان در معرض آزمایش‌های شدید و تلاطم‌های سهمگین قرار گرفتند که اضطراب درونی و فشار بیرونی، ثبات ظاهری‌شان را به لرزه انداخت؛ تا آنجا که پیامبر و همراهان مؤمنش (از شدت ابتلاء و انتظار طولانی) فریاد برآوردند: یاریِ خداوند چه زمانی فرا می‌رسد؟ بدانید که بی‌تردید، نصرتِ الهی نزدیک است».

این ﴿زُلْزِلُوا﴾، صرفاً سستی جسمانی یا فشار بیرونی نیست؛ بلکه لرزشی است در بنیان‌های روانی و ایمانی. این‌جا، سطح اعتماد به وعده‌ی الهی در غیاب نشانه‌های بیرونی آزموده می‌شود.

در چنین لحظاتی، ثبات، به‌مثابه‌ی مؤلفه‌ای معرفتی و انتخابی وجودی، تعیین‌کننده‌ی مسیر آینده خواهد بود. آن‌که در این لحظه ایستادگی می‌کند، نه بر مبنای چشم‌انداز محسوس، بلکه با تکیه بر اعتماد به سنت‌های الهی و قوانین حاکم بر تاریخ می‌ایستد. چرا که در منطق قرآنی، پیروزی جبهه‌ی حق، امری تصادفی یا محصول موازنه‌ی قوا نیست، بلکه جریانی است مبتنی بر قاعده‌ای متقن:

﴿كَتَبَ اللَّهُ لَأَغْلِبَنَّ أَنَا وَرُسُلِي﴾ (مجادله: ۲۱)
«خداوند مقرر کرده است که قطعاً من و فرستادگانم پیروز خواهیم شد».

﴿كَتَبَ﴾ نشان‌دهنده‌ی فرمان قطعی الهی برای پیروزی بدون هیچ‌گونه تغییر است و ﴿لَأَغْلِبَنَّ﴾ تأکید بر حتمیت پیروزی دارد.

ویژگی این نقطه‌ی بحرانی، آن است که باطل، پس از رسیدن به سقف توان خویش، دیگر ظرفیتی برای پیش‌روی ندارد. نقطه‌ی اوج، هم‌زمان آغازی‌ست برای افول. در مقابل، جبهه‌ی حق (اگرچه ممکن است در ظاهر در موضع ضعف باشد) در صورت ثبات، مسیر صعود را آغاز می‌کند. تفاوت در این‌جاست:

پیروزی باطل وابسته به ابزار است، اما پیش‌روی حق، معلول ایستادگی مؤمنانه‌ای است که در لحظه‌‌ی بی‌نشانه شکل می‌گیرد.

بنابراین، آنچه روند آینده را رقم می‌زند، نه وضعیت فعلی میدان، بلکه نحوه‌ی مواجهه‌ی اهل ایمان با لحظه‌ی اوج فشار است. لحظه‌ای که معیارِ واقعیِ ایمان عیان می‌شود، و این معیار، خود نقطه‌ی آغاز تحولی است که در نگاه الهی، نقطه‌ی قضاوت درباره‌ی سرنوشت تاریخی منازعه خواهد بود.

#سنت_الهی ، #فتح_موعود ، #غلبه_نور

@nebraase | پارسا دارابی

14.04.202517:25

.
بیماری مادر، زخمی است بی‌صدا بر روح خانه؛ حضوری که هنوز هست، اما نفسش سنگین‌تر شده، نگاهش خسته‌تر، و لبخندش رنگ باخته. در چنین روزهایی، خانه نفس نمی‌کشد، فقط ایستاده است. و تو، ناگهان از کودکی درمی‌آیی؛ می‌شوی تکیه‌گاهِ تکیه‌گاهت. دستی می‌شوی بر پیشانی‌ای که هزار تب را تاب آورده، پناهی برای دلی که همیشه پناهت بود. بیماری مادر، تنها رنج جسم او نیست؛ فرسایش مهر است در چشم‌هایی که با هر سرفه‌اش، تار می‌شوند. خدایا، این قلب‌های نازنین را در پناه مهر خودت سالم بدار؛ که اگر مادر نلرزد، جهان هنوز ایستاده است...

