آن‌جا که دردم بی‌کران شد، مرگ خواستنی‌تر بنظر می‌رسید.
عاجز بودم از هر استنشاقی، تنها چاشنیِ کلامم تلخی بود، دیده‌ام قیرگون شده بود و گوش‌هایم استماع نمی‌کردند.
نگاهِ مرده‌ام گواه از رانده شدنِ زندگی از کالبدم بود.
تنم در سیاه‌چالی به زنجیر کشیده شده بود و روحم در زندانِ یک اندیشه گرفتار بود. این خیالِ دوزخی همچون شبحی، در هر زمان کنارم بود. پندار های دیگر را از من می‌ربایید، هنگامی که می‌خواستم از آن روی برگردانم دستم را سخت‌تر می‌گرفت.
پنداشتنِ این تاّمل سخت نیست، من خفتن را در گوشه‌ای از گورستان می‌خواستم.
به عهدم وفا کردم، راهِ نفسم را بریدم، در را به روی هرچیزی قفل کردم.
به سوی زوال حرکت می‌کردم، همان‌جا خوف وجودم را فرا گرفت، گمان می‌کردم روزگارم به فرجامش رسیده ولیکن از بندِ اسارت آزادم کردند، درست است، من زنده ماندم.
پیش از مدهوش شدنم، تنها یک چیز بیان کردم.