اللهمّ لطفًا بالأمهات... 💚

@nebraase | پارسا دارابی

11.04.202514:28

به وقت اندوه‌های جانکاه و تاریکی‌های جانفرسا، زمانی که انسان از زخم‌های پی‌درپی روزگار به تنگ می‌آید، گاه مرگ در نگاهش همچون آرزویی شیرین جلوه می‌کند؛ گویی مرهمی است بر تمام زخم‌های کهنه، گشایشی است بر تمامی بن‌بست‌ها.

اما در سنت الهی و حکمت ربانی، نه تنها از چنین آرزویی نهی شده، بلکه حتی از دعا کردن بر آن بر حذر داشته‌اند؛ چرا که در ورای این تمنای خام، نادانی انسان نهفته است از آنچه در پس پرده غیب برای او مقدر گشته است.

آرزوی مرگ، در حقیقت نوعی گریز است؛ گریز از میدان زندگی، گریز از صبر، گریز از امتحان بودنِ بودن. همان‌گونه که فرار از معرکه‌ی نبرد، نشانه ضعف و سستی است، تمنای مرگ نیز گونه‌ای فرار است؛ یا از شدت زخم‌ها، یا از ترس دشمنی به نام رنج. و این هر دو، بی‌بهره از صلابت روح و استواری دل است.

آموزه‌های وحیانی ما، انسان را متوجه دو حقیقت بنیادین می‌کند؛

نخست آنکه آینده برای ما پوشیده است و چه بسا خیری بزرگ در ادامه این راه نهفته باشد که ما از آن بی‌خبریم.

دوم آنکه مرگ، پایان دردها نیست؛ بلکه گاه آغاز مرحله‌ای دشوارتر و هولناک‌تر است؛ جایی که جان، دیگر فرصتی برای بازگشت و جبران ندارد.

عمر، سرمایه بی‌بدیل انسان است؛ ثروتی که خداوند در دستان او نهاده تا با آن سعادت ابدی خویش را بسازد. و هیچ عاقلی سرمایه‌اش را با دستان خودش به آتش نمی‌کشد.

پس شایسته است هرگاه دل ما از رنجی لبریز شد و زبان ما به آرزوی مرگ لغزید، به یاد آوریم که پشت این پرده‌های تاریک، نوری منتظر ماست؛ نوری که شاید تنها با صبر و امید و ادامه راه، به آن خواهیم رسید.

#هنر_زیستن ، #درس_زندگی

@nebraase | پارسا دارابی

11.04.202505:53

سکولاریسم: جدایی دین از سیاست یا تولد یک دین جدید؟

فارغ از جلوه‌های پرزرق‌وبرق مدرنیته و ادعای گسست از متافیزیک دین، تأملی ژرف در ساختارهای فکری و نظم‌های معنایی انسانِ مدرن نشان می‌دهد که او هرگز از دین به‌مثابه‌ی «بنیان ادراکی و نظام وجودی» رهایی نیافته است.

بلکه صرفاً به جای دین وحیانی، به نسخه‌ای سکولار و انسان‌مدار از دین پناه برده است؛ دینی که نام و صورتش دگرگون شده، اما کارکردهای هستی‌شناختی، معرفت‌شناختی و اخلاقی‌اش همچنان برقرار است.

تمدن جدید، در قالب ایدئولوژی‌ها و نظام‌های سیاسی و اخلاقی، به بازتولید ساختار دینی در لباس عقلانی و اومانیستی پرداخته است.

مفاهیمی چون «اراده‌ی ملت»، «قانون اساسی»، «حقوق بشر»، و «وجدان اخلاقی» عملاً کارکردهایی مشابه مفاهیم قدسی چون «حاکمیت الهی»، «شریعت»، «کرامت انسان» و «فطرت» یافته‌اند. همچنان که «کارل اشمیت» با دقت تئوریک تصریح می‌کند:

«تمام مفاهیم اساسی نظریه‌ی مدرن دولت، در اصل، مفاهیم الاهیاتی سکولار شده‌اند».

در این ساختار معنایی نوین؛
«ملت» جایگزین «امت»،
«قانون اساسی» جایگزین «وحی»،
«پرچم» جایگزین «قبله»،
و «شهادت در راه وطن»، بدیل «شهادت در راه ایمان» شده است.

حتی مناسک سکولار (چون ایستادن برای اجرای سرود ملی، سوگند بر قانون اساسی، یا برپایی مراسم‌های جمعی سیاسی) آشکارا رگه‌هایی از طقوس دینی در خود دارند.

بدین‌ترتیب، انسانِ مدرن اگرچه خود را فارغ از دین می‌پندارد، اما در حقیقت، در دلِ دینی دگرگون‌شده، بازسازی‌شده، و گاه بت‌واره‌شده زیست می‌کند؛ دینی که نه در آسمان، که بر زمین نازل شده، نه از سوی خدا، که از خود انسان برخاسته است.

از همین‌روست که گسست از «وحی»، نه به انکار امر قدسی، که به بازتعریف آن انجامیده است. و از این منظر، می‌توان گفت که فطرتِ معناباخته‌ی بشر، اگر به وحی حق متصل نگردد، ناگزیر در وهم و مجاز، بدیل‌هایی قدسی‌نما خواهد ساخت.

و همین حقیقت است که ژرف‌ترین ساحت‌های توحید را بر ما مکشوف می‌سازد:

آن‌گاه که انسان، با همه‌ی تکبر مدرنش، باز هم نتوانسته از مدار نیاز به امر قدسی بیرون رود؛ نیازی که خود گواهی‌ست بر نقص ذاتی بشر و عظمت حکیمانه‌ی سازوکار وحی...

#سکولاریسم ، #مدرنیته ، #دین_جدید

@nebraase | پارسا دارابی

10.04.202519:31

.
در میان صفحات کتاب‌ها، انسان فرصت می‌یابد تا پا به جهان‌های بی‌پایان بگذارد؛ بی‌آنکه زمان و مکان محدودش کند. او، هرچند تنها یک بار زندگی می‌کند، اما با خواندن، می‌تواند هزاران زندگی را زیسته باشد؛ با شاعری گریسته، با قهرمانی جنگیده، با عارفی به حقیقت رسیده و با عاشقی، طعم دلدادگی را چشیده باشد. خواندن، پلِ عبور از مرزهای تنگ زمان است به گستره‌ی بی‌کران تجربه‌های انسانی.

#زیستن_در_صفحات_سپید ، #مطالعه

@nebraase | پارسا دارابی

10.04.202506:53

﴿هُوَ عَلَيَّ هَيِّنٌ﴾

بخشی کوتاه از یک آیه‌، اما چونان پتک، فرود می‌آید بر دیوارهای بلندِ ناممکن ذهن تو؛ ویران می‌کند قلعه‌هایی را که از ترس ساخته‌ای و در آن پنهان شده‌ای.

این آیه، نجوای آرامِ خدایی‌ست که به لحظه‌ای، دریا را می‌شکافد، سنگ را می‌شکوفاند، و نازاترین رؤیاها را به دست تو می‌سپارد؛ نه با معجزه‌ای تازه، که با قدرت همیشگی‌اش.

پس خواسته‌ات هرچه باشد، حتی اگر استخوانی شده در گلوی آرزوها، حتی اگر سال‌ها در سینه خاک خورده باشد، آن را بلند بگو، چون شنونده‌ای داری که برای او هیچ چیز دور نیست، هیچ کار سخت نیست، هیچ دعا بی‌پاسخ نمی‌ماند؛ او گفته است: «این کار برای من آسان است» و همین کافی‌ست تا دنیای انسان شکل تازه‌ای بگیرد.

#قرآن_را_زندگی_کنیم ، #خدای_ناممکن‌ها

@nebraase | پارسا دارابی

09.04.202520:31

کافــــه علـــم
(رقص تضادها: میان ریاضیات و فیزیک)

ریاضیات مدرن به عنوان یک «ساختار اکسیوماتیک» شناخته می‌شود. در اینجا «اکسیوماتیک» به معنای مجموعه‌ای از اصول ابتدایی است که پایه و اساس یک ساختار ریاضی خاص را تشکیل می‌دهند. این اصول تنها فرضیات یا قراردادهایی هستند که صحت و سقم آن‌ها در ابتدا موضوع اصلی نیست. به عبارت دیگر، برای اینکه یک سیستم ریاضی کار کند، لازم نیست که این اصول ثابت یا واقعی باشند، بلکه کافی است که این اصول با هم سازگار باشند.

یک نمونه جالب از این ساختارهای اکسیوماتیک را می‌توان در فیزیک دید. دو نظریه معروف فیزیکی، یعنی نسبیت عام و مکانیک کوانتوم، هر کدام بر پایه اصول خاص خود بنا شده‌اند و در زمینه‌های مختلف به‌طور مستقل عملکرد خوبی دارند. نسبیت عام در مقیاس‌های کیهانی و اجسام بزرگ مانند سیارات و کهکشان‌ها کاربرد دارد، در حالی که مکانیک کوانتوم در مقیاس‌های میکروسکوپی و ذرات زیراتمی عمل می‌کند.

با این حال، این دو نظریه در اصول اولیه با هم تضاد دارند. برای مثال، نسبیت عام به «اتصال» تأکید دارد، به این معنا که همه چیز به‌طور پیوسته به هم متصل است، در حالی که مکانیک کوانتوم بر «تفکیک» ذرات تأکید می‌کند و هر ذره را مستقل از دیگری می‌داند. همچنین در نسبیت عام همه‌چیز بر اساس «حتمیت» پیش می‌رود، در حالی که در مکانیک کوانتوم، تمام پیش‌بینی‌ها بر اساس «احتمالات» استوار هستند.

در نتیجه؛ این دو نظریه به‌طور مستقل در زمینه‌های خود موفق هستند، اما زمانی که سعی می‌کنیم هر دو را در یک چارچوب واحد ترکیب کنیم، تضادهای آن‌ها آشکار می‌شود. این تضادها هنوز یکی از بزرگترین چالش‌ها در فیزیک است و محققان در تلاش‌اند تا این دو نظریه را با هم سازگار کنند.

#کافه_علم
@nebraase | پارسا دارابی

09.04.202514:20

بسیاری از مربیان که سال‌ها در محافل کوچک و بی‌هیاهو مشغول تربیت‌اند، به‌دلیل دیدن هیاهو و زرق و برقِ شبکه‌های مجازی دچار تردید شده‌اند. رسانه‌های اجتماعی، با ترفندهای رنگارنگ و آمارهای خیره‌کننده، گاهی این احساس را در مربیانی که در دل جامعه مشغول کارهای پنهانی و بی‌صدا هستند، ایجاد می‌کند که تلاش‌هایشان بی‌ثمر است.

اما حقیقت امر این است که «اصل» همیشه در «ریشه‌ها»ست. اگر طالب علمی در مسیر علم و تربیت گام بردارد، اما تنها به خاطر این‌که اثری فوری و ظاهری نمی‌بیند، ناامید شود، این یعنی ما جایگاهِ اصلیِ تغییر را فراموش کرده‌ایم.

در حقیقت، هیچ‌کدام از این ابزارها و نمایش‌ها به خودی خود نمی‌توانند اثری واقعی و ماندگار ایجاد کنند. اگر آموزش و تربیت تنها در صحنه‌های پرهیاهو و فوری جستجو شود، بی‌شک، ریشه‌های عمیق‌تر و بنیادین نادیده گرفته می‌شوند.

ریشه‌ها نیاز به صبر دارند، به تداوم، به آرامش و به زمان؛ همان چیزی که در ظاهر ممکن است دیده نشود، اما در واقع در پشت‌صحنه، بزرگترین تحولات را رقم می‌زند.

این ابزارهای مجازی، رسانه‌ها، کنفرانس‌ها و تریبون‌ها می‌توانند در خدمت این ریشه‌ها قرار بگیرند، نه برعکس.

در نهایت، مهم‌ترین چیزی که باید حفظ کنیم، همان بنیادهاست؛ چرا که وقتی ریشه‌ها محکم باشند، هیچ‌یک از ابزارهای بیرونی نمی‌توانند تغییرات سطحی و کوتاه‌مدت ایجاد کنند.

پس اگر به دنبال تغییر واقعی هستیم، باید بپذیریم که تأثیر واقعی، نه در آمارها و نمودهای بیرونی، بلکه در سکوت و پشت‌صحنه‌های پرحوصله و ریشه‌ای شکل می‌گیرد.

@nebraase | پارسا دارابی

Все посты

post.ads20 часов

20.04.202517:23عبدالجمیل جابر

1.9K

post.ads0 секунд

11.04.202512:58کانال راسخ | 🇵🇸

9.2K

Подробнее

Рекорды

22.04.202523:59

915Подписчиков

20.04.202523:59

200Индекс цитирования

17.01.202523:59

1.5KОхват одного поста

17.01.202523:59

1.5KОхват рекламного поста

01.04.202523:59

23.81%ER

17.01.202523:59

275.09%ERR

Развитие

Подробнее

Подписчиков

Индекс цитирования

Охват 1 поста

Охват рекламного поста

ERR

Подробнее

Популярные публикации نبراس | سطور اندیشه

Все посты

31.03.202503:17

🎙 امتی که خاموش نمی‌شود...

جهان در آستانه‌ی تحولی بزرگ است... قدرت‌های فرسوده، نظم‌های فروپاشیده، حکومت‌هایی که دیگر شکست‌ناپذیر نیست... اما در میان این آشفتگی، تنها یک امت ایستاده؛ امتی که هر بار زمین خورده، دوباره برخاسته؛ هر بار محاصره شده، راهی پیدا کرده؛ هر بار که خواستن خاموشش کنن، شعله‌ورتر شده!
این امت را تاریخ آزموده، اما هرگز شکست نداده…

🕑 زمان: ۳ دقیقه و ۴۵ ثانیه

@nebraase | پارسا دارابی

24.03.202521:44

تصحیح یک اشتباه رایج

برخی افراد از دینداری تصوری نادرست دارند؛ آن را نه به‌مثابه‌ی بندگی برای خدا، بلکه آن را راهی برای پر کردن خلأهای درونی خود می‌پندارند؛

اعمال خیر انجام می‌دهند، در فعالیت‌های علمی و دعوی مشارکت می‌کنند، عبادت می‌ورزند، اما همه‌ی این‌ها بیش از آنکه در راستای تحقق عبودیت باشد، پاسخی به یک نیاز درونی است؛ نیازی که شاید نامش را «رضایت قلبی» یا «احساس معنا» بگذارند. گاه آشکارا می‌گویند: این کار را برای دل خودم انجام می‌دهم.

اما بندگی، از سنخ التذاذات روحی و ارضای وجدان فردی نیست. عبادت، مکانیسمی برای تسکین روان یا تأمین حس رضایتمندی درونی محسوب نمی‌شود. عبودیت، چیزی جز امتثال امر الهی نیست؛ صرف‌نظر از آنکه چه احساسی در انسان ایجاد کند.

کسی که دینداری‌اش مبتنی بر طلب احساس رضایت باشد، خواه‌ناخواه در جستجوی تجربه‌ای برتر و لذت‌بخش‌تر خواهد بود، ولو آنکه به تدریج از مسیر بندگی منحرف شود.

اما آن‌که ایمانش بر پایه‌ی معرفت و تسلیم استوار است، آرامش را در خود طاعت خواهد یافت، نه به‌عنوان هدفی مستقل؛ بلکه به‌مثابه‌ی ثمره‌ی التزام به حق.

@nebraase | پارسا دارابی

14.04.202517:25

26.03.202515:32

🎙 من اول مسلمانم یا اول کوردم؟

(سوالی که برخی ناسیونالیست‌ها مطرح می‌کنند)

اونی که حقیقت رو گم کنه، یه روز در توهم هویتش هم گم میشه! چون حقیقت، اساس هویت ماست. وقتی از حقیقت فاصله بگیریم، نه‌تنها در فهم خودمون از دست می‌ریم، بلکه هویتی که می‌سازیم، همیشه از درون تهی و سست خواهد بود. وقتی حقیقت رو نبینی، هر هویت یا نقشی که بخوای بسازی، یه روز در توهم و گمراهی از هم می‌پاشه...

✅️ ارائه: پارسا دارابی

🕑 زمان: ۶ دقیقه و ۵۵ ثانیه

@nebraase | پارسا دارابی

26.03.202519:49

کتاب «هزیمت غرب» اثر «امانوئل تود»، اندیشمند فرانسوی، به‌طور عمیق و بی‌پرده به تحلیل بحران‌های ساختاری و فزاینده‌ای می‌پردازد که تمدن غربی در حال تجربه آن است.

این اثر، که در سال ۲۰۲۴ منتشر شده است، به‌ویژه در محافل سیاسی و رسانه‌ای جهان غرب به‌خاطر هم‌زمانی با بحران‌های جهانی نظیر جنگ اوکراین و حمایت از اسرائیل در نسل‌کشی فلسطینیان، بازتاب گسترده‌ای پیدا کرده است.

اما این کتاب تنها به دلیل پیش‌بینی‌های درست تود در خصوص سقوط اتحاد جماهیر شوروی مورد توجه قرار نگرفته است؛ بلکه تود در این اثر، که برخلاف بسیاری از تحلیل‌ها از قضاوت‌های اخلاقی دوری می‌کند، به‌طور علمی و مستند از نشانه‌های بحران‌هایی پرده برمی‌دارد که غرب را به سمت افول می‌برد.

تود با استناد به داده‌های آماری و تحلیل‌های اجتماعی، پیش‌بینی می‌کند که غرب در آستانه فروپاشی قرار دارد. او در این کتاب با دقت علمی به وضعیتی اشاره می‌کند که در آن غرب دیگر قادر به حفظ سلطه‌گری جهانی خود نیست. او می‌نویسد:

"غرب دیگر نمی‌تواند به‌عنوان قدرت مسلط جهانی باقی بماند؛ دلیل آن نه تنها رقابت‌های اقتصادی است، بلکه این موضوع به عمق بحران‌های داخلی و شکست‌های سیاست‌های جهانی نیز بازمی‌گردد".

این تحلیل تنها به چالش‌های اقتصادی محدود نمی‌شود، بلکه تود در کتاب خود به معضلات اجتماعی و سیاسی گسترده‌تر نیز اشاره دارد. او به بحرانی اجتماعی اشاره می‌کند که در آن شکاف‌های فزاینده‌ای میان نخبگان و مردم به‌وجود آمده و این امر مشروعیت سیاسی غرب را زیر سؤال برده است. این شکاف‌ها به‌ویژه در اثر سیاست‌های نئولیبرالی و تضعیف ساختارهای اجتماعی در دهه‌های اخیر تشدید شده است. تود تأکید می‌کند:

"در این کتاب، من تلاش کرده‌ام از هر گونه قضاوت اخلاقی اجتناب کنم و تنها از دیدگاه علمی به وضعیت کنونی نگاه کنم، چون تنها با چنین رویکردی می‌توان حقیقت را دید".

یکی از نکات مهم دیگری که تود به آن اشاره دارد، ظهور قدرت‌های غیر غربی نظیر چین است. به اعتقاد او، این قدرت‌ها نه تنها چالش‌های اقتصادی برای غرب ایجاد کرده‌اند، بلکه به تدریج جایگاه غرب در نظام جهانی را متزلزل کرده‌اند. تود درباره این تغییرات می‌نویسد:

"ظهور چین و سایر قدرت‌های نوظهور نشان‌دهنده‌ تغییرات بنیادین در نظم جهانی است. این روند در نهایت موجب خواهد شد که غرب دیگر نتواند در راس قدرت‌های جهانی باقی بماند".

تود همچنین به تحلیل وضعیت کنونی جنگ‌ها و بحران‌های بین‌المللی از جمله درگیری‌های اوکراین و خاورمیانه پرداخته و بیان می‌کند که غرب، به‌ویژه از نظر استراتژیک، در موقعیت ضعیفی قرار دارد. او ادامه می‌دهد:

"غرب در سیاست خارجی خود به‌شدت دچار انفعال و عدم انسجام است. این ضعف استراتژیک نه تنها توان مقابله با تهدیدات جهانی را کاهش داده، بلکه مشروعیت آن را نیز در عرصه بین‌المللی به خطر انداخته است".

در نهایت، تود هشدار می‌دهد که اگر غرب نتواند مشکلات داخلی و جهانی خود را به درستی حل کند، فروپاشی آن اجتناب‌ناپذیر خواهد بود. این کتاب به‌عنوان یک تحلیل عمیق و علمی از وضعیت کنونی غرب، نه تنها از بحران‌های اقتصادی و سیاسی بلکه از بحران هویت و مشروعیت سخن می‌گوید. تود از غرب می‌خواهد که با نگاهی شفاف و بدون تعصبات اخلاقی، به مشکلات خود پرداخته و برای مقابله با افول در حال وقوع، اقدام کند.

@nebraase | پارسا دارابی

11.04.202514:28

27.03.202502:49

رَبنا أفرغ على أهل غزة صبرًا،
وثبت أقدامهم،
وانصرهم على القوم الكافرين،
وأنزل عليهم السكينة،
وتغشّاهم برحمتك وأمنك،
واربط على قلوبهم برباط الصبر والإيمان،
وانصرهم نصرًا عزيزًا مؤزرًا...

24.03.202517:43

.
گاهی تصور می‌کنیم که صلابت، استواری و اقتدار یک انسان یعنی بی‌نیازی از دیگران، یعنی خود را در برابر سختی‌ها تنها دیدن و بی‌وقفه پیش رفتن.

اما حقیقت این است که هیچ انسانی، هرچقدر هم که قوی و محکم باشد، از کلام دلگرم‌کننده‌ی یک دوست، از دعای خالصانه‌ی یک همراه و از دستی که بی‌هیچ چشم‌داشتی، شانه‌هایش را برای لحظه‌ای استراحت عرضه کند، بی‌نیاز نیست.

کافی است به بزرگان این راه نگاه کنیم؛ آنان که بار سنگین علم، حکمت و مسئولیت را بر دوش داشتند، اما هرگز از طلب همراهی شرم نداشتند. امام شافعی با آن عظمت علمی و جایگاه بلندش، به دوستش می‌گوید:

«لا تغفل عنّي فإنّي مكروب»
از من غافل مشو که اندوهگینم...

شاید ما هم باید بپذیریم که گاهی یک سخن ساده، یک نگاه مهربان، یک یادآوری صمیمانه، همان چیزی است که قلب ما را از فرسودگی و خستگی نجات می‌دهد. و شاید مهم‌تر از آن، باید بیاموزیم که برای دیگران همان باشیم که خود در لحظات سختی به آن نیاز داریم.

@nebraase | پارسا دارابی

10.04.202506:53

08.04.202517:24

برای آن‌ها که با کتاب نفس می‌کشند...

عزیزان، معیار سنجش رشد علمی، سال‌هاست که به دام عدد و رقم افتاده. اینکه چند کتاب خوانده‌ایم، چند ساعت درس داده‌ایم، چند مقاله دیده‌ایم. اما این معیارها، تنها حجم را می‌سنجند، نه ظرفیت را؛ تنها مصرف را نشان می‌دهند، نه تولید را.

مسیر رشد واقعی، از لحظه‌ای آغاز می‌شود که به جای پرسیدن «چه می‌دانم؟»، بپرسیم:
• چه می‌توانم بسازم؟
• چه ابزارهایی برای تحلیل، مقایسه، استنتاج، و تولید معنا در اختیار دارم؟
• چه چیزی در من تغییر کرده که اگر همه کتاب‌ها را از من بگیرند، همچنان بتوانم فکر کنم، بسازم، بفهمم؟

کتاب‌خوانی، ارزشمند است. اما نه هر کتاب و نه به هر شکلی. انتخاب کتاب باید بر اساس تأثیری باشد که در تغییر نگاه، در تقویت ابزارهای فهم و در ساختن شخصیت ما دارد.

رشد علمی، مسابقه‌ی اطلاعات نیست. تمرین ساختن است. تمرین تبدیل دانسته‌ها به ابزار. و این، معیار متفاوتی می‌طلبد.

#زیستن_در_صفحات_سپید ، #مطالعه

@nebraase | پارسا دارابی

07.04.202515:40

﴿لِيُنفِقْ ذُو سَعَةٍ مِّن سَعَتِهِ﴾

انفاق، همیشه از خزانه‌ی طلا نیست؛
انفاق گاه، از خزانه‌ی دل است...

خدا نفرموده: «ثروتمندان ببخشند»،
بلکه فرمود: «هر که به قدر وسعتش»؛
و چه بسیارند آنان که وسعت‌شان در مهربانی‌ست،
در نرمیِ واژه،
در گرمای نگاهی که جان خسته‌ای را به زندگی برمی‌گرداند.

اگر در صدایت آرامشی هست،
اگر در حضورت پناهی‌ست،
اگر در لبخندت، اندوهی آب می‌شود،
تو بی‌نیاز از زر و سیم، بخشنده‌ای از جان و دل...

ببخش...
از لبخندت،
از وقتت،
از سکوتی که گوش می‌شود برای دردهای نگفته،
از شانه‌ای که تکیه‌گاه است.

انفاق یعنی ببخشی از آن‌چه داری،
و گاه، عزیزترین داشته‌ی انسان، دلِ زنده و دستی گشاده است.

در این بخشش‌هاست که آدمی،
از تنگنای خود بیرون می‌آید
و در وسعت خدا قدم می‌زند.

#قرآن_را_زندگی_کنیم ، #انفاق_از_دل ، #بخشنده_از_جان

@nebraase | پارسا دارابی

30.03.202502:15

✔️ آیدی موقت جهت ارتباط و میزبانی از نقدها و پیشنهادات سازنده‌ی شما دوستان گرامی:

👑 @greeencedar

29.03.202502:10

انسان در دو راهی‌های زندگی همواره میان دو فرمانده‌ی درونی قرار دارد: عقل و احساس.

یکی محاسبه می‌کند، دیگری تجربه می‌کند. یکی می‌اندیشد، دیگری می‌تپد. اما تعادل میان این دو است که سرنوشت را رقم می‌زند.

عقل حقیقت را می‌سنجد، منفعت را در نظر می‌گیرد و به آینده نگاه دارد. او صبور است، برهان می‌طلبد و مسیر را با چراغ منطق روشن می‌کند. در مقابل، احساس لحظه را می‌بیند، هیجان را دنبال می‌کند و لذت را می‌جوید. او سریع تصمیم می‌گیرد، بیشتر تحت تأثیر تمایلات است و گاهی از نتیجه‌ی دوردست غافل می‌ماند.

عقل راه را ترسیم می‌کند، اما احساس انگیزه‌ی حرکت است. اگر عقل تنها باشد، تصمیم‌ها سرد و بی‌روح می‌شوند. اگر احساس تنها باشد، گام‌ها بی‌ثبات و بی‌جهت خواهند بود. اما هنگامی که عقل راهبری کند و احساس نیرو ببخشد، تصمیم‌ها هم سنجیده خواهند بود و هم پرحرارت.

زندگی، نه تسلیم محض به منطق است و نه غرق شدن در امواج احساسات. هنر انسان در این است که چگونه میان این دو فرمانده، تعادلی پایدار ایجاد کند و به راهی برود که هم درست باشد و هم زیبا.

@nebraase | پارسا دارابی

28.03.202500:51

﴿مِن شَرِّ الْوَسْوَاسِ الْخَنَّاسِ﴾

وسوسه همیشه در کمین است، اما خطرناکترین نوع آن، وسوسه‌ای است که در لایه‌های عمیق ذهن نفوذ می‌کند و آرام‌آرام به مبانی فکری و اعتقادی فرد ضربه می‌زند.

این وسوسه‌ها مستقیماً به سراغ گناهان آشکار نمی‌روند، بلکه ابتدا ساختارهای شناختی را هدف قرار می‌دهند. تردید را نه در امور جزئی، بلکه در ریشه‌ها و اصول می‌کارند.

ناگهان فرد درمی‌یابد که آنچه روزی حقیقتی مسلم می‌پنداشت، امروز برایش مبهم شده است. این تغییر، به تعبیر آرون بک (روان‌پزشک و بنیان‌گذار شناخت‌درمانی)، می‌تواند آغاز یک اختلال شناختی باشد، چراکه «شک در اصول اصلی می‌تواند فرد را از مسیر ثبات روانی خود خارج سازد».

این تردیدها معمولاً خاموش و نامحسوس‌اند، اما اثرشان عمیق و پایدار است. تحقیقات جان بارلو (متخصص روان‌شناسی اضطراب و درمان شناختی-رفتاری) نشان می‌دهند که وقتی باورهای بنیادین فرد به چالش کشیده می‌شوند، این نه‌تنها باعث ناپایداری عاطفی و شناختی می‌شود، بلکه می‌تواند فرد را وارد بحران هویتی کند و اضطراب‌های مداوم را در او تقویت کند.

ذهنی که روزی بر پایه اصول محکم بنا شده بود، حالا در میان احتمالات سرگردان است. اینجاست که وسوسه به هدف خود می‌رسد: نه با یک پیشنهاد مستقیم، بلکه با ایجاد یک خلأ، با از بین بردن تکیه‌گاه‌های فکری. و این، همان راهی است که فرد را به تدریج از مبانی‌اش جدا می‌کند.

منابع:
1- Beck, A. T. (1976). Cognitive Therapy and the Emotional Disorders. International Universities Press.

2- Barlow, D. H. (2002). Anxiety and Its Disorders: The Nature and Treatment of Anxiety and Panic. Guilford Press.

@nebraase | پارسا دارابی

09.04.202514:20

Войдите, чтобы разблокировать больше функциональности.